Οι καταρράκτες του Νιαγάρα στο Δίθεχο

Ήρθε η ώρα να κάνω το πρώτο εντελώς προσωπικό ποστ σ'αυτό το βλογ και να ξεμπροστιαστώ αποκαλύπτοντας ένα μεγάλο βίτσιο μου. Ένα βίτσιο που καλλιεργούσα επί σειρά ετών και το τροφοδοτούσα υπογείως, κάτι που όλοι οι άνθρωποι γύρω μου έβλεπαν σαν μία μεγάλη προθυμία και έναν πηγαίο ιπποτισμό: κόβω φλέβα για να σέρνομαι από τη μία δημόσια υπηρεσία στην άλλη.
Πεθαίνω να βλέπω το εξαγριωμένο κοινό που επαναστατεί για ένα πιστοποιητικό γέννησης. Τις φλεγόμενες από πάθος και ηρωισμό του αθάνατου '21 γραίες, που ενώ έχουν το υπ'αριθμόν 28 χαρτάκι έχουν παρασυρθεί από το ατέρμονο του νόου ας μπέτερ μπλαμπλά με τη διπλανή κορασίδα και χάσανε τη σειρά τους, παρ'όλα αυτά και ενώ εξυπηρετείται το χαρτάκι Νο 397, *απαιτούν* να εξηπυρετηθούν γιατί "Εδώ ήμουνα αλλά το αλλάξατε πολύ γρήγορα και δεν πρόλαβα. Δεν είμαστε όλοι νέοι, δεσποινίς [μπηχτή-ενοχές]". Τις άρτι αφιχθήσες στην ηλικία των δεκαοκτώ δεσποινίδες, μονίμως εκνευρισμένες και σε διαρκή αναζήτηση ερωτικού συντρόφου ή σε διαρκή επικοινωνία με τον ήδη υπάρχοντα ερωτικό σύντροφο, παραπονούμενες για ό,τι υπάρχει γύρω τους. Τον μπαμπά με την κόρη που υπόκειται στη στυλιστική του χούντα, διότι "Δε θα αφήσω να μου τη φάει κανένας μακρυμάλλης αλήτης κομμουνιστής, ούτε κανένα απ'αυτά τα έμο που κλαίνε και αλλάζουν φύλο!".
Στην κορυφή, φυσικά, βρίσκεται το εμφανώς κυνικό ύφος ορισμένων υπαλλήλων που θαρρείς από έμφυτο σαδισμό εκτελούν κάθε εργασία με αβρότητα, χάρη και περισσή νομπιλιτέ. Έτσι, για μία απλή επικύρωση φωτοτυπίας ταυτότητας καταναλώνεις μία ώρα από τη ζωή σου, κοιτώντας τη Μεγάλη Βρεταννία και σκεπτόμενος ότι η ζωή εκεί μέσα κυλά τόσο μα τόσο αρμονικά και οι μπριζόλες είναι πάντα υπέροχες, σερβιρισμένες με ήθος και ευγένεια που δεν μπορείς να συναντήσεις πουθενά αλλού σ'αυτήν την πόλη. Πουθενά, ούτε καν στο σπίτι μας [εκτός βέβαια αν μας βγει όλη η Σορβόννη στην επιφάνεια].
Τέλος πάντων, χθες ηδονίστηκα για όλη την εβδομάδα τουλάχιστον, καθ'ότι έπρεπε να δηλωθώ στο υπουργείο πολιτισμού. Ναι, δηλωνόμαστε κι εμείς ως πόρνες της τέχνης για να μπορέσουμε να δώσουμε εξετάσεις. Τρε ρομαντίκ. Πέρασα λοιπόν τον όλο κυκεώνα κι έφτασα μετά από 2 ώρες στο υπουργείο, κάθιδρος και με μπούκλα ελένης γερασιμίδου. Τη μυρωδιά δεν την περιγράφω καν, θα την καταχωρήσω απλώς ως "απολύτως φυσική".
Είδα και μέρος του ανταγωνισμού αλλά δε θα προβώ σε σχολιασμό, το θεωρώ αντιδεοντολογικό.
Έδωσα λοιπόν τα διαπιστευτήριά μου [απολυτήριο λυκείου, φωτοτυπία ταυτότητος -όλα επικυρωμένα για να δικαιολογήσουμε και την ύπαρξη των υπαλλήλων που επικυρώνουν_αγαπώ τη χώρα μου, ειλικρινά_- καθώς και μία αίτηση που συμπληρώσαμε επί τόπου, γιατί δεν είχαμε ήδη ξοδέψει αρκετό χαρτί] και μου είπανε να περιμένω. Τοποθέτησα το αισθητικά τέλειο κορμί μου μεταξύ δύο κορασίδων με τη μύτη τους να αγγίζει τη στρατόσφαιρα. Θα άνοιγα συζήτηση αλλά αφού η μία ήταν η Κατρίν Ντενέβ και η άλλη η Κίρι Τεκανάουα, τήρησα σιγήν.
Πέντε λεπτά μετά, μία κοπέλα μου έδωσε την ταυτότητα των εξετάσεων. Ας μην υπερβάλλουμε. Ήταν ένα μικρότερο από ποστ-ιτ χαρτάκι, κομμένη φωτοτυπία κατά βάση, που έγραφε την ημερομηνία των εξετάσεων [7/9, όσοι ενδιαφέρεστε για σαπόρτ], τον αριθμό μητρώου ορ σάμθινγκ [διότι πέρασε η εποχή που σου κάνανε μία σφραγίδα με καυτό μέταλλο στο μπράτσο, καταραμένα ανθρώπινα δικαιώματα] και κάτω-κάτω έγραφε: Προορισμός ΔΙΘΕΧΟ.
832659615984 εγκεφαλικά κύτταρα κάηκαν. Συνειρμός: Πού διάολο είναι πάλι αυτό το γαμοδίθεχο; Να δεις που θα πρέπει να πάρω ταξί, σκατά! Λες να είναι νησί; Χμ.. Σαλαμίνα, Ύδρα, Δίθεχο; Λογικό ακούγεται. Άλλωστε εδώ τα τοπονύμια είναι σε παροξυσμό.. Θα ρωτήσω. Όχι, θα ρωτήσω. Και ρωτάω με ύφος Χριστίνα Μαρκάτου "Συγγνώμη, τι ακριβώς είναι το Δίθεχο;". Η απάντηση αποστομωτική. "Η διεύθυνση χορού θεάτρου."
Κραπ.