Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη,

Φέτος παραήμουν καλό παιδί, μέχρι που σταμάτησα και να ρεύομαι δυνατά. Έτσι, πιστεύω ότι μπορώ να έχω ό,τι ζητήσω. Και ζητάω αυτό:


Είναι και το δολάριο σε πτώση, κοψοχρονιά θα το πάρεις.
Σ'αγαπώ.

Μπούτια μπλεγμένα [ποτέ νικημένα]

Έχω αρχίσει να συμβιβάζομαι με το ότι ποτέ δε θα μάθω να διαχειρίζομαι τη διαδιχτυακή πραγματικότητα. Σχωράτε με, δεν το κάνω σκοπίμως, ούτε από άποψη. Απλά δεν έδινα ποτέ ιδιαίτερη βαρύτητα στα στάτους απντέιτς μου, ούτε στις φωτογραφίες που ανέβαζα. Ειδικά όσον αφορά στις φωτογραφίες, η κατάσταση είναι οικτρή και εκτός ελέγχου. Θέλω να πω ότι δεν ανήκω στην κατηγορία "αχ έλα να βγάλουμε καμιά [καλή] φωτογραφία για να ανεβάσουμε στο φέικμπουκ" ή "είμαι καύλα εδώ, έφυγε για φέικμπουκ κατ'ευΤείαν!". Κλίνω περισσότερο προς το "βγάλε καμιά καλή, να'χουμε για τον τάφο, να ξέρει ο κόσμος ποιον κλαίει" -και χτύπα με εσύ στο μέτωπο και το κεφάλι όσο θες.
Να το πάρουμε στα σοβαρά; Καλώς. Βάσει, λοιπόν, του φεικμπουκιακού προφίλ μου που μάλλον είναι η νέα ταυτότητα, ήμουν χήρος και έχω τέσσερα παιδιά. Να κάνω το μονόλογο; Θα τον κάνω:
"Που χήρα μ'άφησες με τέσσερα παιδιά, να δουλεύω, ΣΚΑΛΕΣ να πλένω για ένα ξεροκόμματο ψωμί κι εσύ έφυγες, αλλά πάντα τέτοιο γουρούνι ήσουν, μια ζωή να φεύγεις και να μένω εγώ πίσω, μόνη κι έρημη, εγώ, η αιώνια τροφός και μια αρμάδα παιδιά απ'το βυζί μου γάλα να περιμένουνε σε μια τρύπα στο Μεταξουργείο ενώ εσύ γυρνάς με τις ξετσίπωτες και τσιλιμπουρδίζεις, που αν κάνουν σεξ εκεί που είσαι ΠΑΡΤΟΥΖΕΣ ΘΑ ΟΡΓΑΝΩΝΕΙΣ και θα συμμετέχεις κιόλας, τους ουρανούς μουτζώνω και κατάρες σ'όλα ρίχνω, σ'αγαπώ."
Πέραν αυτού, λίγη κουλτούρα και πολιτισμός για να το ισοσταθμίσω. Σήμερον και αύριο έχομε έκθεσιν στο Cabaret Voltaire [Mαραθώνος 30, στο αγαπημένο Μεταξουργείο, εκεί που χτίζουνε τους άντρες τους στο σπίτι με λαμαρίνα, ο ήλιος να μην τους βλέπει, σαν πατάτες να μουχλιάζουν και τα συναφή]. Η έκθεσις έχει ποικίλη θεματολογία, συμμετέχει κόσμος εκλεκτός και ενδιαφέρων και -το κυριότερο- θα έχουμε και φωτογραφίες της αγαπημένης Σήψης. Ναι, θα είμαι κι εγώ κάπου εκεί, ζωντανό έκθεμα. Για μπουφέ δεν ξέρω, αλλά κάτι θα βρούμε.
Τα φιλιά μου στον πτέραρχο.

Αντιστοίχως..

Δε βαράω απανωτές εμπλοκές στο μετρό.
Δε μου βρωμάνε τα σκουπίδια.
Δε με ενοχλεί ο ήρθε-το-τέλος ουρανός.
Καλά, το ξύλο στην Ερμού με ενοχλεί, αλλά λιγότερο.
Τα φωτεινά ντίλντο στο Σύνταγμα, είναι απλά μια λεπτομέρια.
Και άλλαξα στάση απέναντι στην ιχθύ με το παρανοϊκό ντύσιμο.
Ε, είμαι σοβαρά.
Άσε που από'κει που άκουγα αυτό --->

[που ακόμα το ακούω βέβαια, αλλά με άλλον αέρα. Α, να θυμηθώ να πω για το Βόλφγκανγκ σε μελλοντικό ποστ]
..τώρα στο κεφάλι μου ακούγεται κάτι σαν αυτό:

Να μην πω για τα μανιτάρια, που πια έχουν αποκτήσει άλλη υπόσταση.
Εχμχ ναι. Ναι, σίγουρα περιμένω τη συνέχεια.

Από καρδιάς

..Αν και ποτέ δεν κατάλαβα τη χρήση της καρδιάς ως κέντρου της αγάπης, ειλικρίνιας, συναισθήματος και λοιπών θετικών στοιχείων της ανθρωπίνου ύπαρξης. Θα μπορούσε, υποθέτω, να αντικατασταθεί από άλλα όργανα. Έτσι, αντί για κάρτες με καρδούλες τη μέρα του αγίου βλακεντίνου, θα στέλναμε καρτούλες με ένα στομάχι τρυπημένο από βέλος, ή ανθοδέσμη με κάρτα που θα έλεγε "σου χαρίζω το ήπαρ μου, μηριαίο οστουδάκι μου". Τέλος πάντων, μάλλον βλέπω πολύ μπροστά και δεν μπορεί να συμβαδίσει μαζί μου κανείς, πέραν μιας εξαιρετικά ιντελέκτ μειονότητος. Σας γλύφω [μεταφορικά], ναι.
Λοιπόν, από καρδιάς μίλησε ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, ο οποίος έκανε τη δήλωση-κόλαφο "Δεν υπήρξα ποτέ επαγγελματίας ευαίσθητος, ούτε κάνω την προσευχή μου στο εικόνισμα του Στάλιν". Αντί να το πω γραπτώς, θα το δώσω σε βίντεο γιατί είναι πιο διαδραστικό.

Ωραία, τώρα που έχουμε και το σάουντρακ μπορώ να συνεχίσω. Μετά τις κλασσικές πίπες που οκέι, πρέπει να ειπωθούν και μακάρι να ισχύουν μπας και μπούμε σε μια τάξη επιτέλους, λέει και το εξής ανησυχητικό: "Ποιος διαδηλωτής ή νέος πηγαίνει σε μια πορεία κουβαλώντας μαχαίρι;". Εγώ που κουβαλάω ψαλίδι χειροτεχνίας μαζί μου σε μόνιμη βάση, κινδυνεύω; Θα μου πεις, τι σκατά το θες κι εσύ το ψαλίδι, δόλιε; Προφανώς όχι για να σκοτώσω άνθρωπο ή οποιοδήποτε έμβιο ον. Το μεγαλύτερο κακό που μπορώ να κάνω με το μικρό αφρικάνικο ατσάλινο ψαλίδι, είναι να σου κόψω αυτή τη γαμοκλωστή που κρέμεται απ'την μπλούζα σου, παλιοκαθίκι.
..Νοιώθεις την απειλή φαντάζομαι. Οπότε θέλω να πω το εξής: σε περίπτωση τσαντικού ελέγχου από όργανο της τάξεως και προσαγωγής μου λόγω ψαλιδίου, σας ικετεύω, οργανωθείτε κι ελάτε να με βγάλετε. Ή να μου φέρετε τσιγάρα [αρωματικό χόλμπορν, γαλάζια χαρτάκια και φιλτράκια], καθώς και κανένα σετ περιοποίησης προσώπου γιατί θα έχω άφθονο χρόνο στη στενή.
Ο Μάικ μιλά και για'σένα, αναγνώστα, που παραδίδεις ιδιαίτερα μαθήματα αγγλικών χωρίς αποδείξεις και λοιπά εφοριακά απαυτά. Δες τι κάνεις και αυτομαστιγώσου: "Αυτοί που κάνουν παράνομες οικονομικές δραστηριότητες τροφοδοτούν με όπλα την τρομοκρατία. Αδιαφορούν για τις ζωές νέων παιδιών. Δημιουργούν ανασφάλεια που φέρνει ρατσισμό και την Ακροδεξιά στο προσκήνιο." Αν αναρωτιέσαι "φταίω για το ολοκαύτωμα;", η απάντηση είναι "ΝΑΙ". Και τα δόντια σου θέλουν καθαρισμό.
Αλοπεριντίν κανείς;

Σύνταγμα

Υπάρχουν μερικοί άγραφοι νόμοι που διέπουν τον αστικό βίο. Δεν κοιτάς κανέναν στα μάτια. Δεν παρατηρείς τίποτα για πολλή ώρα. Δεν πληκτρολογείς απροκάλυπτα το πιν στο έι-τι-εμ. ΔΕΝ ΜΠΛΟΚΑΡΕΙΣ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΛΕΥΡΑ ΣΤΙΣ ΚΥΛΙΟΜΕΝΕΣ.
Κι εντάξει, το Σύνταγμα είναι η κεντρικότερη πλατεία της πόλης. Της χώρας. Του σύμπαντος, σου λέω εγώ [νοτ]. Κι άντε βγήκες για βόλτα. Είναι ανάγκη να την ξεκινήσεις από το σταθμό του μετρό; "Κοίτα Βασίλη τι ωραία ψευδοροφή!"; Την παλεύεις; Ασ'τον λίγο απ'το αγκαζέ, να ξελαμπικάρει κι ο άνθρωπος και δεσ'τον με αλυσίδα αφού βγεις απ'το σταθμό. Δε με νοιάζει. Με νοιάζει μόνο να βγω απ'το σταθμό. Ναι, έχει ωραία ντεκορασιόν, αν θες να τη θαυμάσεις πήγαινε απ'τις σκάλες. Τις ακίνητες, όχι τις αεικίνητες.
Ο εφιάλτης συνεχίζεται στην Πανεπιστημίου, λυπηθείτε με. Κλασσικά [κι αγαπημένα] ανοιχτή η ομπρέλα παραλίας, ανέμελο το περπάτημα αλλά, μαντάμ, βρίσκεστε κάτω από υπόστεγο. Τι χρωστάω εγώ που δεν έχω ομπρέλα να βρέχεται όλο το είναι μου; Αν μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει αυτό το σαδιστικό βίτσιο, θα είμαι ευγνώμων. Μία το προχώρησε σε ένα επίπεδο παραπάνω και μου ψάρεψε το σκούφο με την ομπρέλα. Καθώς έβλεπα το σκούφο να με αποχαιρετά, τρέχω να τον προλάβω. Τον ξεγαντζώνω απ'την ομπρέλα της κυρίας, η οποία με κοιτούσε απαθής. Εμπλακήκατε; Χέστηκα. "Είστε ηλίθια, καλημέρα σας", της λέω και μένει να με κοιτάει με απορία.
Εμ είσαι ηλίθια, αγάπη μου. Αν είναι έτσι, άνοιγέ τη τη ρημάδα και μέσα στο σπίτι, ολ ντέι λονγκ, ολ νάιτ λονγκ. Αλλά όχι, ξέχασα. Η ανοιχτή ομπρέλα μέσα στο σπίτι είναι γρουσουζιά. Για την ανοιχτή ομπρέλα κάτω από υπόστεγο που είναι μαλακία, γιατί δεν έχει βγει κάτι; Κάτι σε γνωμικό, σε ρήση, σε οτιδήποτε τέλος πάντων;
Εκτός όλων αυτών, γιατί δερνόμαστε; Δηλαδή.. το ξύλο που'χω φάει τις τελευταίες μέρες ειδικά στην Ερμού, δεν περιγράφεται! Χτανκ με τη σακούλα, μπνταγκ με την τσάντα, φσατ με το φουλάρι.. στο τέλος θα γίνω οσιομάρτυς και θα μυροβλήσω. Οι φωτογραφίες μου σε μασπέις και φέσμπουκ θα δακρύζουν ασταμάτητα και λαοθάλασσα θα προσκυνά καθημερινά το σκήνωμά μου. Εκτός αν αναληφθώ εις τους ουρανούς ξαφνικά εκεί που περιμένω το λεωφορείο -είναι κι αυτό μια τακτική μαρτυρίου- οπότε δε θα έχουμε σκήνωμα. Ντεζολέ.

ΗΡΘΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Κατεδαφιζόμεθα, μετανοείτε, πεθαίνουμε!
Βγήκα σήμερα στη Βασιλίσσης Σοφίας και είδα το χάος: σκουπίδια παντού, μια κοπέλα του βε-βε-εφ ατάραχη να κάνει προσηλυτισμό δίπλα από έναν κισσό που είχε βλέψεις να καταλάβει όλη την πόλη ξεκινώντας από τον αεραγωγό του μετρό, κυκλοφοριακό αλαλούμ.. ε ήρθε το τέλος!
Ωστόσο ωραίος ο στολισμός. Περπατούσα κι ένοιωθα την Ευρώπη να ρέει μέσα μου [νοτ ιν ε κίνκυ γουέι, θα ξεράσω] και χαιρόμανε με τα λαμπιόνια και τα κρεμόμενα αστεράκια. Μετά έστριψα προς Κολωνάκι μεριά -η γειτονιά μου εντ σταφ- κι εκεί το ντεκόρ ήταν ακόμα πιο μίνιμαλ. Βέβαια δεν πήγα στη Σόλωνος, που φοβάμαι ότι έχει κρεμασμένα κάτι άθλια πράγματα που το παίζουν μπάλες δέντρου ενώ είναι πασχαλιάτικα αυγά.
Μετά την αγορά ενός λιποζανίου μάρκας καρφούρ [καταγγέλω πως ο μαρινόπουλος επί της Κανάρη δεν έχει γκαρνιέ και αναγκάστηκα να πάρω ένα δικό του, με άρωμα και γεύση ροδάκινο σε διαδικασία μετάλλαξης και πολωνικά στη συσκευασία. 1,30 για τους ενδιαφερόμενους.] έβαλα πλώρη προς σύνταγμα και έπαθα εγκεφαλικό. Ήταν εκεί, στη μέση της πλατείας, τοποτηρητής. Ένα απαίσιο δέντρο με μπλε φωτάκια κι ένα αστέρι που αλλάζει χρώματα: πράσινο, μπλε, ροζ, χέσε με.. Χέσε με!
Αυτή είναι η πράσινη ανάπτυξη, Τζώρτζη; Θα ξεράσω. Εκτός αν είναι στο "θα μας κάψουν ένυγουέι" κόνσεπτ και σκοπεύουν να το αλλάξουν με κάτι ομορφότερο. Εκεί πάω πάσο.
Βασική απορία: όσον αφορά στο δέντρο μιας πόλης, μας νοιάζει το μέγεθος ή η αισθητική;

Είμαι, ναι, είμαι όλα αυτά

..Ειδικά το "είμαι ερωτευμένη τεστ", άουτ εν όβερ. Παρεμπιπτόντως, σήμερα είχε γενέθλια ο δημιουργός του ποπάυ. Συγχαρητήρια στο δημιουργό της πιο κακόφωνης προπαγάνδας. Δεν τον είχα για τοξότη, απογοητεύομαι. Θα μου πεις, κοίτα τα διαμάντια του δικού σου ζωδίου. Εντάξει, σιωπώ.

Η ώρα των υπαρξιακών

Διακόπτω το αφιέρωμα στο σέξε, διότι έχω ένα ζήτημα φιλοσοφικής φύσεως που με απασχολεί εντόνως.
Τι [διάολο] είναι η ηθική;
Δεν ψάχνω έναν ορισμό. Απλώς θέλω να κάνω ένα συγκερασμό απόψεων, μήπως και καταλήξω σε κάποιο συμπέρασμα.
Μεταξύ μας, επειδή το λεξιλόγιό μου είναι λίγο διευρυμένο [προς τρούμπα μεριά], πολλές φορές στα μάτια ανθρώπων που δε με ξέρουν καλά, διαβάζω ένα "αναχαθειςπροστυχε" και ενίοτε με πειράζει -με την έννοια του "στεναχωρεί".
Γι'αυτό ερωτώ: η χρήση [που-χου] της λέξεως μουνί, δηλώνει έλλειψη ηθικής ή καλή γνώση ανατομίας; Γιατί και αιδοίο να το πεις, πάλι το μουνί θα καταλάβει ο άλλος.

Αφιέρωμα στο σεξ, μέρος τρίτο

Ξεκινώ με μία ακόμα ευχαριστία, διότι ψηφίζετε-στηρίζετε τούτη την προσπάθεια και δη ενθέρμως. Δε θα μπορούσα να γράψω ούτε 'νιαχ' δίχως την αρωγή σας. Παρεμπιπτόντως, η λέξη "αρωγή" στο μυαλό μου μεταφράζεται ως "βοήθεια", αλλά ενίοτε και ως έλλειψη θηλών. Για κάτι τέτοια φταίνε τα πέντε χρόνια στο βιολογικό, τίποτα άλλο.
Σήμερον θα κινηθούμε και πάλι στα εγχώρια ύδατα, για να υπάρχει μία εναλλαγή και μία ισορροπία, βρε αδερφέ. Ένας ακόμα θησαυρός της ελληνικής δισκογραφίας, υπό τον τίτλο "θα κλείσω τα μάτια", που αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να μην κλείσει οτιδήποτε άλλο.
Βίδεο δε θα παραθέσω, ας βρει άλλονε το γιουτούμπ να του κάνει σεφτέ. Προειδοποιώ, ωστόσο, πως σε τούτο το άσμα η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου, οπότε -επειδή να αυτολογοκριθώ δεν υπάρχει περίπτωση- αν το λανγκάζ βουλγκέρ σαν κάνει λίγο εμετικό, δείτε αυτό http://www.orthros.org/ Οι υπόλοιποι, ον υ βα:

Σε πότισα το πιο γλυκό μου δάκρυ [τελείωσα πάνω σου, να'ναι καλά ο ανανάς που το γλυκαίνει]
με πότισες τον πιο γλυκό καημό [τέλειωσες πάνω μου κι εσύ και ο χυμός ανανά καλά κρατεί]
σε άγγιξα στου ονείρου μου την άκρη [μετά τα σεμνά ραντεβού, γυρνούσα σπίτι και την έπαιζα]
και στράγγιξα τον πρώτο στεναγμό [κι ήσουν τόσο πύρινη λαίλαπα που μου'φευγαν ριπές]

Θα κλείσω τα μάτια θ' απλώσεις τα χέρια [για να με διευκολύνεις λίγο και κυρίως να μη βλέπεις την μπάκα]
να βρουν να φωλιάσουν λευκά περιστέρια [ενδέχεται να φέρω και δυο φίλους, γουάιτ τρας, μην άγχεσαι]
αγάπη μου πρώτη αγάπη μεγάλη [ήσουν ο πρώτος μου κι ήμουν τυχερή.. πολύ τυχερή]
θα κλείσω τα μάτια κι όπου με βγάλει [τυφλώνομαι εγώ και τούρκεψέ με]

Λαχτάρησα ζωή απ' τη ζωή σου [θέλω να κάνουμε πρωκτικό]
λαχτάρησες το φως του αυγερινού [θέλεις να σου κάνω φίστινγκ]
στα σύννεφα περπάτησα μαζί σου [το κάναμε σε δημόσιο χώρο και εκστασιάστηκα]
κι ανοίξανε οι πόρτες τ' ουρανού [με ξεχείλωσες]

Θα κλείσω τα μάτια θ' απλώσεις τα χέρια [και θα τα βάλεις μέσα μου, περιμένω]
να βρουν να φωλιάσουν λευκά περιστέρια [κι ό,τι υπάρχει σε πουλί το θέλω]
αγάπη μου πρώτη αγάπη μεγάλη [θεέ μου, σ'ευχαριστώ για τα δώρα σου]
θα κλείσω τα μάτια κι όπου με βγάλει [ελπίζω να με βγάλει την πίστη, η βόρεια]

Βοήθειά μας.

Αφιέρωμα στο σεξ, μέρος δεύτερο

Μετά την εξαιρετικά ενθαρρυντική ανταπόκρισή σας [για την οποία σας ευχαριστώ εκ βαθέων, α προπό], το αφιέρωμα στο σεξ συνεχίζεται με το πρώτο δείγμα από το διεθνές υλικό. Σημειώνω, δε, πως κάθε βοήθεια -ήτοι άσματα σεμνά εκ πρώτης όψεως που αποδεικνύονται πορνεύοντα και διευθαρμένα μετά από προσεκτική ανάγνωση- είναι ευπρόσδεκτη.
Το κάτωθι άσμα, προέρχεται από το σέσαμι στριτ και δηλώνει, μάλιστα, κλασσικό. Τιτλοφορείται "there's a bird on me" ή απλά "έχω ένα πουλί πάνω μου". Παραθέτω στην παρούσα ανάρτηση το βίδεο με πλούσιο οπτικό υλικό, καθώς και τους στίχους, που αποδεικνύουν το πραγματικά έξυπνο καμουφλάζ του σεξ ακόμα και σε ένα παιδικό τραγούδι.

Can't you see, there's a bird on me
Oh can't you see, there's a bird on me
I can't tell if there's 1 or 2 or 10 or 3
Don't want to complain or raise a fuss
But them birds up there think I'm a motorbus

Oh gee, there's a bird on me
Oh don't ya see, there's a bird on me
They sit there talking to each other not to me
Now how do I find a way to explain
That I'm not a boat or a railway train?
Little birdie fly away and don't ya come back no other day
Shoo!

Oh can't you see, there's a bird on me
Oh woe is me, there's a bird on me
I'm so durn sick of every feathered friend, oh gee!
Stop your chirping and quack quack quack
Come on birdie get off my back!

...Ας περάσουμε στην απόδοση και ανάλυση του άσματος.

Δε βλέπεις, έχω ένα πουλί πάνω μου [η πρώτη έκπληξη]
Ω δε βλέπεις, έχω ένα πουλί πάνω μου [..και ο δρόμος προς τη συνειδητοποίηση]
Δεν ξέρω αν είναι ένα ή δύο ή δέκα ή τρία [..θα είναι μακρύς. ξαφνικά έχουμε παρέα]
Δε θέλω να διαμαρτυρηθώ ή να εκνευρισθώ [καθ'ότι κυρία]
Αλλά τούτα τα πουλιά εκεί πάνω θαρρούν πως είμαι λεωφορείο [μερικοί άνθρωποι δίνουν άλλη ερμηνεία στην έκφραση "θα πάρω λεωφορείο"]
Ωιμέ, έχω ένα πουλί πάνω μου [η συνειδητοποίηση επετεύχθη!]
Αχ δε βλέπεις; Έχω ένα πουλί πάνω μου! [ζητούμε τη συνδρομή, αίφνης]
Κάθονται μιλώντας μεταξύ τους κι όχι σ'εμένα [καταλαβαίνουμε ποιος έχει το πάνω χέρι]
Τώρα πώς σκατά εξηγώ [γιατί για ένα όνομα ζούμε]
ότι δεν είμαι πλοίο ή τραίνο; [κάπου εδώ τίθενται όρια. δεν ισχύει το "χίλιοι καλοί χωράνε"]
Πουλάκι, πέτα μακριά και μην ξανάρθεις ποτέ [διακρίσεις ως προς το μέγεθος]
ΟΥΣΤ! [οργή και μένος προς τα μικρά μεγέθη]
Καλέ, δε βλέπεις; Έχω ένα πουλί πάνω μου! [πλέον το ξέρει καλά]
Οίμι οίμι, έχω ένα πουλί πάνω μου! [τα υπόλοιπα φύγανε, θλίψις]
Σχάθκα κάθε φτερωτό φίλο, γαμώ [δε θέλουμε φτερούδες, στρέιτ άκτινγκ όνλυ. προφανές]
Σταματήστε τις τσιριμόνιες και τα κουάκ κουάκ κουάκ [κοινώς, κόφτε τις τσιρίδες και την υπερβολή, ξερνάω]
Έλα, πουλάκι, φύγε απ'την πλάτη μου [και πήγαινε λίγο πιο κάτω, είσαι σε καλό δρόμο]

Ευλόγησον.

Αφιέρωμα στο σεξ, μέρος πρώτο

Λετ'ς φέις ιτ, το σέξε βρίσκεται παντού. Είναι σαν το ευρώ και την οικονομική κρίση. Έτσι, αποφάσισα να ξεκινήσω ένα μίνι αφιέρωμα σ'ετούτο το μουνίμως φλέγον ζήτημα από μια άλλη σκοπιά, αυτή της μουσικής.
Θα ξεκινήσω από ένα εγχώριο προϊόν. Ένα πολύ γνωστό και ίσως ιστορικό τραγούδι, λαϊκό το λες, που πάντα μου έβγαζε αυτό το σεξουαλικό -στο στίχο κυρίως, γιατί από μουσική χεσ'τα. Εκτός αν μιλάμε για σεξ σε κατάθλιψη, που συνήθως δεν υπάρχει, άρα καταλήγουμε σε άτοπο.
Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα, ο τίτλος του και φαντάζομαι ότι δε χρειάζεται να περάσω σε λεπτομέριες. Θα έβαζα το βίδεο με το άσμα, αλλά φοβούμαι πως έχω καταντήσει γραφικός με τα βίδεο πια και θα τα περιορίσω όσο γίνεται. Άσε δε που μπορεί να γίνει καμιά παπαριά όπως σε προηγούμενο ποστ [δηλαδή σ'αυτό --->http://somnolencecontinue.blogspot.com/2009/11/blog-post_759.html ] και να μου εμφανίσει το βίδεο 290 φορές.
Έτσι, περνάμε κατ'ευθείαν στην ανάλυση του στίχου.
Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα [ανεξαρτήτως χρονικού προσδιορισμού, τραβιέται όλες τις ώρες]
η ώρα που γεννιέται η ζωή [θαρρώ πως είναι προφανές, δε θα μιλήσει ο βιολόγος μέσα μου]
η ώρα που ταιριάζει η αναπνοή σου [ακόμα κι αν έχεις φάει σκόρδο]
μαζί με την δική μου αναπνοή [..θα έχω φάει κι εγώ]
Κι αν είναι η αρχή στην κατηφόρα [γιατί κρατάμε και τα ήθη ψηλά]
η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα [ο ακριβής προσδιορισμός απών]

Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα [ναι, ακόμα και στις έξι το πρωί]
η ώρα που μου σβήνεις τον καημό [διότι πριν είχα ανάψει]
η ώρα που και η σκέψη μου πεθαίνει [και είναι αποδεδειγμένο επιστημονικά]
και που δε θέλω να 'χει τελειωμό [κατά βάση θέλεις, εκεί αποσκοπεί όλο αυτό]
Κι αν είναι η αρχή στην κατηφόρα [τιμούμε τα πτυχία μας]
η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα [όσο να πεις]

Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα [αχ]
η ώρα που μ' αρέσει να πονώ [βαχ]
η ώρα που σου δίνω την ψυχή μου [κι όχι μόνο]
χωρίς να νοιώθω τίποτα φτηνό [εδώ βλέπουμε την υψηλή αυτοεκτίμηση. αυτοκοστολογείται ακριβά]
Κι αν είναι η αρχή στην κατηφόρα [δυο χρόνια κατηχητικού είναι αυτά, ας τα τιμήσουμε]
η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα [ω ναι]


Αυτά, λοιπόν, σε γενικές γραμμές. Δε νομίζω πως φταίει το μυαλό μου ή η ανωμαλία μου. Θεωρώ πως είναι προφανές. Έχω στα χέρια μου διεθνές υλικό, θα επεκταθώ εν καιρώ. Ακόμα κι αν δεν είναι όντως έτσι, τουλάχιστον θα καλλιεργηθούμε. Κιπ μέικιν λοβ, αγωνιστικούς χαιρετισμούς!

Κι άλλης ξεκίνημα [νέοι αγκώνες]

Ξεκινώ με μία διαπίστωση: τελικά μένω στο Άθενς. Ξέρω, μένω στο Άθενς εδώ και έξι -και βάλε- μήνες, αλλά χθες που επέστρεψα, το βίωσα ολοκληρωτικά. Ένοιωσα αυτό το οικείο, το δις ιζ χομ, κάπου κοντά στη Στουρνάρη κι ενώ μύριζα κάτι σαν δακρυγόνο. Τέλος πάντων, το ρεζουμέ είναι ότι πλέον είμαι κι εγώ ένας χαβουζιανός με δόξα και τιμή. Υποθέτω ότι μέσα στις διακοπές του χάνουκα, θα φτάσω και στο σημείο να πω 'μου έλειψε το Άθενς μωρέ', οπότε τότε θα πρέπει να μου δώκουνε το χρυσό κλειδί της πόλης.
Α προπό, δεν κατάλαβα ποτέ τι σκατά ανοίγει αυτό το χρυσό κλειδί. Επίσης, επειδή δεν έτυχε να μου δώσουνε όχι χρυσό αλλά ούτε μπακιρένιο, είναι όντως χρυσό; Έχουνε πόρτες οι πόλεις; Γιατί αν ναι, εγώ πήδηξα φράχτη και μπήκα. ΣΕ ΤΙ ΚΟΣΜΟ ΖΟΥΜΕ ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ;
Στον ύπνο μου άκουγα αυτό:

Η μαμά μου θα είναι περήφανη. Τιμώ τις αριστερές μου [σ]καταβολές, ακόμα και στην ιερή ώρα του ύπνου. Δε θέλω να αναρωτηθώ κατά πόσο φυσιολογικό είναι να ακούει ένας άνθρωπος το εν λόγω άσμα στον ύπνο του και δη από τον νταλάρα. Τουλάχιστον δεν ξύπνησα με την αριστερή γροθιά στον αέρα, είναι όσο να πεις ενθαρρυντικό.
Να θέσω και ένα ερώτημα: έρχεται η έκτη δεκεμβρίου και νομίζω ότι θα γίνουμε πάλι φλαμπέ. Να αγοράσω κράνος ή ένα σετ ζαρτιέρες αρκεί;

[φ]οικογενειακές καταστάσεις

Ξεκινώ με ένα ζήτημα φλέγον στο μικρόκοσμό μου. Μερικοί άνθρωποι απλώς δεν ξέρουν να διαλέγουν επίθετα. Δηλαδή δε γίνεται να σε λένε Αλμούνια και να κάνεις διεθνή καριέρα ως σημαίνων πολιτικός παράγων. Τουλάχιστον γίνε γκο-γκο μπόι, για να δένει με το κλίμα. Κι άντε, θα μου πεις, το αλμούνια είναι δυσλειτουργικό μόνο στο γκρις. Τι έχεις όμως να πεις για την άλλη, την Courtney Cox; Εκεί είναι πιο ιντερνάσιοναλ η κατάσταση, άρα και το πρόβλημα. Αντίλογος: μπορεί να είναι απ'τους κόκορες κι όχι από τ'άλλα πτηνά. Ναι, αλλά αν εσένα σε λέγανε Μαριάνθη Πίπα, ποιος θα σκεφτόταν ότι προέρχεται απ'αυτή που καπνίζουμε;
Με την ευκαιρία να πω ότι χθες άκουσα τη λέξη 'πουτάνα' στην τηλεόραση στις τρεις το μεσημέρι. Στις τέσσερις, τα αυτιά μου έξυσε η λέξη 'τσιμπούκι', τουλάχιστον τρεις φορές. Βέβαια αναφερόμασταν στο καπνίζον κι όχι στο λίκαμπολ, αλλά και πάλι. Το τσιμπούκι είναι τσιμπούκι.
Δεν είμαι σεμνότυφος. Αγαπώ το αυθεντικό και γι'αυτό είμαι η γραφική φιγούρα ενός οικογενειακού χριστουγεννιάτικου γεύματος, που θα κάνει πρόποση στα ξυρισμένα μουνάκια. Πλάκα-πλάκα δεν το'χω κάνει ακόμα αυτό, να μια καλή ιδέα για φέτος. Ωστόσο, όσες φορές έβγαλα όλο αυτό το 'χυδαίο' [και βάζω εισαγωγικά γιατί το να μην μπορείς να κατονομάσεις ένα μέρος του σώματος ως έχει, μάλλον σημαίνει ότι έχεις κάποιο θέμα με το σώμα σου και -κατ'επέκταση- με τον εαυτό σου ως ολότητα] σε μία πιο 'επίσημη' κατάσταση [βλέπε μάζωξη του σογιού κτλ], ένα ρίγος διαπέρασε τους συνδαιτημόνες μου. Κι όμως, είναι οι ίδιοι που θα είναι στο σπίτι τους βλέποντας κωνσταντίνου και ελένης [ξερνάω] και θα ακούσουν τη λέξη 'πουτάνα' και δε θα αντιδράσουν όπως απέναντί μου. Μετά θα ακούσουν και το τσιμπούκι τρεις φορές και θα νομίζουν ότι ήθελε να πει τσιμπούσι, αλλά της το είχανε γράψει βυζαντινά [τcιμπούcι] και έμπλεξε τα μπούτια της.
Και κάπως έτσι, δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει. Μήπως τελικά πρέπει να παίρνω μαζί μου και μία τηλεόραση, να μου τη φοράω κολλάρο και να μιλάω μέσα από'κει; Πότε θα έρθει η λιμπερασιόν, ώστε να μπορώ να λέω τη θεία λέξη 'μουνί' όσες φορές θέλω και να χαίρεται ο κόσμος; Με κάτι τέτοια, παθαίνω ό,τι και η κυρία στο κάτωθι άσμα.

Ξέρω, απέχει από ό,τι ακούω. Αλλά όχι, το εκτιμώ κι αυτό. Η μουσική είναι πολύπλευρη, πολύχρωμη και όλοι μα όλοι έχουν θέση σ'αυτή. Το ίδιο ισχύει για όλη την τέχνη. Την τέχνη όμως, όχι το "βρήκα ένα σκατό που έμοιαζε με τον έλβις στο πεζοδρόμιο, πέταξα και μια ροζ κορδέλα από πάνω, το φωτογράφισα και είναι τέχνη". Δώστε μου πράγματα για να κάνω προβολή επάνω τους. Κι εγένετο τέχνη.
Έτσι, έμαθα ότι θα μας φέρουν τον καρυοθραύστη στο θέατρο βάδμιντον. Εντάσσεται στο κρίσμας μουντ, δε λέω. Ωστόσο, μαζί μ'αυτό θα ανέβει και "ο μεγαλέξανδρος και το καταραμένο αρχίδι". Φίδι, συγγνώμη. Μα φυσικά, κι εμένα το πρώτο πράγμα που μου'ρχεται στο μυαλό όταν ακούω "Χριστούγεννα" είναι ο μεγαλέξανδρος και το καταραμένο. Στην έξοδο θα μοιραστούν κονιάκ και παξιμάδια, καθώς και κόκκινα αυγά. Παραδοσιακές χριστουγεννιάτικες νοστιμιές.

ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΕΤΟΙΑ ΩΡΑ ΞΥΠΝΙΟΣ;

Συγγνώμη, μαμά, κατά βάση τα ξύνω. Αλλά με καλή μουσική:

dude, that's lame

Σκεφτόμουν χθες σε μία κλασσική πλέον αποστασιοποίησή μου από τρέχουσα συζήτηση, ότι θα έπρεπε να υπήρχε ένα επίδομα ή μία βοήθεια τέλος πάντων από πλευράς κράτους προς τους καταθλιπτικούς. Γιατί έχεις που έχεις τον νταλκά και εκεί που κάνεις [?] τη δουλειά σου, σηκώνεσαι και φεύγεις κλαίγοντας σαν την Αστέρω, να'χεις τουλάχιστον ένα κρατικό σαπόρτ για να μη λες ότι δε σε σκέφτεται κανείς. Μήνας μπαίνει-μήνας βγαίνει, το επίδομα εκεί.
Αλλά όχι. Να πεθάνεις, σου λέει, μία σύνταξη λιγότερη. Φόρους δεν πλερώνεις, δουλειά και που έχεις τα ξύνεις, σπίτι πας αλλά ρεύμα δεν καταναλώνεις αφού βαμπιριάζεις.. ε κάνε μια χάρη στον εαυτό σου και αυτοκτόνα επιτέλους, να μειωθεί και το έλλειμα.
Κι όμως [και πλάτη-κρυάδα], υπάρχει τουλάχιστον μία χώρα που επιδοτεί την κατάθλιψη: ο Καναδάς. Εκεί βέβαια συνέβη το άλλο. Μία επιδοτούμενη καταθλιπτικιά, ανέβαζε φωτογραφίες της στο φέικμπουκ, από τις οποίες οι υπεύθυνοι της ΙΒΜ όπου δούλευε, εκριναν ότι πλέον είναι καλά. Έτσι, της έκοψαν το πεσκέσι κι έμεινε αυτή αγκαλιά με τα ζολόφτ να απορεί.
Δεν ήξερε το απόλυτο πόρταλ, το φέικμπουκ των καταθλιπτικών, το katathlipsi.gr. Μάλλον πρέπει να ανεβάζεις φωτογραφίες εκεί, με το ξυραφάκι ανά χείρας ή με ένα μπουκάλι τζόνυ και τα χάπια στο κομοδίνο για να πειστεί η εταιρία ότι δεν είσαι και πολύ καλά. Θα σου'ρθει μια μέρα το χέρι του σούπερβάιζορ στον ώμο [ελπίζω ακολουθούμενο από το υπόλοιπο σώμα] και θα βρεθείς σπίτι με άδεια μετ'αποδοχών. Αρκεί μέσα στη χρονιά να πατήσεις και μια απόπειρα, έτσι για να δικαιολογηθεί και το επιδοματάκι.
Κατά τ'άλλα, στο Παρίσι βανδαλίζουν τα ποδήλατα και στο Βιλαμπάχο ακόμα τρίβουν. Αυτή στη ζωή της άλλης φοράει κράνος, γιατί περούκα δεν το λες κι εγώ πρέπει να σταματήσω να βλέπω τηλεόραση και να το ρίξω στο διάβασμα. Έχω πάρει βέβαια μαζί μου τα πλέον λάθος βιβλία. Το κοινωνικό συμβόλαιο, άνευ λόγου και αιτίας και το ρουζ ε νουάρ στο πρωτότυπο. Έπρεπε να πάρω και κανένα βιβλίο του βιολογικού μαζί, έτσι για να πάθω εγκεφαλικό στο τέλος, αλλά δεν το σκέφτηκα. Μαλακία. Ωστόσο το κοινωνικό συμβόλαιο είναι το απόλυτο ηρεμιστικό. Εδώ και τρεις μέρες που έχω αϋπνία [ish] διαβάζω την ίδια παράγραφο και πριν φτάσω στο τέλος, κοιμάμαι. Γι'αυτό είναι κλασσικά κάτι τέτοια βιβλία.
Για το τέλος, έχω ένα μενού:
-φτερούγες κοτοπούλου μαριναρισμέναι σε μουστάρδα, μέλι και σάλτσα σόγιας
-τάρτα με ζύμη κραμπλ [μπριζέ, γαλλιστί], δαμάσκηνα και κρεμ φρες και
-λευκό κρασί [αυτό δε θα το φτιάξω μόνος μου, δεν έχω αποστακτήρα].
Αυτό. Χειμώνας έρχεται, μην το γαμήσουμε κιόλας.

Ω τάφε μου

Διάβασα -ενημερώνομαι συλλήβδην τούτες τις μέρες που ο άνεμος με κυνηγά- ότι θέλουν να βάλουν τον αγαπημένο Καμύ στο Πάνθεον. Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω τι ακριβώς είναι το Πάνθεον. Λογικά είναι από τα μέρη που άφησα στο Παρίσι ως τέρρα ινκόγκνιτα μέχρι να γίνω μόνιμος κάτοικος, έτσι για να έχω κάτι να ανακαλύπτω τις πρώτες μου μέρες στο χωριό.
Από τα συμφραζόμενα, μάλλον είναι κάτι σαν λόμπυ με τάφους ανθρώπων του πνεύματος. Τι του πνεύματος δηλαδή, μάλλον είναι όλα τα μεγάλα κρανία της λογοτεχνίας και της -πολύ- βαρειάς κουλτούρας. Κάτι σαν την Ακαντεμί Φρανσέζ, αλλά με νεκρούς. Θα μου πεις, γιατί, αυτοί της Ακαντεμί σου φαίνονται για ιδιαιτέρως ζωντανοί; Όχι, είναι απλώς μεταιχμιακοί. Άρα η Ακαντεμί λειτουργεί σαν μία αίθουσα αναμονής για το μόνον της ζωής τους ταξίδιον. Σκατά. Όσο ήθελα να γίνω μέλος, τώρα πια προτιμώ να περάσω τα γεράματά μου στο καπή.
Άσε που δε με βλέπω να γίνομαι μέλος της Ακαντεμί, ούτε της Ακαδημίας. Το βλόγειν δεν αναγνωρίζεται -που και να αναγνωριζόταν εδώ που τα λέμε, τι σκατά γράφω; Του μουνιού μου το χαβά κι αυτό με δυσκολία. Αν και η ιδέα του να θάβονται οι αξιόλογοι βλόγερς [νοτ μι, λάικ ντα] σε ένα πάνθεον θα ήταν πολύ γκραντέ.
Η Δημουλά γιατί δεν έχει βλογ; Προφανώς δε θα μπορούσε να σταθεί επάξια. Όχι, σοβαρά, θα τη σχολίαζε κανείς; Στόχος για το 2010: να γνωρίσω τη Δημουλά και να τη βάλω να κάνει βλογ. Ωστόσο, εγώ γιατί έχω βλογ; Γιατί με διαβάζεις; Πόσα υπαρξιακά αίφνης.
Αλλάζω θέμα, δεν είναι κατάσταση αυτή. Βρήκανε, λέει, ένα δόντι και κάτι δάχτυλα του Γαλιλαίου. Ωραίο. Δε θέλω να μπω στη διαδικασία να αναρωτηθώ πώς είναι δυνατόν να χάσεις ένα δόντι μετά θάνατον. Στην περίπτωσή μου πάντως, θα μπορούσε κάλλιστα να χαθεί το σφράγισμα του μπροστινού [σπασμένου] δοντιού και να το ψάχνουν. Να δω το λειψό δόντι έκθεμα σε μουσείο και τι στον κόσμο.
Και μνια που έπιασα τον άλλο κόσμο, να πω και το εξής: φέτο γιορτάζουμε τα εκατό χρόνια από τη γέννηση του -προσκυνώ- Ιονέσκο. Ναι, ξέρω, δε γιορτάζουμε το θάνατο. Αλλά έχει πεθάνει, οπότε κολλάει στο γκρουπάκι. Δε γνωρίζω αν του λείπουν δάχτυλα ή δόντια, αλλά ξέρω ότι έχει έναν εξαιρετικό τάφο στο περ λασέζ -εκεί πήγα, ήταν δωρεάν. Τιμής ένεκεν θα έχουμε παραστάσεις και αφιερώματα, οπότε στέι τουντ για περισσότερες πληροφορίες.
Παρεμπιπτόντως, έχω και μία περίπτωση μεταιχμίου από Γαλλία: ανήρ τεσσαράκοντα και τριών ετών, ψιλοντίρλα κατηγορείται για εμπρησμό της συμβίας του -είκοσι και εννέα ετών- με βενζίνη μέσα στο σπίτι της. Το ζεύγος ζούσε χώρια και σε δύσκολη κατάσταση [δε διευκρινίζει το πού ακριβώς έγκειται η δυσκολία, μπορεί να είναι πχ δυσανεξία στη λακτόζη] και η κυρία είναι καμμένη κατά 70%. Υπάρχουν και χειρότερα, θα πω εγώ. Είμαι καμμένος 100% και δε διορθώνεται κιόλας. Μόνη ελπίδα η λοβοτομή.
Α ναι, να το πω κι αυτό. Γράφω βιβλίο. Ναι, εγώ. Ελπίζω στην υποστήριξή σας, γιατί αν περιμένω από'μένα, χεσ'τα. Θα το αφήσω ημιτελές, θα καταπιώ μια καλλιέργεια Η1Ν1 και θα κλείσω ραντεβού με τους προαναφερθέντες.
Έκκληση: ζητούνται τέσσερις -φύλο αδιάφορο- για να γυρνάμε στην πόλη σ'αυτήν την κατάσταση--->

Τελεβυζιών

Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει τι στο διάολο έχει πάθει η λίτσα πατέρα από υδροχόο και μας ξεπετάει σε δύο δευτερόλεπτα και δη, με τις χειρότερες προβλέψεις του ζωδιακού; Κορίτσι μου, αν σε κακογάμησε εις υδροχόος [διότι μπορεί να συμβεί], δε φταίμε όλοι. Ειλικρινά, σφίγγεται η ψυχή μου κάθε φορά με το "ναπερασουμετωραστουςυδροχοουςθαπεθανετεολοιμουχαχα. Και πάμε τώρα στους φίλους μας τα ψαράκια, που όλο μου παραπονιούνται ότι τα αφήνω τελευταία και τα λέω επιγραμματικά."
Συγγνώμη. Οι ιχθύες είναι γενημμένοι, ζούνε-αναπνέουν-δίνουν νεφρό για την ηδονή της γκρίνιας. Τι, επειδή εμείς δε μίλάμε; Μα είναι η σιωπηλή αντίδραση. Αυτό θα σε φάει, να το ξέρεις. Από χέρι υδροχόου θα πας -όχι απ'το δικό μου, το'χω μόνο για ευγενείς πράξεις. Όπως το να απαντήσω στο κάτωθι:
ΕΡΜΟΥ
Είσαι η πιο γλυκιά γυναίκα που έχω δει ποτέ, μαύρα μαλλιά, σώμα καμπυλωτό και στιλ αριστοκρατικό.
Ναι, είμαι εγώ. Μαύρα μαλλιά έχω, τσεκ. Σώμα καμπυλωτό έχω ναι ναι, τσεκ. Στυλ αριστοκρατικό να μην έχω; Αν με πέτυχες σε καλή μέρα ενδυματολογικά, έχω. Ναι ναι, εγώ ήμουν. Έκανες την τύχη σου.
Μετά διάβασα αυτό ---> http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=1076899&lngDtrID=245
Αναρωτιέμαι. Μπορείτε να αφήσετε για λίγο τις πίπες και να ασχοληθούμε με κάτι πιο σοβαρό; Αντιστοίχως, θα βγει ο πούτιν στα γόνατα [ντυμένος] και θα μου ζητήσει συγγνώμη με δάκρυα στα μάτια και στα μάγουλα, επειδή κόπηκα στις εξετάσεις. Οίμι.

Πανόρμου

[Ποστ αναδρομικόν και παραληρηματικόν. Ενδεχομένως και επίκαιρον.]
Παραθέτω αρχικά το μουσικό χαλί με τη βοήθεια του γιουτούμπ. Το βρήκα και σε βίδεο με κολλάζ φωτογραφιών, αλλά προσωπικά θα το αναδείκνυα καλύτερα [σήψη, χελπ]. Επίσης, το βλόγερ μου βγάζει το βίδεο δύο φορές, δεν ξέρω γιατί. Μάλλον παρατείνει την απόλαυση.
Είναι απ'τις ώρες που με λέω μαλάκα. Ή απ'τις ώρες που απλά συνειδητοποιώ το μέγεθος και το μεγαλείο της μαλακίας μου. Πολλές φορές τη μαλακία μου την έπνιξα μέσα στην ασφάλεια μίας αιτιολόγησης βάσει του ζωδίου μου. Δηλαδή, πόσο πιο μαλάκας;
Και τώρα, στην Πανόρμου, απόγευμα Σαββάτου, μόνος μου, πηγαίνοντας προς το μετρό.. Περιπλανόμενος και με την υποτυπώδη βροχή-ψεκασμό, δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο απ'το να σκέφτομαι. Προσπαθώ να βρω έναν τρόπο να υπολογίσω τη μαλακία που με δέρνει, τη δυσλειτουργία που προωθώ σαν άποψη, το λόγο που δε λέω αυτά που θέλω την ώρα που θέλω και μπορώ.
Μπορώ; Η Δρούζα μπορεί. Η Δρούζα είναι υδροχόος. Άρα μπορώ κι εγώ. [βλακώδης συνειρμός Νο1]
Είχα πολλά να ρωτήσω, όχι από διάθεση για μελλοντικό κουτσομπολιό, αλλά από ενδιαφέρον. Ναι ναι, ενδιαφέρομαι. Αντ'αυτού, από αμηχανία, περηφάνια και προκατά(θ)ληψη αρκέστηκα στη Μιμή Ντενίση-περσόνα μου και απάντησα σε ό,τι με ρώτησες με χαμόγελο, μπρίο και τσαχπινιά. Φευ, εγώ μόνο ξέρω τι σκεφτόμουν και τι σκέφτομαι. Τελικά θα μου βγει σε καρκίνο, το φοβάμαι. Θα ξυπνήσω ένα πρωί και θα πω καλημέρα στην κύστη που θα μου έχει φυτρώσει στο μπούτι. Διότι σιγά μη βγάλω όγκο σε φυσιολογικό μέρος.
Πόσο μεγάλη είναι η Πανόρμου; Νομίζω ότι εκουσίως, προσπέρασα το σταθμό του μετρό. Γαμώ την αποδιοργάνωσή μου -και είμαι σίγουρος ότι έχω πάλι την έκφραση της κατάθλας και της υπαρξιακής αγωνίας, λες και γεννήθηκα από παρτούζα μεταξύ Κοκτώ, Σαρτρ, Κίρκεγκωρ και Καμύ.
Κρυώνω. Θέλω να πω τόσα πολλά πράγματα μα χρειάζομαι απλώς μία συγκατάθεση. Ίσως.. ναι, ίσως είναι φόβος. Ο φόβος του κενού, της μη ανταπόδωσης. Μπορεί κι ο κρότος που κάνει στα υπερευαίσθητα -πλέον- αυτιά μου μία προσπάθεια που σκάει στο πάτωμα -όπως τρομάζω και με τις βροντές και με κάθε οξύ θόρυβο, από παιδί. Αλλά τι σημασία έχει η προσπάθεια.. Μετράει το αποτέλεσμα. Και το αποτέλεσμα είναι ένας μαλάκας που κάθεται απέναντί σου και κάνει χαριτωμένες (;) γκριμάτσες, πετάει ατάκες για να κρατήσει το έθιμο, κρατώντας συνάμα μέσα του ό,τι θέλει όντως να σου πει.
Πίπες. Μετά γυρνάω, τα γράφω σε χαρτί και τα καταχωνιάζω ή τα καίω ή τα ανακυκλώνω -γιατί σέβομαι και την πράσινη ανάπτυξη- ή γράφω στο βλογ και δεν τα αναρτώ ποτέ.
Το 2012 τελειώνει ο κόσμος. Αυτό έλεγε τουλάχιστον το τρόλεϋ που πέρασε από μπροστά μου πριν από λίγο. Προλαβαίνω να αρχίσω να μιλάω έστω και κουτσά στην αρχή; Θα πάρω μπρος πριν το 12, το υπόσχομαι.

Μας απειλείς, μωρή;

Τίτλος του νέου δίσκου της [προσκυνώ] Χαρούλας: Όπου και να'σαι, η αγάπη θα σε βρει.
Δε θα'θελα. Είσαι καλά, τέτοιες μέρες που και τη σκιά μου αν μπορούσα, θα την έδιωχνα; Είναι απειλητικός τίτλος, ας το δούμε αντικειμενικά.
Τη Χαρούλα την αγαπώ -τι την αγαπώ, δηλαδή, στην πίστα ν'ανέβω να σκίσω βρακί και να της το δώσω. Αν είχα σουτιέν, θα το'σκιζα κι αυτό. Αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σ'αυτή τη ζωή.
Ο τίτλος με τρομάζει. Θέλω, βρε αγάπη μου, να ηρεμήσω, άσε με. Αυτή εκεί, επιμένει. Όπου και να'σαι, σου λέει, αυτή η ρουφιάνα θα σε βρει. Βρε δε θέλω, βρε δεν μπορώ, αυτή εκεί. Ε δε θέλω. Βάλε κι εσύ, αιγόκερως πράμα, έναν τίτλο πιο προσφιλή σε καρδιοπαθείς. Θα σου πεθάνει το κοινό κι από του χρόνου σε βλέπω να ρίχνεις πασιέντζες. Τρέμω την ώρα και τη στιγμή που θα στρίψω στη Σκουφά και θα καραδοκεί η καριόλα [η αγάπη] στη γωνία:
-Μπου!
-Α σιχτίρ σαφρακιασμένη, μου'κοψες τα ήπατα!
-Γεια σου!
-Της γιαγιάς σου! Αν θες να με κλέψεις, να ξέρεις λεφτά δεν έχω. Ήμουν για καφέ και μπριός με τη Σήψη πριν και ξώμεινα.
-Δε θέλω λεφτά.
-Μη σώσεις. Έχω μια ενυδατική -δείγμα, μη φανταστείς- της απιβίτα. Ντου γιου;
-Δε θέλω ενυδατική.
-Λίγο σπασμένη σε βλέπω πάντως. Πίνεις νερό;
-Δε θέλω νερό.
-Χέστηκα.
-Δε θέλω σκατά.
-Αυτό άσε με να το κρίνω εγώ. Βγες και ρώτα τι γίνεται με την πάρτη σου και μετά έλα να μου πεις τι θες και τι δε θες.
-Δε θέλω ερωτήσεις.
-Με νοιάζει; Βγάλε και τρίτο βυζί, δε με αφορά.
-Δε θέλω βυζί.
-Από κάτι τέτοια θα μείνεις στο ράφι μια ζωή.
-Δε θέλω ράφι.
-Πάρε κομοδίνο.
-Δε θέλω να πάρω.
-Ε τότε δώσε.
-Δε θέλω να δώσω.
-Με δουλεύεις;
-Δε θέλω δουλειά.
-Τι θες επιτέλους;
-Την καρδιά σου.
-Δε μας γαμάς;
-Δε θέλω γάμο.
-Είσαι ηλίθια.
-Δεν παίρνω λίθιο.
-Και κουφή.
-Γκουφύ;
-Κουφή.
-Τροφή;
-ΚΟΥΦΗ!
-Μη με λες κοντή.
..Μαζεύτε την, ειλικρινά.

Παρεμπιπτόντως, εννοείται ότι για το δίσκο δεν έχω να πω τίποτα, γιατί πολύ απλά δεν τον έχω ακούσει. Αλλά είπαμε, τη Χαρούλα την αγαπώ. Είναι δεδομένο.
[Μία απορία μου. Τον επόμενο δίσκο της θα τον λένε "πήγαινε τοίχο-τοίχο" ή θα είναι πολύ κλισέ;]

[Επίσης, προσπαθώ να μάθω τον κοινωνικό κώδικα του βλόγειν. Ως τότε, σας αγαπώ για το σαπόρτ και ξέρετε, υδροχόος γαρ, προς το παρόν σας σχολιάζω νοητά γιατί ντρέπομαι. Ναι, εγώ ντρέπομαι.]

Σημεία των καιρών

Όταν δηλώνεις περιχαρής ότι βλέπεις "κόκκινη εντολή", θεωρώντας το ως υπαρκτή εκπομπή, μάλλον κάτι δεν πάει καλά..
Άσμα ασμάτων:


Την εν λόγω κυρία την αγαπώ. Έχει κάτι το ανέμελο και νεοϋορκέζικο στη φωνή της και είναι το απόλυτο μουσικό χαλί για καφέ, βροχή και -ω ναι- σιγαρέττα.
Βέβαια μόλις έμαθα ότι γεννήθηκε στις 28 Απριλίου του σωτηρίου έτους 1924, άρα ήτο ταύρος και πέθανε φέτος [κωλοχρονιά], στις 7 Φεβρουαρίου, επομένως πέθανε υδροχόος. Γκουντ κωλ.

Λετ'ς σταρτ όβερ

Είναι πάντα καλό ένα νέο ξεκίνημα. Νέαι βάσεις, νέαι αρχαί, νέαι γενικώς. Σίγουρα τα νέα ξεκινήματα είναι συνήθως αυτό που οι συμπατριώτες Γάλλοι ονομάζουν balbutiant[s], το οποίο κυριολεκτικά σημαίνει τραυλίζων και μεταφορικά σπασμωδικά, με μπέιμπυ στεψ [μερσί μισέλ]. Ωστόσο το τραύλισμα ξεπερνιέται με λογοθεραπεία και οι σπασμωδικές κινήσεις με φυσιοθεραπεία και κινησιοθεραπεία. Δεν είναι παράλογο, είναι απλώς ανθρώπινο. Πολύ ανθρώπινο. Βέβαια είναι απαραίτητη μία ενίοτε τυφλή εμπιστοσύνη όχι μόνο από τον έναν στον άλλο αλλά και στη γενικότερη ροή των πραγμάτων, τη ροή της ζωής. Γκόου γουίθ δε φλόου, δεν υπάρχει περίπτωση να συμβεί οτιδήποτε κακό. Αυτά από έναν υδροχοϊκό νου. Και μαζί ένα τραγούδι για'σένα που άγχεσαι. Αρκούντως βελούδινο -ο γαλλικός στίχος αποτελεί τυχαίο γεγονός. Άλλωστε στο τελευταίο κουπλέ το επεξηγεί αγγλιστί, για να μην κατηγορηθούμε και για σοβινισμό.

Θα σας πω ένα λαϊκό..

Την τρέχουσα περίοδο βιώνω την ηδονή των εξετάσεων για δραματικές σχολές. Ήδη πέρασα τις εξετάσεις του εθνικού και συνεχίζω ακάθεκτος για αυτές του υπουργείου πολιτισμού. Επικρατεί χάος και δημιουργικός πανικός, εξ'ου και η αποχή μου από τη φροντίδα του τιμίου τούτου βλογ. Θα επανέλθω!
[και μάλιστα με υλικό από τις οντισιόν]

Α[νορθό]δωξοι μπάσταρδη

Πήγα σινεμά. Αυτό από μόνο του αποτελεί είδηση διότι συνήθως κατεβάζω ταινίες απ'το νετ. Επέλεξα [και τονίζω το ρήμα, διότι έχει βαρύνουσα σημασία] τη νέα ταινία του κουέντιν του ταραντίνου. Τρέιλα δεν είχον δει, απλώς εσκέφθην πως αφού μ'αρεσαν τα "σκότωσε βασίλη Ι και ΙΙ" και το "παλπ φιξιόν", θα μ'άρεσε και τούτο. Έχει μία αισθητική σαν κόμικ, με κάνει και νοιώθω μία οικειότητα όσο να πεις.
...Στο φουαγιέ του σινεμά είδα το τρέιλα κι ετοιμάστηκα για στιγμές γέλωτος. Αναρωτιέμαι γιατί. Μάλλον ήμανε στις καλές μου. Είδα και μνια αφίσα που με επιβεβαίωνε πως η μεγαλύτερη επιτυχία της χρονιάς [δεν είχα ιδέα!] είναι εδώ. Αν πω ότι ανακουφίστηκα, θα πω ψέμματα. Νόμιζα πως η μεγαλύτερη επιτυχία της χρονιάς ήτο το τβάιλάιτ, το οποίο επίσης δεν είδα αλλά βλέπω να πλανάται μία υστερία επί του θέματος και θεώρησα πως ήτο το μεγαλύτερο σουξέ για φέτος. Εν τέλει, νο.
Η ταινία ξεκίνησε, άκουγα γαλλικά, χάρηκα κι είπα "μνια χαρά, θα κάνω και απόσβεση στο σορβόν 2". Και πάλι, νο. Με το καλημέρα σας ή, τέλος πάντων, με το μπονζούρ, μία ολόκληρη οικογένεια ξεκληρίστηκε μπροστά μου. Ήταν και μεγάλη η οθόνη [για να μην πω για την ένταση των ηχείων που νομίζω ότι άκουγα τις σφαίρες να φυτεύονται στη σάρκα των δόλιων θυμάτων], δεν μπορούσες να ξεφύγεις από τις εικόνες. Εγώ βέβαια, ως γνήσιος ηλίθιος με πατέντα, πίστεψα πως όλη η βία συμπυκνώθηκε εκεί.
Ουχί. Ξέχασα ότι πήγα σε ταινία του ταραντίνου, του "ιδιόρρυθμου αμερικανού σκηνοθέτη" οπότε θα έπρεπε να περιμένω ένα λουτρό αίματος ορ σάμθινγκ. Δικαίως. Είδα όμορφα πράγματα, όπως να παίρνουν σκαλπ. Πολλάκις, καθ'ότι είναι μία γνώση που για να την κάνω δική μου, το παράδειγμα χρήζει επαναλήψεως. Άλλωστε θα μου χρειαστεί, έρχονται οι εξετάσεις του υπουργείου. Να μην πάρω ένα σκαλπάκι κι εγώ; Ένα μόνο.
Το αίμα κυλούσε πανταχόθεν, σωταρισμένο σε μία φρικιαστική σάλτσα ουρλιαχτών και σερβιρισμένο με άφθονους πυροβολισμούς. Αισθητική. Μνια που αναφέρθηκα σ'αυτή τη δόλια την αισθητική, η δική μου καθυστερημένη και οπισθοδρομική αισθητική, εδέχθη πλήγμα. Τι να πω, πρέπει να είμαι πολύ πίσω απ'τον ήλιο για να μη μ'αρέσει ο ταραντίνος. Μέχρι που κάπου προς το τέλος έπαθα κρίση πανικού απ'το κρεσέντο βίας, αηδίας και αιματοβαμμένων ουρλιαχτοπυροβολισμών. Ναι, είμαι τόσο μαλάκας.
Εκτός της αιθούσης και μετά το πέρας του αριστουργήματος, ακολούθησε η κλασσική συζήτηση επί της ταινίας. Η μόνη λέξη που μου έβγαινε: απαίσιο. Η μόνη απάντηση που λάμβανα [που ήταν και η πλέον αναμενόμενη, φυσικά]: ταραντίνο ήρθες να δεις.
-"Ναι, μα πολλή βία! Απαράδεκτο!"
-"Ε, ταραντίνο είναι, τι περίμενες;"
-"Ναι, αλλά οι άλλες του ταινίες που είχανε επίσης βία, είχανε και μία αισθητική. Αυτή εδώ ήταν μία ΑΠΟΛΥΤΩΣ σιχαμένη ταινία! Σιχαμένη!!"
-"Άρα αφού τη σιχάθηκες, πέτυχε το στόχο της."
-"Αντιστοίχως, θα σιχαινόμουν και μία τσόντα με σκατά. Κι εκείνη θα πετύχαινε το στόχο της. Θα πλήρωνες για να δεις μία τσόντα με σκατά;"
-"Ε δεν είναι το ίδιο!"
-"Για'μένα, το να βλέπω να βγάζουν σκαλπ είναι το ίδιο [ή και περισσότερο] αηδιαστικό με το να βλέπω διάρροια να ρέει από έναν κώλο και να πασαλείφονται οι τραγικοί."
-"Είσαι ακραίος."
..Πώς μπορείς να το λες αυτό σε έναν άνθρωπο, έχοντας μόλις βγει από την εν λόγω ταινία και δη ενώ αυτός ο άνθρωπος έπαθε κρίση πανικού εξ'αιτίας της, εσύ όχι μόνο βγήκες χωρίς καμία απώλεια αλλά βρίσκεσαι και σε πλήρη ενθουσιασμό;
Είμαι ακραίος. Θα ψηφίσω ΕΠΕΝ. Υπάρχει ακόμα το ΕΠΕΝ;
Κουέντιν, χρυσό μου, σου προτείνω ανοιχτά συνεργασία. Θα είναι το απόλυτο αριστούργημα. Άκου κόνσεπτ:
Η Νταϊάν Κίτον καθισμένη σε μία ανδρική τουαλέτα των χτελ, τρώει σπανακόπιτα και ξερνάει. Βάζει το δεξί της χέρι μέσα στα ξερατά της και αρχίζει να ομαδοποιεί τα προϊόντα της ατελούς πέψης της: abc soup, κάροτς, μίτμπολς, σπίνατς-πάι. Το πλάνο πάει προς το πόδι της, όπου βλέπουμε τη μαντάνα να της τρώει ένα-ένα τα δάχτυλα του ποδιού. Μεταφερόμαστε ξανά στην Νταϊάν και ξαφνικά βλέπουμε τα μίτμπολς. Με λίγη προσοχή παραπάνω, ο θεατής ανακαλύπτει ότι κάτι τρέχει μ'αυτά τα μίτμπολς. Ναι, τελικά τα μίτμπολς είναι τα αρχίδια του ντε Νίρο που σφαδάζει στη διπλανή τουαλέτα. Όχι, περίμενε. Τελικά δε σφαδάζει! Την παίζει ο γερο-μπάσταρδος, γιατί έχει κατακαυλώσει που του'φαγε τα αρχίδια η Νταϊάν. Πω πω τι πλοκή! Και μετά, μεταφερόμαστε στο διάδρομο 9 των χτελ όπου βλέπουμε την άρτι αφιχθήσα εκ Καστοριάς Σούζαν Σάραντον, η οποία εννοείται ότι έχει σκοτώσει όλους τους επιβάτες, τον οδηγό και τα βακτήρια του λεωφορείου και με το που κατεβαίνει, πετάει από πάνω της ένα χέρι που είχε κολλήσει στον ώμο της και κάτι μυαλά που την είχαν πιτσιλίσει στο μάτι και το μέτωπο. Η εξοργισμένη Σούζαν κατευθύνεται προς τις τουαλέτες. Ανακαλύπτει την Νταϊάν και τη μαντάνα. Εξοργίζεται ίβεν μορ. Εξοργίζεται τόσο που χώνει το πόδι της στο στόμα της Νταϊάν και με το άκοπο νύχι της κόβει τον οισοφάγο. Εν συνεχεία λέει "μαντάνα, ήρθε η ώρα σου" και βάζει το κεφάλι της στο μουνί της και της ξεριζώνει με τα δόντια τις σάλπιγγες. Φτύνει τις σάλπιγγες με μία βίαιη κίνηση του κεφαλιού και πέφτουν πάνω στον ντε Νίρο, ο οποίος εκείνη την ώρα χύνει. Όμως δε βλέπουμε χύσι, αλλά αίμα. Αιματοχυσία. Η Σούζαν, ακόμα πιο εξοργισμένη, φεύγει και πάει στα γραφεία του σταθμού. Αρπάζει το μικρόφωνο και κάνει την εξής ανακοίνωση, με ένα παρανοϊκό βλέμμα όλο ειρωνία: "μπέιμπυ μπουμ". Και τότε βλέπουμε κούκλες-λαχανόπαιδα τοποθετημένες σε στρατηγικά σημεία του σταθμού να εκρήγνυνται η μία μετά την άλλη. Με πάθος παρακολουθούμε όλους τους παρεβρισκόμενους να ψοφάνε, μπικόζ δέι φάκιν ντιζέρβ ιτ. Τι; Δε βγάζει νόημα; Μα είναι ταραντίνο!

Όνειρο θερινής νυκτός

Και σιγά μην ήταν φυσιολογικό. Βέβαια είναι μακράν πιο φυσιολογικό του ονείρου της μίνας, που έβλεπε το αρμαντίλλο [=βιβλιοθηκάριος της σχολής μας] να οδηγεί λεωφορείο με τον πλέον ανορθόδοξο τρόπο, αλλά και πάλι είχε το ενδιαφέρον του.
Είδα, λοιπόν, πως βρισκόμουν -χμ, όχι. Ο Ίρβιν Γιάλομ λέει να περιγράφουμε τα όνειρα σε ενεστώτα. Επομένως.. Βρίσκομαι σε ένα λεωφορείο του χτελ. Προφανώς μιλάμε για λόου μπάτζετ όνειρο, διότι αν ο προϋπολογισμός ήτο υψηλότερος, δε θα είχα χτελ αλλά τουλάχιστον τραίνο -όχι απ'τις παπαριές του οσέ, μα κάτι σε tgv. Πιο κλάσυ, πιο ελεγκάν, πιο ντιστανγκέ τέλος πάντων!
Χτελ, ωστόσο ήθελε ο ονειροποιητής μου, τι να πω, δε θα υψώσω αντίρρηση. Μεταφερόμεθα προς Θεσσαλονίκη [σ'αγαπώ] και στο δρόμο έχει χιόνι. Πολύ χιόνι. Ελπίζω πως στο όνειρό μου δεν ήταν αύγουστος, γιατί αν ήταν αύγουστος, έχω σοβαρό πρόβλημα. Θα μου πεις, με το ελ νίνιο να κάνει την επανεμφάνισή του, το χιόνι μεσούντος του θέρους είναι απ'τα πλέον αναμενόμενα. Καλά που δε βρέθηκα σε τσουνάμι να κολυμπάω σαν το σκυλί. Ένυχάου, καθ'οδόν ανακαλύπτουμε πως ο δρόμος ήτο κλειστός. Το επιβατικό κοινό, τυπικοί έλληνες - τυπικοί επιβάτες χτελ, άρχιζει τις γνωστές αντιδράσεις: γκρίνια και επίρρηψη ευθυνών και κατάρων προς το κενό: "αυτοί που μόνο να αυξάνουν τα εισιτήρια ξέρουν", "να γυρίσουμε πίσω!", "έλα, μπάμπη, είμαστε στη μέση του πουθενά" [κλήση σε κινητό], "να βάλουμε ταράνδους να μας τραβήξουν" [ο πανταχού παρόν χιουμορίστας σε μία προσπάθεια δημιουργίας παγετού]. Η δική μου αντίδραση είναι.. βασικά δεν είναι. Κάθομαι και παρακολουθώ, μέχρι που ο οδηγός μας ανακοινώνει την απόφασή του: Θα πάμε από άλλο δρόμο.-
Λέω εγώ, "εντάξει, ξέρεις εσύ, δε με αφορά. Πάμε και πετώντας, αρκεί να φτάσουμε."
Και στρίβει ξαφνικά, βγαίνει εκτός εθνικής οδού και αρχίζει να κατηφορίζει μία πλαγιά, απότομη θα έλεγα, γεμάτη χιόνι [πασιφανώς] και έλατα [χλωρίς]. Οι αντιδράσεις των συνεπιβατών, αναμενόμενες. Ουρλιαχτά, άγχος, υστερία, η τρίτη ηλικία σε παροξυσμό κι εγώ.. εγώ κάθομαι χωρίς ίχνος πανικού, με απόλυτη εμπιστοσύνη στον οδηγό. Απορώ με την "αντίδρασή" μου, αλλά απ'ότι κατάλαβα, τέτοιο ζώο είμαι και ιν ρίαλ λάιφ. Όπως προχθές που με το που άνοιξα τα μάτια μου, είδα έναν τύπο να περνάει απ'το παράθυρό μου και το μόνο που έκανα ήταν να βγώ και να του πω
-Καλημέρα.
-Καλημέρα! [περιχαρής]
-Πώς ήρθες εδώ;
-Με το γκερανό!
Ανήκε στο τιμ που μας βάφει την οικοδομή [ναι, θα λέω οικοδομή κι όχι πολυκατοικία. είμαι βόρειος!] κι η συζήτησή μας ανήκε στο "βιώνοντας τον ιονέσκο" πρότζεκτ.
Και κατεβαίνουμε την πλαγιά, εγώ χωρίς ίχνος τρόμου και με απόλυτη εμπιστοσύνη στον οδηγό. Κάπου εκεί, ξύπνησα. Όχι έντρομος, όχι αγχωμένος αλλά -αντιθέτως- με μία αισιοδοξία και μία πρόχειρη ανάλυση του ονείρου. Ήτο καλόν.
[Βέβαια, οι ονλάιν ονειροκρίτες μου λένε ότι το χιόνι σε όνειρο είναι κακοτυχία, αρρώστεια, γκαντεμιά, θάνατος, ψυχική νόσος, ποδάγρα, ΧΤΙΚΙΟ, κακό, ντροπή, κατεστραμμένες φιλοδοξίες, τύφλωση, μετάλλαξη, αέρια, γιώργος παπανδρέου, γυναικομαστία, τριχωτό επιθήλιο, ευνουχισμός, άθλετ'ς φουτ. Α, κι ένας πιο ψαγμένος λέει ότι είναι μοναξιά και κατάθλιψη. Μπούρδες, θα πω εγώ. Πού να τους έλεγα ότι είδα και χτελ. Υποθέτω ότι η διάγνωση θα ήταν "αγοράστε σάβανο".]

Φαιδρά

..διότι Φαίδρα δεν το λες. Είπα κι εγώ φέτος, μνια που ξώμεινα στην αθήνα [που μεταμορφώνεται ραγδαία σε πόλη-φάντασμα] χωρίς προοπτικές για διακοπές, να βυθιστώ στον πολιτισμό. Και τι πιο προφανές από μία επίσκεψη στην Επίδαυρο, πόσο μάλλον όταν μνια ελενάρα μίρεν διαλέγει να έρθει ως φαίδρα του Ρασίν.
Το βρακί μου το έσκισα με το που είδα το σάιτ του φεστιβάλ. Αίφνης, έγινε στόχος ζωής. Καταχωρήθηκε στο σύμπαν μου ως η κορωνίδα του φετινού καλοκαιριού και ως μία παράσταση που θα αποτελούσε στην ουσία εμπειρία ζωής. Περίμενα υπομονετικά μέχρι να ξεκινήσει η προπώληση και στήθηκα [γκαχμχ] ευλαβικά στην ουρά για το εισιτήριο, λουσμένος από σέβας, δέος και ιδρώτα. Μετά από διαβουλεύσεις, έκλεισα μία σεβαστή -τη λες- θέση και πήρα το εισιτήριο στα χέρια μου. Σκέφτηκα να το πλαστικοποιήσω για να το βάλω μετά στο εικονοστάσι, αλλά τελικά αντιστάθηκα.
Εκτός του πρώτου βρακίου, έσκισα και πληθώρα άλλων μέχρι τη μέρα της παράστασης. Έλεν Μίρεν είναι αυτή!
..και προσγειωνόμαστε στην Επίδαυρο. Τοποθετούμεθα ύπουλα σε καλές θέσεις, γιατί ήθελα να βλέπω το ελενάκι σε γκρο πλαν. Κάπως έτσι και με τους κώλους μας να σωτάρονται στους 83 βαθμούς, πληροφορηθήκαμε από τις κυρίες πίσω μας [που δεν ήξεραν τι θα πει "προφίλ: αθόρυβο"] την είσοδο -πιθανότατα- της βάσως παπανδρέου, είδαμε ιδίοις όμμασι τη χήρα κουρκούλου να φωτογραφίζεται συλλήβδην και μετά ακούσαμε χειροκρότημα. Θεωρώντας πως είναι το κλασσικό ελληνικό "άντε γαμώ το μουνί σου", δε δώσαμε σημασία. Οι κυρίες όμως, που δε γνωρίζανε το "προφίλ: αθόρυβο", μας πληροφόρησαν πως όλο το θέατρο βίωνε κολπικούς σπασμούς διότι στις πρώτες θέσεις ενεφανίσθη ο τόμ χανξ. Ότι κόντεψα να αυτοευνουχιστώ απ'την ντροπή, ισχύει. Δηλαδή οκέι, κι εγώ τον συμπαθώ αλλά δε χειροκροτάς/ουρλιάζεις άμα τη εμφανίση του. Ως θεατής ήρθε, άλλωστε. Κι ερωτώ: αν πας στο βρόδγουεϊ σε πρεμιέρα, λέω εγώ, και δεις να μπαίνουν η Μέρυλ Στριπ και ο Τζακ Νίκολσον, τι θα κάνεις; Θα ξεριζώσεις τις σάλπιγγές σου και θα τις πετάξεις πάνω τους; ..Κι ο δόλιος ο Τομ απαθανάτιζε σε βίδεο τη σκηνή. Διότι τι να κάνεις όταν μνια ολόκληρη Επίδαυρος που περιμένει την ελενάρα τη μίρεν πλημμυρίζει από κολπικά υγρά και όχι μόνο για την πάρτη σου; Δικαιολογημένος.-
Κι έφτασε η ώρα της παράστασης. Ο αριθμός των σκιζομένων βρακακίων αυξανόταν ραγδαία -πολλά εσκίσθησαν και για τον ιππόλυτο που εμένα προσωπικά δε με ώθησε καν στο να ακουμπήσω το βρακολάστιχό μου- μέχρι που εμφανίστηκε το χέρι της ελενάρας. Ρίγος διαπέρασε το θέατρο, κοτζαμάν όσκαρ έχει πάρει σου λέει. Δευτερόλεπτα μετά μας έκανε την τιμή να βγάλει και το κεφάλι της απ'την πόρτα. Βούβα η Επίδαυρος καθ'ότι η βασίλισσα καλυπτόταν από πέπλο μαβί. Λίγα δευτερόλεπτα ακόμα και ενεφανίσθη εν πλήρη γκραντοσύνη, ενδεδυμένη τόταλ πέρπολ. Μέτρησε τέσσερα βήματα, έκανε ένα ντράμπαλο κι έβγαλε όλη η δόξα όλη η χάρη το πέπλο. Οι κυρίες πίσω μας, που δε γνώριζαν τι σημαίνει "προφίλ: αθόρυβο" επικύρωσαν: "Αυτή είναι.-" Ετυφλώθη η Επίδαυρος, παρεμπιπτόντως, από τις τέσσερις μπιζουτιέρες που είχε αδειάσει επάνω της. Άλλωστε το'χει η μοίρα της να είναι βασίλισσα, οπότε δικαιολογείται [νοτ].
Χτυπιόταν, η οσκαρικιά, φώναζε, έσπαγε τη φωνή, έπεφτε κάτω [με τακτ, ένεκα το όσκαρ], αναρωτιώταν "Τι τα θέλω τα κοσμήματα;" κι έβγαλε δυο δαχτυλίδια.. κι εκεί που είπαμε "πάει, θα πετάξει όλον το ζολώτα στο κράσπεδο η τραγικιά!", σταμάτησε. Σωστά, μπορεί να είναι μνια γυναίκα σε παράνοια, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να απαρνηθεί και τα Van Cleef & Arpels της.
Κάπου εκεί έσκασε μύτη κι ο Θησέας - συγγνώμη, λάθος. Ένας μέθυσος, ιδιοκτήτης της ψαροταβέρνας "ο Μπάμπουρας" στην τρούμπα, που δήλωνε πως ήταν ο Θησέας. Φυσικό ταλέντο, ωστόσο, άκουσε με αξιοπρέπεια καθισμένος σε καρέκλα και ανέκφραστος ότι ο γιος του πούλησε τσαμπουκά σε ένα εξωγήινο τέρας με επτά στομάχια, που είχε το βίτσιο να ξεριζώνει καρδιές και να τις τρώει [ειλικρινά, η παράσταση είχε γίνει τόσο βαρετή που δεν μπορούσα καν να διαβάζω τον υπέρτιτλο. έτσι, αυτή είναι η δική μου εκδοχή επί του θέματος του θανάτου του ιππολύτου] το οποίο τελικά τα πήρε και τόνε σκότωσε -υποθέτω με λέιζερ και για να του φάει την καρδιά, like duh. Εκτός βέβαια απ'αυτό, έκανε και μνια σπονδή στον Ποσειδώνα, κολλητάρι του απ'τα παλιά, στο τέλος της οποίας -και ενώ στεκόταν στο μέσο της σκηνής, εκεί με τη μαρμάρινη τάπα- άδειασε μνια νταμιτζάνα κοκκινέλι και στη συνέχεια έσπασε το πήλινο κανάτι ον δε φάκιν μαρμάρινη τάπα. Τόση ήταν η οργή του και το πάσιον, που δεν υπολόγισε εφορεία αρχαιοτήτων. Εμένα μ'έπιασε για λογαριασμό του ένα σύγκρυο αλλά δε χελ γουίδ ιτ. Εδώ μιλάμε για ελενάρα μίρεν!
Μετά ο χάρος τους πήρε σβάρνα όλους. Ήρθαν και τα νέα του θανάτου της Οινώνης, του τσουτσέ της Φαίδρας, η οποία (φαίδρα) εμφανίστηκε στη σκηνή για να μπορέσουν να πεθάνουν όλοι ενωμένοι [αυτή έπεσε στο κράσπεδο πιο αβρά, πιο γλυκά, όπως αρμόζει σε μνια βασίλισσα και δη σε μία ελενάρα μίρεν, κουίν οβ φάκιν έβρυθινγκ]. Άλλαξε, δε, δύο κοστούμια κατά τη διάρκεια του υπαρξιακού της αλαλούμ.
Στο τέλος χειροκροτήσαμε. Λίγο για την ελενάρα, λίγο για τον τομ, ε φαντάζομαι και λίγο για τη χήρα κουρκούλου, δεν μπορεί. Εν συνεχεία, όλοι επιβιβάσθηκαν μυστηριωδώς σε καγιέν που τους περίμεναν πίσω απ'τη σκηνή. Έβλεπα τα φλας τους να αναβοσβήνουν όσο ακουγόταν η διήγηση του θανάτου του ιππολύτου [και κοιμόταν ο τόμας. σε δίνω στεγνά αλλά είναι η απόλυτη ένδειξη της βαρεμάρας που μας έδερνε]. Εμείς επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο του χτελ, σεμνά και ταπεινά και γυρίσαμε στο άθενς για να μπαλώσουμε κάθε αδίκως σκισμένο βρακάκι.
Στον Ίθαν Χωκ πάντως θα πάω. Τουλάχιστον δεν περιμένω κάτι το εξτραβαγκάν οπότε έχει το ελεύθερο για να με εκπλήξει ευχάριστα.
Να κι αυτό που κράτησα ως σουβενίρ απ'αυτή τη μεγαλειώδη μέρα:

Το ονομάζω "αρχαίο πνεύμα αθάνατο, αγνέ πατέρα".

Οι καταρράκτες του Νιαγάρα στο Δίθεχο

Ήρθε η ώρα να κάνω το πρώτο εντελώς προσωπικό ποστ σ'αυτό το βλογ και να ξεμπροστιαστώ αποκαλύπτοντας ένα μεγάλο βίτσιο μου. Ένα βίτσιο που καλλιεργούσα επί σειρά ετών και το τροφοδοτούσα υπογείως, κάτι που όλοι οι άνθρωποι γύρω μου έβλεπαν σαν μία μεγάλη προθυμία και έναν πηγαίο ιπποτισμό: κόβω φλέβα για να σέρνομαι από τη μία δημόσια υπηρεσία στην άλλη.
Πεθαίνω να βλέπω το εξαγριωμένο κοινό που επαναστατεί για ένα πιστοποιητικό γέννησης. Τις φλεγόμενες από πάθος και ηρωισμό του αθάνατου '21 γραίες, που ενώ έχουν το υπ'αριθμόν 28 χαρτάκι έχουν παρασυρθεί από το ατέρμονο του νόου ας μπέτερ μπλαμπλά με τη διπλανή κορασίδα και χάσανε τη σειρά τους, παρ'όλα αυτά και ενώ εξυπηρετείται το χαρτάκι Νο 397, *απαιτούν* να εξηπυρετηθούν γιατί "Εδώ ήμουνα αλλά το αλλάξατε πολύ γρήγορα και δεν πρόλαβα. Δεν είμαστε όλοι νέοι, δεσποινίς [μπηχτή-ενοχές]". Τις άρτι αφιχθήσες στην ηλικία των δεκαοκτώ δεσποινίδες, μονίμως εκνευρισμένες και σε διαρκή αναζήτηση ερωτικού συντρόφου ή σε διαρκή επικοινωνία με τον ήδη υπάρχοντα ερωτικό σύντροφο, παραπονούμενες για ό,τι υπάρχει γύρω τους. Τον μπαμπά με την κόρη που υπόκειται στη στυλιστική του χούντα, διότι "Δε θα αφήσω να μου τη φάει κανένας μακρυμάλλης αλήτης κομμουνιστής, ούτε κανένα απ'αυτά τα έμο που κλαίνε και αλλάζουν φύλο!".
Στην κορυφή, φυσικά, βρίσκεται το εμφανώς κυνικό ύφος ορισμένων υπαλλήλων που θαρρείς από έμφυτο σαδισμό εκτελούν κάθε εργασία με αβρότητα, χάρη και περισσή νομπιλιτέ. Έτσι, για μία απλή επικύρωση φωτοτυπίας ταυτότητας καταναλώνεις μία ώρα από τη ζωή σου, κοιτώντας τη Μεγάλη Βρεταννία και σκεπτόμενος ότι η ζωή εκεί μέσα κυλά τόσο μα τόσο αρμονικά και οι μπριζόλες είναι πάντα υπέροχες, σερβιρισμένες με ήθος και ευγένεια που δεν μπορείς να συναντήσεις πουθενά αλλού σ'αυτήν την πόλη. Πουθενά, ούτε καν στο σπίτι μας [εκτός βέβαια αν μας βγει όλη η Σορβόννη στην επιφάνεια].
Τέλος πάντων, χθες ηδονίστηκα για όλη την εβδομάδα τουλάχιστον, καθ'ότι έπρεπε να δηλωθώ στο υπουργείο πολιτισμού. Ναι, δηλωνόμαστε κι εμείς ως πόρνες της τέχνης για να μπορέσουμε να δώσουμε εξετάσεις. Τρε ρομαντίκ. Πέρασα λοιπόν τον όλο κυκεώνα κι έφτασα μετά από 2 ώρες στο υπουργείο, κάθιδρος και με μπούκλα ελένης γερασιμίδου. Τη μυρωδιά δεν την περιγράφω καν, θα την καταχωρήσω απλώς ως "απολύτως φυσική".
Είδα και μέρος του ανταγωνισμού αλλά δε θα προβώ σε σχολιασμό, το θεωρώ αντιδεοντολογικό.
Έδωσα λοιπόν τα διαπιστευτήριά μου [απολυτήριο λυκείου, φωτοτυπία ταυτότητος -όλα επικυρωμένα για να δικαιολογήσουμε και την ύπαρξη των υπαλλήλων που επικυρώνουν_αγαπώ τη χώρα μου, ειλικρινά_- καθώς και μία αίτηση που συμπληρώσαμε επί τόπου, γιατί δεν είχαμε ήδη ξοδέψει αρκετό χαρτί] και μου είπανε να περιμένω. Τοποθέτησα το αισθητικά τέλειο κορμί μου μεταξύ δύο κορασίδων με τη μύτη τους να αγγίζει τη στρατόσφαιρα. Θα άνοιγα συζήτηση αλλά αφού η μία ήταν η Κατρίν Ντενέβ και η άλλη η Κίρι Τεκανάουα, τήρησα σιγήν.
Πέντε λεπτά μετά, μία κοπέλα μου έδωσε την ταυτότητα των εξετάσεων. Ας μην υπερβάλλουμε. Ήταν ένα μικρότερο από ποστ-ιτ χαρτάκι, κομμένη φωτοτυπία κατά βάση, που έγραφε την ημερομηνία των εξετάσεων [7/9, όσοι ενδιαφέρεστε για σαπόρτ], τον αριθμό μητρώου ορ σάμθινγκ [διότι πέρασε η εποχή που σου κάνανε μία σφραγίδα με καυτό μέταλλο στο μπράτσο, καταραμένα ανθρώπινα δικαιώματα] και κάτω-κάτω έγραφε: Προορισμός ΔΙΘΕΧΟ.
832659615984 εγκεφαλικά κύτταρα κάηκαν. Συνειρμός: Πού διάολο είναι πάλι αυτό το γαμοδίθεχο; Να δεις που θα πρέπει να πάρω ταξί, σκατά! Λες να είναι νησί; Χμ.. Σαλαμίνα, Ύδρα, Δίθεχο; Λογικό ακούγεται. Άλλωστε εδώ τα τοπονύμια είναι σε παροξυσμό.. Θα ρωτήσω. Όχι, θα ρωτήσω. Και ρωτάω με ύφος Χριστίνα Μαρκάτου "Συγγνώμη, τι ακριβώς είναι το Δίθεχο;". Η απάντηση αποστομωτική. "Η διεύθυνση χορού θεάτρου."
Κραπ.

Γουέλκαμ νόουτ

Το νέο μου σπίτι βρίσκεται ακόμα υπό κατασκευήν. Παρ'όλα αυτά θέλω να ευχαριστήσω [και από'δω γιατί η αίγλη είναι μεγαλύτερη] τα λαχανάκια που ζητήσανε τη νέα μου διεύθυνση και φυσικά να καλωσορίσω κάθε νέο λαχανάκι. Ελπίζω πως δε θα έχω τα ντράμπαλα του προηγούμενου βλογ, για τα οποία βέβαια οι ευθύνες καταλογίζονται σε άτομα ουδέτερου πολιτιστικού φορτίου που εκ φύσεως δεν μπορούν να σεβαστούν το άτυπο κόπυραϊτ που διέπει το βλόγειν.
Είμεθα λοιπόν εδώ, σε μνια Αθήνα έγχρωμη και ουχί μο(υ)νόχρωμη ή διάφανη, με όλα τα καλά μίας μεγάλης πόλης. Τον υποβόσκοντα ρομαντισμό, τον υπερχειλίζοντα κυνισμό, τον αγώνα επιβίωσης για το τελευταίο μετρό, την αναγκαστική επιστροφή με ταξί, τις εξωπραγματικά γελοίες δουλειές, την αδιαφορία, το απρόσμενο ενδιαφέρον που επιβεβαιώνει τον κανόνα της omniprésente αδιαφορίας και γενικά κάθε τουβλάκι ενός μεγαλοαστικού κιμά που σέβεται τον εαυτό του.
Η θέσις μου προφανής: παρατηρώ, κάνω απόσταξη και σερβίρω κάθε εμπειρία, σκέψη ή βίωμα. Εξυπακούεται ότι η ηδονή μου είναι τα σχόλιά σας, υβριστικά, συναινετικά ή απλώς παρανοϊκά στα οποία σκοπεύω να απαντώ [καταπνίγοντας την υδροχοϊκή μου φύση που απαντά νοητά και τηλεπαθητικά]. Εμπρός λοιπόν για μία σχέση στοργής και αλληλεγγύης!: )