Φαιδρά

..διότι Φαίδρα δεν το λες. Είπα κι εγώ φέτος, μνια που ξώμεινα στην αθήνα [που μεταμορφώνεται ραγδαία σε πόλη-φάντασμα] χωρίς προοπτικές για διακοπές, να βυθιστώ στον πολιτισμό. Και τι πιο προφανές από μία επίσκεψη στην Επίδαυρο, πόσο μάλλον όταν μνια ελενάρα μίρεν διαλέγει να έρθει ως φαίδρα του Ρασίν.
Το βρακί μου το έσκισα με το που είδα το σάιτ του φεστιβάλ. Αίφνης, έγινε στόχος ζωής. Καταχωρήθηκε στο σύμπαν μου ως η κορωνίδα του φετινού καλοκαιριού και ως μία παράσταση που θα αποτελούσε στην ουσία εμπειρία ζωής. Περίμενα υπομονετικά μέχρι να ξεκινήσει η προπώληση και στήθηκα [γκαχμχ] ευλαβικά στην ουρά για το εισιτήριο, λουσμένος από σέβας, δέος και ιδρώτα. Μετά από διαβουλεύσεις, έκλεισα μία σεβαστή -τη λες- θέση και πήρα το εισιτήριο στα χέρια μου. Σκέφτηκα να το πλαστικοποιήσω για να το βάλω μετά στο εικονοστάσι, αλλά τελικά αντιστάθηκα.
Εκτός του πρώτου βρακίου, έσκισα και πληθώρα άλλων μέχρι τη μέρα της παράστασης. Έλεν Μίρεν είναι αυτή!
..και προσγειωνόμαστε στην Επίδαυρο. Τοποθετούμεθα ύπουλα σε καλές θέσεις, γιατί ήθελα να βλέπω το ελενάκι σε γκρο πλαν. Κάπως έτσι και με τους κώλους μας να σωτάρονται στους 83 βαθμούς, πληροφορηθήκαμε από τις κυρίες πίσω μας [που δεν ήξεραν τι θα πει "προφίλ: αθόρυβο"] την είσοδο -πιθανότατα- της βάσως παπανδρέου, είδαμε ιδίοις όμμασι τη χήρα κουρκούλου να φωτογραφίζεται συλλήβδην και μετά ακούσαμε χειροκρότημα. Θεωρώντας πως είναι το κλασσικό ελληνικό "άντε γαμώ το μουνί σου", δε δώσαμε σημασία. Οι κυρίες όμως, που δε γνωρίζανε το "προφίλ: αθόρυβο", μας πληροφόρησαν πως όλο το θέατρο βίωνε κολπικούς σπασμούς διότι στις πρώτες θέσεις ενεφανίσθη ο τόμ χανξ. Ότι κόντεψα να αυτοευνουχιστώ απ'την ντροπή, ισχύει. Δηλαδή οκέι, κι εγώ τον συμπαθώ αλλά δε χειροκροτάς/ουρλιάζεις άμα τη εμφανίση του. Ως θεατής ήρθε, άλλωστε. Κι ερωτώ: αν πας στο βρόδγουεϊ σε πρεμιέρα, λέω εγώ, και δεις να μπαίνουν η Μέρυλ Στριπ και ο Τζακ Νίκολσον, τι θα κάνεις; Θα ξεριζώσεις τις σάλπιγγές σου και θα τις πετάξεις πάνω τους; ..Κι ο δόλιος ο Τομ απαθανάτιζε σε βίδεο τη σκηνή. Διότι τι να κάνεις όταν μνια ολόκληρη Επίδαυρος που περιμένει την ελενάρα τη μίρεν πλημμυρίζει από κολπικά υγρά και όχι μόνο για την πάρτη σου; Δικαιολογημένος.-
Κι έφτασε η ώρα της παράστασης. Ο αριθμός των σκιζομένων βρακακίων αυξανόταν ραγδαία -πολλά εσκίσθησαν και για τον ιππόλυτο που εμένα προσωπικά δε με ώθησε καν στο να ακουμπήσω το βρακολάστιχό μου- μέχρι που εμφανίστηκε το χέρι της ελενάρας. Ρίγος διαπέρασε το θέατρο, κοτζαμάν όσκαρ έχει πάρει σου λέει. Δευτερόλεπτα μετά μας έκανε την τιμή να βγάλει και το κεφάλι της απ'την πόρτα. Βούβα η Επίδαυρος καθ'ότι η βασίλισσα καλυπτόταν από πέπλο μαβί. Λίγα δευτερόλεπτα ακόμα και ενεφανίσθη εν πλήρη γκραντοσύνη, ενδεδυμένη τόταλ πέρπολ. Μέτρησε τέσσερα βήματα, έκανε ένα ντράμπαλο κι έβγαλε όλη η δόξα όλη η χάρη το πέπλο. Οι κυρίες πίσω μας, που δε γνώριζαν τι σημαίνει "προφίλ: αθόρυβο" επικύρωσαν: "Αυτή είναι.-" Ετυφλώθη η Επίδαυρος, παρεμπιπτόντως, από τις τέσσερις μπιζουτιέρες που είχε αδειάσει επάνω της. Άλλωστε το'χει η μοίρα της να είναι βασίλισσα, οπότε δικαιολογείται [νοτ].
Χτυπιόταν, η οσκαρικιά, φώναζε, έσπαγε τη φωνή, έπεφτε κάτω [με τακτ, ένεκα το όσκαρ], αναρωτιώταν "Τι τα θέλω τα κοσμήματα;" κι έβγαλε δυο δαχτυλίδια.. κι εκεί που είπαμε "πάει, θα πετάξει όλον το ζολώτα στο κράσπεδο η τραγικιά!", σταμάτησε. Σωστά, μπορεί να είναι μνια γυναίκα σε παράνοια, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να απαρνηθεί και τα Van Cleef & Arpels της.
Κάπου εκεί έσκασε μύτη κι ο Θησέας - συγγνώμη, λάθος. Ένας μέθυσος, ιδιοκτήτης της ψαροταβέρνας "ο Μπάμπουρας" στην τρούμπα, που δήλωνε πως ήταν ο Θησέας. Φυσικό ταλέντο, ωστόσο, άκουσε με αξιοπρέπεια καθισμένος σε καρέκλα και ανέκφραστος ότι ο γιος του πούλησε τσαμπουκά σε ένα εξωγήινο τέρας με επτά στομάχια, που είχε το βίτσιο να ξεριζώνει καρδιές και να τις τρώει [ειλικρινά, η παράσταση είχε γίνει τόσο βαρετή που δεν μπορούσα καν να διαβάζω τον υπέρτιτλο. έτσι, αυτή είναι η δική μου εκδοχή επί του θέματος του θανάτου του ιππολύτου] το οποίο τελικά τα πήρε και τόνε σκότωσε -υποθέτω με λέιζερ και για να του φάει την καρδιά, like duh. Εκτός βέβαια απ'αυτό, έκανε και μνια σπονδή στον Ποσειδώνα, κολλητάρι του απ'τα παλιά, στο τέλος της οποίας -και ενώ στεκόταν στο μέσο της σκηνής, εκεί με τη μαρμάρινη τάπα- άδειασε μνια νταμιτζάνα κοκκινέλι και στη συνέχεια έσπασε το πήλινο κανάτι ον δε φάκιν μαρμάρινη τάπα. Τόση ήταν η οργή του και το πάσιον, που δεν υπολόγισε εφορεία αρχαιοτήτων. Εμένα μ'έπιασε για λογαριασμό του ένα σύγκρυο αλλά δε χελ γουίδ ιτ. Εδώ μιλάμε για ελενάρα μίρεν!
Μετά ο χάρος τους πήρε σβάρνα όλους. Ήρθαν και τα νέα του θανάτου της Οινώνης, του τσουτσέ της Φαίδρας, η οποία (φαίδρα) εμφανίστηκε στη σκηνή για να μπορέσουν να πεθάνουν όλοι ενωμένοι [αυτή έπεσε στο κράσπεδο πιο αβρά, πιο γλυκά, όπως αρμόζει σε μνια βασίλισσα και δη σε μία ελενάρα μίρεν, κουίν οβ φάκιν έβρυθινγκ]. Άλλαξε, δε, δύο κοστούμια κατά τη διάρκεια του υπαρξιακού της αλαλούμ.
Στο τέλος χειροκροτήσαμε. Λίγο για την ελενάρα, λίγο για τον τομ, ε φαντάζομαι και λίγο για τη χήρα κουρκούλου, δεν μπορεί. Εν συνεχεία, όλοι επιβιβάσθηκαν μυστηριωδώς σε καγιέν που τους περίμεναν πίσω απ'τη σκηνή. Έβλεπα τα φλας τους να αναβοσβήνουν όσο ακουγόταν η διήγηση του θανάτου του ιππολύτου [και κοιμόταν ο τόμας. σε δίνω στεγνά αλλά είναι η απόλυτη ένδειξη της βαρεμάρας που μας έδερνε]. Εμείς επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο του χτελ, σεμνά και ταπεινά και γυρίσαμε στο άθενς για να μπαλώσουμε κάθε αδίκως σκισμένο βρακάκι.
Στον Ίθαν Χωκ πάντως θα πάω. Τουλάχιστον δεν περιμένω κάτι το εξτραβαγκάν οπότε έχει το ελεύθερο για να με εκπλήξει ευχάριστα.
Να κι αυτό που κράτησα ως σουβενίρ απ'αυτή τη μεγαλειώδη μέρα:

Το ονομάζω "αρχαίο πνεύμα αθάνατο, αγνέ πατέρα".