Πανόρμου

[Ποστ αναδρομικόν και παραληρηματικόν. Ενδεχομένως και επίκαιρον.]
Παραθέτω αρχικά το μουσικό χαλί με τη βοήθεια του γιουτούμπ. Το βρήκα και σε βίδεο με κολλάζ φωτογραφιών, αλλά προσωπικά θα το αναδείκνυα καλύτερα [σήψη, χελπ]. Επίσης, το βλόγερ μου βγάζει το βίδεο δύο φορές, δεν ξέρω γιατί. Μάλλον παρατείνει την απόλαυση.
Είναι απ'τις ώρες που με λέω μαλάκα. Ή απ'τις ώρες που απλά συνειδητοποιώ το μέγεθος και το μεγαλείο της μαλακίας μου. Πολλές φορές τη μαλακία μου την έπνιξα μέσα στην ασφάλεια μίας αιτιολόγησης βάσει του ζωδίου μου. Δηλαδή, πόσο πιο μαλάκας;
Και τώρα, στην Πανόρμου, απόγευμα Σαββάτου, μόνος μου, πηγαίνοντας προς το μετρό.. Περιπλανόμενος και με την υποτυπώδη βροχή-ψεκασμό, δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο απ'το να σκέφτομαι. Προσπαθώ να βρω έναν τρόπο να υπολογίσω τη μαλακία που με δέρνει, τη δυσλειτουργία που προωθώ σαν άποψη, το λόγο που δε λέω αυτά που θέλω την ώρα που θέλω και μπορώ.
Μπορώ; Η Δρούζα μπορεί. Η Δρούζα είναι υδροχόος. Άρα μπορώ κι εγώ. [βλακώδης συνειρμός Νο1]
Είχα πολλά να ρωτήσω, όχι από διάθεση για μελλοντικό κουτσομπολιό, αλλά από ενδιαφέρον. Ναι ναι, ενδιαφέρομαι. Αντ'αυτού, από αμηχανία, περηφάνια και προκατά(θ)ληψη αρκέστηκα στη Μιμή Ντενίση-περσόνα μου και απάντησα σε ό,τι με ρώτησες με χαμόγελο, μπρίο και τσαχπινιά. Φευ, εγώ μόνο ξέρω τι σκεφτόμουν και τι σκέφτομαι. Τελικά θα μου βγει σε καρκίνο, το φοβάμαι. Θα ξυπνήσω ένα πρωί και θα πω καλημέρα στην κύστη που θα μου έχει φυτρώσει στο μπούτι. Διότι σιγά μη βγάλω όγκο σε φυσιολογικό μέρος.
Πόσο μεγάλη είναι η Πανόρμου; Νομίζω ότι εκουσίως, προσπέρασα το σταθμό του μετρό. Γαμώ την αποδιοργάνωσή μου -και είμαι σίγουρος ότι έχω πάλι την έκφραση της κατάθλας και της υπαρξιακής αγωνίας, λες και γεννήθηκα από παρτούζα μεταξύ Κοκτώ, Σαρτρ, Κίρκεγκωρ και Καμύ.
Κρυώνω. Θέλω να πω τόσα πολλά πράγματα μα χρειάζομαι απλώς μία συγκατάθεση. Ίσως.. ναι, ίσως είναι φόβος. Ο φόβος του κενού, της μη ανταπόδωσης. Μπορεί κι ο κρότος που κάνει στα υπερευαίσθητα -πλέον- αυτιά μου μία προσπάθεια που σκάει στο πάτωμα -όπως τρομάζω και με τις βροντές και με κάθε οξύ θόρυβο, από παιδί. Αλλά τι σημασία έχει η προσπάθεια.. Μετράει το αποτέλεσμα. Και το αποτέλεσμα είναι ένας μαλάκας που κάθεται απέναντί σου και κάνει χαριτωμένες (;) γκριμάτσες, πετάει ατάκες για να κρατήσει το έθιμο, κρατώντας συνάμα μέσα του ό,τι θέλει όντως να σου πει.
Πίπες. Μετά γυρνάω, τα γράφω σε χαρτί και τα καταχωνιάζω ή τα καίω ή τα ανακυκλώνω -γιατί σέβομαι και την πράσινη ανάπτυξη- ή γράφω στο βλογ και δεν τα αναρτώ ποτέ.
Το 2012 τελειώνει ο κόσμος. Αυτό έλεγε τουλάχιστον το τρόλεϋ που πέρασε από μπροστά μου πριν από λίγο. Προλαβαίνω να αρχίσω να μιλάω έστω και κουτσά στην αρχή; Θα πάρω μπρος πριν το 12, το υπόσχομαι.