ΗΡΘΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Κατεδαφιζόμεθα, μετανοείτε, πεθαίνουμε!
Βγήκα σήμερα στη Βασιλίσσης Σοφίας και είδα το χάος: σκουπίδια παντού, μια κοπέλα του βε-βε-εφ ατάραχη να κάνει προσηλυτισμό δίπλα από έναν κισσό που είχε βλέψεις να καταλάβει όλη την πόλη ξεκινώντας από τον αεραγωγό του μετρό, κυκλοφοριακό αλαλούμ.. ε ήρθε το τέλος!
Ωστόσο ωραίος ο στολισμός. Περπατούσα κι ένοιωθα την Ευρώπη να ρέει μέσα μου [νοτ ιν ε κίνκυ γουέι, θα ξεράσω] και χαιρόμανε με τα λαμπιόνια και τα κρεμόμενα αστεράκια. Μετά έστριψα προς Κολωνάκι μεριά -η γειτονιά μου εντ σταφ- κι εκεί το ντεκόρ ήταν ακόμα πιο μίνιμαλ. Βέβαια δεν πήγα στη Σόλωνος, που φοβάμαι ότι έχει κρεμασμένα κάτι άθλια πράγματα που το παίζουν μπάλες δέντρου ενώ είναι πασχαλιάτικα αυγά.
Μετά την αγορά ενός λιποζανίου μάρκας καρφούρ [καταγγέλω πως ο μαρινόπουλος επί της Κανάρη δεν έχει γκαρνιέ και αναγκάστηκα να πάρω ένα δικό του, με άρωμα και γεύση ροδάκινο σε διαδικασία μετάλλαξης και πολωνικά στη συσκευασία. 1,30 για τους ενδιαφερόμενους.] έβαλα πλώρη προς σύνταγμα και έπαθα εγκεφαλικό. Ήταν εκεί, στη μέση της πλατείας, τοποτηρητής. Ένα απαίσιο δέντρο με μπλε φωτάκια κι ένα αστέρι που αλλάζει χρώματα: πράσινο, μπλε, ροζ, χέσε με.. Χέσε με!
Αυτή είναι η πράσινη ανάπτυξη, Τζώρτζη; Θα ξεράσω. Εκτός αν είναι στο "θα μας κάψουν ένυγουέι" κόνσεπτ και σκοπεύουν να το αλλάξουν με κάτι ομορφότερο. Εκεί πάω πάσο.
Βασική απορία: όσον αφορά στο δέντρο μιας πόλης, μας νοιάζει το μέγεθος ή η αισθητική;