Κι άλλης ξεκίνημα [νέοι αγκώνες]

Ξεκινώ με μία διαπίστωση: τελικά μένω στο Άθενς. Ξέρω, μένω στο Άθενς εδώ και έξι -και βάλε- μήνες, αλλά χθες που επέστρεψα, το βίωσα ολοκληρωτικά. Ένοιωσα αυτό το οικείο, το δις ιζ χομ, κάπου κοντά στη Στουρνάρη κι ενώ μύριζα κάτι σαν δακρυγόνο. Τέλος πάντων, το ρεζουμέ είναι ότι πλέον είμαι κι εγώ ένας χαβουζιανός με δόξα και τιμή. Υποθέτω ότι μέσα στις διακοπές του χάνουκα, θα φτάσω και στο σημείο να πω 'μου έλειψε το Άθενς μωρέ', οπότε τότε θα πρέπει να μου δώκουνε το χρυσό κλειδί της πόλης.
Α προπό, δεν κατάλαβα ποτέ τι σκατά ανοίγει αυτό το χρυσό κλειδί. Επίσης, επειδή δεν έτυχε να μου δώσουνε όχι χρυσό αλλά ούτε μπακιρένιο, είναι όντως χρυσό; Έχουνε πόρτες οι πόλεις; Γιατί αν ναι, εγώ πήδηξα φράχτη και μπήκα. ΣΕ ΤΙ ΚΟΣΜΟ ΖΟΥΜΕ ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ;
Στον ύπνο μου άκουγα αυτό:

Η μαμά μου θα είναι περήφανη. Τιμώ τις αριστερές μου [σ]καταβολές, ακόμα και στην ιερή ώρα του ύπνου. Δε θέλω να αναρωτηθώ κατά πόσο φυσιολογικό είναι να ακούει ένας άνθρωπος το εν λόγω άσμα στον ύπνο του και δη από τον νταλάρα. Τουλάχιστον δεν ξύπνησα με την αριστερή γροθιά στον αέρα, είναι όσο να πεις ενθαρρυντικό.
Να θέσω και ένα ερώτημα: έρχεται η έκτη δεκεμβρίου και νομίζω ότι θα γίνουμε πάλι φλαμπέ. Να αγοράσω κράνος ή ένα σετ ζαρτιέρες αρκεί;