Α[νορθό]δωξοι μπάσταρδη

Πήγα σινεμά. Αυτό από μόνο του αποτελεί είδηση διότι συνήθως κατεβάζω ταινίες απ'το νετ. Επέλεξα [και τονίζω το ρήμα, διότι έχει βαρύνουσα σημασία] τη νέα ταινία του κουέντιν του ταραντίνου. Τρέιλα δεν είχον δει, απλώς εσκέφθην πως αφού μ'αρεσαν τα "σκότωσε βασίλη Ι και ΙΙ" και το "παλπ φιξιόν", θα μ'άρεσε και τούτο. Έχει μία αισθητική σαν κόμικ, με κάνει και νοιώθω μία οικειότητα όσο να πεις.
...Στο φουαγιέ του σινεμά είδα το τρέιλα κι ετοιμάστηκα για στιγμές γέλωτος. Αναρωτιέμαι γιατί. Μάλλον ήμανε στις καλές μου. Είδα και μνια αφίσα που με επιβεβαίωνε πως η μεγαλύτερη επιτυχία της χρονιάς [δεν είχα ιδέα!] είναι εδώ. Αν πω ότι ανακουφίστηκα, θα πω ψέμματα. Νόμιζα πως η μεγαλύτερη επιτυχία της χρονιάς ήτο το τβάιλάιτ, το οποίο επίσης δεν είδα αλλά βλέπω να πλανάται μία υστερία επί του θέματος και θεώρησα πως ήτο το μεγαλύτερο σουξέ για φέτος. Εν τέλει, νο.
Η ταινία ξεκίνησε, άκουγα γαλλικά, χάρηκα κι είπα "μνια χαρά, θα κάνω και απόσβεση στο σορβόν 2". Και πάλι, νο. Με το καλημέρα σας ή, τέλος πάντων, με το μπονζούρ, μία ολόκληρη οικογένεια ξεκληρίστηκε μπροστά μου. Ήταν και μεγάλη η οθόνη [για να μην πω για την ένταση των ηχείων που νομίζω ότι άκουγα τις σφαίρες να φυτεύονται στη σάρκα των δόλιων θυμάτων], δεν μπορούσες να ξεφύγεις από τις εικόνες. Εγώ βέβαια, ως γνήσιος ηλίθιος με πατέντα, πίστεψα πως όλη η βία συμπυκνώθηκε εκεί.
Ουχί. Ξέχασα ότι πήγα σε ταινία του ταραντίνου, του "ιδιόρρυθμου αμερικανού σκηνοθέτη" οπότε θα έπρεπε να περιμένω ένα λουτρό αίματος ορ σάμθινγκ. Δικαίως. Είδα όμορφα πράγματα, όπως να παίρνουν σκαλπ. Πολλάκις, καθ'ότι είναι μία γνώση που για να την κάνω δική μου, το παράδειγμα χρήζει επαναλήψεως. Άλλωστε θα μου χρειαστεί, έρχονται οι εξετάσεις του υπουργείου. Να μην πάρω ένα σκαλπάκι κι εγώ; Ένα μόνο.
Το αίμα κυλούσε πανταχόθεν, σωταρισμένο σε μία φρικιαστική σάλτσα ουρλιαχτών και σερβιρισμένο με άφθονους πυροβολισμούς. Αισθητική. Μνια που αναφέρθηκα σ'αυτή τη δόλια την αισθητική, η δική μου καθυστερημένη και οπισθοδρομική αισθητική, εδέχθη πλήγμα. Τι να πω, πρέπει να είμαι πολύ πίσω απ'τον ήλιο για να μη μ'αρέσει ο ταραντίνος. Μέχρι που κάπου προς το τέλος έπαθα κρίση πανικού απ'το κρεσέντο βίας, αηδίας και αιματοβαμμένων ουρλιαχτοπυροβολισμών. Ναι, είμαι τόσο μαλάκας.
Εκτός της αιθούσης και μετά το πέρας του αριστουργήματος, ακολούθησε η κλασσική συζήτηση επί της ταινίας. Η μόνη λέξη που μου έβγαινε: απαίσιο. Η μόνη απάντηση που λάμβανα [που ήταν και η πλέον αναμενόμενη, φυσικά]: ταραντίνο ήρθες να δεις.
-"Ναι, μα πολλή βία! Απαράδεκτο!"
-"Ε, ταραντίνο είναι, τι περίμενες;"
-"Ναι, αλλά οι άλλες του ταινίες που είχανε επίσης βία, είχανε και μία αισθητική. Αυτή εδώ ήταν μία ΑΠΟΛΥΤΩΣ σιχαμένη ταινία! Σιχαμένη!!"
-"Άρα αφού τη σιχάθηκες, πέτυχε το στόχο της."
-"Αντιστοίχως, θα σιχαινόμουν και μία τσόντα με σκατά. Κι εκείνη θα πετύχαινε το στόχο της. Θα πλήρωνες για να δεις μία τσόντα με σκατά;"
-"Ε δεν είναι το ίδιο!"
-"Για'μένα, το να βλέπω να βγάζουν σκαλπ είναι το ίδιο [ή και περισσότερο] αηδιαστικό με το να βλέπω διάρροια να ρέει από έναν κώλο και να πασαλείφονται οι τραγικοί."
-"Είσαι ακραίος."
..Πώς μπορείς να το λες αυτό σε έναν άνθρωπο, έχοντας μόλις βγει από την εν λόγω ταινία και δη ενώ αυτός ο άνθρωπος έπαθε κρίση πανικού εξ'αιτίας της, εσύ όχι μόνο βγήκες χωρίς καμία απώλεια αλλά βρίσκεσαι και σε πλήρη ενθουσιασμό;
Είμαι ακραίος. Θα ψηφίσω ΕΠΕΝ. Υπάρχει ακόμα το ΕΠΕΝ;
Κουέντιν, χρυσό μου, σου προτείνω ανοιχτά συνεργασία. Θα είναι το απόλυτο αριστούργημα. Άκου κόνσεπτ:
Η Νταϊάν Κίτον καθισμένη σε μία ανδρική τουαλέτα των χτελ, τρώει σπανακόπιτα και ξερνάει. Βάζει το δεξί της χέρι μέσα στα ξερατά της και αρχίζει να ομαδοποιεί τα προϊόντα της ατελούς πέψης της: abc soup, κάροτς, μίτμπολς, σπίνατς-πάι. Το πλάνο πάει προς το πόδι της, όπου βλέπουμε τη μαντάνα να της τρώει ένα-ένα τα δάχτυλα του ποδιού. Μεταφερόμαστε ξανά στην Νταϊάν και ξαφνικά βλέπουμε τα μίτμπολς. Με λίγη προσοχή παραπάνω, ο θεατής ανακαλύπτει ότι κάτι τρέχει μ'αυτά τα μίτμπολς. Ναι, τελικά τα μίτμπολς είναι τα αρχίδια του ντε Νίρο που σφαδάζει στη διπλανή τουαλέτα. Όχι, περίμενε. Τελικά δε σφαδάζει! Την παίζει ο γερο-μπάσταρδος, γιατί έχει κατακαυλώσει που του'φαγε τα αρχίδια η Νταϊάν. Πω πω τι πλοκή! Και μετά, μεταφερόμαστε στο διάδρομο 9 των χτελ όπου βλέπουμε την άρτι αφιχθήσα εκ Καστοριάς Σούζαν Σάραντον, η οποία εννοείται ότι έχει σκοτώσει όλους τους επιβάτες, τον οδηγό και τα βακτήρια του λεωφορείου και με το που κατεβαίνει, πετάει από πάνω της ένα χέρι που είχε κολλήσει στον ώμο της και κάτι μυαλά που την είχαν πιτσιλίσει στο μάτι και το μέτωπο. Η εξοργισμένη Σούζαν κατευθύνεται προς τις τουαλέτες. Ανακαλύπτει την Νταϊάν και τη μαντάνα. Εξοργίζεται ίβεν μορ. Εξοργίζεται τόσο που χώνει το πόδι της στο στόμα της Νταϊάν και με το άκοπο νύχι της κόβει τον οισοφάγο. Εν συνεχεία λέει "μαντάνα, ήρθε η ώρα σου" και βάζει το κεφάλι της στο μουνί της και της ξεριζώνει με τα δόντια τις σάλπιγγες. Φτύνει τις σάλπιγγες με μία βίαιη κίνηση του κεφαλιού και πέφτουν πάνω στον ντε Νίρο, ο οποίος εκείνη την ώρα χύνει. Όμως δε βλέπουμε χύσι, αλλά αίμα. Αιματοχυσία. Η Σούζαν, ακόμα πιο εξοργισμένη, φεύγει και πάει στα γραφεία του σταθμού. Αρπάζει το μικρόφωνο και κάνει την εξής ανακοίνωση, με ένα παρανοϊκό βλέμμα όλο ειρωνία: "μπέιμπυ μπουμ". Και τότε βλέπουμε κούκλες-λαχανόπαιδα τοποθετημένες σε στρατηγικά σημεία του σταθμού να εκρήγνυνται η μία μετά την άλλη. Με πάθος παρακολουθούμε όλους τους παρεβρισκόμενους να ψοφάνε, μπικόζ δέι φάκιν ντιζέρβ ιτ. Τι; Δε βγάζει νόημα; Μα είναι ταραντίνο!