Μπούτια μπλεγμένα [ποτέ νικημένα]

Έχω αρχίσει να συμβιβάζομαι με το ότι ποτέ δε θα μάθω να διαχειρίζομαι τη διαδιχτυακή πραγματικότητα. Σχωράτε με, δεν το κάνω σκοπίμως, ούτε από άποψη. Απλά δεν έδινα ποτέ ιδιαίτερη βαρύτητα στα στάτους απντέιτς μου, ούτε στις φωτογραφίες που ανέβαζα. Ειδικά όσον αφορά στις φωτογραφίες, η κατάσταση είναι οικτρή και εκτός ελέγχου. Θέλω να πω ότι δεν ανήκω στην κατηγορία "αχ έλα να βγάλουμε καμιά [καλή] φωτογραφία για να ανεβάσουμε στο φέικμπουκ" ή "είμαι καύλα εδώ, έφυγε για φέικμπουκ κατ'ευΤείαν!". Κλίνω περισσότερο προς το "βγάλε καμιά καλή, να'χουμε για τον τάφο, να ξέρει ο κόσμος ποιον κλαίει" -και χτύπα με εσύ στο μέτωπο και το κεφάλι όσο θες.
Να το πάρουμε στα σοβαρά; Καλώς. Βάσει, λοιπόν, του φεικμπουκιακού προφίλ μου που μάλλον είναι η νέα ταυτότητα, ήμουν χήρος και έχω τέσσερα παιδιά. Να κάνω το μονόλογο; Θα τον κάνω:
"Που χήρα μ'άφησες με τέσσερα παιδιά, να δουλεύω, ΣΚΑΛΕΣ να πλένω για ένα ξεροκόμματο ψωμί κι εσύ έφυγες, αλλά πάντα τέτοιο γουρούνι ήσουν, μια ζωή να φεύγεις και να μένω εγώ πίσω, μόνη κι έρημη, εγώ, η αιώνια τροφός και μια αρμάδα παιδιά απ'το βυζί μου γάλα να περιμένουνε σε μια τρύπα στο Μεταξουργείο ενώ εσύ γυρνάς με τις ξετσίπωτες και τσιλιμπουρδίζεις, που αν κάνουν σεξ εκεί που είσαι ΠΑΡΤΟΥΖΕΣ ΘΑ ΟΡΓΑΝΩΝΕΙΣ και θα συμμετέχεις κιόλας, τους ουρανούς μουτζώνω και κατάρες σ'όλα ρίχνω, σ'αγαπώ."
Πέραν αυτού, λίγη κουλτούρα και πολιτισμός για να το ισοσταθμίσω. Σήμερον και αύριο έχομε έκθεσιν στο Cabaret Voltaire [Mαραθώνος 30, στο αγαπημένο Μεταξουργείο, εκεί που χτίζουνε τους άντρες τους στο σπίτι με λαμαρίνα, ο ήλιος να μην τους βλέπει, σαν πατάτες να μουχλιάζουν και τα συναφή]. Η έκθεσις έχει ποικίλη θεματολογία, συμμετέχει κόσμος εκλεκτός και ενδιαφέρων και -το κυριότερο- θα έχουμε και φωτογραφίες της αγαπημένης Σήψης. Ναι, θα είμαι κι εγώ κάπου εκεί, ζωντανό έκθεμα. Για μπουφέ δεν ξέρω, αλλά κάτι θα βρούμε.
Τα φιλιά μου στον πτέραρχο.