Γουέλκαμ νόουτ

Το νέο μου σπίτι βρίσκεται ακόμα υπό κατασκευήν. Παρ'όλα αυτά θέλω να ευχαριστήσω [και από'δω γιατί η αίγλη είναι μεγαλύτερη] τα λαχανάκια που ζητήσανε τη νέα μου διεύθυνση και φυσικά να καλωσορίσω κάθε νέο λαχανάκι. Ελπίζω πως δε θα έχω τα ντράμπαλα του προηγούμενου βλογ, για τα οποία βέβαια οι ευθύνες καταλογίζονται σε άτομα ουδέτερου πολιτιστικού φορτίου που εκ φύσεως δεν μπορούν να σεβαστούν το άτυπο κόπυραϊτ που διέπει το βλόγειν.
Είμεθα λοιπόν εδώ, σε μνια Αθήνα έγχρωμη και ουχί μο(υ)νόχρωμη ή διάφανη, με όλα τα καλά μίας μεγάλης πόλης. Τον υποβόσκοντα ρομαντισμό, τον υπερχειλίζοντα κυνισμό, τον αγώνα επιβίωσης για το τελευταίο μετρό, την αναγκαστική επιστροφή με ταξί, τις εξωπραγματικά γελοίες δουλειές, την αδιαφορία, το απρόσμενο ενδιαφέρον που επιβεβαιώνει τον κανόνα της omniprésente αδιαφορίας και γενικά κάθε τουβλάκι ενός μεγαλοαστικού κιμά που σέβεται τον εαυτό του.
Η θέσις μου προφανής: παρατηρώ, κάνω απόσταξη και σερβίρω κάθε εμπειρία, σκέψη ή βίωμα. Εξυπακούεται ότι η ηδονή μου είναι τα σχόλιά σας, υβριστικά, συναινετικά ή απλώς παρανοϊκά στα οποία σκοπεύω να απαντώ [καταπνίγοντας την υδροχοϊκή μου φύση που απαντά νοητά και τηλεπαθητικά]. Εμπρός λοιπόν για μία σχέση στοργής και αλληλεγγύης!: )