dude, that's lame

Σκεφτόμουν χθες σε μία κλασσική πλέον αποστασιοποίησή μου από τρέχουσα συζήτηση, ότι θα έπρεπε να υπήρχε ένα επίδομα ή μία βοήθεια τέλος πάντων από πλευράς κράτους προς τους καταθλιπτικούς. Γιατί έχεις που έχεις τον νταλκά και εκεί που κάνεις [?] τη δουλειά σου, σηκώνεσαι και φεύγεις κλαίγοντας σαν την Αστέρω, να'χεις τουλάχιστον ένα κρατικό σαπόρτ για να μη λες ότι δε σε σκέφτεται κανείς. Μήνας μπαίνει-μήνας βγαίνει, το επίδομα εκεί.
Αλλά όχι. Να πεθάνεις, σου λέει, μία σύνταξη λιγότερη. Φόρους δεν πλερώνεις, δουλειά και που έχεις τα ξύνεις, σπίτι πας αλλά ρεύμα δεν καταναλώνεις αφού βαμπιριάζεις.. ε κάνε μια χάρη στον εαυτό σου και αυτοκτόνα επιτέλους, να μειωθεί και το έλλειμα.
Κι όμως [και πλάτη-κρυάδα], υπάρχει τουλάχιστον μία χώρα που επιδοτεί την κατάθλιψη: ο Καναδάς. Εκεί βέβαια συνέβη το άλλο. Μία επιδοτούμενη καταθλιπτικιά, ανέβαζε φωτογραφίες της στο φέικμπουκ, από τις οποίες οι υπεύθυνοι της ΙΒΜ όπου δούλευε, εκριναν ότι πλέον είναι καλά. Έτσι, της έκοψαν το πεσκέσι κι έμεινε αυτή αγκαλιά με τα ζολόφτ να απορεί.
Δεν ήξερε το απόλυτο πόρταλ, το φέικμπουκ των καταθλιπτικών, το katathlipsi.gr. Μάλλον πρέπει να ανεβάζεις φωτογραφίες εκεί, με το ξυραφάκι ανά χείρας ή με ένα μπουκάλι τζόνυ και τα χάπια στο κομοδίνο για να πειστεί η εταιρία ότι δεν είσαι και πολύ καλά. Θα σου'ρθει μια μέρα το χέρι του σούπερβάιζορ στον ώμο [ελπίζω ακολουθούμενο από το υπόλοιπο σώμα] και θα βρεθείς σπίτι με άδεια μετ'αποδοχών. Αρκεί μέσα στη χρονιά να πατήσεις και μια απόπειρα, έτσι για να δικαιολογηθεί και το επιδοματάκι.
Κατά τ'άλλα, στο Παρίσι βανδαλίζουν τα ποδήλατα και στο Βιλαμπάχο ακόμα τρίβουν. Αυτή στη ζωή της άλλης φοράει κράνος, γιατί περούκα δεν το λες κι εγώ πρέπει να σταματήσω να βλέπω τηλεόραση και να το ρίξω στο διάβασμα. Έχω πάρει βέβαια μαζί μου τα πλέον λάθος βιβλία. Το κοινωνικό συμβόλαιο, άνευ λόγου και αιτίας και το ρουζ ε νουάρ στο πρωτότυπο. Έπρεπε να πάρω και κανένα βιβλίο του βιολογικού μαζί, έτσι για να πάθω εγκεφαλικό στο τέλος, αλλά δεν το σκέφτηκα. Μαλακία. Ωστόσο το κοινωνικό συμβόλαιο είναι το απόλυτο ηρεμιστικό. Εδώ και τρεις μέρες που έχω αϋπνία [ish] διαβάζω την ίδια παράγραφο και πριν φτάσω στο τέλος, κοιμάμαι. Γι'αυτό είναι κλασσικά κάτι τέτοια βιβλία.
Για το τέλος, έχω ένα μενού:
-φτερούγες κοτοπούλου μαριναρισμέναι σε μουστάρδα, μέλι και σάλτσα σόγιας
-τάρτα με ζύμη κραμπλ [μπριζέ, γαλλιστί], δαμάσκηνα και κρεμ φρες και
-λευκό κρασί [αυτό δε θα το φτιάξω μόνος μου, δεν έχω αποστακτήρα].
Αυτό. Χειμώνας έρχεται, μην το γαμήσουμε κιόλας.