tag:blogger.com,1999:blog-40346741386542820752024-03-13T20:34:51.053+02:00χωρις συντηρητικα και προσθεταπρωτεύον θηλαστικό #864http://www.blogger.com/profile/01597336915565667885noreply@blogger.comBlogger105125tag:blogger.com,1999:blog-4034674138654282075.post-67585328604558335282012-02-27T19:39:00.001+02:002012-02-27T19:39:54.418+02:00Αντικειμενική δημοσιογραφίαΗ ιστορία είναι σύντομη. Χθες, έγραψα μία επιστολή, αρχικά στα ελληνικά. Έπειτα, τη μετέφρασα στα γαλλικά και την έστειλα σε ένα αυτοαποκαλούμενο ανεξάρτητο σάιτ -θα μου πεις, ανεξάρτητο και του nouvel observateur, δεν υπάρχει περίπτωση. Αλλά ήλπιζα σε μια όσο το δυνατόν απαλή παραποίηση των όσων έγραψα.
Μα η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις: όχι μόνο το κείμενό μου δημοσιεύτηκε <a href="http://www.rue89.com/rue89-eco/2012/02/27/raphael-25-ans-grec-errant-en-france-la-recherche-dun-travail-229730">[λινκ]</a> εντελώς παραποιημένο, αλλά η δημοσιογράφος μου το παρουσίασε ως ορθογραφικό και γραμματικό έλεγχο και περικοπή ακατανόητων λέξεων κι εκφράσεων.
Είδα, επίσης, ότι με κάποιο τρόπο πέρασε και στην Ελλάδα <a href="http://news247.gr/ellada/politiki/politiki-krisi/katadikasmenos_sthn_anergia_epeidh_einai_ellhnas.1669061.html#commentsList">[λινκ]</a>, μεταφρασμένο και ακόμα πιο παραποιημένο. Μου έβαλαν και φωτογραφία, βεβαίως. Διότι προφανώς κάθομαι βράδυ σε μια προβλήτα και πίνω μπύρες, πίνω μπύρες, πίνω μπύρες.
Ιδού, λοιπόν, το ακριβές ελληνικό κείμενο:
Υποθέτω πως είμαι μία ακόμα κλασσική περίπτωση Έλληνα που έχει αφήσει τη χώρα του, προς αναζήτησιν καλυτέρων συνθηκών ζωής και προοπτικών εξέλιξης. Ίσως, επιφανειακά, να τοποθετούμαι κι εγώ ως ένας ακόμη Έλληνας ο οποίος σε πλήρη απόγνωση έφυγε με τυχαίο προορισμό, με την ελπίδα πως «εκεί» θα είναι καλύτερα. Ωστόσο, χωρίς να είναι ο στόχος μου να προσποιηθώ πως είμαι κάτι το διαφορετικό, η περίπτωσή μου απέχει αρκετά.
Κατ’αρχάς, έφυγα απ’τη χώρα μου επειδή από καιρό είχα αποφασίσει να φύγω –κι η απόφασή μου αυτή, κάθε άλλο παρά στερείτο προορισμού. Είχα εξ’αρχής επιλέξει τη Γαλλία, γνωρίζοντας στο μέτρο του δυνατού για έναν μη-κάτοικο της χώρας άρα ουσιαστικά εξωτερικό παρατηρητή και φυσικά εξ’ορισμού δέκτη της εικόνας της χώρας εκτός των συνόρων της. Πίστευα ανέκαθεν πως η Γαλλία μπορούσε να μου δώσει το έδαφος για να διδαχθώ, εξελιχθώ, δημιουργήσω και υπάρξω καλλιτεχνικά [καθ’ότι αυτό είναι ευτυχώς ή δυστυχώς το επάγγελμά μου], όπως άλλωστε έκανε πάντα στην ιστορία της: το Παρίσι ήταν το κατ’εξοχήν καλλιτεχνικό καταφύγιο, η πόλη που στέγαζε κι έτρεφε κάθε καλλιτέχνη-παρία, εξόριστο ή αυτοεξόριστο. Ρομαντικό; Ίσως. Μα αληθές.
Έπειτα πέρασε ο καιρός κι άφησα τις σπουδές μου στη βιολογία χωρίς να πάρω πτυχίο [προφανής συνέπεια] κι εγκαταστάθηκα στην Αθήνα, για να ασχοληθώ αποκλειστικά με την τέχνη. Ήταν τότε, στο πρώτο εξάμηνο του 2010, που ξέσπασε πλέον ξεκάθαρα η κρίση. Ήταν τότε που ξεκίνησαν οι πρώτες μεγάλες διαδηλώσεις κι ας ήταν συγκριτικά μικρές σε σχέση με τις πλέον πρόσφατες, δεδομένης της δυσπιστίας του ευρέως κοινού. Ήταν τότε που εμφανώς και άνευ αιδούς η αστυνομία –άρα το κράτος- επιτείθετο στους πολίτες, ξεκάθαρα ή μεταμφιεσμένη σε «αναρχικούς» κι ήταν τότε που [διακριτικά] μας μπλόκαραν μέσα στο σταθμό του Συντάγματος, για να πνιγούμε εν αγνοία μας από τα χημικά αέρια που συμβατικά ονομάζαμε ακόμα καπνογόνα και δακρυγόνα. Ήταν, επίσης, τότε που είδα μπροστά μου να καίγεται μια τράπεζα στο κέντρο της πόλης –στο κέντρο της πόλης μου- και τρεις άνθρωποι να σκοτώνονται, εκ των οποίων η μία έγκυος. Κι ήταν εκείνη ακριβώς τη στιγμή, προσπαθώντας μέσα από τη φλεγόμενη και κυριολεκτικά διαμελισμένη σε ερείπια πόλη μου να επιστρέψω στο σπίτι μου, που αποφάσισα πως πλέον ήταν η καταλληλότερη στιγμή για να φύγω από τη χώρα.
Παρ’όλα αυτά, λόγω προσωπικών και αντικειμενικών θεμάτων, η αποχώρησή μου δεν ήταν εφικτή, παρά μόνο την 25η Σεπτεμβρίου κι αφού είχα γίνει δεκτός στο τμήμα Ιστορίας της Τέχνης και Αρχαιολογίας της Ντιζόν. Επιτέλους, θα μπορούσα να σπουδάσω αυτό που ήθελα και να ζήσω –δουλεύοντας, φυσικά- στη χώρα που τόσο αγαπούσα! Όσο για τα χρήματα που μου χρειάζονταν γι’αυτό το νέο μου ξεκίνημα, δανείστικα ένα μικρό κεφάλαιο, αφού έτσι κι αλλιώς οι προσφορές εργασίας στη Γαλλία ήξερα πως είναι παραπάνω από αρκετές. Κι εγώ, για να επιταχύνω την εισροή χρημάτων στον προϋπολογισμό μου, ήμουν πραγματικά διαθέσιμος ν’ακολουθήσω οποιοδήποτε επάγγελμα.
Κι ήρθα. Και ξαφνικά, μου ζητήθηκε βίζα κι άδεια παραμονής, παρά το ότι η χώρα μου είναι ένα από τα αρχαιότερα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης. Και μου ζητήθηκαν πρόσθετα έγγραφα ως εγγύηση για να νοικιάσω ένα σπίτι, διότι «ξέρετε, η χώρα σας δεν είναι πια και τόσο αξιόπιστη» -για να είμαι ακριβής στη μεταφορά των λόγων της υπαλλήλου του μεσιτικού γραφείου. Κι άρχισα να στέλνω βιογραφικά –και γράμματα!- σε κάθε πόστο που έβλεπα. Κυριολεκτικά. Αν έστειλα ψεύτικα βιογραφικά; Μα φυσικά. Μπορεί να μην έχω δουλέψει ως γκρουμ ή ως ρεσεψιονίστ, μα σε διαβεβαιώ, μπορώ να καθαρίσω ένα δωμάτιο και να χειριστώ ένα λογισμικό κρατήσεων, μετά από πολύ σύντομη εκπαίδευση. Οι απαντήσεις αργούσαν να έρθουν, μα θεώρησα πως ήταν φυσιολογικό. Συνέχισα να στέλνω βιογραφικά, οι επιλογές μου πλήθαιναν: λάντζα, υπάλληλος στη λαχαναγορά, πωλητής ψαριών κι αλλαντικών σε σούπερ μάρκετ –ειλικρινώς μην υποτιμώντας ουδεμία εξ’αυτών των θέσεων.
Ουδεμία απάντηση, πλην μίας κλήσης για συνέντευξη σε αμερικανική αλυσίδα φαστ-φουντ, η οποία κατέληξε σε υπόσχεση πρόσληψης [μου δόθηκαν και οδηγίες για να βρω το κτίριο όπου θα υπέγραφα την αορίστου χρόνου σύμβασή μου], η οποία, ωστόσο, πρόσληψη εμφανώς δεν έγινε ποτέ. Υπό την πίεση του χρόνου και του συνεχώς μειούμενου [δανεικού] προϋπολογισμού μου, αποφάσισα να αυξήσω τις πιθανότητες, αναζητώντας εργασία στη Λυών. Μετά από πολλά βιογραφικά, μία κλήση για συνέντευξη για μία θέση πωλητή ειδών διακόσμησης –όχι, για τις θέσεις πωλητή το βιογραφικό μου δεν ήταν ψεύτικό, μα εντελώς αληθινό. Δέχτηκα ερωτήσεις πάνω στο γιατί είμαι στη Γαλλία, αν έχω οικογένεια εδώ και πώς γίνεται να μιλάω γαλλικά. Απάντησα ειλικρινώς και φυσικά, δεν έλαβα ποτέ κλήση για να περάσω από δεύτερη συνέντευξη. Δεδομένων των ερωτήσεων που δέχτηκα στις συνεντεύξεις, θεώρησα πως δεχόμουν μία υπόγεια κι εκλεπτυσμένη διάκριση, μα οι κατηγορίες δεν έχουν πια καμία σημασία.
Σε μια προσπάθεια διάσωσης των χρημάτων μου, άφησα την Ντιζόν. Κατά συνέπεια και τις σπουδές μου –για δεύτερη φορά. Βρίσκομαι πλέον στο νότο της Γαλλίας, φιλοξενούμενος σε φιλικό σπίτι κι εν αναμονή απαντήσεων στα βιογραφικά που εξακολουθώ να στέλνω. Οι απαντήσεις, όταν υπάρχουν, εξακολουθούν να είναι αρνητικές.
Κι εγώ, έχοντας πια αποδομήσει εντελώς τη χώρα του « liberté, égalité, fraternité », ψάχνω πια καθημερινά σε ποιο σημείο αυτού του πλανήτη θα μπορέσω να εγκατασταθώ, για να μπορέσω να δώσω ό,τι έχω να δώσω. Κι είναι αυτό που μου τρώει τα σωθικά, πως ξέρω ότι μπορώ να κάνω τα πάντα.
Κι ακολουθεί και το γαλλικό, σε περίπτωση που θέλεις:
Je suppose que je suis un cas classique de plus, d’un grec qui a quitté son pays à la recherche de meilleures conditions de vie et perspectives d’évolution. Sans doute, superficiellement, je suis classifié même moi comme un grec de plus qui, en plein désespoir, est parti vers une destination quiconque, avec l’espoir que « là » il serait mieux. Néanmoins, sans avoir comme cible de prétendre que je suis quelque chose de différent, mon cas a des point spécifiques qui le rendent juste un peu plus original.
Tout d’abord, j’ai quitté mon pays, car depuis longtemps j’avais décidé de partir –et cette décision n’était pas du tout privée de destination. J’avais, dès le début, choisi la France, en la connaissant le plus clairement que possible pour un non-habitant de ce pays, donc par conséquent un observateur extérieur et évidemment par définition récepteur de l’image de ce pays, en dehors de ses frontières. Je croyais depuis toujours que la France pouvait bien me donner le sol pour m’enseigner, m’évoluer, créer et exister artistiquement [vu que l’art et heureusement ou pas mon métier], comme elle l’avait fait d’ailleurs toujours au cours de sa longue histoire : Paris était par excellence le refuge artistique, la cité qui abritait et nourrissait chaque artiste paria, exilé ou auto-exilé. Romantique ? Sans doute. Mais vrai.
Le temps est passé et j’ai quitté mes études en biologie sans en obtenir le diplôme –conséquence évidente- et je me suis installé à Athènes, pour que je m’occupe exclusivement de l’art. C’était là, en février 2010, où cette crise avait clairement éclaté. C’était là où les premières grandes protestations avaient commencé, même si elles étaient moins signifiantes comparées à celles qu’on voit actuellement, étant donnée la méfiance du grand public. C’était là où apparemment et sans honte la police, donc l’état, s’attaquait aux citoyens, nettement ou déguisée en « anarchiste » et c’était là où –discrètement- elle nous bloquait dans la station du métro la plus centrale, pour nous étouffer à notre insu avec des armes chimiques, qu’on appelait encore conventionnellement des « fumigènes et lacrymogènes ». C’était là, aussi, où j’ai vu à mes propres yeux une banque au centre-ville, au centre de ma ville, se brûler, attaquée par ces « anarchistes » et trois personnes se tuer [l’une d’entre elles une femme enceinte]. Et c’était exactement en ce moment-là, en retournant chez moi entouré de ma ville enflammée et amputée en ruines, que j’ai décidé que c’était l’heure pour moi de partir de mon pays natal.
Néanmoins, en raison de difficultés personnelles mais aussi « techniques », mon départ n’a pas eu lieu que le 25 septembre 2011 et après avoir été admis au département de l’histoire de l’art de Dijon. Enfin, j’avais la chance de faire des études qui m’intéressaient et vivre –et travailler, bien sûr- dans le pays que j’aimais tant ! Quant à l’argent dont j’avais besoin pour cette nouvelle démarche, j’ai emprunté un petit capital, vu que je savais de toute façon que les offres de travail en France étaient plus que nombreuses. Et moi, pour accélérer l’afflux d’argent dans mon budget, j’était franchement déterminé à exercer n’importe quel métier.
Et je suis venu. Et tout d’un coup, un visa et un permis de séjour m’ont été demandés, malgré le fait que mon pays reste un membre –des plus anciens- de l’Union Européenne et de la zone de l’Euro. Et on m’a demandé des justificatifs supplémentaires comme garantie pour louer un appartement, parce que « vous voyez, votre pays n’est plus assez fiable » -pour reproduire fidèlement les paroles de l’employée de l’agence immobilière. Et j’ai commencé à envoyer des CV et des lettres de motivation –d’ailleurs, j’étais motivé !- à tout poste que je trouvais. Littéralement. Si j’ai envoyé des CV faux ? Bien sûr. Je n’ai jamais travaillé comme valet de chambre ou comme réceptionniste, mais je te rassure, je suis absolument apte à nettoyer et aménager une chambre et à utiliser des logiciels de réservations. J’ai juste besoin d’une formation extrêmement courte.
Les réponses s’attardaient, c’était normal. J’ai continué à envoyer des CV, mes choix se multipliaient : plongeur, employé au marché de légumes, vendeur de poissons et de charcuterie dans un supermarché, équipier polyvalent partout –honnêtement sans sous-estimant aucun de ces métiers.
Aucune réponse, sauf un appel pour un entretien par une entreprise de restauration rapide, qui –après avoir eu comme pivot la crise grecque et son impact à l’économie occidentale- s’est aboutit à une promesse d’embauche [on m’a même donné des directions pour trouver le bâtiment où je signerais mon contrat de durée indéterminée] qui, toutefois, ne s’est apparemment jamais réalisée. Sous la pression du temps et de mon constamment diminué et prêté budget, j’ai décidé d’augmenter les possibilités en recherchant du travail à Lyon. Après un grand nombre des CV, voilà un appel pour un entretien, pour un poste de vendeur en objets de décoration et meubles –à propos, non, mon CV pour les postes de vendeur n’est guère faux mais absolument franc. Alors, j’ai reçu des questions sur les raisons pour lesquelles je suis en France, comment est-il possible que je parle français et si j’ai de la famille ici. J’ai répondu franchement et bien entendu, je n’ai jamais reçu un appel pour passer un deuxième entretien. Etant données les questions qu’on m’a posé pendant ces entretiens, je me suis considéré comme récepteur d’une discrimination souterraine et subtile, mais les accusations n’ont plus aucune importance.
En essayant de sauvegarder mon budget, j’ai quitté Dijon. En conséquence, j’ai aussi quitté mes études –pour la seconde fois. Je me trouve actuellement dans le sud de la France, accueilli par des amis et en attente de réponse aux CV que je continue à envoyer. Les réponses, quand il en existe, continuent à être négatives.
Et moi, ayant absolument déconstruit le pays du « liberté, égalité, fraternité », je recherche quotidiennement sur quel point de cette planète je pourrai m’installer, pour que je puisse donner tout ce que j’ai à donner. Et c’est cela qui me ronge les entrailles, que je sais que je peux tout faire.πρωτεύον θηλαστικό #864http://www.blogger.com/profile/01597336915565667885noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4034674138654282075.post-20420120674516228872012-02-09T10:34:00.000+02:002012-02-09T10:34:08.967+02:00Θέλω να γράψω ένα τραγούδι.Βεβαίως! Είμαι κι εγώ άνθρωπος με συναισθήματα κι αφού ξέρω να βάζω τις λέξεις σε σειρά, θα γράψω ένα τραγούδι. Τι πιο φυσιολογικό; Θέλω θέλω θέλω το τραγούδι μου να βγάζει πρωτογενή πόνο. Ω ναι.
Θα ξεκινήσω απλά: όλα όπως τ'άφησες είναι -ναι ναι, αυτό μου κάνει καλό για βάση. Χμ, "όλα όπως τ'άφησες είναι", ας το εξελίξω λίγο. Α! Ορίστε: στην κουζίνα ένα ποτήρι! Τέλειο! Τι πιο περιγραφικό; Στην κουζίνα ένα (1) ποτήρι! Θα μου πεις, πολύ αφαιρετικό. Ε θα δώσω υπόσταση στο ποτήρι λοιπόν. Στην κουζίνα ένα ποτήρι περιμένει το στόμα σου. Τέλειο. Εξαιρετικό. Μπράβο μου!
..βέβαια, ένα ποτήρι που περιμένει ένα στόμα είναι μια τρομακτική εικόνα. Από τη μία ένα ποτήρι γεμάτο προσμονή κι απ'την άλλη ένα στόμα που μετακινείται μόνο του, αυτοβούλως; Τρόμος. Το σώζω: [κόμμα] περιμένει το σώμα σου. Ιδού, τώρα το στόμα κόλλησε στο σώμα, το ταυ που κάνει τη διαφορά φόρος τιμής στην ελατή ελληνική γλώσσα κι όλα απέκτησαν ειρμό.
Ωραία, λοιπόν. Πώς συνεχίζω; Έχω να πάω και σούπερ μάρκετ ρε πούστη, σκόνταψα στο πουθενά προχθές και πέταξα τον μισό καφέ μου στην κουρτίνα του σαλον---κουρτίνα! Το'χω: όλα όπως τ'άφησες είναι, στις κουρτίνες ο λεκές μου. Μπα, πολύς ρεαλισμός. Ήταν κι αυτή μεγάλο καριόλι, όμως. Μου ρέει ο πληγωμένος εγωισμός απ'τα αυτιά. Τέλος πάντων. Τι να τις κάνω τις κουρτίνες; Ερμχφχ.. Θα ανάψω τσιγάρο, όχι, θα ανάψω τσιγ ---να'το: στις κουρτίνες φέγγει ακόμα η ανθρώπινη βρώμα σου. Όχι; Τότε χάου αμπάουτ "το πιο κόκκινο χρώμα σου"; Ε ναι. Ποίηση.
Ρεφραίν θα γράψω μετά. Βαριέμαι, δε μου'ρχεται, έχω και κακό χανγκόβερ. Τι άλλο, τι άλλο.. Καλά, προφανώς όλα όπως τ'άφησες είναι -κι εδώ θα σου κάνω και παραλληλισμό με την πληγωμένη μου καρεδεγιά- ένα βιβλίο τσακισμένο. Μαλακία, θα μου πεις, αλλά θα σ'το σώσω: στη σελίδα που τ'άν -μισό, χτυπάει το τηλέφωνο και μάλλον είναι από τη δουλειά.
[εδώ έχεις το χρόνο να ανάψεις τσιγάρο ή να φρεσκάρεις τον καφέ σου]
Έλα, γύρισα. Τι έλεγα; Α, ναι. Στη σελίδα που τ'άν. Στη σελίδα πουτάν; Ερμ.. ναι όχι ναι, ειλικρινά δεν ξέρω τι σκεφτόμουν κι ειλικρινά μου αποσυντίθεται ο οίστρος κάθε φορά που συμβαίνει αυτό. Ένιγουέι, λογικά σώζεται. 18,2 είχα πάρει στην έκθεση, τι διάολο. Βουαλά: στη σελίδα που τ'άνοιξες. Ένα βιβλίο τσακισμένο στη σελίδα που τ'άνοιξες -γιατί, δεν είναι εικόνα εγκατάλειψης αυτή; Σαν να σ'έπιασε κόψιμο εκεί που διάβαζες Μπόρχες κι έφυγες τρέχοντας να εκτονώσεις την οργή του πεπτικού. Βέβαια αυτή έφυγε τύπου μόνιμα, αλλά η τέχνη έχει πάντα να κάνει με το τι προβάλλει ο καθένας πάνω στο δημιούργημα και το δικό μου δημιούργημα θέλω να είναι, παρά τα χρώματά του, ένας λευκός καμβάς που θα γιομίσει με τα δικά σου χρώματα. Βεβαίως!
Τώρα, για να συνεχίσω, θέλω να προσπεράσω το όλα όπως τ'άφησες είναι, γιατί καταντά μουντό. Θα βάλω ένα όλα όπως τα'ξερες είναι, για να δώσω και τον τόνο του οικείου, διότι έχεις φάει ψωλί [συγγνώμη, σαρδαμάκι] κι αλάτι μέσα σ'αυτό το σπίτι, οπότε κοτσάρω και την κλασσική ελληνική εικόνα: ένα ρολόι σταματημένο, στο σημείο που τ'άφησες. Χμ, πολυφορεμένο. Α! Μια ζωή σταματημένη, όμως; Ε; Στο σημείο που την άφησες; Ε; Ε! Ε ναι, λοιπόν. Ναι.
Βέβαια τώρα μένει το ρεφραίν -και πώς βαριέμαι.. Μισό, πάλι τηλέφωνο, μ'έχουν ταράξει σήμερα. "Ναι, παρακαλώ. [παύση] Α για την αγγελία, βεβαίως, πείτε μου. [παύση] Ναι, όχι, τριάρι είναι, διαμπερές. [παύση] Α όχι, όχι, εγώ βασ [παύση] Όχι όχι [παύση] Δεν το νοικιάζω [παύση] Κοιτάχτε, το πουλάω το σπίτι. [βαθειά παύση περισυλλογής] Ναι ναι θα περιμένω. [κλακ]"
Συγκλονίστηκες κι εσύ ε; Κοίτα πώς άγγιξα τόσες και τόσο ευαίσθητες χορδές μέσα σου με μια τόσο καθημερινή πρόταση, το πουλάω το σπίτι, ε; Έχουμε ρεφραινάκι; Έχουμε ρεφραινάκι! Το πουλάω το σπίτι -κι ό,τι άγγιξες εσύ κι ό,τι κοίταξες εσύ κι ότι ζήσαμε μαζί -το πουλάω το σπίτι. Η μισή ζωή μου λύπη. Χμ. Ασχετάκι; Η μισή ζωή μου, η μισή ζωή μου.. η μισή ζωή μου λίπη; Κι η άλλη μισή; Υδατάνθρακες; Μα είναι προφανές, βλάκα: η μισή ζωή μου, ναι ναι ναι, λείπει. Φυσικά! Και ξέρεις γιατί; Δε γεμίζει μ'έναν άνθρωπο ένα σπίτι! Τέλειο. Πραγματικά -κι όχι από ναρκισσισμό- αυτό είναι από μόνο του ένα τρίλεπτο ψυχόδραμα. Θα φροντίσω να το δώσω σ'έναν άνθρωπο που τραγουδάει βγάζοντας ψυχή απ'την καρωτίδα του, ναι. Κάποιον με ιστορία και χαρακτήρα, ίσως ένα μπαρόκ απομεινάρι, με μια έμφυτη κλαούνα.
Βρήκα:
<iframe width="420" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/L-Kl3kjXi40" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>πρωτεύον θηλαστικό #864http://www.blogger.com/profile/01597336915565667885noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4034674138654282075.post-86927657916433888142012-01-15T00:34:00.001+02:002012-01-15T00:34:49.080+02:00Ντιζόν, Ντιζόν, η αγαπημένη μου πόλη."Ναι, έχω γραμμούλα; Από πού μας καλείτε;"
"Από Ντιζόν!"
"Από Λυών;"
"Ντιζόν!"
"Τουλόν;"
"ΝΤΙΖΟΝ!"
"Σκατόν;"
"Close enough."
Είναι, φυσικά και είναι, μια όμορφη πόλη του βορρά. Του γαλλικού βορρά, για'σένα που το θες πιο λεπτομερές. Αν και η ντιζονάρα είναι μία και είναι γαλλική. Βουαλά. Ο χρόνος έχει κολλήσει κάπου στο 15ο αιώνα, κάτι που κάποιος τουριστικός οδηγός θα χαρακτηρίσει ως "γραφικά σοκάκια που μπορείς να---" θα σου πω εγώ τι μπορείς: μπορείς να κάνεις πλήρη εξομοίωση του κάρου που περνάει από δίπλα σου, ενώ ταυτοχρόνως ο οδηγός εκσφενδονίζει μέσα απ'τα ασημένια του δόντια μια μεσαιωνική ροχάλα προς την κατεύθυνσή σου. Σου'χω, ωστόσο, βίδεο, για να έχεις μια πιο πλήρη εικόνα.
<iframe width="560" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/H-9Hef_6pq0" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>
Ξεκινάμε, λοιπόν, με τον άγιο βερνάρδο, που τελικά όχι, δεν ήταν σκύλος. Ήταν άνθρωπος και μούτζωνε ασύστολα, κρατώντας πάντα το εξαιρετικά άβολο τιρμπουσόν. Γιατί δεν ξέρω αν το ξέρεις, πιότερο απ'τη μουστάρδα μας φθονούν για το κρασί μας. [Εδώ να δώσω μια ειλικρινή πτυχή και να πω: δικαίως.] Αυτός λοιπόν αγίασε, διότι προφανώς μούτζωσε το διάβολο χιμσέλφ, σώζοντας πολύ κόσμο απ'το πυρ το εξώτερον.
Συνεχίζουμε με τον υπερκλίβανο, επίσης μεσαιωνικής κατασκευής. Εξαιρετικά χρήσιμος για καύση μαγισσών, σήμερα είναι το μέρος όπου καίνε τα έμβρυα μετά την έκτρωση ή τα ανεπιθύμητα μωρά. Καθόλου κουλτούρα σ'αυτή τη χώρα, καλά μας λέγανε βαρβάρους. Το βράδυ φωτίζεται σε μωβ τόνους ολ γίαρ λονγκ, όχι μόνο τον οκτώβρη για χάρη της estée lauder.
Ακριβώς απέναντι, μεγάλο αξιοθέατο. Η παναγιά η χτικολύτρια, σ'το πιάνει το χτικιό και το κάνει ευλογία. Θαυματουργό αγαλματίδιο, τίγκα στην αφιέρωση το εσωτερικό. Τι μπακιρένια ποδαράκια, τι χρυσά αυτιά, τι μωράκια να κρεμιόνται ως παντατίφ, λατέρνα πλέον το άγαλμα απ'τα αναθήματα. Στο εξωτερικό -ναι, μπράβο κάνε ένα ζουμ, ευχαριστώ- βλέπουμε καθημερινούς ντιζονέζους να αγναντεύουν το αστικό τοπίο και μη μου πεις ότι σου φαίνονται πέτρινοι, είναι απλώς η σκίαση.
Έπειτα περνάμε στο καπηλειό του Φόρδουλα, γνωστός κάπηλας της περιοχής και κρασοπότης ολκής. Και αυτός είχε πέσει στη μαρμίτα όταν ήταν μικρός, αλλά όχι σ'αυτή με το μαγικό φίλτρο. Στην άλλη. Ναι. Αρχιτεκτονική τσαχπινιά η σκεπή πάνω απ'τη σκάλα κι έπειτα είπανε πως γίναμε μπαρόκ. Εδώ τώρα σου δείχνουμε και την αφίσα που κάτι λέει, δες τις εικόνες καλύτερα γιατί είναι και δύσκολη η ρουφιάνα η γλώσσα. Το πολύ-πολύ να λέει "μιν κατουράται εδό", αλλά στο πιο κομψό του.
Περνάμε στο εσωτερικό, όπου βλέπουμε ντιζονέζικα παιδάκια να στριφογυρνάνε μπροστά από τον καμπινέ (έλα, κι εσύ το διάβασες, το ξέρω), καθώς και ανθρώπους με υπερσιδηραιμία. Α ναι, όχι, δεν είναι αγάλματα, ντεζολέ.
Ακολουθεί εκτενές αφιέρωμα σε όλες τις προτομές, κουάρκ προς κουάρκ, οπότε εγώ εγκαταλείπω. Αν υπάρχει κάποια ανατροπή και την έχασα, παρακαλώ ενημερώστε με.πρωτεύον θηλαστικό #864http://www.blogger.com/profile/01597336915565667885noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-4034674138654282075.post-2813414307207361052012-01-12T19:30:00.000+02:002012-01-12T19:30:53.682+02:00Σου μυρίζει κάτι;Κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος κώλος. Και δη άπλυτος.πρωτεύον θηλαστικό #864http://www.blogger.com/profile/01597336915565667885noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-4034674138654282075.post-72486997117822867962012-01-08T18:32:00.002+02:002012-01-08T18:32:18.913+02:00Σαλού, σα βα;Έλα ναι, είναι που βαρέθηκα να τρώω με το χρυσό το κουτάλι και να σκουπίζω τον κώλο μου με κασμίρ και είπα να το παίξω λίγο Φαίδρα. Τι να τα κάνω τα κοσμήματα; Τι να τα κάνω, η ρουφιάνα; Όχι πες. Πες με πάλι καπριτσιόζικο δεκατετράχρονο. Εγώ ξέρω πως με τον άνεμο που'χω, κάνω το καλύτερο που μπορώ. Κι εσύ θα μπορούσες να ξέρεις -αν ήθελες. Κι αν πιστεύεις ότι μπορείς καλύτερα από'μένα, ανταλλάσσουμε οχήματα και δρόμο ευχαρίστως.
Είναι ματωμένο το δέσιμο, δε λέω. Αλλά σπάει.
Δεν είναι η εξημέρωση που θέλω.
Καμιά φορά ούτε η παρέα -όχι αυτού του τύπου, τέλος πάντων, αν πρέπει να είμαι ακριβής.
Βιβλίο οδηγιών δεν έχω. Ούτε προφορική εκδοχή. Ούτε τακτ. Ούτε ιερό. Ούτε όσιο.
Έχω δυο χιλιάρικα στην τσέπη, έχω κι ένα ρέμπελο σκοπό -trilingue et frivole, so don't be shy and feast your eyes.πρωτεύον θηλαστικό #864http://www.blogger.com/profile/01597336915565667885noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4034674138654282075.post-87431550404883402772011-11-18T16:35:00.001+02:002011-11-18T16:35:16.843+02:00Ο μινιμαλισμός στην πράξη -μια πρόταση διαχείρισης του άγχους.Οι φιλοσοφικές αναζητήσεις και οι ανήσυχοι νόες, πάντα με έλκουν, όπως το φως τραβάει το κονούπι. Δεν μπορώ να μη μοιραστώ συγκλονιστικές ανακαλύψεις, όπως αυτή τη <a href="http://gynaikesapopseis.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=193:amixania&catid=23:ygeia&Itemid=30">μικρή διαδικτυακή γωνιά</a> (<- αν και δεν του φαίνεται, αυτό είναι λινκ) που κάνει μια βαθειά βουτιά στο μεταμοντέρνο υπαρξισμό. Θέμα της, η αμηχανία και οι ρίζες της.
Δεκαοκτώ ερωτήσεις και ισάριθμες απαντήσεις, δίνουν μια αποφασιστική γροθιά στο αστικό άγχος. Μα, σκέπτομαι, μήπως τελικά τα πράγματα δεν είναι τόσο πολύπλοκα και αγχωνόμαστε αδίκως;
Επιχείρησα, λοιπόν, να παρουσιάσω την υπεραπλουστευμένη εκδοχή αυτού του πονήματος -εργασία εξ'ίσου δύσκολη, καθώς έπρεπε να πραγματοποιήσω την αποψίλωση με σπουδή και προσοχή, καθώς και με περισσή φειδώ, όπως αποφευχθή η αποκοπή πολυτίμων πληροφοριών. Παραθέτω, με μια δειλία κι ένα τρέμουλο, το τελικό αποτέλεσμα.
"18 προβλήματα που προκαλούν αμηχανία (beta version)"
<b>1. Γιατί έχω ενωμένα φρύδια;</b>
Λόγω αυξημένου μαγνητικού πεδίου στο κέντρο της ζώνης Τ.
<b>2. Υπάρχει κάτι που να αντιμετωπίζει την κυτταρίτιδα;</b>
Η μετανάστευση. Εναλλακτικά, η πλήρης αντικατάσταση των κάτω άκρων με τεχνητά μέλη.
<b>3. Γιατί κοκκινίζω συχνά;</b>
Διότι σε μερικές σπάνιες περιπτώσεις, το σώμα των ανθρώπων περιέχει αίμα. Που είναι κόκκινο. Θεραπεύεται πίνοντας διορθωτικό υγρό.
<b>4. Όταν τα μαλλιά ασπρίζουν νωρίς…</b>
...μάλλον έχεις διαλέξει λάθος βαφή. Οι συμβουλές ενός επαγγελματία, ενδείκνυνται.
<b>5. Έχω σπυράκια στους γλουτούς;</b>
Βλέπω ως εκεί;
<b>6. Πώς δημιουργήθηκαν ραγάδες;</b>
Από πτώση αστεροειδών.
<b>7. Υπάρχει λύση για τα σπυράκια από το ξύρισμα;</b>
Βεβαίως: ξυρίζεις και τα σπυράκια. Μετά το ποπ, δεν έχεις στοπ.
<b>8. Δυσάρεστη αναπνοή.</b>
Όντως, ρε πούστη.
<b>9. Τι λεκιάζει τα δόντια μου;</b>
Ανατρέξατε στο 8.
<b>10. Πώς θα απαλύνω τους κάλους;</b>
Μίλα τους με στοργή. Δώσ'τους όνομα. Αγάπησέ τους και θα σ'αγαπήσουν κι αυτοί.
<b>11. Γιατί σπάνε τα νύχια</b>
Αφού δε βλέπω ερωτηματικό στο τέλος, υποθέτω ότι προηγείται το "την άλλη φορά, ξύρισε τον κώλο σου".
<b>12. Ιδρώτας</b>
Σερβιέτες.
<b>13. Απώλεια μαλλιών</b>
Ρεφάρεις με μια καλή λεύκανση.
<b>14. Γιατί μυρίζουν τα πόδια μου;</b>
Για προληπτικούς λόγους (όταν εντοπίζουν σκατά, πχ, σε ειδοποιούν και τα αποφεύγεις). Είναι σαν τους σκύλους, που βλέπουν με την όσφρηση.
<b>15. Τριχοειδείς ευρυαγγείες</b>
Αφού δεν μπορείς να το προφέρεις, δε σε απασχολεί.
<b>16. Πώς θα μαλακώσω τα σκασμένα χείλια;</b>
Τα τρίβεις πάνω στους κάλους, πριν δεθείς μαζί τους και μαλακώσουν.
<b>17. Γιατί γερνά τόσο γρήγορα ο λαιμός μου;</b>
Φοβάμαι πως θα πρέπει να σε ξαναστείλω στο 8.
<b>18. Πρέπει να ανησυχώ για τις ακροχορδόνες;</b>
Μόνο αν είναι συνώνυμο του "επιπλέον ρώγες".
Coming up: 7 απλοί τρόποι για να βελτιώσεις την αυτοπεποίθησή σου. Διότι μένει-δε μένει ένας χρόνος μέχρι το τέλος του κόσμου.πρωτεύον θηλαστικό #864http://www.blogger.com/profile/01597336915565667885noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-4034674138654282075.post-68350812313468718142011-11-17T13:12:00.001+02:002011-11-17T13:54:16.466+02:00ακούτε ντόιτσε βέλεΣήμερα ξύπνησα με ένα βομβαρδισμένο κι οργισμένο στομάχι, οπότε αποφάσισα να διαγράψω αυτή τη μέρα και να μείνω μέσα. Ίσως το βασανιστικά αργό ίντερνετ του παρθεναγωγείου που με στεγάζει συνεργαστεί και μπορέσω να έχω μια κάποια νύξη ενημέρωσης για το ό,τι συμβεί στην Αθήνα. Γιατί θα συμβεί.
Ξέρω πως επειδή πλέον μένω αρκετά μακριά -το λες κι απόσταση ασφαλείας- το δικαίωμά μου να εκφέρω άποψη και ειδικά η αξιοπιστία αυτής, έχουν πέσει στο μηδέν. Βλέπεις, με το που περάσεις τα σύνορα, αυτομάτως αρχίζει να βρέχει διακοσάευρα και ipad, οπότε πρέπει να σκάσεις και να ζήσεις την μπεζ νάρκη σου. Να γιατί γράφω πλέον σπάνια.
Θέλω, παρ'όλα αυτά, να χωθώ κι εγώ σ'αυτήν τη μέρα, όπως πριν από ένα χρόνο και κάτι χωνόμουν στις πορείες, κατάπινα κι εγώ την κρατική χημεία -σε μικρότερη δόση τότε, εν είδει διαστρεβλωμένου μιθριδατισμού- και πετούσα δεξιά κι αριστερά το αρχέγονο ερώτημα: τι δρώμεν;
Ξέρεις, πήρα διάφορες απαντήσεις, πολλές απ'αυτές τόσο γλυκά συναισθηματικές, που με έσπρωχναν διακριτικά σε έναν χνουδωτό εφησυχασμό.
"Θα έρθουμε πιο κοντά."
"Θα εκτιμήσουμε ξανά τα βασικά."
"Τόσα έχουμε περάσει, θα το περάσουμε κι αυτό."
Μια που ερωτήσεις του στυλ "τελικά ζει το Πολυτεχνείο" έχουν από καιρού απαντηθεί μέσα μου μέσω της αποδόμησής τους (όχι, δε ζει το Πολυτεχνείο και ναι, μας κέρδισε ο καπιταλισμός και μεταξύ μας, ας μην γκρινιάζουμε γιατί κατά βάθος όλοι εκτιμούμε το ίντερνετ στο κινητό κι έναν καφέ στο χάρτινο ποτηράκι με την απαθή γοργόνα και το χαρτονένιο sleeve), αναγκαστικά μένω σκεπτικός απέναντι σε τέτοιου είδους δηλώσεις.
Τελικώς, ήρθαμε πιο κοντά; Σίγουρα, κατεβήκαμε με τα κατσαρολάκια και τα φάσκελα στις πλατείες, σίγουρα εικονοποιήσαμε τον όρο "λαϊκή μάζα" ή "εντυπωσιακή προσέλευση", αλλά μολονότι παστωμένοι, ήρθαμε πιο κοντά;
Και τελικώς, τι είναι αυτά τα "βασικά"; Είναι το να δείχνουν σε τοπική, βαθέως επαρχιακή, τηλεόραση συνταγή για μπομπότα; Μιλάμε για τα τόσο βασικά ή συνεχίζει και φτάνει μέχρι το ψωμί από λάσπη και μαρμαρόσκονη; Είμαστε ευχαριστημένοι με αυτού του είδους τα βασικά; Γιατί ναι, υπάρχει καφές από ρεβύθι, αλλά είμαστε σίγουροι ότι αυτό χτίζαμε τόσα χρόνια;
Όσο για το τελευταίο, αναρωτιέμαι: είμαστε σίγουροι; Επίσης, είμαστε υποχρεωμένοι; Εννοώ, είμαστε υποχρεωμένοι να υπομείνουμε για άλλη μια φορά στωικά το παράλογο που βιώνουμε; (Και μη μου πεις ότι δεν έχουμε ξαναβιώσει παράλογο. Είναι λογικό να έρχεται το αδολφάτο στη χώρα σου και ξαφνικά να την οικειοποιείται ή ένας χόρχε παπ να κάνει αυτοβούλως κυβέρνηση και να σε στέλνει στο λονγκ-άιλαντ για τρετμάν με βραστά αυγά και φάλαγγα;)
Δε θα κάνω κάποιο κάλεσμα, ούτε θα αναμασήσω ένα φόρο τιμής στη σημερινή μέρα και τα συναφή. Η σημερινή μέρα, για'μένα, είναι η σημερινή μέρα. Είναι η 17η Νοεμβρίου του σωτηρίου έτους 2011, όπου η χώρα είναι βουτηγμένη στη βλέννα και εξακολουθώντας να πατά πάνω στο ίδιο λάιτ-μοτίφ του παραλόγως απρόβλεπτου, κανείς δεν ξέρει πώς θα εξελιχθεί, ούτε πώς θα καταλήξει, ούτε αν εν τέλει θα υπάρξει κάποιο ουσιώδες αντίκρυσμα.
Μεταξύ μας; Καιρός είναι να. Διότι αν όχι σήμερα, τότε πότε;πρωτεύον θηλαστικό #864http://www.blogger.com/profile/01597336915565667885noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4034674138654282075.post-15842146744794767482011-08-09T09:13:00.003+03:002011-08-09T09:19:56.261+03:00Τρίτη και φαρμακε-κε-κε-κε-κε-κε-κε---Η μαγεία του κομπρεσέρ, με ξύπνησε στις οκτώ. Ο εσωτερικός μου κόσμος είναι αυτό:
<br /><iframe width="400" height="349" src="http://www.youtube.com/embed/ZvZVs-olNaQ" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>
<br />
<br />Φυσικά, διότι σε μια άδεια πόλη μιας άδειας χώρας, έχει νόημα το να ξυπνήσεις στις οκτώ το πρωί. Κι ένα κουίζ, για να ξεκινήσει καλά η μέρα: Μπορείς να υποθέσεις τι συνέβη στη γυναίκα της Πάτρας;
<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/-0H1UkpABPI4/TkDRUN9Zr9I/AAAAAAAAALk/JWcvX2XAacg/s1600/2011-05-12%2B17.11.47.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 245px; height: 320px;" src="http://4.bp.blogspot.com/-0H1UkpABPI4/TkDRUN9Zr9I/AAAAAAAAALk/JWcvX2XAacg/s320/2011-05-12%2B17.11.47.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5638736878742646738" /></a>πρωτεύον θηλαστικό #864http://www.blogger.com/profile/01597336915565667885noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4034674138654282075.post-47800064532775096622011-08-03T16:39:00.009+03:002011-08-04T02:41:29.123+03:00Τις τετάρτες, το κάπνισμα επιτρέπεται.Κάθε εβδομάδα έχει επτά μέρες και κάθε μέρα έχει τη χάρη της -εκτός από την κυριακή, που είναι κατά γενική ομολογία μια μέρα σε κρίση, διότι πάντα ξέρεις ότι ακολουθεί η δευτέρα, που με τη σειρά της είναι ένας ξεχωριστός χωροχρόνος. Όπως και να'χει, η τετάρτη είναι η μέση της εβδομάδος και η πιο βαρετή μέρα παγκοσμίως. Υπάρχουν, βεβαίως, τρόποι για να μειωθεί η πλήξη και η μέρα να αποκτήσει έναν άλλο αέρα.<br />Για παράδειγμα, μπορείς να ψάξεις συγκάτοικο σε μια εξωτική πόλη. Την Ντιζόν, πουχού. Έχει μουστάρδα, έχει κρασί, δε χρειάζεται και πολλά ένας άνθρωπος. Μπορείς να βρεις έναν ενδιαφέροντα συγκάτοικο που θα μοιραστεί μαζί σου τα μυστικά της πρωτεύουσας της Βουργουνδίας. Wait, what the --<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/-0z-uhM30mdg/TjlRLViRdBI/AAAAAAAAAK0/ldyYOWF4jKc/s1600/%25CE%25BC%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25BD%25CE%25B9%25CE%25B1.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 314px;" src="http://2.bp.blogspot.com/-0z-uhM30mdg/TjlRLViRdBI/AAAAAAAAAK0/ldyYOWF4jKc/s320/%25CE%25BC%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25BD%25CE%25B9%25CE%25B1.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5636625663832192018" /></a><br /><br />Μάλιστα. Φαντάσου ότι σου κάθεται η συγκατοίκηση τελικά και θέλεις να βγεις μαζί της για ένα ποτό, βρε αδερφέ, οπότε πρέπει να στείλεις ενημερωτικό εσεμές. "Θα βγω με Μουνιά για κάνα κρασάκι, θα τα πούμε στο σκάιπ μετά. Σνουποφιλάκια." Τέλειο -και ξέρω πως η τετάρτη σου, μόλις έγινε πιο ενδιαφέρουσα από ποτέ.<br />Τώρα που θυμήθηκα την Ντιζόν, θα ήθελα να πω πως είναι μια πόλη γεμάτη εκπλήξεις. Περπατούσα, θυμάμαι, σ'ένα πάρκο που εξώκειλε κι έγινε δάσος και βρήκα μια πινακίδα. Έγραφε "temple d'amour". Σκέφτηκα "ααα ναός του έρωτος! τι πρωτότυπο!" και πήγα. Ξαφνικά, μέσα απ'τις πρασιές, αναδύθηκε ένα κυκλικό πέτρινο κτισματάκι, κολονάτο με τρούλο αλλά χωρίς να είναι βασιλική, σ'αυτήν την βρυξελλώδη μπεζ απόχρωση -σαν το κοτόπουλο στην κοτόσουπα της γιαγιάς μου [όσο έχει την πέτσα, δηλαδή, διότι μετά είναι απλά σαν χέρια μωρού που πλέουν σε εναιώρημα augmentin]. Πλησίασα. Πλησίασα κι άλλο και παρατήρησα πως το ελεύθερο εσπρί φρανσέ, είχε αφήσει το αποτύπωμά του πάνω στο ναό της αγάπης. Αρχικά ήταν αυτό:<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/-5zM7lTbm9vU/TjlTlKml_VI/AAAAAAAAAK8/cz98EV7hzJo/s1600/2011-07-08%2B11.41.50.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="http://1.bp.blogspot.com/-5zM7lTbm9vU/TjlTlKml_VI/AAAAAAAAAK8/cz98EV7hzJo/s320/2011-07-08%2B11.41.50.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5636628306597379410" /></a><br />..το οποίο είναι και λογικό, καθ'ότι το Παρί και η Φρανς γενικότερα, έχουν μια προϊστορία με το θέμα της κομμούνας, όσο να πεις. Κατ'επίφασιν, κυρίως, θα έλεγα, αλλά δεν είναι τώρα θερμοκρασίες αυτές για πολιτικοκοινωνικές αναλύσεις και αναδιφήσεις. Το φλέγον ζήτημα είναι πως μια μεγάλη αλήθεια, ένα ηχηρό χαστούκι στην έως τότε αρμονικά δομημένη πραγματικότητά μου, βρισκόταν στη διπλανή κολόνα. Ο Τζακ Νίκολσον είναι λεσβία. Διότι προφανώς Jack+Nicholson=<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/-qeKFRm2azwc/TjlUftdH0UI/AAAAAAAAALE/1dgu60fDaX0/s1600/2011-07-08%2B11.41.58.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="http://1.bp.blogspot.com/-qeKFRm2azwc/TjlUftdH0UI/AAAAAAAAALE/1dgu60fDaX0/s320/2011-07-08%2B11.41.58.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5636629312385306946" /></a><br /><br />Ξέρω, ξέρω. Αίφνης η τετάρτη σου έγινε μεγάλη παρασκευή. Μη στεναχωριέσαι, η μέρα συνεχίζεται, όπως και οι εναλλακτικές προτάσεις διασκέδασης. Υπάρχει πάντα ένα προϊόν που μπορεί να σου φτιάξει τη διάθεση. Το πιο σπιρτόζικο, μπριόζικο, τσαχπίνικο προϊόν που έχει γεννηθεί ποτέ -κι ας είναι "ένα απλό βούτυρο".<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/-8k5jbSia8-A/TjlVL4CI0PI/AAAAAAAAALM/muU1NMPo9Pk/s1600/2011-07-09%2B13.13.50.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="http://3.bp.blogspot.com/-8k5jbSia8-A/TjlVL4CI0PI/AAAAAAAAALM/muU1NMPo9Pk/s320/2011-07-09%2B13.13.50.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5636630071139160306" /></a><br /><br />Το θορυβώδες βούτυρο μπορεί να μεταμορφώσει κάθε γεύμα της ημέρας σε εμπειρία ζωής. Όχι, επειδή νομίζουμε ότι τα ελληνικά προϊόντα είναι καλύτερα απ'οτιδήποτε άλλο. Το βιτάμ κάνει θόρυβο; Γιου σι μάι πόιντ χίαρ. Από την άλλη, αν σκέφτεσαι ελληνικό προϊόν και σου τρέχει σαλάκη, υπάρχει και για σένα λύση:<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/-PgjxpljzRX4/TjlV534NW7I/AAAAAAAAALU/NhA6x-2uxoE/s1600/2011-07-09%2B18.38.56.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 240px; height: 320px;" src="http://4.bp.blogspot.com/-PgjxpljzRX4/TjlV534NW7I/AAAAAAAAALU/NhA6x-2uxoE/s320/2011-07-09%2B18.38.56.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5636630861371497394" /></a><br /><br />Νομίζω πως το θέμα φαγητό, ειδικά για μια μέρα όπως η τετάρτη, έχει κλείσει. Και περπατάς εσύ στους δρόμους της πόλης. Και βλέπεις τα διάφορα μεζεδάκια που κυκλοφορούν. Είναι και καλοκαίρι, όλο και κάποια ρώγα θα τσιτώσει, όλο και κάτι παραπάνω θα διαγραφεί στα τσίτια που φοράμε, ένεκα ο καύσων. Σε μια στιγμή εσωτερικισμού, αυτοπαρατήρησης κι αυτοκριτικής, δεν μπορεί, θα σκεφτείς "Dude, I'm a whore. I'm a cheap slut." Μην ανησυχείς. There HAS to be someone who's slutter than you:<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/-ncGX4PVR8LU/TjlW0o08d8I/AAAAAAAAALc/b3Iiifu6iqQ/s1600/2011-07-08%2B13.24.22.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="http://2.bp.blogspot.com/-ncGX4PVR8LU/TjlW0o08d8I/AAAAAAAAALc/b3Iiifu6iqQ/s320/2011-07-08%2B13.24.22.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5636631870943557570" /></a><br /><br />..τον οποίο αντί να λιθοβολίσουνε και να τον καταδικάσουνε να ζει σαν τον Αστραπόγιαννο, τον κάνανε και δρόμο. Παράλληλα ήταν και γλύπτης, δεν παρέληψαν να το αναφέρουν. Με μικρά γράμματα, αλλά το αναφέρουν. Αυτό είναι που λένε ότι στο εξωτερικό οι ευκαιρίες είναι περισσότερες και τελικά αναδεικνύεσαι μέσω της δουλειάς σου.<br />Υπομονή. Η πέμπτη βρίσκεται προ των πυλών.πρωτεύον θηλαστικό #864http://www.blogger.com/profile/01597336915565667885noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4034674138654282075.post-33765093561175518072011-06-16T19:22:00.002+03:002011-06-16T19:26:42.745+03:00γονατισμένοι και χεσοπρόθεσμοΜέρες παράξενες, αναμφίβολα. Συναισθήματα για κάποιους πρωτόγνωρα, για άλλους γνώριμα –αν και πλέον σε διαφορετικό βαθμό και φόρμα. Θυμάμαι, πέρυσι τέτοιο καιρό περίπου [έμενα ακόμα στην Αθήνα], ήμασταν κάτω στο δρόμο και βλέπαμε παγωμένοι –παρά τον καύσωνα μια τράπεζα με τρεις [τέσσερις, κατ’εμέ] ανθρώπους να καίγεται από μολότοφ «αναρχικών». Είχαμε νεκρούς, θυμάσαι;<br />Ένα χρόνο μετά, σαν επέτειος, βγήκανε άνθρωποι στις πλατείες αντιδρώντας ειρηνικά. Ταυτοποιήθηκαν [από ποιον;] ως αγανακτισμένοι πολίτες. Θέλω –όσο κι αν είναι εύκολο κανείς να με στολίσει με διάφορα απαξιωτικά και ακυρωτικά- να πω πως προσωπικά δε συμφωνώ με το χαρακτηρισμό. Αγανάκτηση υπήρχε πέρυσι, ή μάλλον εκδηλώθηκε πέρυσι, και ήταν αυτή ακριβώς που μας ώθησε στο να βγαίνουμε στους δρόμους και να παραλύει η Αθήνα [κατ’άλλους η χώρα] παραδοσιακά κάθε Τετάρτη. Τότε ναι, ήμασταν αγανακτισμένοι. Αλλά τώρα; Τι είμαστε, τώρα;<br />-Παύση. Άνοιξα λεξικό [μείζον ελληνικό, φορ δε ρέκορντ], για να μην αραδιάσω πάλι τις θεωρίες μου. Αγανάκτηση: οργή, έντονη δυσαρέσκεια, θυμός. || δεινοπάθηση, ταλαιπωρία. Εντάξει, δένει κάπως. Αγανακτώ: θυμώνω, οργίζομαι || κουράζομαι υπερβολικά, δεινοπαθώ. Τέλος παύσης.-<br />Βάσει αυτού, λοιπόν, ναι. Το «αγανακτισμένοι» περιγράφει σε ένα βαθμό την κατάσταση και βλέποντάς το αντικειμενικά, δένει. Αλλά είναι μόνο αυτό; Διότι εντάξει, μπορεί κάποιοι να καταχωρούνται ως απλά αγανακτισμένοι. Εγώ –και ξέρω πως έχω και παρέα- είμαι εκτός από αγανακτισμένος και ταπεινωμένος, βλέποντας πως οι υπάλληλοί μου με κοροϊδεύουν μες στα μούτρα μου. Πως μετά από ό,τι έγινε χθες, με μπέρδεψαν μιλώντας μου για οικουμενικές κυβερνήσεις και διάφορα τρικ εποχής τρικούπη, παττακοπαπαδόπουλου, βρώμικου 89 και λοιπών ιστορικών στιγμών, ενώ στην ουσία συμφώνησαν στο εξής: θα κάνουμε ότι διαφωνούμε, για να δείξουμε ενεργοποιημένοι. Εγώ [αντωνάκης] θα το παίξω δυναμικός [αυτός, που είναι η μασκότ των ζολόφτ] κι εσύ κλαμμένος. Ποίος ο στόχος; Υποθέτω πως ο Ζωρζ, κουβαλώντας όσο να πεις ένα πολιτικό όνομα, θέλει να το διατηρήσει και να το ντύσει με μια κάποια υστεροφημία –δε θα είναι ο πολιτικός που παραιτήθηκε την πιο κρίσιμη στιγμή, μα αυτός ο καημένος που θα έσωζε τη χώρα, αλλά έχασε τις εκλογές. Γκαντεμιά. Ωστόσο, Τρικούπης much; Ο δε αντωνάκης και οι λοιποί έγχρωμοι κόκκοι, θα αυξήσουν τις καρεκλίτσες τους μέσα στο παλάτι –σόρρυ, στη βουλή- και θα είναι όλοι μια χαρούμενη, οικουμενική κυβέρνηση. Εμείς θα αγανακτούμε, ο καθένας πρωτίστως μέσα του, κι η πορεία της πολιτικής θα διαγράφει μουτζούρες σε κάθε πλευρά του καρτεσιανού επιπέδου.<br />Ένας άλλος λόγος που νιώθω ταπεινωμένος, είναι πως δεν είναι δυνατόν να χρησιμοποιεί κάποιος προπαγάνδα, προβοκάτσια και οτιδήποτε προϊστορικό, το σωτήριον έτος 2011. Με σημείο αναφοράς μια πιο πρόσφατη περίοδο της ιστορίας σε σύγκριση με το μεσαίωνα [την περίοδο ανόδου του χίτλερ, ας πούμε, καθώς και το σύνολο του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου], αυτές οι τακτικές και στρατηγικές είχαν αποτέλεσμα. Τώρα, κάτι τέτοιο είναι θεωρητικά αδύνατο. Όχι επειδή είμαστε εξυπνότεροι, άλλωστε η ευφυΐα είναι ένα μη μετρήσιμο μέγεθος [ναι, εδώ απορρίπτω τα περί iq], αλλά επειδή 1. ο καθένας από’μας έχει τουλάχιστον μία κάμερα στα χέρια του και 2. μπορούμε να διοχετεύσουμε το υλικό που μαζεύουμε μέσω facebook, twitter, tumblr, blogs και τα λοιπά γνωστά και μη δίκτυα. Λογικά αυτή είναι η ελευθερία του τύπου και της έκφρασης. Επομένως, είναι τουλάχιστον ταπεινωτικό το να εφαρμόζονται ακόμα αυτού του είδους οι τακτικές, αν και –μεταξύ μας- είναι μια προφανής απόδειξη της δικής μας αδράνειας.<br />Ξέρω πως χθες παραληρούσα στο facebook, ανεβάζοντας φωτογραφίες, βίντεο και ό,τι έβρισκα από φίλους και δικό μου ψάξιμο και μπορεί να έγινα κουραστικός. Δεν το έκανα, όμως, θέλοντας να φανώ εθνάρχης, γαβριάς ή επαναστάτης, ούτε επειδή αναμασώ αυτό που μου σερβίρεται και το ξερνώ στους υπόλοιπους. Ο στόχος μου –και το δήλωσα- ήταν να συμμετάσχω σε μια αλυσίδα κοινοποίησης της προπαγάνδας τους. Έχουμε τα μέσα για να το κάνουμε, το μόνο που χρειάζεται, είναι η προσωπική συμμετοχή του καθενός.<br />Κατέληξα στο συμπέρασμα πως δεν είναι απαραίτητο να είμαστε όλοι στο σύνταγμα ή στο λευκό πύργο ή οπουδήποτε. Και οι δύο πλευρές, η της φυσικής παρουσίας και η του ίντερνετ, είναι απαραίτητες. Δεν υπάρχει θέμα λιγότερης δουλειάς του ενός σε σχέση με τον άλλο. Εσύ είσαι εκεί κάτω και διαμαρτύρεσαι επειδή αυτό μπορείς να κάνεις κι εγώ είμαι εδώ πάνω και γράφω, επειδή αυτό μπορώ να κάνω. Επανάσταση από τον καναπέ; Μπορεί. Αλλά ευτυχώς όχι κουσκούς το μεσημέρι και αξίζει να το ζεις.<br />-τσιγάρο-<br />Ας δούμε λίγο τα πράγματα στην ουσία τους. Αγανακτισμένοι στο σύνταγμα ή μήπως τελικά γονατισμένοι στο σύνταγμα; Γονατισμένοι σε όλη την Ελλάδα; Ίσως αυτό, το να δούμε την ουσία δηλαδή, μας διευκολύνει να κινηθούμε πιο συνειδητά –διότι, μεταξύ μας πάντα, δεν έχω ιδέα για το κατά πόσο αυτό συμβαίνει. Υπάρχουν άνθρωποι «εκεί κάτω» [θα καταλήξει να ακούγεται σαν πουριτανική περιγραφή γεννητικών οργάνων, σ’το λέω], αλλά ξέρουν ποιος πραγματικά είναι ο λόγος; Γνωρίζουν τι ζητούν ή βρίσκονται απλώς εκεί, φωνάζοντας απλώς «όχι»; Η χώρα μας, βέβαια, είναι εκ γεννετής μ’ένα όχι στο στόμα, αλλά θα ήταν καλό –αυτή τη φορά- το όχι να συνοδευτεί από ξεκάθαρες προτάσεις.<br />Δε γνωρίζω από πολιτική, ως πολίτης ωστόσο γνωρίζω τι θέλω και πως είναι υποχρέωσή μου να το εκφράσω και να το απαιτήσω. Δυνατά. Μια αλλαγή κυβέρνησης, είτε με ανασχηματισμό είτε με εκλογές, όχι μόνο δε με αφορά, μα ξέρω πως θα είναι χαριστική βολή στη χώρα μου. Χωρίς να με νοιάζει ποιος βρίσκεται στο τιμόνι, όπως είπα και στο προηγούμενο κείμενό μου, απαιτώ να δουλεύει βάσει του συμφέροντος και των επιταγών μου. Απαιτώ πλήρη καταγραφή και κοινοποίηση όλων των εκ του δημοσίου αποδοχών, των ασχολουμένων με την πολιτική υπαλλήλων μου. Απαιτώ λεπτομερή καταγραφή καθώς και πόθεν έσχες της τρέχουσας περιουσίας τους. Απαιτώ λεπτομερή καταγραφή και πόθεν έσχες της περιουσίας της εκκλησίας που πρεσβεύει το επίσημο θρήσκευμα της χώρας μου [η οποία τηρεί σιγή ιχθύος, μεν, αλλά αναμιγνύεται από κτίσεώς της στις υποθέσεις της χώρας μου και μάλιστα, είχα μάθει από την εκπομπή οικονομέα-καμπουράκη πως της ανήκει, μεταξύ άλλων, η υψηλότερη κορυφή του Ολύμπου –πόθεν έσχες;]. Απαιτώ εν συνεχεία δήμευση [σωστός ο όρος;], ρευστοποίηση και αξιοποίηση των περιουσιών αυτών, προς αποπληρωμή του χρέους. Του χρέους τους.<br />Χωρίς καμία υπερβολή, το χρέος αυτό δε μου ανήκει, κάποιοι το λένε παράνομο, εγώ δεν έφαγα τίποτα μαζί με κανέναν και γι’αυτό, δε δέχομαι να επωμιστώ την αποπληρωμή ούτε ενός λεπτού του ευρώ αυτού του χρέους. Ξέρω πως πιθανότατα υπάρχουν κάποιοι που συμφωνούν μαζί μου. Το μόνο που θέλω, είναι να μιλάμε πλέον ανοιχτά. Είναι η ώρα.πρωτεύον θηλαστικό #864http://www.blogger.com/profile/01597336915565667885noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4034674138654282075.post-77785047902839261922011-05-22T17:19:00.001+03:002011-05-22T17:19:48.005+03:00Ας κάνουμε ένα ισπανικό!Εδώ και καιρό δε γράφω τίποτα στο παρόν βλογ, επειδή κάθομαι και παρατηρώ τα όσα συμβαίνουν. Είναι αλήθεια πως υπάρχει μία περίεργη, κατ’άλλους ίσως και ανεξήγητη, κινητικότητα, καθώς και μία εξαιρετικά αυξημένη ροή πληροφοριών. Ξέρω πως πολλές απ’αυτές, θα μπορούσαν να είναι ακόμα και μέσα ψυχολογικού πολέμου, αν και θεωρώ πως το να αναλώνομαι σε θεωρίες συνωμοσίας και λοιπά ιντριγκαδόρικα σενάρια, είναι κάτι που προϋποθέτει ένα εντελώς διαφορετικό πλαίσιο από το τρέχον.<br />Μολονότι είμαι άνθρωπος που δεν ενδιαφέρεται ιδιαιτέρως για έννοιες όπως ταυτότητα, πατρίδα, εθνικότητα, θέλω –όπως και να’χει- τη χώρα στην οποία βρίσκομαι [ανεξαρτήτως του αν γεννήθηκα σ’αυτήν ή αν απλώς ήρθα εκ των υστέρων ή οτιδήποτε] να την αγαπώ. Θέλω να τη βλέπω υγιή. Θέλω να μπορώ να τραφώ, να ζήσω αξιοπρεπώς, ώστε να μπορώ κι εγώ με τη σειρά μου να της δώσω, σε αντάλλαγμα.<br />Αντ’αυτού, γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια χώρα κανιβαλιστική που «τρώει τα παιδιά της», μια έκφραση με την οποία σχεδόν γαλουχήθηκα. Έτσι, είχα δύο επιλογές. Ή να την αφήσω να με καταπιεί, ώστε να τη φάω μέσα από τα σωθικά της, ή να φύγω σαν κυνηγημένος προς μία άλλη, η οποία θα με αξιοποιήσει παραγωγικά και προς αμοιβαίο όφελος. Για δικούς μου λόγους, αποφάσισα το δεύτερο.<br />Παρ’όλα αυτά, η οικογενειακή εστία πάντα και σε κάθε άνθρωπο κατέχει μία συγκεκριμένη και ξεχωριστή θέση. Έτσι, δεν μπορώ να διαγράψω τα όσα συμβαίνουν εδώ και πολύ καιρό στην Ελλάδα, ούτε τον εντελώς λανθασμένο –αν και λογικό- τρόπο διαχείρισής τους από όλους μας. Σίγουρα υπάρχει συμπυκνωμένη οργή, σίγουρα νοιώθουμε αδικημένοι, σίγουρα μένουμε δικαιωματικά αμήχανοι μπροστά σε «όλα αυτά», αλλά το θέμα είναι πως δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο αυτή η κατάσταση μας κρατά καθηλωμένους.<br />Καθημερινά –και δεν είναι υπερβολή- βλέπω ότι καταλήγουμε να ξεσπάμε ο ένας στον άλλο, αντί να μιλήσουμε εκεί που πρέπει να μιλήσουμε. Ακούω κατηγορητήρια απέναντι σε ένα πολιτικό σύστημα που δεν εξυπηρετεί κανέναν πια, ακούω μια βαθειά δυσαρέσκεια απέναντι σε εντελώς λανθασμένες κινήσεις, ακούω να έχουν εμπιστευτεί ένα αφερέγγυο κράτος. Και το χειρότερο; Μετά απ’όλα αυτά, ακούω να μαλώνουν επειδή το μπλε γίνεται πράσινο, επειδή το πράσινο φαινομενικά ήταν καλύτερο αλλά έγινε χειρότερο απ’το μπλε, ότι το κίτρινο μας βάζει να φαγωνόμαστε και το κόκκινο, μολονότι επαναστατικού ταμπεραμέντου, τελικά απλώς είναι έντονο και κάνει ένα κάποιο κοντράστ, αλλά ως εκεί. Α ναι, υπάρχει και το μαύρο, που νομίζαμε πως ήταν ουδέτερο, αλλά τελικά μάθαμε πως συνεργάζεται με ένα πιο σκούρο μπλε και προκαλεί επεισόδια κάθε που διαμαρτυρόμαστε, ώστε να μπορεί το σκούρο μπλε να επέμβει, να μας ψεκάσει με αρώματα και να γίνουν όλα μια μεγάλη γιορτή.<br />Μεταξύ μας, έχω βαρεθεί. Θεωρώ πως η όλη κατάσταση είναι, πασιφανώς πια, υπεράνω κάθε χρώματος, αρώματος και λοιπών διαχωριστικών άρα και διασπαστικών στοιχείων. Έχουμε ήδη πολλούς νεκρούς και πληγές για μία χώρα που θέλει να δηλώνει πως «ανήκομεν εις την Δύσιν». Οπότε, είναι η ώρα να στραφούμε σε κάτι διαφορετικό, κάτι πέρα απ’το να βγούμε χωρισμένοι βάσει χρώματος σε δεκαπέντε διαφορετικές πορείες, που κάθε μία έχει από τρία άτομα και μισό πανό.<br />Υποθέτω πως λίγο-πολύ, όλοι ξέρουμε τι γίνεται στην Ισπανία εδώ και μέρες. Είναι τόσο ωραίο που δεν έχουν υπάρξει παρατράγουδα και κυρίως, που τόσοι άνθρωποι βρίσκονται σε πλατείες και χωρίς βία ούτε ταυτότητα, ζητάνε κάτι το αυτονόητο: να κινηθούνε οι πολιτικοί προς όφελος των ανθρώπων.<br />Γνωρίζω πως οι Έλληνες έχουμε μεγαλώσει με μία πατερναλιστική αντίληψη περί κράτους, ωστόσο η στάση μας θα ταίριαζε σε ένα κράτος που θα μπορούσε να την υποστηρίξει. Με δυο λόγια, σε ένα κράτος πρόνοιας, που θα νοιαζόταν ουσιαστικά και έμπρακτα για τους πολίτες του. Τώρα, η στάση του κράτους μα κι αυτή των πολιτών είναι εντελώς λάθος και λόγω συγκυριών, θα έλεγα αυτοκαταστροφικές, έως και αυτοκτονικές.<br />Θέλω, λοιπόν, το ίδιο πράγμα να συμβεί κι εδώ. Έχουμε τα εχέγγυα, τους λόγους, τις αιτιολογήσεις μα και τη δύναμη, ώστε να κάνουμε ακριβώς ό,τι και οι Ισπανοί. Και μάλιστα, να το κάνουμε ακόμα καλύτερο. Να συγκεντρωθούμε στις κεντρικότερες πλατείες των πόλεών μας και να έρθεις κι εσύ με τη ριγέ μπλούζα, εσύ που λατρεύεις το μπάσκετ, εσύ που παίρνεις σύνταξη, εσύ που σιχαίνεσαι τις πέστροφες, εσύ που ακούς slayer, εσύ που ξέρεις να λες μόνο «αγκού», εσύ που το προτιμάς καυτό, όλοι ανεξαρτήτως κι ανεξαιρέτως. Με απολύτως ειρηνικό, ήρεμο και πολύχρωμο τρόπο και κυρίως με μία αξιοπρεπή στάση, όπως αρμόζει άλλωστε, να κινηθούμε ώστε να γίνει αντιληπτό κάτι το αυτονόητο: ότι το κράτος είναι εργαλείο μας, άρα πρέπει να δουλεύει προς όφελός μας.<br />Σημειώνω, επίσης, πως όλα τα παραπάνω δε μεταφράζονται σε «θα βγούμε να ρίξουμε την κυβέρνηση». Δεν έχει να κάνει με χρώματα, το είπα ήδη πολλές φορές. Αν πρέπει απαραιτήτως να μεταφραστεί κάπως, θα μπορούσε να είναι ως εξής: θα βγούμε να ζητήσουμε από το κράτος να δουλεύει πια για’μας.<br />Α ναι! Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο που διαθέσατε στο παραπάνω σεντόνι!πρωτεύον θηλαστικό #864http://www.blogger.com/profile/01597336915565667885noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4034674138654282075.post-32502985251711367552011-03-25T19:38:00.003+02:002011-03-25T19:40:57.408+02:00Εύρημα #8172Ναι ναι ναι το βλογ μου περνάει κρίση. Όχι ότι σταμάτησε και ποτέ. Οπότε, μέχρι να το ισορροπήσω, να κάτι που μοιάζει με χάναχ διαλυμένα σε κρασί:<br /><iframe title="YouTube video player" width="440" height="390" src="http://www.youtube.com/embed/OOAMfUJ3tsc" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br /><br />[δεν ξέρω αν είναι ένα ακόμη απολίθωμα που ξέθαψα 835362 χρόνια μετά από όλη την ανθρωπότητα, ωστόσο το βρήκα μόνος μου και ανήκει στην κατηγορία "μαμά είμαι περήφανος!"]πρωτεύον θηλαστικό #864http://www.blogger.com/profile/01597336915565667885noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4034674138654282075.post-1098610394626255312011-03-07T19:05:00.002+02:002011-03-07T19:11:36.790+02:00Το θηλαστικό προτείνειΑρκούδες!<br /><br />Ασπρόμαυρες αρκούδες, επιχρυσωμένες:<br /><iframe title="YouTube video player" width="480" height="390" src="http://www.youtube.com/embed/Su1wK7iCQfQ" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br /><br />Κανονικαί πλην όμως αποθανούσαι αρκούδαι:<br /><iframe title="YouTube video player" width="480" height="390" src="http://www.youtube.com/embed/vtH9MWGaAKw" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br /><br />Και κάτι άνευ αρκούδων, για την αγάπη του χάναχ:<br /><iframe title="YouTube video player" width="480" height="390" src="http://www.youtube.com/embed/M2dPYRhSb4c" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>πρωτεύον θηλαστικό #864http://www.blogger.com/profile/01597336915565667885noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4034674138654282075.post-19578689930717858142011-02-25T01:31:00.005+02:002011-02-25T01:55:50.584+02:00Νοσώ [γαμώ]Εξ'ου -εν μέρει- κι η απουσία μου. Το άλλο μέρει δε χρήζει ανάλυσης, ανήκει στη γενικότερη κατηγορία ράιτερ'ς μπλοκ. Νοσώ. Κι όταν νοσώ, η γκρίνια φτάνει σε ένα χρυσό ζενίθ, ενώ το πεχά μου πέφτει στο ναδίρ. Εκπέμπω γιγάντιες ποσότητες μιζερονίων, θανατολογώ και αν ανεβάσω πυρετό [σπάνιο αλλά αγαπημένο] συνήθως κάνω ένα λεπτομερές βυζουαλάιζειν της κηδείας μου.<br />Αυτή τη φορά θα το περάσω σε ένα ανώτερο επίπεδο. Κανονίζω τις τριγύρω δραστηριότητες, διότι μια κομ ιλ φο κηδεία δεν περιορίζεται μόνον στην τελετή.<br />Ξεκινώ από την ντεκορασιόν του τάφου, διότι το διζάην είναι το παν. Στον τάφο μου, λοιπόν, θέλω [πραγματικά] να χαραχτεί ή να αποτυπωθεί τέλος πάντων, αυτό:<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/-2YbD1qultLk/TWbrp1emuTI/AAAAAAAAAJw/xaKRye0NZE8/s1600/existentialism.gif"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 270px; height: 320px;" src="http://2.bp.blogspot.com/-2YbD1qultLk/TWbrp1emuTI/AAAAAAAAAJw/xaKRye0NZE8/s320/existentialism.gif" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5577404292507547954" /></a><br />Συνοπτικόν, λακωνικόν, βίντατζ. Έχει τις χάρες όλες. Διάλεξα και μέρος για τη δεξίωση. Σας κακομαθαίνω, αλλά χαλάλι. Έτσι κι αλλιώς, δε θα πλερώσω εγώ. Ορίστε λοιπόν το πολυτελές κέντρον στο οποίο κατέληξα μετά από ενδελεχή έρευνα και περισυλλογή:<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/-6EnnGtreCvM/TWbsvkIejVI/AAAAAAAAAJ4/OoCwC_TluxQ/s1600/photo%25282%2529.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 240px; height: 320px;" src="http://1.bp.blogspot.com/-6EnnGtreCvM/TWbsvkIejVI/AAAAAAAAAJ4/OoCwC_TluxQ/s320/photo%25282%2529.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5577405490442177874" /></a><br />Ειλικρινά πιστεύω ακράδαντα πως το βαριετέ της μεγάλης κυρίας Σκορδαλάκη, θα απαλύνει έστω κατ'ελάχιστον τον βαθύ και βουβό πόνο που θα επιφέρει η τόσο πρόωρη φυγή μου. Με συγκινώ. Μάλιστα -τώρα με συγκινώ περισσότερο- η περιποίηση δε σταματά εδώ. Στους θρηνούντες θα μοιραστούν γκούντι μπαγκζ με κόλλυβα, τυροπιτάκι και δώρο έκπληξη. Ενδεικτικά, να η συσκευασία [αγαπώ]:<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/-2Gcnb_P6w-M/TWbtrcQ_U8I/AAAAAAAAAKA/TQ7NHmQCuY0/s1600/photo.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 240px; height: 320px;" src="http://1.bp.blogspot.com/-2Gcnb_P6w-M/TWbtrcQ_U8I/AAAAAAAAAKA/TQ7NHmQCuY0/s320/photo.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5577406519122547650" /></a><br />Η προτροπή "άνοιξέ τη", μπορεί να ερμηνευθεί ποικιλοτρόπως. Ποτέ δεν ξέρεις. Επίσης, έχω αφήσει και την τιμή πάνω στη συσκευασία, διότι οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους κάλους φίλους. Ή κάτι τέτοιο.<br />Και μια θερμή παράκληση για το τέλος.<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/-VpX3RiwvxKA/TWbv9HAbLyI/AAAAAAAAAKI/PiX6k5_oTeo/s1600/DSC00060.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="http://4.bp.blogspot.com/-VpX3RiwvxKA/TWbv9HAbLyI/AAAAAAAAAKI/PiX6k5_oTeo/s320/DSC00060.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5577409021676826402" /></a>πρωτεύον θηλαστικό #864http://www.blogger.com/profile/01597336915565667885noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4034674138654282075.post-14748769900401420832011-01-30T23:12:00.003+02:002011-01-30T23:17:05.157+02:00V for vaginaΥποθέτω πως είναι άλλο ένα πτώμα περασμένης δεκαετίας που ξέθαψα, ωστόσο το παραθέτω. Ανήκει στην ενότητα 'μουσικαί κυριακαί'.<br /><iframe title="YouTube video player" class="youtube-player" type="text/html" width="440" height="390" src="http://www.youtube.com/embed/Gfc-XjQ-U38" frameborder="0" allowFullScreen></iframe>πρωτεύον θηλαστικό #864http://www.blogger.com/profile/01597336915565667885noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4034674138654282075.post-27691207318533949752011-01-18T18:43:00.003+02:002011-01-18T18:49:15.259+02:00αυτό ΕΙΝΑΙ ό,τι πιο χρήσιμο!Ζούσες χωρίς αυτό τόσα χρόνια.<br />Έκλαιγες.<br />Έτρωγες τα νύχια σου.<br />Έτρωγες τα νύχια των άλλων.<br />Έκλαιγες τες λευκές νύχτες.<br />Ανεξαρτήτως εποχής.<br />Πήρες χάναχ.<br />Έμαθες ότι προφέρονται ζάναξ.<br />Το κενό μεγάλωνε.<br />Ήρθε η ώρα της αποζημίωσης.<br />Το σάιτ που περίμενες,<br />είναι <a href="http://www.koulourakia.gr/">εδώ</a> .πρωτεύον θηλαστικό #864http://www.blogger.com/profile/01597336915565667885noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-4034674138654282075.post-35150601403420842011-01-11T14:14:00.002+02:002011-01-11T14:22:56.151+02:00Αγαπημένε μου έλληνα πολιτικέ,Εδώ και καιρό σε σκέφτομαι -αναπόφευκτα. Μεταξύ μας, έχω βαρεθεί, όπου κι αν είμαι η παπαριά σου με ακολουθεί σαν την κωλίλα στο Χ14. Αλήθεια, υπάρχει ακόμα το Χ14 ή το έκοψες κι αυτό;<br />Αγαπώ τις σπασμωδικές περικοπές, είναι ένα τατς απρόβλεπτου στη βαρετή καθημερινότητα. Ξεκινήσαμε από μικρά κι ασήμαντα και φτάνουμε στα πιο χάρντκορ. Αργά, αλλά σταθερά. Να σου πω, βρε αγάπη μου, κόφτα όλα να τελειώνουμε.<br />Άι μιν, κάνε παύση πλερωμώνε. Μη μου το πρήζεις, πρέπει να δω τι θα κάνω. Βαρέθηκα να ακούω κατηφείς δηλώσεις, βαρέθηκα να ακούω βραχνούς προφήτες να μιλάνε για κατοχή και άλλου είδους δραστηριότητες. Ducks, το μέρκελ είναι ο νέος άντολφ, είναι προφανές. Σκατά καρκίνος κι αυτή, πασιφανής απόδειξη πως τελικά, ο καρκίνος είναι μεν ευαίσθητος αλλά δεν παύει να είναι καβούρι, άρα να έχει δαγκάνες, άρα να πετσοκόβει αν παραστεί ανάγκη.<br />Ωστόσο, ναι. Κάνε επιτέλους αυτή τη ρημάδα την παύση πλερωμώνε. Μου το λιβανίζεις μήνες τώρα, ε κόφτα όλα, κάψε το σπίτι μου, πήδα και τη γιαγιά μου -χάρη θα μας κάνεις- αλλά καν'το επιτέλους. Μεταξύ μας, είναι προτιμότερο από το να μιλάμε σε θεωρητικό επίπεδο για το κοπάδι ελεφάντων μέσα στο δωμάτιο.<br />Με αγάπη,<br />πρωτεύον θηλαστικό #864πρωτεύον θηλαστικό #864http://www.blogger.com/profile/01597336915565667885noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-4034674138654282075.post-14513076700913849242010-12-31T13:19:00.003+02:002010-12-31T13:27:06.744+02:00re-introducedHello.<br /><br />I <span style="font-weight:bold;">am</span> an aquarius.<br /><br /><br /><iframe title="YouTube video player" class="youtube-player" type="text/html" width="390" height="390" src="http://www.youtube.com/embed/GIfKqgWPVvk" frameborder="0"></iframe><br /><br /><br />I <span style="font-weight:bold;">have</span> a gemini rising.<br /><br /><br /><iframe title="YouTube video player" class="youtube-player" type="text/html" width="390" height="390" src="http://www.youtube.com/embed/ZFHxtnacFV8" frameborder="0"></iframe><br /><br /><br />And some stuff in sagittarius.<br /><br /><br /><iframe title="YouTube video player" class="youtube-player" type="text/html" width="390" height="390" src="http://www.youtube.com/embed/2tGxwlU3MtM" frameborder="0"></iframe><br /><br /><br />Nah, that was just an excuse. It's just me.<br /><br />For the upcoming year, i wish you love. Thank you all.πρωτεύον θηλαστικό #864http://www.blogger.com/profile/01597336915565667885noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-4034674138654282075.post-2097940163271937572010-12-26T16:41:00.020+02:002010-12-26T17:25:14.602+02:00λα μαζί δε λ'αντερνέτΉ αλλιώς, η μαγεία του ίντερνετ. Ή του ιντερνέτ, για τους πιο τραντισιονέλ. Εδώ έχουμε μία ανθολογία υλικού που έχουμε συναντήσει στον ωκεανό του κυβερνοχώρου. Μέρες γιορτών, μέρες απολογισμού, κάποια στιγμή έπρεπε να τα μοιρασθώ κι εγώ.<br />Θα ξεκινήσω απ'το μαγικό κόσμο του φέιλμπουκ, ο οποίος είναι μια αστείρευτη πηγή υλικού. Εδώ, για παράδειγμα, μου προτείνει να κάνω φόκους και φρενδ ρικουέστ στον νταρθ βέιντερ.<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_uvMtiqzeI64/TRdVvXt7QnI/AAAAAAAAAHE/1qoYJ8XVW1M/s1600/%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25B8.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 239px; height: 95px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_uvMtiqzeI64/TRdVvXt7QnI/AAAAAAAAAHE/1qoYJ8XVW1M/s320/%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25B8.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5555002937693651570" /></a><br />Πράγματι, οι φίλοι μου με περιμένουν και τώρα που το εργαλείον αναζήτησης έχει γίνει ακόμα πιο αποτελεσματικό, μπορώ με μισό κλικ να βρω -επιτέλους- τον νταρθ, που'χω να τον δω και πάρα πολύ καιρό. Βέβαια, υπάρχει κι ένα ακόμη πρόσωπο που πίστευα πως δε θα δω ποτέ, παρά μόνο μετά θάνατον -και αν.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_uvMtiqzeI64/TRdZUGVnMhI/AAAAAAAAAIM/D-4DW7XHKsU/s1600/%25CE%259D%25CE%2595%25CE%259A%25CE%25A1%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%2597.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 53px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_uvMtiqzeI64/TRdZUGVnMhI/AAAAAAAAAIM/D-4DW7XHKsU/s320/%25CE%259D%25CE%2595%25CE%259A%25CE%25A1%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%2597.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5555006867218313746" /></a><br /><br />Μετά το σοκ της νεκρανάστασης, ακολουθεί βαρεία αποκάλυψη.<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_uvMtiqzeI64/TRdWaKdLnSI/AAAAAAAAAHM/fY5ep_DyEmU/s1600/%25CF%2584%25CF%2581%25CE%25B1%25CE%25BD%25CF%2583%25CE%25AD%25CE%25BE%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25B1%25CE%25BB.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 185px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_uvMtiqzeI64/TRdWaKdLnSI/AAAAAAAAAHM/fY5ep_DyEmU/s320/%25CF%2584%25CF%2581%25CE%25B1%25CE%25BD%25CF%2583%25CE%25AD%25CE%25BE%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25B1%25CE%25BB.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5555003672868134178" /></a><br />Ίσως τελικά είναι αλήθεια αυτό που φοβόμουν. Η κοπέλα-αγόρι μου, είναι τρανς. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο, πέρα απ'το να πω το οριστικό άει σιχτίρ. Και θέλω να το μεταφράσω και στα αγγλικά, για να έχει διεθνή ισχύ. Δερ γιου γκόου:<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_uvMtiqzeI64/TRdW44-iIcI/AAAAAAAAAHU/5BerwnY0zoA/s1600/%25CE%25B1%25CF%2583%25CE%25B9%25CF%2587%25CF%2584%25CE%25AF%25CF%2581.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 180px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_uvMtiqzeI64/TRdW44-iIcI/AAAAAAAAAHU/5BerwnY0zoA/s320/%25CE%25B1%25CF%2583%25CE%25B9%25CF%2587%25CF%2584%25CE%25AF%25CF%2581.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5555004200752128450" /></a><br /><br />..και κάπως έτσι έχω ένα διεθνές, αειφόρως αναπτυσσόμενο σιχτίρ. Γουέλ νταν! Παρεμπιπτόντως, η μακεδονία ανήκει στα μπολ.<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_uvMtiqzeI64/TRdXYpXth5I/AAAAAAAAAHc/i9_LfL5XEU4/s1600/%25CF%2586%25CF%2581%25CE%25BF%25CF%2585%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2583%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25B1.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 156px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_uvMtiqzeI64/TRdXYpXth5I/AAAAAAAAAHc/i9_LfL5XEU4/s320/%25CF%2586%25CF%2581%25CE%25BF%25CF%2585%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2583%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25B1.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5555004746318579602" /></a><br /><br />Κάπου εδώ, είναι ασφαλές να εισέλθουμε στο μαγικό κόσμο του μιρκ. Ιστορικό μέσο δολοφονίας της πλήξης, αν και μαστιζόμενο πλέον από την κρίση.<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_uvMtiqzeI64/TRdXrfguxhI/AAAAAAAAAHk/0FYDFXxZbzo/s1600/%25CE%25BA%25CF%2581%25CE%25AC%25CE%25B9%25CF%2583%25CE%25B9%25CF%2582.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 156px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_uvMtiqzeI64/TRdXrfguxhI/AAAAAAAAAHk/0FYDFXxZbzo/s320/%25CE%25BA%25CF%2581%25CE%25AC%25CE%25B9%25CF%2583%25CE%25B9%25CF%2582.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5555005070089569810" /></a><br /><br />Και λίγοι στοχασμοί επί του εργασιακού:<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_uvMtiqzeI64/TRdYvJLGe6I/AAAAAAAAAH8/VH83C2me8Ng/s1600/%25CF%2583%25CE%25BA%25CE%25BB%25CE%25B1%25CE%25B2%25CE%25B9%25CE%25B1.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 29px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_uvMtiqzeI64/TRdYvJLGe6I/AAAAAAAAAH8/VH83C2me8Ng/s320/%25CF%2583%25CE%25BA%25CE%25BB%25CE%25B1%25CE%25B2%25CE%25B9%25CE%25B1.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5555006232324373410" /></a><br /><br />Καθώς και μία ανομολόγητη απορία.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_uvMtiqzeI64/TRdYNCilh1I/AAAAAAAAAH0/ouVidRg_4N4/s1600/%25CE%25BC%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25BD%25CE%25B9%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25B1%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25B1%25CF%2582.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 171px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_uvMtiqzeI64/TRdYNCilh1I/AAAAAAAAAH0/ouVidRg_4N4/s320/%25CE%25BC%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25BD%25CE%25B9%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25B1%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25B1%25CF%2582.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5555005646428276562" /></a><br /><br />Συνοδευόμενη από πολιτικό υπαρξισμό.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_uvMtiqzeI64/TRdY-kxBW8I/AAAAAAAAAIE/C2fYCL9srJI/s1600/%25CE%25BD%25CE%25B1%25CF%2588%25CE%25BF%25CF%2586%25CE%25B7%25CF%2583%25CF%2589.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 98px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_uvMtiqzeI64/TRdY-kxBW8I/AAAAAAAAAIE/C2fYCL9srJI/s320/%25CE%25BD%25CE%25B1%25CF%2588%25CE%25BF%25CF%2586%25CE%25B7%25CF%2583%25CF%2589.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5555006497429216194" /></a><br /><br />Επομένως, είναι ώρα να ελαφρύνουμε το κλίμα. Χρειαζόμαστε λίγο σεξ. Έχω βρει μία εξαιρετική συλλογή από σεξ-δολλς, όλες εμπνευσμένες από σεπτά και αγαπημένα πρόσωπα του καλλιτεχνικού χώρου. Σημειώνω, πληροφοριακώς, πως το ανσαμπλάκι ξεπερνά ελαφρώς τα όρια του μιλφ, αλλά έχει τη γοητεία του. Γι'αρχή, έχουμε τη μεγάλη κυρία του ντόπιου πενταγράμμου.<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_uvMtiqzeI64/TRdaAAL2M_I/AAAAAAAAAIU/5LNG3FNpODA/s1600/%25CF%2584%25CF%2583%25CE%25B9%25CF%2580%25CE%25BF%25CF%2581%25CE%25BD.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 238px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_uvMtiqzeI64/TRdaAAL2M_I/AAAAAAAAAIU/5LNG3FNpODA/s320/%25CF%2584%25CF%2583%25CE%25B9%25CF%2580%25CE%25BF%25CF%2581%25CE%25BD.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5555007621480985586" /></a><br />Παρεμπιπτόντως, αυτό που αγαπούσα πάντα στις σέξ-δολλς, είναι η στοργική έκφρασή τους. Συνεχίζουμε με κάτι επίσης ντόπιο, αυτή τη φορά κινούμενο σε πιο γαλήνιους τόνους. Είναι η σεξ-δολλ του διανοουμένου του ευρύτερου αριστερού χώρου.<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_uvMtiqzeI64/TRdabhiO8QI/AAAAAAAAAIc/3DbBl2MvaVw/s1600/fonsou.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 230px; height: 317px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_uvMtiqzeI64/TRdabhiO8QI/AAAAAAAAAIc/3DbBl2MvaVw/s320/fonsou.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5555008094289719554" /></a><br />Η τρίχα είναι φυσική. Ακολουθεί μνημιώδες ντιζάιν, εμπνευσμένο από τη μεγάλη κυρία Σουμάκ.<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_uvMtiqzeI64/TRdapjMlOcI/AAAAAAAAAIk/dVujtKukKkQ/s1600/yma-sumac-cp-5786846.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 251px; height: 320px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_uvMtiqzeI64/TRdapjMlOcI/AAAAAAAAAIk/dVujtKukKkQ/s320/yma-sumac-cp-5786846.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5555008335253944770" /></a><br />Εχμ, ναι. Μένει με τα χέρια σ'αυτή τη στάση, είναι σχετικά πιο σαμπμίσιβ. Αν προτιμάτε αγριόμουνο, προτείνω ανεπιφύλακτα την ακόλουθη:<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_uvMtiqzeI64/TRdbC3U6KhI/AAAAAAAAAIs/rFv3y7YWJRg/s1600/callas_medea_sc1.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 239px; height: 320px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_uvMtiqzeI64/TRdbC3U6KhI/AAAAAAAAAIs/rFv3y7YWJRg/s320/callas_medea_sc1.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5555008770154310162" /></a><br />Υποθέτω πως καλύπτει και τους πλέον απαιτητικούς. Αλλά αρκετά με το σέξε, ας περάσομε σε κάτι πιο βαθύ [όχι τέτοιο βαθύ]. Ξέρεις, ίσως για την ταλαιπωρία που βιώνεις στην Ξωή σου, να ευθύνεται κάρμα που κουβαλάς απ'την προηγούμενη Ξωή σου. Δεν το λέω μόνο εγώ, ορίστε:<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_uvMtiqzeI64/TRdbvohuupI/AAAAAAAAAI0/UxD1XjMHQCQ/s1600/%25CE%25BE%25CF%2589%25CE%25B7.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 281px; height: 223px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_uvMtiqzeI64/TRdbvohuupI/AAAAAAAAAI0/UxD1XjMHQCQ/s320/%25CE%25BE%25CF%2589%25CE%25B7.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5555009539275668114" /></a><br />Βέβαια, για τις παράλληλες σχέσεις θα πρέπει να απευθυνθείς αλλού. Στην κύρια πηγή.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_uvMtiqzeI64/TRdcvMaNjaI/AAAAAAAAAI8/RUf3U_kUukg/s1600/%25CF%2580%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25B1%25CE%25BB%25CF%2585%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%2583%25CF%2587%25CE%25B5%25CF%2583%25CE%25B5%25CE%25B9%25CF%2582.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 280px; height: 283px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_uvMtiqzeI64/TRdcvMaNjaI/AAAAAAAAAI8/RUf3U_kUukg/s320/%25CF%2580%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25B1%25CE%25BB%25CF%2585%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%2583%25CF%2587%25CE%25B5%25CF%2583%25CE%25B5%25CE%25B9%25CF%2582.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5555010631239568802" /></a><br />Αυτή είναι η κύρια πηγή όλου του κακού, αυτή σου'χει φορέσει όλο το κέρατο της Ξωής σου κι είναι επίσης αυτή, που μπορείς να την πάρεις τηλέφωνο όποτε θέλεις. Κι αν γουστάρεις σκρίπτα μάνεντ, μηνυματίζεται αγρίως. Τώρα που τη βρήκες, πάρε κι εσύ το σοκαρισμένο-με-ένα-τατς-δίψας-για-εκδίκηση βλέμμα της δεκαετίας:<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_uvMtiqzeI64/TRddGK83psI/AAAAAAAAAJE/gZ7Yho2p03M/s1600/%25CE%25B4%25CE%25B5_%25CE%25AC%25CE%25B9.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 206px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_uvMtiqzeI64/TRddGK83psI/AAAAAAAAAJE/gZ7Yho2p03M/s320/%25CE%25B4%25CE%25B5_%25CE%25AC%25CE%25B9.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5555011025985054402" /></a>πρωτεύον θηλαστικό #864http://www.blogger.com/profile/01597336915565667885noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-4034674138654282075.post-32175868561222394912010-12-23T16:55:00.001+02:002010-12-23T16:57:45.859+02:00You all have been released<iframe title="YouTube video player" class="youtube-player" type="text/html" width="400" height="390" src="http://www.youtube.com/embed/qa0Z6g1XJkU" frameborder="0"></iframe>πρωτεύον θηλαστικό #864http://www.blogger.com/profile/01597336915565667885noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4034674138654282075.post-50017744430845721642010-12-20T16:58:00.003+02:002010-12-20T17:11:21.184+02:00Και ολίγη λογοτεχνίαΤαράσσομαι ολίγον, ομολογώ, με το βιβλίο που διαβάζω. Γνωστός πια για το πόσο μπροστά είμαι [είναι το ζώδιο, το τιμώ δεόντως], διάβασα μετά από 9836797698 χρόνια τη γυναίκα από βελούδο. Του Φρέδυ, του Γερμανού. Του μπαμπά της ναταλίτσας. Αυτή είναι καρκίνος. Με λέοντα. Πληροφοριακά.<br />Τέλος πάντων, το βιβλίο τοποθετείται γύρω στα 1850σάμθινγκ, μιλά για το τρικουπέικο και όλο το κοινωνικο-οικονομικο-πολιτικό ανσάμπλ της περιόδου. Το κράτος είναι ανύπαρκτο, καθώς υποτίθεται ότι χτίζεται εκείνη τη σαιζόν, το παλάτι έχει του μουνιού του το χαβά, η χώρα περνάει οικονομική κρίση [σαρπράααιζ!], στους δρόμους σφάζονται όλοι με όλους [σάουντζ φαμίλιαρ], παράλληλα τρέχει πλήρες πρόγραμμα δεξιώσεων με βαλσάκια και γκραντέ κατάστες [τρε σικ], γίνονται απόπειρες δολοφονίας πολιτικών [κάμινγκ σουν όπως πάει], δημοσιογράφοι αυτοχτονούν [νοτ σικ], αποστάται βουλευταί φυλακίζονται [αν η ντόρα είναι ο νέος Ρόκκος Χοϊδάς, θα ξεράσω, θα τα φάω και θα τα ξαναξεράσω], το νεογνό κράτος ζητιανεύει λεφτά εις τας ευρώπας [χμ χμ], εσωτερικές κόντρες καθορίζουν τις μέιτζορ πολιτικές παπαριές που ακολουθούν [τελ μι σάμθινγκ άι ντον'τ νόου], δυστυχώς πτωχεύουμε [κάμινγκ σουν, ες γουέλ] και παρ'όλα αυτά -γκαγκάν γκαγκάν!- οργανώνουμε το πρώτο καμπάκ των ολυμπιακών αγώνων.<br />Ιζ δις ε ντεζαβού;πρωτεύον θηλαστικό #864http://www.blogger.com/profile/01597336915565667885noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-4034674138654282075.post-31299066008188456512010-12-12T15:50:00.002+02:002010-12-12T15:59:48.527+02:00μουσικαί κυριακαί<object width="385" height="385"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/MXIzyquw-kc?fs=1&hl=en_US"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/MXIzyquw-kc?fs=1&hl=en_US" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="385" height="385"></embed></object><br /><br />και κάτι για το χειμερινό απογευματινό σκότος<br /><br /><object width="385" height="385"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/1oOcYEeAFY4?fs=1&hl=en_US"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/1oOcYEeAFY4?fs=1&hl=en_US" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="385" height="385"></embed></object>πρωτεύον θηλαστικό #864http://www.blogger.com/profile/01597336915565667885noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4034674138654282075.post-59668571425140931672010-12-09T02:05:00.006+02:002010-12-09T02:22:00.076+02:00Το ρετρό ποστΘυμήθηκα βάσει ανεξήγητης σύνδεσης νευρώνων, μία συγκλονιστική ανακάλυψη που είχε πραγματοποιηθεί μέσα στο ηρωικό 2010: την υπεραιωνόβια Αθηναία. Ναι, εκείνη που είχανε βρει [το σκελετό δηλαδή] και είχανε κάνει αναπαράσταση του πώς ήτο στο ρίαλ λάιφ. Και προέκυψε αυτό:<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_uvMtiqzeI64/TQAeBs5hsyI/AAAAAAAAAGg/6JclrNLAuBs/s1600/34a-thumb-medium.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 258px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_uvMtiqzeI64/TQAeBs5hsyI/AAAAAAAAAGg/6JclrNLAuBs/s320/34a-thumb-medium.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5548467755501597474" /></a><br />Εγώ τα συγχαρητήριά μου θα τα δώσω, όπως και την υπενθύμιση "καλό το χόρτο, αλλά με μέτρο". Τέλος πάντων, περιπλανιόμανε στο προσφιλές βλογ της τάτης και είδα ότι είχε σέξιον, όπου μπορείς να προβάρεις ένα μέικόβα γνωστών περσονών του δημοσίου βίου πάνω σε δική σου φωτογραφία. Σε μία προσπάθεια να σώσω την παλαιολιθική αθηναία, κατέληξα στα εξής:<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_uvMtiqzeI64/TQAfCkCCJJI/AAAAAAAAAGo/hLBWhGqulIk/s1600/%25CE%25BB%25CE%25B1%25CE%25B4%25CE%25B9%25CE%25B3%25CE%25B1%25CE%25B3%25CE%25B1.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 208px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_uvMtiqzeI64/TQAfCkCCJJI/AAAAAAAAAGo/hLBWhGqulIk/s320/%25CE%25BB%25CE%25B1%25CE%25B4%25CE%25B9%25CE%25B3%25CE%25B1%25CE%25B3%25CE%25B1.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5548468869812855954" /></a><br />Εδώ επέλεξα το λουκ "Λάδη Γαγά". Επίσης άφησα στα δεξιά τη δήλωση-κόλαφο της ελένης φιλίνη [εγώ γιατί την αγαπώ;] περί μπότοξ.<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_uvMtiqzeI64/TQAf8c8zWyI/AAAAAAAAAGw/G8Cdqlp6cJY/s1600/%25CE%25BC%25CE%25B5%25CE%25BB%25CE%25B5%25CF%2584%25CE%25B7.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 276px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_uvMtiqzeI64/TQAf8c8zWyI/AAAAAAAAAGw/G8Cdqlp6cJY/s320/%25CE%25BC%25CE%25B5%25CE%25BB%25CE%25B5%25CF%2584%25CE%25B7.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5548469864344279842" /></a><br />Προχώρησα σε κάτι πιο αυστηρό, μα συνάμα καθημερινό. Διότι μελέτη μπορείς να ντυθείς πολλές φορές, ενώ το Λάδη Γαγά σε κάνει λίγο πιο εξτραβαγκάντσα. Προφανώς δεν έχω ακόμα κάνει τον κόπο να προσαρμόσω το μαλλί στο κρανίο, το θεώρησα περιττό.<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_uvMtiqzeI64/TQAgeHCsZAI/AAAAAAAAAG4/nCAsMQ1s0k8/s1600/%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25BC%25CF%2584%25CE%25B1.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 274px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_uvMtiqzeI64/TQAgeHCsZAI/AAAAAAAAAG4/nCAsMQ1s0k8/s320/%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25BC%25CF%2584%25CE%25B1.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5548470442578961410" /></a><br />Και περνάμε στο λουκ τάμτα. Πιο νατουρέλ, με διακριτικό μακιγιάζ. Προσωπικά, προτιμώ το λουκ μελέτη [για το μακιγιάζ κυρίως]. Ας κάνουμε μια πρόχειρη δημοσκόπηση επί του θέματος, πιστεύω ότι είναι μακράν πιο σικ θέμα από τα οικονομικοπολιτικοκοινωνικογιατιδεγαμαμεπιά της χώρας, νεσπά;πρωτεύον θηλαστικό #864http://www.blogger.com/profile/01597336915565667885noreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-4034674138654282075.post-55884715810552486972010-12-01T20:31:00.003+02:002010-12-03T17:05:25.571+02:00Το χαμόγελο του ποδιούΒιώνω μία σύγχυση. Βλέπω διάφορα λόγκοζ, όπως πουχού το προσφιλές της νόκιας με τα χέρια που αγαπιώνται [πασιφανώς κλεμμένο, άι νόου], κάτι άλλα πολιτικών κομμάτωνε με γροθιές έτοιμες για καυτό φίστινγκ, παραποιήσεις του ήλιου του παστόκ όπου αντί για ακτίνες έχει μπουνίτσες, χεράκια να με χαιρετάνε εδώ, δαχτυλάκια να κουνιούνται εκεί, περιχαρείς παλάμες, αρχοντικά πανωπάλαμα [δεν ξέρω πώς λέγεται η πάνω πλευρά της παλάμης, εξκιουζέ].. και δεν είναι μόνο αυτό. Φράσεις που δηλώνουν ενότητα, αλληλοϋποστήριξη, μπράδερχουντ [τύπου "το'να χέρι νίβει τ'άλλο" ή "χέρι-χέρι" (κι εδώ ελπίζω να αποφευχθούν συνειρμοί πολιτικού χαρακτήρος) ή "αυτά τα χέρια είναι μαχαίρια" κουτουλού] κατακλύζουν καθημερινά τον προσωπικό μου χωροχρόνο.<br />Κι ερωτώ: το πόδι; Γιατί κανείς δεν αναφέρεται στο πόδι; Εντ ίβεν γουόρς, γιατί οι ελάχιστες αναφορές στο πόδι, είναι αρνητικές; Ας πούμε, το "πήρε πόδι" έχει μια αρνητική χροιά. Το "με την ψυχή στα πόδια", ακόμα πιο αν-σικ. Το δε "το'βαλε στα πόδια" επιδέχεται πολλών ερμηνειών, αλλά δεν είναι της παρούσης. Επίσης, γιατί όταν κάποιος σου γλείφει τα δάχτυλα των ποδιώνε, είναι φετιχιστής, ενώ όταν κάνει το ίδιο σ'αυτά των χεριώνε, είναι ο μεγάλος ερωτικός;<br />Ωστόσο, το πόδι παρά την περιθωριοποίηση που βιώνει καθημερινά, έχει την παιδεία και το χαρακτήρα να παραμείνει σιωπηλό. Αλλά τούτες τις γιορτινές μέρες, δώσε στο πόδι σου την αγάπη, την αναγνώριση και τη θαλπωρή που τόσα χρόνια στερείται. Πες του ροζ λόγια. Αγόρασέ του μια φλάφυ κάλτσα. Βγαλ'το βόλτα σε ένα ακριβό εστιατόριο. Το πόδι σου θα σού το ανταποδώσει, σίγουρα με ένα γιγάντιο, ειλικρινές χαμόγελο.πρωτεύον θηλαστικό #864http://www.blogger.com/profile/01597336915565667885noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-4034674138654282075.post-8712280849858106662010-11-23T22:33:00.005+02:002010-11-23T23:20:50.733+02:00Σε βαριέμαιΚάτι το οποίο είναι λίγο-πολύ αναμενόμενο, δεδομένου του γενεθλίου χάρτη μου. Ωστόσο, είναι που μου δίνεις και υλικό.<br />Θυμάμαι, λοιπόν, γύρω στο δύο χιλιάδες κάτι, οπότε και ο αβραμόπουλος ίδρυσε το ηρωικό κίνημα ελευθέρων πολιτών. Διότι τώρα μιλάμε ή κλάνομε; Άλλο πράμα το κίνημα, άλλο το κόμμα. Το κόμμα μπορεί εύκολα να μεταμορφωθεί σε σημείο στίξης. Μικρό, μηδαμινό, πενιχρό. Μπορεί επίσης να εκληφθεί ως κώμα -τι πιο αδρανές;<br />Ενώ το κίνημα.. το κίνημα έχει άλλη αίγλη. Σου βγάζει κάτι το μπρουτ, κάτι το ρεβολούσιονάρη, που έτσι κι αλλιώς έδενε γάντι με το ανσάμπλ του μήτσου. Δεν ήταν και σαν την πολιτική άνοιξη του αντωνάκη [του οποίου το ανσάμπλ δε σε προδιαθέτει, γενικώς]. Ήταν η ελίζα βόζεμπεργκ, μα πάνω απ'όλα το τόταλλυ κλάσει λόγκο:<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_uvMtiqzeI64/TOwm9DeiTDI/AAAAAAAAAGI/4B2nYziM4ds/s1600/%25CE%2591%25CE%25B2%25CF%2581%25CE%25B1%25CE%25BC%25CF%258C%25CF%2580%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25BB%25CE%25BF%25CF%2582%2B%25CE%259A%25CE%2595%25CE%25A0.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 204px; height: 139px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_uvMtiqzeI64/TOwm9DeiTDI/AAAAAAAAAGI/4B2nYziM4ds/s320/%25CE%2591%25CE%25B2%25CF%2581%25CE%25B1%25CE%25BC%25CF%258C%25CF%2580%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25BB%25CE%25BF%25CF%2582%2B%25CE%259A%25CE%2595%25CE%25A0.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5542848071733496882" /></a><br />Αυτό το λόγκο σε βάζει σε περισυλλογή, θες δε θες. Ποιο είναι το μότο; Μόνο αυτί με αυτί δε σμίγει; Είναι το λόγκο της σανέλ με μια αλλήθωρη προοπτική; Είναι το κάτι που δένει αυτούς που ζουν χωρισμένοι, θαρρείς; Το βλέπεις ότι το σκέφτεσαι. Σε κάνει ιντελέκτ.<br />Περνάνε, λοιπόν, τα χρόνια και μανθάνω πως η <a href="http://1.bp.blogspot.com/_NyXtXY6S_g4/TOfnWrLWhVI/AAAAAAAAGyo/SMMYXVwR958/s640/dora.jpg">ντόρα</a> ιδρύει το δικό της απαυτό. Το χαρακτήρισε ως κίνημα κι αυτή, βαδίζει σε μονοπάτι ιερό. Ωστόσο, εντάξει, καταλαβαίνω ότι η χώρα περνάει μια κλιμακτήριο. Εντάξει. Είναι ανάγκη όλα να είναι τόσο βαρετά; Δηλαδή συγγνώμη. Είναι λογότυπο αυτό;<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_uvMtiqzeI64/TOwqAje6tXI/AAAAAAAAAGQ/Mel9gq-3-Fs/s1600/dimokratiki_symmahia_idrytiki_diakiryxi_810210_b.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 178px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_uvMtiqzeI64/TOwqAje6tXI/AAAAAAAAAGQ/Mel9gq-3-Fs/s320/dimokratiki_symmahia_idrytiki_diakiryxi_810210_b.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5542851430399522162" /></a><br />Οκέι, μου'χουν πει πως το πορτοκαλί είναι συμπληρωματικό του μπλε ή κάτι τέτοιο. Δε θυμάμαι. Προσωπικά το βρίσκω απαράδεκτο σαν συνδυασμό -και ξέρω πως είναι τα χρώματα του βλόγγερ.ψομ, αλλά δεν είπα ποτέ ότι είμαι και φαν. Είναι σαν την εποχή που ήμουν στο δημοτικό και ζωγράφιζα μπλε σπίτια με ασημένιες λεπτομέρειες [και ανθρωπάκια με ευδιάκριτα βυζιά, ανεξαρτήτως φύλου διότι ήμουν πάντα της ισότητας]. Μα φυσικά και είναι θέμα απόχρωσης! Μιλάω για το ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ μπλε ["εε βασικά δεν είμαι μπλε, αλλά από μικρός ήθελα να γίνω"] και το ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ πορτοκαλί ["πάντα πίστευα ότι ήμουν κεραμιδί, αλλά τελευταία νοιώθω πολύ μπερδεμένη.. ένα κενό.. ένα σφίξιμο"]. Χέσε με. Που αν μ'έχεζες, τέτοια απόχρωση θα είχα.<br />Κι απ'την άλλη, είναι το δέντρο. Ότι τι; Μου κοτσάρεις ένα δέντρο κι εγώ υποτίθεται πως πρέπει να καταλάβω τι; Έχεις ανθίσει; Είσαι αειθαλής; Είσαι οικολόγα; Θα έλεγα και πράσινη, αλλά μόλις συνειδητοποίησα ότι το δέντρο είναι άσπρο! Άρα, μήπως πρέπει να κατευθύνω τους νευρώνες μου προς το να σκεφτούν ότι είσαι ινδιάνα επομένως 1. γι'αυτό ο πατήρ σου είναι συνομήλικος με το χρόνο και 2. το δέντρο είναι άσπρο διότι δε μιλάμε για το δέντρο σαν δέντρο, μα για το δέντρο-πνεύμα, τύπου ποκαχόντα-με-τα-χρώματα-του-ανέμου; Ή -κάτι ακόμα πιο σικ- το δέντρο είναι άσπρο διότι 1. σπάμε τα ταμπού και δίδομε το δέντρο λευκό, διότι το να το βλέπεις πράσινο και καφέ είναι στην τελική θέμα αντίληψης κι εγώ έχω διαβάσει κι έναν κίρκεγκαρ παραπάνω, οπότε το δέντρο στον κόσμο μου είναι άσπρο 2. δεν αναφερόμεθα στην υλική υπόσταση του δέντρου, μα στη φιλοσοφική του 3. είναι ένα κίνημα μόνο για λευκούς [ράσιστ μπίατς] 4.ήτο δουλειά τσάτρα-πάτρα, οπότε ποιος το χέζει το δέντρο.<br />Εντάξει, να τ'αφήσω το δέντρο. Θέλεις να μου εξηγήσεις για ποιο λόγο το "μπλε" κομμάτι δεν εφάπτεται σωστά με το "πορτοκαλί"; Θέλω απεγνωσμένα να βάλω τα χέρια μου στην οθόνη και να τα ισιώσω, μου διαταράσσουν τα τσι.<br />Θα μου πεις "μην τα βλέπεις". Ναι, ντουντ, ευχαριστώ για τη λύση. Στρέφομαι αλλού, προς Πολωνία μεριά. Φτιάξανε ένα άγαλμα του ιησού ΝΑ. Και είναι, λέει, το ψηλότερο στον κόσμο. Εγώ κρατώ απλώς αυτό το ενσταντανέ, διότι μου θυμίζει να λέω "ευχαριστώ, θεέ, που δε ζω στην πολωνία ή τέλος πάντων που δεν πήγα για τρέξιμο εκείνο το πρωί, σ'εκείνο το βουνό":<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_uvMtiqzeI64/TOwuhhQeu7I/AAAAAAAAAGY/7c9jdxNBzTY/s1600/%25CE%25B1%25CF%2581%25CF%2587%25CE%25B5%25CE%25AF%25CE%25BF%2B%25CE%25BB%25CE%25AE%25CF%2588%25CE%25B7%25CF%2582.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 230px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_uvMtiqzeI64/TOwuhhQeu7I/AAAAAAAAAGY/7c9jdxNBzTY/s320/%25CE%25B1%25CF%2581%25CF%2587%25CE%25B5%25CE%25AF%25CE%25BF%2B%25CE%25BB%25CE%25AE%25CF%2588%25CE%25B7%25CF%2582.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5542856394784291762" /></a><br />Θα είχα πάθει συγκοπή. Και φυσικά, ένα άσμα για το τέλος:<br /><object width="400" height="385"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/RtSCfS1zXBI?fs=1&hl=el_GR"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/RtSCfS1zXBI?fs=1&hl=el_GR" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="385"></embed></object><br /><br />Της ξεχαρβαλώσεως. Θυμίζει λίγο μπορντσοβκάναντα, υδροχοϊκά ακούσματα.πρωτεύον θηλαστικό #864http://www.blogger.com/profile/01597336915565667885noreply@blogger.com5