re-introduced

Hello.

I am an aquarius.





I have a gemini rising.





And some stuff in sagittarius.





Nah, that was just an excuse. It's just me.

For the upcoming year, i wish you love. Thank you all.

λα μαζί δε λ'αντερνέτ

Ή αλλιώς, η μαγεία του ίντερνετ. Ή του ιντερνέτ, για τους πιο τραντισιονέλ. Εδώ έχουμε μία ανθολογία υλικού που έχουμε συναντήσει στον ωκεανό του κυβερνοχώρου. Μέρες γιορτών, μέρες απολογισμού, κάποια στιγμή έπρεπε να τα μοιρασθώ κι εγώ.
Θα ξεκινήσω απ'το μαγικό κόσμο του φέιλμπουκ, ο οποίος είναι μια αστείρευτη πηγή υλικού. Εδώ, για παράδειγμα, μου προτείνει να κάνω φόκους και φρενδ ρικουέστ στον νταρθ βέιντερ.

Πράγματι, οι φίλοι μου με περιμένουν και τώρα που το εργαλείον αναζήτησης έχει γίνει ακόμα πιο αποτελεσματικό, μπορώ με μισό κλικ να βρω -επιτέλους- τον νταρθ, που'χω να τον δω και πάρα πολύ καιρό. Βέβαια, υπάρχει κι ένα ακόμη πρόσωπο που πίστευα πως δε θα δω ποτέ, παρά μόνο μετά θάνατον -και αν.



Μετά το σοκ της νεκρανάστασης, ακολουθεί βαρεία αποκάλυψη.

Ίσως τελικά είναι αλήθεια αυτό που φοβόμουν. Η κοπέλα-αγόρι μου, είναι τρανς. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο, πέρα απ'το να πω το οριστικό άει σιχτίρ. Και θέλω να το μεταφράσω και στα αγγλικά, για να έχει διεθνή ισχύ. Δερ γιου γκόου:


..και κάπως έτσι έχω ένα διεθνές, αειφόρως αναπτυσσόμενο σιχτίρ. Γουέλ νταν! Παρεμπιπτόντως, η μακεδονία ανήκει στα μπολ.


Κάπου εδώ, είναι ασφαλές να εισέλθουμε στο μαγικό κόσμο του μιρκ. Ιστορικό μέσο δολοφονίας της πλήξης, αν και μαστιζόμενο πλέον από την κρίση.


Και λίγοι στοχασμοί επί του εργασιακού:



Καθώς και μία ανομολόγητη απορία.



Συνοδευόμενη από πολιτικό υπαρξισμό.



Επομένως, είναι ώρα να ελαφρύνουμε το κλίμα. Χρειαζόμαστε λίγο σεξ. Έχω βρει μία εξαιρετική συλλογή από σεξ-δολλς, όλες εμπνευσμένες από σεπτά και αγαπημένα πρόσωπα του καλλιτεχνικού χώρου. Σημειώνω, πληροφοριακώς, πως το ανσαμπλάκι ξεπερνά ελαφρώς τα όρια του μιλφ, αλλά έχει τη γοητεία του. Γι'αρχή, έχουμε τη μεγάλη κυρία του ντόπιου πενταγράμμου.

Παρεμπιπτόντως, αυτό που αγαπούσα πάντα στις σέξ-δολλς, είναι η στοργική έκφρασή τους. Συνεχίζουμε με κάτι επίσης ντόπιο, αυτή τη φορά κινούμενο σε πιο γαλήνιους τόνους. Είναι η σεξ-δολλ του διανοουμένου του ευρύτερου αριστερού χώρου.

Η τρίχα είναι φυσική. Ακολουθεί μνημιώδες ντιζάιν, εμπνευσμένο από τη μεγάλη κυρία Σουμάκ.

Εχμ, ναι. Μένει με τα χέρια σ'αυτή τη στάση, είναι σχετικά πιο σαμπμίσιβ. Αν προτιμάτε αγριόμουνο, προτείνω ανεπιφύλακτα την ακόλουθη:

Υποθέτω πως καλύπτει και τους πλέον απαιτητικούς. Αλλά αρκετά με το σέξε, ας περάσομε σε κάτι πιο βαθύ [όχι τέτοιο βαθύ]. Ξέρεις, ίσως για την ταλαιπωρία που βιώνεις στην Ξωή σου, να ευθύνεται κάρμα που κουβαλάς απ'την προηγούμενη Ξωή σου. Δεν το λέω μόνο εγώ, ορίστε:

Βέβαια, για τις παράλληλες σχέσεις θα πρέπει να απευθυνθείς αλλού. Στην κύρια πηγή.


Αυτή είναι η κύρια πηγή όλου του κακού, αυτή σου'χει φορέσει όλο το κέρατο της Ξωής σου κι είναι επίσης αυτή, που μπορείς να την πάρεις τηλέφωνο όποτε θέλεις. Κι αν γουστάρεις σκρίπτα μάνεντ, μηνυματίζεται αγρίως. Τώρα που τη βρήκες, πάρε κι εσύ το σοκαρισμένο-με-ένα-τατς-δίψας-για-εκδίκηση βλέμμα της δεκαετίας:

You all have been released

Και ολίγη λογοτεχνία

Ταράσσομαι ολίγον, ομολογώ, με το βιβλίο που διαβάζω. Γνωστός πια για το πόσο μπροστά είμαι [είναι το ζώδιο, το τιμώ δεόντως], διάβασα μετά από 9836797698 χρόνια τη γυναίκα από βελούδο. Του Φρέδυ, του Γερμανού. Του μπαμπά της ναταλίτσας. Αυτή είναι καρκίνος. Με λέοντα. Πληροφοριακά.
Τέλος πάντων, το βιβλίο τοποθετείται γύρω στα 1850σάμθινγκ, μιλά για το τρικουπέικο και όλο το κοινωνικο-οικονομικο-πολιτικό ανσάμπλ της περιόδου. Το κράτος είναι ανύπαρκτο, καθώς υποτίθεται ότι χτίζεται εκείνη τη σαιζόν, το παλάτι έχει του μουνιού του το χαβά, η χώρα περνάει οικονομική κρίση [σαρπράααιζ!], στους δρόμους σφάζονται όλοι με όλους [σάουντζ φαμίλιαρ], παράλληλα τρέχει πλήρες πρόγραμμα δεξιώσεων με βαλσάκια και γκραντέ κατάστες [τρε σικ], γίνονται απόπειρες δολοφονίας πολιτικών [κάμινγκ σουν όπως πάει], δημοσιογράφοι αυτοχτονούν [νοτ σικ], αποστάται βουλευταί φυλακίζονται [αν η ντόρα είναι ο νέος Ρόκκος Χοϊδάς, θα ξεράσω, θα τα φάω και θα τα ξαναξεράσω], το νεογνό κράτος ζητιανεύει λεφτά εις τας ευρώπας [χμ χμ], εσωτερικές κόντρες καθορίζουν τις μέιτζορ πολιτικές παπαριές που ακολουθούν [τελ μι σάμθινγκ άι ντον'τ νόου], δυστυχώς πτωχεύουμε [κάμινγκ σουν, ες γουέλ] και παρ'όλα αυτά -γκαγκάν γκαγκάν!- οργανώνουμε το πρώτο καμπάκ των ολυμπιακών αγώνων.
Ιζ δις ε ντεζαβού;

μουσικαί κυριακαί

και κάτι για το χειμερινό απογευματινό σκότος

Το ρετρό ποστ

Θυμήθηκα βάσει ανεξήγητης σύνδεσης νευρώνων, μία συγκλονιστική ανακάλυψη που είχε πραγματοποιηθεί μέσα στο ηρωικό 2010: την υπεραιωνόβια Αθηναία. Ναι, εκείνη που είχανε βρει [το σκελετό δηλαδή] και είχανε κάνει αναπαράσταση του πώς ήτο στο ρίαλ λάιφ. Και προέκυψε αυτό:

Εγώ τα συγχαρητήριά μου θα τα δώσω, όπως και την υπενθύμιση "καλό το χόρτο, αλλά με μέτρο". Τέλος πάντων, περιπλανιόμανε στο προσφιλές βλογ της τάτης και είδα ότι είχε σέξιον, όπου μπορείς να προβάρεις ένα μέικόβα γνωστών περσονών του δημοσίου βίου πάνω σε δική σου φωτογραφία. Σε μία προσπάθεια να σώσω την παλαιολιθική αθηναία, κατέληξα στα εξής:

Εδώ επέλεξα το λουκ "Λάδη Γαγά". Επίσης άφησα στα δεξιά τη δήλωση-κόλαφο της ελένης φιλίνη [εγώ γιατί την αγαπώ;] περί μπότοξ.

Προχώρησα σε κάτι πιο αυστηρό, μα συνάμα καθημερινό. Διότι μελέτη μπορείς να ντυθείς πολλές φορές, ενώ το Λάδη Γαγά σε κάνει λίγο πιο εξτραβαγκάντσα. Προφανώς δεν έχω ακόμα κάνει τον κόπο να προσαρμόσω το μαλλί στο κρανίο, το θεώρησα περιττό.

Και περνάμε στο λουκ τάμτα. Πιο νατουρέλ, με διακριτικό μακιγιάζ. Προσωπικά, προτιμώ το λουκ μελέτη [για το μακιγιάζ κυρίως]. Ας κάνουμε μια πρόχειρη δημοσκόπηση επί του θέματος, πιστεύω ότι είναι μακράν πιο σικ θέμα από τα οικονομικοπολιτικοκοινωνικογιατιδεγαμαμεπιά της χώρας, νεσπά;

Το χαμόγελο του ποδιού

Βιώνω μία σύγχυση. Βλέπω διάφορα λόγκοζ, όπως πουχού το προσφιλές της νόκιας με τα χέρια που αγαπιώνται [πασιφανώς κλεμμένο, άι νόου], κάτι άλλα πολιτικών κομμάτωνε με γροθιές έτοιμες για καυτό φίστινγκ, παραποιήσεις του ήλιου του παστόκ όπου αντί για ακτίνες έχει μπουνίτσες, χεράκια να με χαιρετάνε εδώ, δαχτυλάκια να κουνιούνται εκεί, περιχαρείς παλάμες, αρχοντικά πανωπάλαμα [δεν ξέρω πώς λέγεται η πάνω πλευρά της παλάμης, εξκιουζέ].. και δεν είναι μόνο αυτό. Φράσεις που δηλώνουν ενότητα, αλληλοϋποστήριξη, μπράδερχουντ [τύπου "το'να χέρι νίβει τ'άλλο" ή "χέρι-χέρι" (κι εδώ ελπίζω να αποφευχθούν συνειρμοί πολιτικού χαρακτήρος) ή "αυτά τα χέρια είναι μαχαίρια" κουτουλού] κατακλύζουν καθημερινά τον προσωπικό μου χωροχρόνο.
Κι ερωτώ: το πόδι; Γιατί κανείς δεν αναφέρεται στο πόδι; Εντ ίβεν γουόρς, γιατί οι ελάχιστες αναφορές στο πόδι, είναι αρνητικές; Ας πούμε, το "πήρε πόδι" έχει μια αρνητική χροιά. Το "με την ψυχή στα πόδια", ακόμα πιο αν-σικ. Το δε "το'βαλε στα πόδια" επιδέχεται πολλών ερμηνειών, αλλά δεν είναι της παρούσης. Επίσης, γιατί όταν κάποιος σου γλείφει τα δάχτυλα των ποδιώνε, είναι φετιχιστής, ενώ όταν κάνει το ίδιο σ'αυτά των χεριώνε, είναι ο μεγάλος ερωτικός;
Ωστόσο, το πόδι παρά την περιθωριοποίηση που βιώνει καθημερινά, έχει την παιδεία και το χαρακτήρα να παραμείνει σιωπηλό. Αλλά τούτες τις γιορτινές μέρες, δώσε στο πόδι σου την αγάπη, την αναγνώριση και τη θαλπωρή που τόσα χρόνια στερείται. Πες του ροζ λόγια. Αγόρασέ του μια φλάφυ κάλτσα. Βγαλ'το βόλτα σε ένα ακριβό εστιατόριο. Το πόδι σου θα σού το ανταποδώσει, σίγουρα με ένα γιγάντιο, ειλικρινές χαμόγελο.

Σε βαριέμαι

Κάτι το οποίο είναι λίγο-πολύ αναμενόμενο, δεδομένου του γενεθλίου χάρτη μου. Ωστόσο, είναι που μου δίνεις και υλικό.
Θυμάμαι, λοιπόν, γύρω στο δύο χιλιάδες κάτι, οπότε και ο αβραμόπουλος ίδρυσε το ηρωικό κίνημα ελευθέρων πολιτών. Διότι τώρα μιλάμε ή κλάνομε; Άλλο πράμα το κίνημα, άλλο το κόμμα. Το κόμμα μπορεί εύκολα να μεταμορφωθεί σε σημείο στίξης. Μικρό, μηδαμινό, πενιχρό. Μπορεί επίσης να εκληφθεί ως κώμα -τι πιο αδρανές;
Ενώ το κίνημα.. το κίνημα έχει άλλη αίγλη. Σου βγάζει κάτι το μπρουτ, κάτι το ρεβολούσιονάρη, που έτσι κι αλλιώς έδενε γάντι με το ανσάμπλ του μήτσου. Δεν ήταν και σαν την πολιτική άνοιξη του αντωνάκη [του οποίου το ανσάμπλ δε σε προδιαθέτει, γενικώς]. Ήταν η ελίζα βόζεμπεργκ, μα πάνω απ'όλα το τόταλλυ κλάσει λόγκο:

Αυτό το λόγκο σε βάζει σε περισυλλογή, θες δε θες. Ποιο είναι το μότο; Μόνο αυτί με αυτί δε σμίγει; Είναι το λόγκο της σανέλ με μια αλλήθωρη προοπτική; Είναι το κάτι που δένει αυτούς που ζουν χωρισμένοι, θαρρείς; Το βλέπεις ότι το σκέφτεσαι. Σε κάνει ιντελέκτ.
Περνάνε, λοιπόν, τα χρόνια και μανθάνω πως η ντόρα ιδρύει το δικό της απαυτό. Το χαρακτήρισε ως κίνημα κι αυτή, βαδίζει σε μονοπάτι ιερό. Ωστόσο, εντάξει, καταλαβαίνω ότι η χώρα περνάει μια κλιμακτήριο. Εντάξει. Είναι ανάγκη όλα να είναι τόσο βαρετά; Δηλαδή συγγνώμη. Είναι λογότυπο αυτό;

Οκέι, μου'χουν πει πως το πορτοκαλί είναι συμπληρωματικό του μπλε ή κάτι τέτοιο. Δε θυμάμαι. Προσωπικά το βρίσκω απαράδεκτο σαν συνδυασμό -και ξέρω πως είναι τα χρώματα του βλόγγερ.ψομ, αλλά δεν είπα ποτέ ότι είμαι και φαν. Είναι σαν την εποχή που ήμουν στο δημοτικό και ζωγράφιζα μπλε σπίτια με ασημένιες λεπτομέρειες [και ανθρωπάκια με ευδιάκριτα βυζιά, ανεξαρτήτως φύλου διότι ήμουν πάντα της ισότητας]. Μα φυσικά και είναι θέμα απόχρωσης! Μιλάω για το ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ μπλε ["εε βασικά δεν είμαι μπλε, αλλά από μικρός ήθελα να γίνω"] και το ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ πορτοκαλί ["πάντα πίστευα ότι ήμουν κεραμιδί, αλλά τελευταία νοιώθω πολύ μπερδεμένη.. ένα κενό.. ένα σφίξιμο"]. Χέσε με. Που αν μ'έχεζες, τέτοια απόχρωση θα είχα.
Κι απ'την άλλη, είναι το δέντρο. Ότι τι; Μου κοτσάρεις ένα δέντρο κι εγώ υποτίθεται πως πρέπει να καταλάβω τι; Έχεις ανθίσει; Είσαι αειθαλής; Είσαι οικολόγα; Θα έλεγα και πράσινη, αλλά μόλις συνειδητοποίησα ότι το δέντρο είναι άσπρο! Άρα, μήπως πρέπει να κατευθύνω τους νευρώνες μου προς το να σκεφτούν ότι είσαι ινδιάνα επομένως 1. γι'αυτό ο πατήρ σου είναι συνομήλικος με το χρόνο και 2. το δέντρο είναι άσπρο διότι δε μιλάμε για το δέντρο σαν δέντρο, μα για το δέντρο-πνεύμα, τύπου ποκαχόντα-με-τα-χρώματα-του-ανέμου; Ή -κάτι ακόμα πιο σικ- το δέντρο είναι άσπρο διότι 1. σπάμε τα ταμπού και δίδομε το δέντρο λευκό, διότι το να το βλέπεις πράσινο και καφέ είναι στην τελική θέμα αντίληψης κι εγώ έχω διαβάσει κι έναν κίρκεγκαρ παραπάνω, οπότε το δέντρο στον κόσμο μου είναι άσπρο 2. δεν αναφερόμεθα στην υλική υπόσταση του δέντρου, μα στη φιλοσοφική του 3. είναι ένα κίνημα μόνο για λευκούς [ράσιστ μπίατς] 4.ήτο δουλειά τσάτρα-πάτρα, οπότε ποιος το χέζει το δέντρο.
Εντάξει, να τ'αφήσω το δέντρο. Θέλεις να μου εξηγήσεις για ποιο λόγο το "μπλε" κομμάτι δεν εφάπτεται σωστά με το "πορτοκαλί"; Θέλω απεγνωσμένα να βάλω τα χέρια μου στην οθόνη και να τα ισιώσω, μου διαταράσσουν τα τσι.
Θα μου πεις "μην τα βλέπεις". Ναι, ντουντ, ευχαριστώ για τη λύση. Στρέφομαι αλλού, προς Πολωνία μεριά. Φτιάξανε ένα άγαλμα του ιησού ΝΑ. Και είναι, λέει, το ψηλότερο στον κόσμο. Εγώ κρατώ απλώς αυτό το ενσταντανέ, διότι μου θυμίζει να λέω "ευχαριστώ, θεέ, που δε ζω στην πολωνία ή τέλος πάντων που δεν πήγα για τρέξιμο εκείνο το πρωί, σ'εκείνο το βουνό":

Θα είχα πάθει συγκοπή. Και φυσικά, ένα άσμα για το τέλος:


Της ξεχαρβαλώσεως. Θυμίζει λίγο μπορντσοβκάναντα, υδροχοϊκά ακούσματα.

it gets better

Είναι καλός ο ακτιβισμός. Αλλά πώς θα σε πείσω ότι είναι καλό να τρέφεσαι υγιεινά αν δεν το εφαρμόζω εγώ ο ίδιος; Αντίστοιχα, πώς θα σε πείσω ότι είναι φυσιολογικό να είμαι γκέι, αν εγώ ο ίδιος δεν υπάρξω μέσα στην αστική καθημερινότητά σου με το σύντροφό μου; Είναι καλό το πράιντ. Αλλά είναι σημαντικότερο να υπάρχουμε.

Τάσεις φυγής;

Δικαιολογώ-ψηφίζω-στηρίζω. Η Χέλεν μου έδωσε σήμερα την απόλυτη πρόταση για μία μίνι απόδραση, τύπου σαββατοκύριακο στην Αιδηψό: ένα ταξίδιον Ιαπωνία-Κίνα. Έλα μωρέ, δυο τσιγάρα δρόμος είναι [αν δεν καπνίζεις, όπου τσιγάρα βάλε τραγούδια].
Το γκούγκολ μαψ, δε, προτείνει και την πλέον ενδεδειγμένη διαδρομή με πλήρεις οδηγίες ώστε να ανακαλύψεις και να αγαπήσεις τα μοναδικά τοπία και να έρθεις σε επαφή με [όλον] τον ασιατικό πολιτισμό. Χιλιοστό προς χιλιοστό, είναι μια εμπειρία ζωής. Δες μόνο την οδηγία #43:


Αβαδίστ, ψήνεσθε;

Χρήζουμε διακοπώνε

Είναι μία γενικώς αποδεκτή αλήθεια: χρειαζόμεθα διακοπάς. Όλο τούτο το πρέσουρ πρέπει να εκτονωθεί κάπου, να ξεδώσομε, να γλεντήσομε και να επαναπροσδιορίσομε στόχους, επιθυμίες και φαντασιώσεις, να φορτίσομε μπαταρίες τέλος πάντων.
Εγώ, το πρωτεύον θηλαστικό #864, φρόντισα πριν από'σένα για'σένα, αγαπητέ αναγνώστα. Θυμάσαι που σου βρήκα κοτζαμάν αστεροειδή [τη Ρέχα, ναι]; Ε τώρα σου βρήκα και τον πλέον αγαπημένο προορισμό διακοπών: την Kurada!
Στην εξωτική Νιγηρία, διότι είναι καλό να γνωρίσομε και τους κάτωθεν γείτονάς μας, σε περιμένει η γλυκύτατη επαρχιακή πόλη με το συμβολικό όνομα. Ξέρω, το σάιτ πάσχει λίγο από μετάφραση [βλέπε "Εν τω μεταξύ, δεν gallery", όσο να πεις έχει μια στράβα, ένα κάτι], αλλά με λίγη καλή θέληση αυτά φαντάζουν χαριτωμένες πινελιές που χαρίζουν στο ανσάμπλ.
Δυνητικά, οργανώνουμε και γρουπ. Καλό ταξίδι!

της κυριακής τα σίδερα

σήμερα κινούμαι λακωνικά και μόνον με χαριτωμένον σάουντρακ



καλή εβδομάδα :)

[tzagalagabugu έμαθα να τα συρρικνώνω! μερσί!]

και διά τους καπνίζοντες σλας εθισμένους στην άσπρη σκόνη:

today's mood

Το έψαξα πλανητικά, η σημερινή μέρα για ζώδια όπως το θκομ', λιοντάρια, κερασφόρα και δίδυμα, είναι μουνί. Έτσι, μπορούμε δικαίως να εκτονωθούμε όπου και όπως θέλουμε, διότι σου λέει "σήμερα αντιδρούμε συναισθηματικά και παίρνουμε μαθήματα, όσον αφορά στην απελευθέρωση τραυμάτων και αρνητικών συναισθημάτων οβ δε παστ". Δε μας γαμάστ;
Κοίτα λίγο εδώ κατάσταση. Έχω δοκιμάσει αρκετούς μπράουζας [browsers, έλα, είναι θέμα προφοράς] και ο καθένας έκανε τη δική του προσπάθεια να εξανθρωπιστεί. Το γκούγκολ κρόουμ, ωστόσο [το οποίο δεν αλλάζω με τίποτα και βρίσε με όσο θέλεις], έχει ξεπεράσει κάθε όριο:

Περιμένω εναγωνίως τα υπόλοιπα μηνύματα. Όπως "άμαν άμαν όπλες, κούκλα μου κουκλίτσα μου, συ μ'έχεις τρελλάνει, ελενίτσα μου", "άι-ντες! το γκούγκολ κρομ δεν μπορεί να εμφανίσει αυτήν τη σελίδα", "άλατις, μάγκα μου, φάγαμε πόρτα", "ωχ αμάν, χιλιάδες βάιρους μου βρωμάν" ή "αμάν-αμήν, σου λείπει τούτο το πλαγκίν".
Συνεχίζω με ένα θέμα επίκαιρον, αν και στην άκρη της γης. Θα μου πεις, η γη δεν είναι επίπεδη, άρα δεν μπορεί να έχει άκρη. ΕΙΝΑΙ ΣΧΗΜΑ ΛΟΓΟΥ! Στη Χιλή, λοιπόν, απεγκλωβίζουν τους ανθρακωρύχους, μετά από ενενήντα εκατομμύρια χρόνια που ήσαν -well- εγκλωβισμένοι. Κι άντε ότι εγκλωβίζεσαι. Άντε ότι έχεις και χώρο για ένα στοιχειώδες δώθε-κείθε. Ρωτώ ωμά και κατανοητά: πού χέζεις; Διότι άντε και το κάτουρο το αντέχεις, αναπτύσσεις ένα βίτσιο παραπάνω, το βλέπεις πιο ευρωπαϊκά, ξεριζώνεις ρε παιδί μου την οπισθοδρόμα από μέσα σου και απολαμβάνεις το χρυσό ντους. Αλλά το νάμπερ του πώς το διαχειρίζεσαι;
Κι η μέρα συνεχίζει να ξεδιπλώνει την παράνοιά της. Κάποιοι το αντιμετωπίζουν λιγότερο στωικά:

Σου απαγορεύω [ρε]

Η απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους, ήταν μία υπερκαταπληκτικοεξαίσια, σουπερκαλιφρατζιλίστικεξπιαλιντόσιας κίνηση-ματ της κυβέρνησης, που σώζει τη χώρα από κάθε της πρόβλημα. Όχι, κουρκουμπινάκι μου, δεν αντελήφθην μόλις πως απαγορεύτηκε το φουμάρειν στους δημόσιους χώρους, απλώς τώρα συνειδητοποιώ την αξία του εγχειρήματος. Άλλωστε είναι ένα αποφασιστικό μέτρο σε μία χώρα νεκρή, όπου για να νοικιάσεις ένα μαγαζί και να ανοίξεις μια επιχείρηση, μπορεί να σου ζητηθεί να πλερώσεις εκατό χιλιάδες ευρώ αέρα. Υποθέτω πως για γη-νερό-φωτιά, το κόστος είναι υψηλότερο. Όλοι υποτιμούν τα ζώδια του αέρα. Τώρα, το τι θα πουλάει η επιχείρηση προκειμένου να κάνει απόσβεση και να βγάλει κέρδος, είναι προφανές: καμιά κοκίτσα, λίγο ελεσδή, εκλεκτόν κρίσταλ μεθ -παραγωγής μας- και τα συναφή. Πρέζα όμορφη.
Επί της απαγορεύσεως του φουμάρειν, αν και τσιμινιέρα, δεν πήρα θέση, ως μελλοντικός κάτοικος του ηρωικού Πόγραδετς. Είναι ό,τι πιο λογικό τη στιγμή που η χώρα συνειδητοποιεί την αποσύνθεσή της, να μην μπορείς να συγχυστείς μέσα σ'ένα καφέ [ή μπαρ] και να πρέπει να βγεις στους -8456865 βαθμούς κέλβιν για να ανάψεις ένα γαμημένο τσιγάρο.
Επικροτώ, λοιπόν, και ως μπόνους προτείνω νέες απαγορεύσεις σε δημόσιους χώρους, για να εξομαλύνουμε ντιπ-καταντίπ την κατάσταση και να κάνουμε την ελλαδίτσα τους ένα αρχιδάτο κράτος, που θα το ζηλεύουν όλοι και αυτό που κάνω εγώ χρόνια προσπαθείς νανανανα μη μ'ακολουθείς [συγγνώμη αν σε πονάΕΙ]. Λετ'ς γκετ στάρτιντ!
-Απαγόρευση των βαμμένων νυχιών. Μείζον πρόβλημα με κοινωνικές προεκτάσεις, το βαμμένο νύχι απαγορεύεται στους δημόσιους χώρους και είναι το πρώτο βήμα προς την πλήρη απαγόρευση του νυχιού, που τόσα χρόνια επιζητούμε με δάκρυα στα μάτια. Πρόμπλεμ σολβντ.
-Απαγόρευση των ποτηριών. Ως γνωστόν, το ποτήρι ευθύνεται για πολλά. Δε χρήζει ανάλυσης. Απλά απαγορεύεται. Σταδιακά θα αντικατασταθεί από τις χούφτες, που είναι πιο εκολοζίκ και ελεγκάν. Δημιουργούμε έτσι και νέο επάγγελμα. Τύπου -Πού δουλεύεις; -Στο καφέ του Τσάκουλα. -Γκαρσόν; -Όχι, χούφτας.
-Απαγόρευση των ποδιών των καρεκλώνε. Απολύτως άχρηστα μα και επιβλαβή. Πόσα μικρά δαχτυλάκια ποδιού έχουνε ουρλιάξει επειδή προσέκρουσε βίαια πάνω τους ένα πόδι καρέκλας; Πόσες φορές πάτησε κάποιο θρασύ πόδι καρέκλας την τσάντα σου και άφησε μια γούβα ΝΑ πάνω της, σαν να σε ακούμπησε ελέφαντας; Α προπό,
-Απαγόρευση των ελεφάντων. Επειδή ακουμπάνε τις τσάντες και αφήνουνε κάτι γούβες ΝΑ πάνω τους.
-Απαγόρευση του ευτύχη μπλέτσα. Ducks, αυτό είναι προς ίδιον όφελος, φαινομενικά. Αλλά εμπιστεύσου με, ως υδροχόος σκέπτομαι πάντα το καλό του συνόλου.
-Απαγόρευση του σκόρδου. Πλάκα-πλάκα [ψυρρή-ψυρρή], τούτο'δω έχει νόημα. Όχι απλά νόημα. ΝΟΗΜΑ. Διότι, όπως ακούω από φίλους αντικαπνιστάς, "δηλαδή είμ'εγώ υποχρεωμένος/η να εισπνέω τον καπνό σου;". Όχι. Δεν είσαι. ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ ΝΑ ΕΙΣΠΝΕΩ ΤΗ ΣΚΟΡΔΙΛΑ ΣΟΥ;
-Απαγόρευση της παράλληλης χρήσης μακρυμάνικης μπλούζας και πανωφορίου. Διότι είναι απλά ενοχλητικό και επικίνδυνο για τη δημόσια [ψυχική κυρίως] υγεία το ότι κάθε φορά που πας να βάλεις το πανωφόριον ενώ φοράς μακρυμάνικον ένδυμα, το μανίκι σηκώνεται και σφίγγει. Μπορεί να προκαλέσει γάγγραινα, σηψαιμία, ποδάγρα, ρίζα τέσσερα ίσον δύο και φράουλες.
-Απαγόρευση της χρήσης της λέξεως "μασχάλη". Ο κίνδυνος για εκτόξευση σιέλου κατά την εκφορά της, τοποθετείται μεταξύ πορτοκαλιού και ερυθρού. Πέρα απ'το ότι ο άλλος μπορεί να έχει φάει σκόρδο, σέρνονται και αρρώστιες. Άσε που τη βρίσκω και πλήρως άκομψη λέξη, οπότε οφ γουίδ χερ χεντ.
-Απαγόρευση των δημοσίων χώρων. Αποτελούν πρόβλημα εδώ και χρόνια παγκοσμίως, οπότε μ'αυτόν το νομοθετικό κόλαφο, ερχόμεθα ΠΡΩΤΟΙ ΕΜΕΙΣ και δίδουμε λύση, βάζοντας τα γυαλιά στους λοιπούς πασμηελληνβαρβάρους. Διότι σαν πολύ αέρα πήραμε τελευταία.
Και τέλος,
-Απαγόρευση των θερμίδων στα τρόφιμα. Όχι της αναγραφής. Των θερμίδων. Διότι ποία η χρησιμότης; Ακριβώς. Οπότε τις διαγράφουμε.
Με ευχές διά μίαν καλήν εβδομάδαν, σας ασπάζομαι.

Η εκκλησία μπορεί να σε βοηθήσει

να μείνεις άστεγος. Από πού ξεκινά όλο αυτό; Ναι. Μετοικώ συντόμως στο ηρωικόν Πόγραδετς, στο κέντρο της ευρωπαϊκιάς κουλτούρας. Είναι πολύ σικ επιλογή και ανσαμπλάρει εξαιρετικά με την ανατροφή και την κουλτούρα μου. Ωστόσο, υπάρχουν και κάποια τεχνικά ζητήματα, όπως το να βρεις εγγυητή για το κεραμίδι που θα νοικιάζεις. Διότι, σου λέει, μπορεί να φας όλα σου τα λεφτά σε παραδοσιακάς νοστιμιάς [σούπα μυελού, μπορστ με έμβρυα και τα συναφή] και να μην πλερώσεις το νοίκι. Ο δε εγγυητής, πρέπει να είναι βέρος Πογραδετσιώτης, διότι κανενός άλλου ο λόγος δεν έχει αξία σ'αυτή τη γη. Γάμα με, κοινώς.
Κι όμως! Η φίλτατη μεταφραστρίς μου έδωσε τη λύση: "Η εκκλησία μπορεί να σε βοηθήσει!"
Κρύος ιδρώτας με έλουσε, αυτή η ρουφιάνα η εκκλησία είναι παντού πια; Και τι δηλαδή, θα πρέπει να γίνω μανουάλι για να τους το ξεπληρώσω; Ή μήπως θα είμαι το παράνομο αμόρ αμόρ κάποιου σεπτού; Δε θα'θελα. Αλλά όχι. Η μεταφραστρίς απλώς πόνταρε στη λύπηση που θα συγκέντρωνε το όλγουεϊς φρες άτομό μου.
Πήρα τηλέφωνο, έπεσα τόσο χαμηλά. Είχα εναποθέσει, ομολογώ, πολλάς ελπίδας στη βοήθεια της εκεί μητροπόλεως και μάλιστα είχα πέσει σε ηθικόν δίλημμα: μήπως να σταματούσα να βρίζω το τσερτς;
ΑΛΛΑ ΟΧΙ! Διότι τα μούσια αποφάσισαν να με αφήσουν άστεγο, να λιώνω με μια πράσινη βαλίτσα κι ένα μπάκπακ στα σκαλιά της όπερας. Άει σιχτίρ κι αεί σιχτίρ, ομοίως. Ναι, φυσικά και θα βγάλω την ωμή οργή μου στο βλογ, διότι ΕΓΩ φταίω που έκανα δυο χρόνια κατηχητικό [τέτοιος χαλβάς ήμουν, ναι] και πήγαινα και στο άγιον όρος [που δε θα σχολιάσω, λόγω ανατροφής, να τρώμε τη ρεχόσουπα και να λέμε κι ευλόγησον στα μουσάτα γρούνια που ένα μούσι ν'ανοίξεις θα βγει από μέσα όλη η σαβάνα] και να τρέχω για εξομολόγηση στο σχολείο -διότι χάναμε μία σχολική ώρα, δεν είναι λίγο- και να μου λέει ο παπαχαρούμενος [αδερφή ολκής και βάζω το χέρι μου στη φωτιά και μπαίνω κι ολόκληρος μέσα, μη σου πω, που μου διάβαζε ευχές και το πουλί του μόνο το μέτωπο που δε μου έτριβε, να γράφει πάνω του ψαλμούς με το precum ΑΕΙ ΣΙΧΤΙΡ ΣΥΓΧΥΖΟΜΑΙ] ότι έχω ομοφυλοφιλικές τάσεις και πρέπει να κουρευτώ για να τις ξεπεράσω. Τάπερ μου, όσο κοντά και να τα κόψω, λιγότερο φριβόλ δε γίνομαι. Ντεζολέ, πώς να σ'το πω.
Λοιπόν. Ρευστοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας τώρα. Σοβαρά.

[ποστ-ινκόγκνιτο]

[Που σημαίνει πως -εφ'όσον είναι και μέσα σε αγκύλες- δεν είναι απαραίτητο να διαβαστεί. Είναι μία ακόμα από τις καθημερινές μεταπτώσεις μου, δεν είναι κάτι το σοβαρό. Νομίζω πως είναι κάτι κοινό, άλλωστε. Εκεί που σκέφτεσαι, ρε παιδί μου, ότι πρέπει να βρίσκεσαι στο βόθρο της ανθρώπινης σκέψης. Κι αυτό, ναι, επιδέχεται διπλής ερμηνείας. Ένα: ότι βρίσκεσαι σ'αυτό που ο Καμύ περιγράφει ως έρημο, δηλαδή πέρα από τα άτυπα καθορισμένα όρια του ανθρώπινου νου, εκεί που βλέπεις το βόρβορο του ζην και έρχεσαι τετ-α-τετ με ερωτήματα-λεπίδες, εκεί που αμφισβητείς κάθε φολίδα του είναι σου. Δύο: ότι βρίσκεσαι στον προσωπικό βόθρο του νου κάθε άλλου ανθρώπου από τα Χ δισεκατομμύρια αυτού του πλανήτη. Εντάξει, μπορεί να λουστεί με την απόλυτη ειρωνεία και κυνισμό ό,τι λέω. Μα πρόσεξε, στέκομαι με μία προκαθορισμένη φυγή στο χέρι και για πρώτη φορά λέω ό,τι δεν είχα πει εδώ και καιρό. Μπορεί εδώ και χρόνια. Και το επιστέγασμα είναι πως, εν τέλει, σπανίως υπάρχει πρόσφορο αυτί. Φίλε, ούτε η μάνα μου -κι αυτό δεν είναι σχήμα λόγου. Ωστόσο, γαμώ την πουτάνα μου, θα προτιμούσα να είχα εκτιμηθεί λίγο παραπάνω.

..κάπου εδώ ξεκινώ εγώ να με ειρωνεύομαι και όλο αυτό σταματά. Μένει ένας απόηχος, όπου γλιστρά όλη η πικρία που "ανεξήγητα" νιώθω:

tzagalagabugu, νομίζω πως αυτή τη φορά κατάφερα να μικρύνω το βίδεο. Αν και δεν είμαι σίγουρος.]

[...τελικά όχι. μάθετέ μου χουτουμουλού κάποια στιγμή. παρακαλώ.]

Ευλόγησον

Κάθε μήνα, εδώ και χρόνια, εμφανίζονται στην είσοδο της πολυκατοικίας δύο κύριοι εκ των οποίων ο ένας μοιάζει με κατσαμπάκι. Πάντα πίστευα ότι τα είχανε, διότι είχα κάνει και την έρευνά μου. Αδέρφια δεν είναι, εξ'αγχιστείας συγγένεια δεν έχουνε, ε τι διάολο πια; Είναι ζευγάρι! Να σημειώσω δε πως το ενδυματολογικόν ανσάμπλ αποτελείται από δύο κομμάτια: τουίντ γκρι ψαροκόκκαλο κοστούμι το χειμώνα και γαλάζιο πουκάμισον χωμένο σε γκρι πανδελόνι λινόν το θέρος.
Οι δύο κύριοι, ή τέλος πάντων ο εις εξ'αυτών, χτυπάνε το θυροτηλέφωνο και ζητάνε τη γιαγιά μου. Θα μπορούσα να σκεφτώ άνετα ότι είναι τριολέ, αλλά δεν. Η γιαγιά μου είναι ο δήμιος του σεξ, οπότε τέτοια θέματα δεν ανακύπτουν ούτε ως ανέκδοτο. Ένα σενάριο παράνομης εμπορίας φαρμάκων θα ήτο πιο ευσταθές. Ωστόσο, όχι.

Το ζεύγος έρχεται και της φέρνει το μαγκαζίν "ο σωτήρ", στο οποίο είναι συνδρομήτρια από την εποχή του χαλκού. Φαντάσου, δεν είχε καν εμφανιστεί ο σωτήρ χιμσέλφ. Κι όμως. Τόσο αφοσιωμένη.

Με τη γιαγιά μου έχω διακόψει διπλωματικές σχέσεις, διότι κάθε μέρα μου πετάει και μια νέα παπαριά. Απορώντας από πού διάολο τρώει τις αναλαμπές, ψάξαμε κάθε πηγή πληροφόρησής της. Είδαμε μυστικά της εδέμ. Είδαμε τη ζωή του κράνους. Είδαμε "το τούρκικο". Το εγκεφαλικό μας φλέρταρε -αυτήν πάλι όχι. Σεξοδιώχτης.

Μέχρι που έπιασα στα χέρια μου το τελευταίο τεύχος του μαγκαζίν. Ο σωτήρ τελικά, μην τον βλέπεις έτσι, μιλά επί παντός επιστητού. Πάντα έχει πρωτοσέλιδο την εκάστοτε γιορτή που απασχολεί το ποίμνιο. Πουχού, τούτο το τεύχος είχε την "ύψωσι του τιμίου σταυρού". Ακολουθούν θρησκευτικά άρθρα.. μέχρι που φτάνεις στη μέση. Πώς ήταν κάτι πορνοπεριοδικά που είχανε για εξώφυλλο τον τρότσκι κι από ένα σημείο και μετά γέμιζε το μάτι σου μουνί; Ε κάπως έτσι κι ο σωτήρ. Αίφνης, εκφέρει άποψη επί παντός επιστητού. Μέχρι που μας αποκάλυψε τα βαθύτερα αίτια της κρίσης. Σου δίδω, αγαπητέ αναγνώστα, το άρθρον υπό μορφήν φωτογραφίας, σε περίπτωση που διαθέτεις εγκεφαλικά κύτταρα με αυτοκτονικάς διαθέσεις.

Αυτό το "μετανιωμένοι στα γόνατα" θα μπορούσε άνετα να είναι ο τίτλος ρομαντικού πορνό. Τύπου αγόρι μόνο κλαίει κι έρχονται οι πρώην του ένας ένας -μετανιωμένοι- και τον τσιμπουκώνουν αγρίως -ακόμα πιο μετανιωμένοι. Έλα, αν ήταν ταραντίνος θα το έβλεπες.

Τέλος πάντων, προσπερνώ το ότι οι όροι τύπου trust είναι για το αναγνωστικό κοινό του μαγκαζίν ότι η σεπλασπλάς για'μένα κι εστιάζω στο εξής: ντουντ, είμαι μια μάνα αμαρτωλή. Εγώ ευθύνομαι για την κατάρρευση της οικονομίας. Ντυνόμουν. Ω το ξέρω, δε θέλεις να με βλέπεις. Αγόραζα ρούχα, ναι! Ωιμέ!

Να σου εξομολογηθώ και κάτι ακόμα; Έτρωγα κιόλας! Ναι ναι, αγόραζα βρώσιμα ήδη και τα έτρωγα, η πόρνη. Ενίοτε έπινα και νερό. Θεέ μου, θα πάω στην κόλαση του δάντη. Ή ακόμα χειρότερα, στην κόλαση του χατζηγιάννη -όχι όχι όχιιιιιιιιιιι!

Τι; Υπάρχει λύση; Να πέσω στα γόνατα; Εντάξει! Α, όχι γι'αυτό.. Μάλιστα. Α για προσευχή. Ναι ναι. Α ναι, μου δίνει και τα λόγια πιο κάτω:

Αβαδίστ, πασταφλόρα και κάθε ενδιαφερόμενος: στο τέλος δίδει ιδέα για φλάσμομπ! Μετανιωμένοι και προσευχόμενοι -φυσικά στα γόνατα- ντυμένοι πόκεμον. Ε;

Να ρωτήσω και κάτι. Η ρευστοποίηση εκκλησιαστικής περιουσίας αποτελεί οψιόν ή το να πέσω στα γόνατα αρκεί;

φαινόμενο

Υπάρχουν πολλά πράγματα που κάνουν το νευρικό μου σύστημα να δονείται και τις απολήξεις των νευρικών κυττάρων μου, να βγαίνουν απ'το κρανίο μου όπως τα φίδια-μαλλιά της Μέδουσας. Ένα απ'αυτά, είναι το τζάστιν μπίμπερ. Ένα άλλο, είναι ο ευτύχης μπλέτσας. Υπάρχει όμως και η ανεξάντλητη πηγή: οι υπεργονείς και τα υπερτέκνα αυτών. Εκείνη η φάρα μικροσκοπικών ανθρώπων, που κουβαλάνε τα υπερτροφικά εγώ των γονέων τους και δεν ξέρω βάσει ποίων κριτηρίων, χρίζονται παιδιά-φαινόμενα.

Το γιουτούμπ βρίθει βιδέων, επιδεικνυόντων τέκνα σε εξτραβαγκάν ασχολίες, τύπου "το ρεσιτάλ του μικρού μου μότσαρτ", "πολυτάλαντος κινεζόπαις ενθουσιάζει με τη βιρτουοζιτέ του στο βιολί", "η εξάχρονη ροζίτα σώκου προκαλεί ρίγη στο κοινό" και τα συναφή. Και βλέπεις ξαφνικά κάτι σαν αυτό:

Το βλέπεις, υποθέτω, πως το βιολί βιώνει έναν υπαρξιστικό διχασμό. Είμαι βιολί; Είμαι εντόσθιο γάτας; Είναι στέλεχος επιχείρησης σε τέτοια ηλικία; Θα μου πεις, ναι ρε ντουντ, αλλά τουλάχιστον κουτσά-στραβά τα καταφέρνει με το έγχορδο το ζυγωτό. Εσύ τι έκανες στην ηλικία του; Τι να έκανα, μον πτι; Να εκτόξευα πυραύλους; Έβαζα φωτιά σε έντομα και επικοινωνούσα με χήνες. Στα δώδεκα έδινα λεξοτανίλ σε χάμστερ, α προπό. Τραγικό, ξέρω. Όπως και το επόμενο βίδεο, όπου πρωταγωνιστεί ο "μικρός τους μότσαρτ".

Πάλι βιολί. Και περιμένεις να ακούσεις κάτι το τουλάχιστον αξιοπρεπές. Κι όμως. Πλέιμπακ. Οπότε ερωτώ: ποίος ακριβώς ο λόγος να καρφώσεις ένα βιολί στο λαιμό του παιδιού σου, να του πεις "έλα, κάνε ότι παίζεις", να βγάλεις βίδεο όχι μόνο στην παραλία, αλλά να το σύρεις στου μουνιού το κέρατο [ειδικά εκεί με τα παιδάκια-ελληνική-ταινία-του-εξήντα-τρέχουμε-πίσω-απ'τον-αραμπά-του-πλούσιου-γαιοκτήμονα, είναι αγαπημένο ενσταντανέ] και να το ανεβάσεις στο γιουτούμπ; Για να το βλέπουν οι υπόλοιποι υστερικοί γονείς του πλανήτη και να αντιδρούν λάικ "ε όχι, γαμώτηηη, η Σουτζούκα μας δεν το κάνει αυτό! Σουτζούκα *σλιατς!* [μαστίγιο] ΓΙΝΕ Ο ΒΙΒΑΛΝΤΙ ΤΩΡΑ!";

Καλέ, το ντύσανε ροζ βάβω το παιδί στην τουρκία; Μα τι κόνσεπτ.. Κι έπειτα θα γυρίσει το παιδί και θα σε σιχτιρίσει και θα'χει και δίκιο. Α, στην ανδαλουσία έγινε πιο μεντιτερανέ. Ξώκοιλο βλέπω, αν και θα'πρεπε να το ανσαμπλάρει με το γυαλί που φορούσε στην τροία. Σαν μπουγατσιανός νταβάς. Εύγε. Συνειδητοποίηση: φοβούμαι πως τελικώς την έχουνε ονομάσει Μότσαρτ. Νάις τσόις.

Και φυσικά, κλείνουμε με κάτι σύντομο.

μβφλκξγφςοεθρφγξςλκαγεφασρτθ

Είναι αυτό το περίεργο που ορίζοντας την ημερομηνία αναχώρησης, το μυαλό τοποθετείται αυτομάτως στη μέρα-ορόσημο και δεν μπορεί τίποτα να το επαναφέρει στο παρόν. Πολύ κατά της γκεστάλτ θα το χαρακτήριζα. Νιώθω σαν να πεθαίνω και να κάνω τις τελευταίες ετοιμασίες. Μοιράζω πράγματα, επιστρέφω πράγματα, παίρνω τηλέφωνα, αποδιοργανώνομαι κι οργανώνομαι σε κλάσματα του δευτερολέπτου, πέφτω, σηκώνομαι, απωθώ συναισθήματα με τα οποία εν συνεχεία περνώ τη νύχτα μέχρι να έρθει η επόμενη μέρα, οπότε και κάνω ένα ακόμα βήμα προς. Όλα σε δεκαπλάσια ταχύτητα, σε σημείο που ακόμα και χωρίς να βγω από το σπίτι, στο τέλος της μέρας είμαι τόσο κουρασμένος που με δυσκολία μπορώ να φτύσω μια καληνύχτα.

Κι αυτό που με τραντάζει πιότερο απ'όλα, θα ήθελα πολύ να μην ήμουν μόνος μου σ'αυτό.

Έπειτα.. ξυπνά αυτή κι εκεί αρχίζει το χάλι.

[Για τους φιλομαθείς αναγνώστας, στίχοι με μετάφραση -δεν ξέρω κατά πόσο είναι καλή η όλη απόδοση καθ'ότι είμαι της γαλλικής- εδώ: http://classicalmusic.about.com/od/opera/qt/unbeldilyrics.htm ]

[μπορώ να μιλήσω;]

Καταγγελία

Αγαπώ τον ελληνικό νου, που εντοπίζει παντού τη συνωμοσία και το οργανωμένο σιωνιστικό/μασονικό μάστερπλαν σε βάρος της νεολαίας μας. Βέβαια αυτή τη φορά το ηλικιακό πλαφόν έπεσε λίγο πιο κάτω απ'το σύνηθες, αλλά χαλάλι.

Υπομονή. Ο Ερμής βγαίνει απ'το ανάδρομο μόουντ αύριο.

[χ]άσμα [χ]ασμάτων

Κι εκεί που έλεγα ότι το τελευταίο άλμπαμ της χαρχάλωσα-Χαρούλας ήταν ό,τι πιο εμετικό για το τρέχον έτος, να η γλυκύτατη και μεγάλη αγάπη [ειδικά μετά τη διαφήμιση για τη μιλλένιουμ μπανκ] που με διαψεύδει πανηγυρικά.

Με τίτλο "απελπιστικά για χέσιμη", δίνει στο φιλόμουσο κοινό το έναυσμα να κάνει μία υπαρξιστική βουτιά μέσω των δικών της παρατηρήσεων και ερωτήσεων [ρητορικών, δυνητικά]. Αν βιώνεις ταύτιση με άσματα του είδους, θα βρεις εδώ το δικό σου ύμνο, τη δική σου κραυγή απόγνωσης και εν ολίγοις, το δικό σου βίδεο για να ανεβάσεις στο φέιλμπουκ εν είδει υπονοουμένου προς το ερωτικό ενδιαφέρον, που σε πτύει απροκάλυπτα.
Είναι, βεβαίως, μία πολύ καλή επιλογή για να ανέβεις στα μάτια του άλλου, το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Εναλλακτικά, μπορείς να χαράξεις το όνομά του/της στο μέτωπό σου με τηλεκάρτα και να βγεις σε [έκτακτη] εκπομπή της θρασκιά.

Να σημειώσω πως το διαφημιστικό σποτάκι του σιδί της αοιδού, σκερντ δε σιτ άουτα μι. Την έχουνε σαβανωμένη με μαύρο ντραπέ μίασμα, βαμμένη και χτενισμένη του μουνιού και το όλο ανσάμπλ είναι φτυστό μεϊκόβερ στο σαλόν ντε κουαφίρ της Φούλας στο Κουτσόχερο Λάρισας, στα πλαίσια της χαρούμενης πλευράς επεισοδίου του χοτέλ ινσπέκτορ με τη Βίκυ Βαμιεδάκη.

-με φωνή αλέξη κωστάλα- Απελπιστικά για χέσιμη, λοιπόν, στο νούμερο ένα του φετινού throw-up list.

[Στο νούμερο ένα, μέχρι να εμφανιστεί ο επόμενος ανταγωνιστής, φυσικά.]

Γνωρίζοντας την αργκό

Εδώ στο νόρδερν γκρις, όπως και οπουδήποτε αλλού, υπάρχουν μερικές εντελώς ιδιωτικές λέξεις κι εκφράσεις, που χρησιμοποιούνται από τους κατοίκους στην καθημερινή επικοινωνία. Για παράδειγμα, η πολυκατοικία πολύ συχνά αναφέρεται ως οικοδομή. Η φέτα ως τυρί [λυσσάξτε, εγώ δεν παίρνω θέση], το μανό ως όζα [χτυπηθείτε, εγώ μένω ουδέτερος], το τυρί ως κασέρι [έλα, παιδιά, δεν πρόκειται να μπω σ'αυτό το ανούσιο παιχνίδι] και δε θα αναφερθώ καν στο όλο θέμα με το σουβλάκι καθ'ότι τούτο το διάστημα κινούμαι σε πιο βετζετέριαν τόνους.

Το μόνο πρόβλημα που εντόπισα, ήταν ένα λήμμα που όσο κι αν το αναζήτησα δεν το βρήκα πουθενά: η ρέχα.

Είχα ακούσει αυτή τη λέξη από τον μπαμπά μου, στα τρυφερά παιδικά μου χρόνια. Κι έμεινε εκεί. Κανείς ποτέ και πουθενά δε χρησιμοποίησε τούτη τη λέξη. Ούτε εγώ. Την αντικατέστησα από την ευρέως διαδεδομένη και χρησιμοποιούμενη "ροχάλα", για να φτάσω τώρα στα είκοσι [ΕΧΕΙ ΕΝΣΤΑΣΗ ΚΑΝΕΙΣ;] να την εκστομίσω με στόμφο μπροστά σε μία ειδεχθή φιγούρα του μπουγάτσαβιλλ -η οποία είναι και συγγενής μου.

Η ρέχα. Μια λέξη, ένας θεσμός. Την έψαξα στο γκούγκολ, την αναζήτησα στο σλανγκ τελεία τζιάρ. Τίποτα, ούτε ίχνος. Κι όμως.. βρήκα το εξής συγκλονιστικό:

Η Ρέχα (Recha) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 9,412.

Και συνεχίζοντας, γίνεται καλύτερο:

Η μέση διάμετρος της Ρέχας εκτιμάται σε 48 χιλιόμετρα.

Στο τέλος, με αποζημιώνει:

Η Ρέχα περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 7 ώρες και 10 λεπτά.

Ιδού και το λινκ για το φουλ άρθρο [όχι ότι έχει και πολλά περισσότερα απ'τα όσα ήδη παρέθεσα] ---> http://el.wikipedia.org/wiki/573_Ρέχα

Παρεμπιπτόντως, αβαδίστ αφιερώνω το κάτωθι πίκτσερ, με αγάπη και σέβας.

à l'improviste

Αποφάσισες τόσο ξαφνικά να φύγεις, που το μόνο που μπόρεσα να δώσω σαν αντίδραση, ήταν το πλήρες πάγωμα κάθε συναισθήματος και η ανάδυση μιας γελοίας λογικής. Ίσως έπρεπε, τώρα που το σκέφτομαι. Βλέπεις κάπου έπρεπε να ακουμπήσει η μάνα μου, η αδερφή μου, ο πατέρας κι ο αδερφός μου.
Έσκασα, να σου πω την αλήθεια. Όλο αυτό το τσίρκο γύρω σου, άγνωστοι και χαμένοι συγγενείς που κοιτούσαν χάσκοντες την κατάρρευση της μάνας σου και τον τρομακτικό θρήνο του πατέρα σου, με αηδίασε.

Για να είμαι ειλικρινής, πιστεύω πως υπάρχει κάποιο "επειδή" πίσω απ'το θάνατό σου -κάτι θα ήξερες κι ας ήσουν μόλις δεκαεπτά μηνών. Αλλά θα το ανακαλύψουμε συν τω χρόνω.

Μην κοιτάς που δεν έκλαψα. Απλά τελικώς αποδεικνύεται πως το πρωτεύον θηλαστικό #864 δεν έχει ιδέα από θάνατο.

Αντίο και -ποιος ξέρει;- εις το επανειδείν.

κωλοκαίρι

Ειλικρινά, ποτέ δεν κατάλαβα ποιος ΗΛΙΘΙΟΣ είχε την υπέρτατα βλακώδη ιδέα να ονομάσει μια τέτοια εποχή καλοκαίρι. Είναι λέξη σύνθετη και υποθέτω ότι στα απείρως αποχαυνωμένα μάτια του θα σήμαινε "καλός καιρός".

"Ε έλα μωρέ, έχει ζέστη, θα ζεσταθεί το κοκαλάκι μας, θα πάμε στη θάλασσα, θα είμαστε όλη μέρα έξω" μπλα.

Είσαι ζώον. Διότι δεν έχει ζέστη, έχει [υπό σκιάν, σημείωσε] τη θερμοκρασία που αν ανεβάσεις, σε πάνε στο νοσοκομείο όσο εσύ παραληρείς. Το κοκαλάκι δε θα ζεσταθεί απλά, αλλά θα κοχλάζει το μεδούλι μέσα του ενώ το σώμα σου θα έχει αυτοαποτεφρωθεί [αλήθεια, έχει τελικά νομιμοποιηθεί η καύση των νεκρών;]. Στη θάλασσα και να πας, θα ψήνεσαι αλατισμένος/η στους πενηνταφεύγα βαθμούς, μέχρι να μεταμορφωθείς ολόκληρος σε κακοήθη όγκο ή στην καλύτερη των περιπτώσεων, σε ένα γλυκύτατο σάρκωμα. Μπαίνεις στο νερό και μαρινάρεσαι στο κάτουρο εκατομμυρίων γιαγιάδων και παππούδων που ξυπνήσανε πριν το χάρο [εκεί γύρω στις πέντε] και μέχρι τις δέκα μάξιμαμ, φρόντισαν να εξαπολύσουν τόνους σωματικών υγρών στο πέλαγος. Επίσης ενίοτε πρέπει να κολυμπήσεις ένα χιλιόμετρο μέσα σε δισεκατομμύρια μαύρα σαν πίσσα φύκια και λάσπη -επειδή έχει και εκβολές ποταμού κάπου εκεί γύρω- μέχρι να φτάσεις πιο μέσα [λογικά έχεις ήδη πιάσει γκρίζα ζώνη], όπου σε υποδέχονται φρικαλέες μέδουσες, ανεξήγητα πρωτόγονα υδρόβια, πεόψαρα που μαστιγώνουν τα πόδια σου, μία γιαγιά που αναδύεται ξαφνικά απ'το πουθενά, τρεις φίλες της που πιστεύουν ότι είδανε καρχαρία, ένα παιδί με μάσκα και αναπνευστήρα που περνάει το χούχου σου για μαρίδα και το βουτάει με την απόχη, γλάροι από πάνω σου που ξυπνά ο γύπας μέσα τους, ένας αχινός που εξώκειλε και αποφάσισε να ανοίξει το σπιτικό του στην άμμο, μία καπότα κι ένας παπάς.

Κι έπειτα βγαίνεις προσπαθώντας να μη σου βγει το μαγιό κι έχουμε θεοφάνεια. Ποιος θα πιάσει το στραβό; Θα'ναι ο τυχερός, ελάτε με τη βάρκα της ευλογημένης. Προσπερνάς παιδάκια χωρίς αντιηλιακό, που χτίζουν προκάτ κάστρα με τοταλμάν πλαστίκ κουβαδάκι και τσουγκράνα κατακόκκινα, οικτίροντάς τα για τον πόνο που θα τραβήξουν μετά. "Έλα, θα γίνει μαύρισμα." Α ναι, το λένε μελάνωμα. Σέρνεσαι μαζί με όλη την άμμο της παραλίας μέχρι την ομπρέλα [που μπορεί και 1. να'χει φύγει απ'τον αέρα 2. να'χεις πληρώσει ένα μεροκάματο 3. να είναι η λάθος ομπρέλα 4. να'ναι η σωστή, αλλά να έχουν μπερδευτεί άλλοι, ένεκα η ντάλα και να'χουν κατσικωθεί στη δική σου], για να ανακαλύψεις ότι σου έχουν κλέψει το κινητό. Και να πεις ότι ήταν κανένα της προκοπής, πάει στο διάολο. Αυτό το σόνυ-έριξον με το λαστιχάκι απ'το μπέικον που πήρες τις προάλλες, να συγκρατεί την μπαταρία, γιατί να σ'το κλέψουν;

Κι άιντε να περιμένεις μέχρι να αποσαθρωθεί η παραλία που μαζεύτηκε ολάκερη ανάμεσα στα δάχτυλα των ποδιώνε και ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ; ΑΜΜΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΑΓΙΟ;;

Η απάντηση είναι "ναι". Διότι ως γνωστόν, το καλοκαίρι είναι εκτός όλων των άλλων και η πιο ερωτική εποχή. Είναι τώρα που το μέτωπο γίνεται παρκέ απ'τη λιπαρότητα και μπορεί ο άλλος να καθρεφτιστεί επάνω σου, πλέον κυριολεκτικά. Οι μονίμως υγραί μασχάλαι δίδουσι έναν αέρα ευρώπης, διότι στην Πράγα τέτοιο καιρό βρέχει και φυσικά η Πράγα είναι το Παρίσι του πρώην ανατολικού μπλοκ. Αντιστοίχως, η Σμύρνη ήταν το Παρίσι της Μικράς Ασίας, η Κωνσταντινούπολη το Παρίσι της ανατολής, το Σβίλεγκραντ το Παρίσι των Βαλκανίων, το Άνω Περτούλι το Παρίσι της Θεσσαλίας, το Χαϊδάρι το Παρίσι της Αθήνας και το Παρίσι το Παρίσι της Γαλλίας. Χα, μόλις πήγα να τη γράψω "Φαλλία". Πόσο λάθος τυπογραφικό.

Μήπως πρέπει να επανέλθει ο όρος θέρος; Θέτε να γίνομε κίνημα;

bilan impromptu

Ίσως εν τέλει αυτό που απομένει, είναι το λείψανο όλων των λέξεων που εκσφενδονίστηκαν βελούδινα και δίχως εχέγγυα. Ή απλά μία γιγάντια προβολή. Ναι, νομίζω πως είναι αυτό. Μία κολοσσιαία προβολή.

[οικτρό άρτγουορκ στο βίδεο]

[και προφανώς διαβάζω γκεστάλτ. ή από γκεστάλτ ή από καύσωνα θα πάω]

pitty seeking [not]

Εντάξει, να σου πω. Δεν ξέρω αν με διαβάζεις κι αν εσύ που με διαβάζεις είσαι εσύ στον οποίο απευθύνομαι. Suck on my existentialism. Ωστόσο θέλω να δηλώσω το εξής: ήμιν σκατάς, συγγνώμη.

Δύο πράγματα με απασχολούν γαμώ και δε με βλέπω να κοιμάμαι. Πρώτον, να καταφέρω να σου ζητήσω συγγνώμη εκ του σύνεγγυς. Και δεύτερον, το ότι ο domo που μου χάρισες, βρίσκεται δέσμιος στο νταμάρι και δεν ξέρω αν έχω κάποιον τρόπο να τον σώσω -όσο κι αν έχω το σύνδρομο του σωτήρα.

Γιατί τα γράφω εδώ; Δεν έχω ιδέα. Μπορεί να μου επιτεθούν δισεκατομμύρια κουνούπια και να μου ρουφήξουν το αίμα καθώς κοιμάμαι -αν βέβαια κοιμηθώ. Μπορεί επίσης να γίνω εγώ κουνούπι και να... οκέι φακ δις.

Τόση χαρά, ούτε εγώ

Μα άκου!

Άκου πόσο ωραία γεύση έχει τούτο το ορεκτικόν!

Τρεζ α λα μοντ

Περπατώντας στην κοιτίδα της παρακμής [σέρρες ιζ δε νέιμ], εντόπισα ένα μαγαζί που -φυσικά- έχει μείνει ίδιο κι απαράλλαχτο από κτίσεως κόσμου. Βέβαια αλλάζει τη βιτρίνα πολύ συχνά [για τα δεδομένα του εμπορεύματος], αλλά είναι το μόνο σημείο ζωής που δίνει. Ανησυχητικό, φευ, καθ'ότι είναι υπόνοια ύπαρξης αγοραστικού κοινού. Άγχομαι!

Ξεκινώ με φωτογραφία της προσόψεως, δίδοντας έμφαση στην επωνυμία του μαγαζιού.

..το οποίο πασιφανώς δεν απαντήθηκε ποτέ.

ΚΑΙ συνεχίζομε, με ενδεικτικά κλόουζ-αψ του εμπορεύματος, διότι τούτος ο τόπος έχει πολλά να διδάξει όσον αφορά στο ενδυματολογικό -και όχι μόνο- στο άθενς, που μας το παίζει και κάπιταλ. Πτύω.

Κόκκινο, χρώμα παθιασμένο διά γυναίκας που ξέρουν τι θέλουν και το διεκδικούσι δυναμικώς. Λένε ότι οι λαρισαίες ντύνονται σαν να πηγαίνουν στα όσκαρΖ όταν βγαίνουν για καφέ. Ε, στο μπουγάτσαβιλλ ντύνονται έτσι για να πετάξουν τα σκουπίδια. Πλούραλ.

Ποια γκάγκα και αηδίες, τούτο'δω το κομψοτέχνημα τα έχει όλα: κιουλτίρ κι εξτραβαγκάντσα. Έχει το φιόγκο του, ναι. Αλλά είναι φουλ σατάν σε τιρκουάζ απόχρωση, άρα μιλάμε για ένα τατς από Μάρλεν Ντίτριχ και γαλάζιο άγγελο. Ή άγγελολ, αναλόγως. Χριστέ μου, έγραψα λολ, με χάνετε. Συνεχίζομε!

Και σου λέω εγώ: είσαι στο μπουγάτσαβιλλ και σου'ρχεται απρόσμενη πρόσκληση για ντινέ στου σώτου, με τα σουβλάκια [όπου α προπό κάνανε και προπώληση εισιτηρίων για τη συναυλία της βίσση, δε θες να ξέρεις]. Η λογική υπαγορεύει να εμφανιστείς σαν τη Μαρινέλλα, μόνο που επειδή δεν είναι μνημόσυνο, κόλλα ένα γιγάντιο λευκό αντίσωμα μπροστά και κανείς δε θα σου πει συλλυπητήρια. Φυσικά, μότο μας είναι "ό,τι γυαλίζει, χαρίζει", επομένως δε θα μπορούσαν να λείπουν οι ψευδοσβαρόφσκοι απ'το ανσάμπλ.

Εδώ, ο ντεπιές που σε βγάζει ασπροπρόσωπη. Ιδρώνεις σαμπουτάνα σ'εκκλησία, μα δε φαίνεται. Αγάπη από νάυλον η αννούλα; Ταγιέρι από τιτάνιο η Φρόσω.

Και κλείνομε με το μπίζινες λουκ. Τρεις εξαιρετικοί ντεπιέδες, ενδεικτικά. Ο πρώτος σε αυστηρή γραμμή, γκρι σουρί με τσαχπινιά στο πέτο και ανατρεπτικό πουκάμισο. Ο δεύτερος εθνικόφρων, ίσως πιο αυστηρός απ'τον πρώτο, δία σφιχτομούνας [το καρτελάκι είναι βασικόν αξεσουάρ]. Ο τρίτος είναι υδροχόος. Γκρι, μα πιο φριβόλ. Μπροκάρ σχέδιο τύπου στάμπα pullandbear. Πουκάμισο από αλουμίνιο. Και οι τρεις ντεπιέδες, ωστόσο, απευθύνονται σε κυρίες ακρωτηριασμένες -υποδηλούται από το μήκος των μανικίων.

Για παραγγελίες, εντός.

[Ευχαριστώ τη Δέππυ, διά το χέρι και την ψηφιακή. Θα αξιωθώ να πάρω κι εγώ. Ψηφιακή. Χέρι έχω -κι έχω κι ένα ακόμα, εφεδρικό.]

deconstructive romance

Μπορεί να είμαι μια ευγενική ψυχή, ένας μπονόμ, να με διέπει μία νομπιλιτέ. Χαουέβερ, μερικές φορές το πολύ ρομάνς καταντά εμετίκ -και απολογούμαι προς κάθε Μποβαρύ που αποζητά ένα ιδεώδες, αλλά βρήκα ένα σάιτ που χρήζει αποδόμησης. Εξκιουζέ.

Το βουβουβού.ονλυλόβ.γρου -σιγά μη βάλω και λινκ- προτείνει διάφορα περί έρωτος και λοιπών γλυκερών καταστάσεων, σε περίπτωση που βγεις ραντεβού με καθηγήτρια οικιακής οικονομίας πουχού και θες να αυξήσεις τις πιθανότητες επιτυχίας.

Ωστόσο κάποια ζώδια φέροντα έναν εξτρά κυνισμό, απλώς θα βγάλουν απ'την τσάντα ένα ντούσμπαγκ και θα απελευθερώσουν τόνους ξερατού και γαστρικών υγρών. Παρντόν αν τρως.

Διότι στο "Η αγάπη αποτελείται από μία ψυχή που κατοικεί σε δύο σώματα", η μόνη λογική απάντηση είναι "και η διπολική διαταραχή επίσης".

Αντιστοίχως..

"Στα όνειρα και την αγάπη τα πάντα είναι δυνατά". Φυσικά. Το ίδιο ελπίζω και για το τσίπουρο στην κάβα σου.

"Η νύχτα μου έχει γίνει ένα γλυκό ηλιοβασίλεμα εξ'αιτίας σου". Αυτό με ένα ζάναξ των 0,5 και για ένα ημίωρο. Εν συνεχεία δεν έχει ούτε ηλιοβασιλέματα ούτε πύρινες θάλασσες. Απλά νεκρικό, βαθύ ύπνο.

"Αν αφαιρέσεις την αγάπη, η γη είναι ένας τάφος." Αν όμως προσθέσεις λίγο χόρτο, η γη είναι ένας μπάφος.

"Το μόνο αληθινό δώρο είναι μια δόση από εσένα." Χάου σβιτ, μάι γκοντ. Τηλέφωνο ΟΚΑΝΑ: 2108898200. Έχει και fucks.

"Έγινα ένας νερόμυλος, που γυρίζει και σε γεύεται, όσο τα νερά κινούνται." Εντάξει, πες μου. Υπάρχει καλύτερη περιγραφή για το γλειφομούνι;

"Αγάπη είναι η φιλία μέσα στη φωτιά." -Γεια, είμαι η Κούλα! -Γεια, είμαι η Φωφώ. Ωραία δεν καίγεται το νεοκλασσικό; -Ναι, είναι εξαιρετικό. Λες να πέσει το φλεγόμενο ταβάνι πάνω μας; -Αχ, ναι μακάρι! Θες να γίνουμε φίλες μέσα στη φωτιά; -Αμέ! -Σ'αγαπώ.

"Η καρδιά μου είναι πάντα στην υπηρεσία σου." Αυτό είναι εξαιρετικό για φλερτ μεταξύ δημοσίων υπαλλήλων. Τύπου "η καρδιά μου είναι πάντα στο πρωτόκολλο".

Επίλογο για άλλη μια φορά δε βρίσκω. Είναι σάντεϋ, μόλις ξύπνησα, θέλω γλυκό. Μπονζούρ.

Νέο πόκεμον!

Να λοιπόν που υπάρχει και κάτι πιο αισχρό από το παιδικό πορνό. Κατ'εμέ θα έπρεπε να έχει ήδη απαγορευτεί, πρωτίστως για λόγους αισθητικής. Θα μου πεις "νωρίς το ανακάλυψες". Ε όχι. Γνώριζα την ύπαρξή του από πριν, αλλά δεν τολμούσα να δω ένα ολόκληρο βίδεο. Φοβόμουν για τις αντιδράσεις μου.
Ορίστε το ανερχόμενο ταλέντο, τα βγιουζ του συγκεκριμένου είναι περί τα εξήντα εκατομμύρια -θα πρέπει να έχει γκραν σουξέ. Προσωπικά θα προτιμούσα να ακούω βδέλλες να ερμηνεύουν τραγούδια της εποχής του αττίκ ή τη βιτάλη να τραγουδάει το λάικ ε βέρτζεν. Ωστόσο αυτή η νέα εποχή πασιφανώς δε συνάδει με το δικό μου κόνσεπτ.

Αβάδιστη, μη μου λέτε μετά διά την Μελοδήν Γαρδώ, δε συγκρίνεται μ'ετούτο. Αν έρθει διά λάιβ εμφάνισιν, θα κλείσομε εισιτήριον άμεσα. Μία απορία μου: πόσα ρολόγια μπορεί να φορέσει κανείς;

Είδη δώρων

Και θες, ρε παιδί μου, να κάνεις ένα δώρο. Τίποτα το εξτραβαγκάν, κάτι συμβολικό. Έχει γενέθλια το αφεντικό σου. Έχει γιορτή η κόρη του αφεντικού σου. Γιορτάζετε το μπαρ-μίτσβα του παππού του αφεντικού σου. Η μάνα του αφεντικού σου κλείνει ένα χρόνο με χλαμύδια. Έχεις τέλος πάντων μία πολύ σπέσιαλ οκέιζον και δε θέλεις να εμφανιστείς με άδεια χέρια. Δεκτόν.

[ΝΑΙΑΛΛΑΠΩΣΝΑΠΑΡΩΔΩΡΟΜΕΣΑΣΤΗΝΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΚΡΙΣΗΑΑΑΑΑΑΑΑ]

Ψυχραιμία. Με ένα ταπεινό μπάτζετ, μπορεί να γίνει δικό σου ένα βαθιά συμβολικό δώρο, με τεράστια χρηστική αξία:

Τα κακάκια.

Κι επειδή το καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα μας έχει κάνει πιο επιρρεπείς στην ποικιλία, το εν λόγω σάιτ [να και το λίνκι http://www.ouaou.gr/html_prod/prod_5244.html ] προτείνει τρεις -μέχρι στιγμής- διαφορετικές ποικιλίες κακακίων, αναλόγως των αισθητικών κριτηρίων και του αποδέκτη, βεβαίως βεβαίως.

Κι ανησυχείς για την τιμή; ΜΑ ΓΙΑΤΙ; Κοστίζει κάτι λιγότερο από ένδεκα ευρώ. Άντε να βάλεις και τα μεταφορικά, πάει στα 15 -μάξιμουμ σου λέω εγώ. Επένδυση.

[ευχαριστώ τη χέλεν διά την προσφορά του λινκίου. τροφοδοτήστε με, είμαι εν αδρανεία.]

Ο Στάλιν ζει!

Ο Στάλιν, γνωστός για την προσωπολατρεία του και το μουστάκι του, είναι ζωντανός. Μετενσαρκωμένος σε γυναίκα, άνοιξε βλογ διότι η προσωπολατρεία είναι βίωμα και δεν ξεθωριάζει, όσες ζωές και να περάσεις.

Στο πόνημά του -σόρρυ, της- αυτό, μας μπάζει στη γεμάτη γκλαμ ζωή του -σόρρυ, της. Όπως δηλώνει στην αρχή, αποφάσισε άφτερ άουρζ οβ θίνκιν να μας κάνει την τιμή του να μοιραστεί το βλογ του -σόρρυ, της- μαζί μας. Είναι όσο να πεις μία μεγάλη απόφαση το να ανοίξεις ένα βλόγι, ειδικά τώρα που ο βλόγερ ζητά και αριθμό τηλεφώνου για επιβεβαίωση μέσω εσεμές.

Διαθέτει και απόσταγμα φιλοσοφίας. Με νοσταλγία θυμάται τη θεία που έκανε κλύσμα με chanel No5, περιγράφει λεπτομερώς εξόδους σε χιπ αθηναϊκά στέκια και ιβέντς όπως ένα πρότζεκτ της χάι-κλας σκολής zer-fam, όλα οτ-κουτίρ και τόσο προχώ που βγαίνουν οι νευρώνες μου και γίνονται σινιόν από μόνοι τους. Έχομε και κείμενα γιομάτα παλιά Αθήνα, με ρομαντικάς δηλώσεις επί των ανθέων που μπορούνε να σου προσφέρουνε εξόν από ομορφιά, αυτοσυγκέντρωση και γαλήνη για την επικείμενη εξεταστική, λέει.

Πόζες που αναδεικνύουν το αρχαιοπρεπές κάλλος του -σόρρυ, της- κάτω από κάσωμα πόρτας με αέτωμα -κατασκευής 2002, αν βλέπω καλά- και με το αναπόσπαστο μα πάντα ιν μωζαΐκ παρκέ, βρίσκονται διάσπαρτες σε όλο το βλογ. Κάπου έχει βάλει την ίδια φωτογραφία δύο φορές, αλλά το'χω πάθει κι εγώ με βίδεο σε παρελθόν ποστ, οπότε δεν μπορώ να σχολιάσω εκ του ασφαλούς.

Ως γνήσιο φάσχιον άικον, δηλώνει πως πήγε μέχρι τα στάρμπαξ για να πάρει καφέ. Διάλεξε για την περίσταση μια άσπρη πουκαμίσα και ένα μαύρο κολάν, αξιοπρεπής εμφάνιση διά τους παπαράτσηδες που καραδοκούν πάντα στην πόρτα της. Τα κείμενα διατίθενται και εις την αγγλικήν, διότι το βλογ έχει προοπτικαί διεθνούς καριέρας. Βέβαια στο αγγλικό κείμενο τα starbucks μετατρέπονται σε starbuck, μείωση για την οποία δυνητικά ευθύνεται η ισοτιμία λίρας-ευρώ που δεν παρακολουθώ, αλλά λογικά ο Στάλιν κάτι παραπάνω θα ξέρει, ένεκα το ηγετικό παρελθόν.

Θέτε και συναίσθημα; Δείτε το φουλ σαντιμαντάλ ποστ διά την παλαιάν γκούτση μπαγκ του [σόρρυ, της] -και δώστε έμφαση στο φριζάρισμα-από-άποψη της ενδεκάτης φωτογραφίας.

Καλέ δεν έδωσα λινκ; Πάρε, να ζηλέψεις κι εσύ: http://christinageorgo.blogspot.com

υ.γ.: Σε μία φωτογραφία φοράει τα γυαλιά της γιαγιάς Ανθούλας, που έχω αποκληρώσει. Τώρα που προφανώς είναι φάσχιον άικον, μάλλον θα πρέπει να την επαναπροσεγγίσω. Fnac you.

υ.γ.2: Ζίψεν, μερσί για την παραχώρηση του λινκ. [η παράληψις διορθώθηκε]

Αφιέρωμα στο σεξ, μέρος τέταρτο

Ναι, είναι γεγονός! Το αφιέρωμα στο σεξ, αυτό το πόνημα ανεύρεσης του υποφόσκοντος σεξ στους στίχους φαινομενικά σεμνών ιστορικών τραγουδιών, επέστρεψε. Αντικείμενο μελέτης του τετάρτου μέρους, είναι το γνωστό σε όλους άσμα με τον όχι και τόσο σεμνό τίτλο, "άνοιξε-άνοιξε". Δε θα σχολιάσω κάτι επ'αυτού, ας περάσουμε στην περεταίρω ανάλυση του στίχου. Α προπό, έχει αλλάξει η γραμματοσειρά ή είναι η ιδέα μου; Μπορεί ο βλόγερ να έρθει για μια φορά στα σύγκαλά του και να μη συμπεριφέρεται σαν αυτονομημένη δημοκρατία; Τέλος πάντων, λετ ας κριέιτ:

Το παράθυρο κλεισμένο, [είσαι παρθένα ή απλώς κλειστομπούτα;]
σφαλισμένο, σκοτεινό, [..μάλλον θα καταλήξω στο "παρθένα".]
για ποιο λόγο δεν τ' ανοίγεις [η ανάλωση στην αναζήτηση ενός "επειδή"]
πεισματάρα, να σε 'δω; [γυμνή]

Άνοιξε, άνοιξε, [ικεσία]
γιατί δεν αντέχω, [οι ορμόνες βράζουν, η προσμονή πονά]
φτάνει πια, φτάνει πια [στο λαιμό μου, ξεχειλίζω]
να με τυραννάς. [εδώ είναι η πρώτη s/m τροπή του στόρυ. γενικά και χωρίς περαιτέρω λεπτομέρειες.]

Ξεροστάλιασα στ' αγιάζι [με το πουλί στο χέρι]
ώρες να σου τραγουδώ, [όπου τραγουδώ=πασπατεύω, πιλατεύω και άλλα προκαταρτικά]
η καρδιά μου φλόγες βγάζει, [κι άμα κοιτάξεις πιο κάτω, ολοκαύτωμα]
μα δε βγαίνεις να σε 'δω. [γυμνή]

Άνοιξε, άνοιξε, [τρία δάχτυλα δε φτάνουν;]
γιατί δεν αντέχω, [έβαλα και το κεφάλι, παθαίνω ασφυξία]
φτάνει πια, φτάνει πια [στο φάρυγγά σου ο αγκώνας μου]
να με τυραννάς. [εν τέλει μ'αρέσει, είμαι ο υποτακτικός σου]

'round midnight

Η ατέρμονη προσπάθεια μιας συγκεκριμένης κάστας να αναπαραχθεί, με συγκινεί. Έχει κάτι το βαθιά μικροαστικό, μία ακόρεστη ανάγκη για αυτεπιβεβαίωση, για μία ανατροφοδότηση που προφανώς δε θα'ρθει ποτέ κι αυτό το βρίσκω θεμελιωδώς γραφικό.

Εγώ απλώς βλέπω απ΄το σινεμασκόπ του δωματίου μου μια θέα που βαρέθηκα, ελαφρώς ενοχλημένος απ'το καστ, ενίοτε θυμωμένος με το σενάριο.

Η τελευταία προβολή ξεκίνησε. Την έχασες.

Ηθολογία ζώων

Ένα λεωφορείο απέναντί μου κραυγάζει μέσα σε αηδιαστικά ροζ [ματζέντα για την ακρίβεια] φόντο, ότι βρέθηκαν χίλια ευρώ. Προσωπικά δεν ενδιαφέρομαι, μπορεί να τα κρατήσει και να τα δώσει σε κανένα πλυντήριο, μήπως και φύγει ένα ποσοστό της μάκας που έχει μαζέψει στην οροφή. Η απέναντι τράπεζα έχει αλλάξει ταμπέλα και λίγο πιο μπροστά μία αφίσα με ένα θύμα ξυλοδαρμού λέει "παίξε όπως είσαι", διαφημίζοντας ένα ονλάιν καζίνο. Ναι, φυσικά, γιατί ως γνωστόν μετά από μία επίθεση οποιουδήποτε είδους, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει κανείς είναι να σπεύσει σε ένα καζίνο και να τινάξει την μπάνκα στον αέρα. [Αλήθεια, θυμάται κανείς το "μέγκα μπάνκα" με το Γιώργο Πολυχρονίου; Ή μάλλον, θυμάται κανείς το Γιώργο Πολυχρονίου;]

Μοιράζομαι εμπειρία: χθες είδα μία ταινία με ζώα. Η υπόθεση ήταν λίγο-πολύ απλή. Ένα υπερτροφικό γουρούνι προσπαθούσε να πείσει τρεις κάμπιες ότι η αναπαραγωγή έχει πλάκα -διότι είναι γνωστό τοις πάσι πως ο οργασμός του γουρουνιού έχει μία σεβαστή διάρκεια. Οι κάμπιες πείθονταν η μία μετά την άλλη και τις βλέπαμε να αναπαράγονται με μία χαρακτηριστική βραδύτητα και έλλειψη ενδιαφέροντος, αλλά υποθέτω πως έφταιγε το ότι τα γυρίσματα έγιναν κατά τις πρωινές ώρες.

Το υπερτροφικό γουρούνι μας συστήθηκε ως μαριάννα ντούβλη και δήλωνε ασταμάτητα πως είχε στην κατοχή του το σκήπτρο της πουτανιάς. Προσωπικά δεν το έχω δει ποτέ, αλλά υποθέτω πως θα μοιάζει με τα μπαστούνια των μητροπολιτών, μόνο που αντί για δικέφαλο αετό, λογικά θα έχει ένα άλλο δικέφαλο πουλί. Εν συνεχεία, το υπερτροφικό γουρούνι αναπαράχθηκε με δύο άλλα ζώα που δεν κατάφερα να καταχωρήσω κάπου, παρά τα πέντε συναπτά έτη στο βιολογικό. Όλοι περνούσανε όμορφα και το υπερτροφικό γουρούνι μας χάρισε κισλοφσκικά πλάνα, όπου γέμιζε η οθόνη χοιρομέρι.

Λίγο πριν το τέλος, το υπερτροφικό γουρούνι μεταλαμπάδευσε τις γνώσεις του περί αναπαραγωγής σε μία ακόμη κάμπια, η οποία ενώ αρχικά δε φαινόταν και πολύ πρόθυμη, έμαθε γρήγορα από την κάτοχο του σκήπτρου της πουτανιάς και έβγαλε -της το αναγνωρίζω-τη δασκάλα της ασπροπρόσωπη.

Ήταν μία ταινία πολύ ενδιαφέρουσα και απ'ότι έμαθα θα έχει και συνέχεια, όπως άλλωστε συμβαίνει με όλα τα θρίλερ. Με την ευκαιρία, θα ήθελα ως ηθοποιός να δηλώσω πως είμαι βαθιά περήφανος που η μικρή μας χώρα έχει επιτέλους μία αναπτυσσόμενη κινηματογραφική βιομηχανία, δεδομένου του ότι -όπως έμαθα- το υπερτροφικό γουρούνι φιλοδοξεί η εν λόγω ταινία να παρουσιαστεί στις Κάννες. Βλέπω πως ο δρόμος για'μας, τους νέους δημιουργούς, έχει ανοίξει σαν το γκραν κάνυον και δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα, παρά την κακή κατάσταση στην οποία βρίσκεται η μικρή μας χώρα αυτή τη στιγμή.

Ευχαριστώ, υπερτροφικό γουρούνι. Το δέρμα μου είναι σαν πορσελάνινο!

Νόημα

κάποιοι το'χουν βρει:

writer's block

Είναι η πλέον αναμενόμενη και φυσιολογική αντίδραση σε κάθε μεγάλο σοκ. Μία σιωπή που έρχεται και καλύπτει τα πάντα και συνήθως κρύβει μία μεγάλη και βαθειά περισυλλογή. Για να είμαι ειλικρινής, δεν ήθελα να πάρω ουδεμία θέση μέσα σε όλο αυτό -τουλάχιστον όχι μία κοινοποιημένη θέση.

Ξέρω ότι δεν είναι καιρός για χιούμορ ή κυνισμό, ότι δεν είναι ώρα για λαϊκισμούς επίσης ή για υπερβολές. Έχουμε μία χώρα σε αποσύνθεση και τέσσερις νεκρούς. Κι είναι λογικό να μας έχει παγωμένους και καθηλωμένους σε έναν αγχωμένο και αγχώδη απολογισμό. Το θέμα όμως είναι σε τι ακριβώς κάνουμε απολογισμό.

Παρ'όλο που το όλο θέμα είναι καθολικό [δηλαδή αφορά στη χώρα μας], τελικά στις ρίζες του είναι ξεκάθαρα ατομικό. Τι κάνει ο καθένας μας σ'αυτήν την πιεσμένη περίοδο; Είναι το βασικό ερώτημα που θα απαντήσει καθένας μόνος του. Από'κει και πέρα, όμως, έχουμε και μία πληγή να κλείσουμε και είναι μία πληγή που μπορούμε να θεραπεύσουμε μόνο με το να έρθουμε πιο κοντά ο ένας στον άλλο.

Η Αθήνα αυτή τη στιγμή είναι μία πόλη κουτσή και χτυπημένη. Η Αθήνα αυτή τη στιγμή είναι η Ελλάδα [μια που ό,τι συνέβη συνέβη εδώ και η επαρχία είναι ακόμα σε μία δική της διάσταση, πιο λαρζ]. Και προσωπικά, δεν έχω δει ποτέ καμία απ'τις δύο τόσο θλιμμένη και καταρρακωμένη. Θέλεις να βγεις μια βόλτα για να ξεσκάσεις και βρωμάει ο δρόμος αίμα και χημεία. Οι άνθρωποι έχουν ερωτηματικά για μάτια και πάγο στα χέρια.

Ωστόσο, μπορούμε μέσα σε όλο αυτό το χάλι να βρούμε τις ισορροπίες μας. Δεν είναι κακό. Είναι η ανθρώπινη φύση. Και η ανθρώπινη φύση ζει με τις μνήμες της αγκαλιά και τα μάτια στο αύριο.

Πέρα από κάθε συναισθηματισμό, είναι άνοιξη. Μέσα στην όλη φριβολιτέ της, μπορούμε να βρούμε ο ένας τον άλλο και να ξεγλυστρίσουμε απ'αυτήν την κατάσταση, πριν από άμυνα πέσουμε σε νάρκη μέχρι να περάσει και ζήσουμε -ή μάλλον προκαλέσουμε- τη δική μας great depression.

Δεν ξέρω ποιος επίλογος ταιριάζει σ'αυτό το ποστ. Γι'αυτό και το αφήνω μετέωρο.

όσα δέρνει ο άνεμος

Εντάξει, είχα ακούσει πως η ψυχοθεραπεία είναι δύσκολη, αλλά τώρα που το βιώνω μπορώ να πω πως δεν είναι καθόλου ωραίο. Δε με πιάνει η κλασσική μίρλα, αντιθέτως, πραγματοποιώ αλλαγές τάχιστα. Μέχρι που και η φράου γκεστάλτ μου είπε πως συγκινείται επειδή παλεύω μόνος μου, λέει.
Ναι. Μολαταύτα, χθες ανακαλύψαμε λάσπη ετών και δεν ήταν ό,τι πιο ευχάριστο για μία μέρα που φυσούσε δαιμονισμένα [όχι ότι σήμερα φυσάει λιγότερο] και χτυπούσαν τα παράθυρα και το απέναντι οικοδομικό τετράγωνο ξεριζώθηκε και στροβιλιζόμενο σαν πλυντήριο προσγειώθηκε στην παλλήνη και ένα άλογο χτύπησε στο παράθυρό μου κι έγινε άμορφη μάζα σιδηρικώνε και όλη τη νύχτα άκουγα τα ντάγκα-ντούγκα-ντρίγκι ντρίγκι μάνα μου και κουλουριαζόμανε στο πάπλωμα και δεν μπορούσα να κουνηθώ, παρά μόνο έμενα με τα μάτια ορθάνοιχτα μέχρι που έτσουζαν και δεν μπορούσα να δω τίποτα, όχι ότι είμαι κανένα σούπερ χίρο και μπορώ να δω σε σκοτάδια και μέσα από τοίχους αλλά όσο να πεις κάτι βλέπω κι εγώ μες στο έρεβος και τα παράθυρα -όλου του τετραγώνου- συνέχιζαν να χτυπούν και κάθε φορά πεταγόμουν, μα βγήκε ο ήλιος και μπόρεσα να ηρεμήσω σχετικά μα και πάλι είχα για ρούχο μου το φόβο που η φράου μου έβγαλε στην επιφάνεια και δεν μπορούσα να κουνηθώ, μήτε καλά καλά να αναπνεύσω, κάτι που μοιάζει με κρίση πανικού αλλά στο πιο σικ.
Με δυο λόγια, αυτό το γκεστάλτ καλό, χρυσό, αλλά το να φοβάμαι να κοιμηθώ ξεπερνά κάθε όριο. Μου φαίνεται παράξενο το να έχω κι εγώ κάτι πιο σοβαρό μέσα μου απ'το "πόσο ταράχτηκα που κόπηκα στις εξετάσεις του εθνικού". Και να φοβάμαι, να μου βγαίνουν ευαισθησίες. Θα μου πεις, εδώ βγήκανε στην καιτούλα τη γαρμπή
*παρένθεση

κλείνει η παρένθεση*
γιατί όχι και σ'εμένα; Βέβαια αυτηνής οι ευαισθησίες είναι διαφορετικές απ'ότι βλέπω. Θα γράψω τραγούδι για τη δυσανεξία στη λακτόζη, θαρρώ πως θα βρω κοινό.

φρίκη friday

Λεωφορείο του ΟΑΣΑ. Πίσω θέσεις. Εγώ. Απαστράπτων, μουνίμως. Απέναντί μου αυτές. Που ποτέ δε θέλεις να έχεις για συνεπιβάτιδες. Φωνή-υπέρηχος. Μαλλί βγαλμένο από βίδεο κλιπ των σταβέντο [το "μέσα σου", φορ δε ρέκορδ]. Νύχια κόπυ-πέιστ από τσόντα του φίλμνετ. Ροζ. Σιχαμένο, μιαρό ροζ, σαν μπουκαμβίλια σε κλιμακτήριο. Παντελόνι τζιν. Η μία μαύρο, χωμένο σε καφέ μπότες. Η άλλη μπλε, θρονιασμένο σε γόβα με ευμεγέθη φιόγκο κι ένα ψευδοσβαρόφσκι στη μέση.
Κατεβαίνουμε Σύνταγμα. Πάω προς το μετρό, με την ελπίδα πως θα τις χάσω. Με ακολουθούν. Γιατί;
Μπαίνω στο μετρό κινούμενος προς Αιγάλεω, με την ελπίδα πως θα τις χάσω. Με ακολουθούν. Γιατί;
Κατεβαίνω Μοναστηράκι, με την ελπίδα πως θα κατέβουν Ελαιώνα. Με ακολουθούν. Γιατί;
Τρέχω στα στάρμπαξ της Μητροπόλεως, με την ελπίδα πως δεν ξέρουν τι είναι. Με ακολουθούν. Γιατί;
Κάθομαι σε ένα τραπέζι και τις έχω απέναντί μου. Η μία φοράει κουφετί παλτό. ΓΙΑΤΙ;
Την κοιτάω. Με εμπνέει. Θα γράψω:

..::Ωδή στην ηλίθια::..
Αυτή η κούρμπα που κάνει το μαλλί σου,
αυτή η κούρμπα στηρίζει το γυαλί σου.
Αχ να'μουνα κουμπί στο ροζ παλτό σου,
ή έστω ψίχουλο του τοστ σου.
Ξεχειλίζουν δάχτυλα οι μπαλαρίνες σου
και το νερό σκοντάφτει στις τσαχίλες σου.
Μαύρο καφέ η τσάντα σου η longchamp,
θα σε κυκλοφορήσω στα elysees τα champs.
Φοβάμαι μόνο πως μυρίζεις μασχαλίλα
και στις εξόδους σου, φοράς μποτάκι fila.
Πάνω στην κούρμπα των μαλλιών σου,
βλέπω τα ίχνη των φιλιών σου.
Γιατί σταμάτησες να τρως το τοστ;
Σ'απασχολάει κάποιος γκομενόστ;
Συνέχισε να τρως το τοστ,
μην έρθω και το φάω εγώστ.
Καλά που δάγκωσες ξανά το τοστ,
και δε σου το'φαγα εγώστ.
Άσε που ήρθε η ώρα πια,
να πω του τοστ σου ένα γεια.
Κατάρα δίνω και ευχή,
αυτή σου η κούρμπα μη χαθεί.

Λοβοτμήστε με

Πρόλογο για το ποστ δε βρίσκω. Πήγα για θέραπυ σήμερα και η φράου γκεστάλτ με ράπισε πολλάκις. Ανέκυψε θέμα βαρύ κι εγώ βγήκα απ'το νεοκλασσικό σε μια κατάσταση να με πάνε τέσσερις. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να επανέλθω, περπάτησα στην Πλάκα, η οποία ήταν γεμάτη από τουρίστες, μερικοί από τους οποίους θέλανε να με φωτογραφήσουνε κιόλας. Σου λέει "δις μαστ μπι δε ορίτζιναλ γκρικ σαϊκόζις". Το απέφυγα. Με τακτ.
Το θέραπυ έδρασε σήμερα σαν τουμποφλό μέσα μου και αφού εδέχθην τα ραπίσματα της φράου, συνέχισα να αυτοχαστουκίζομαι για το υπόλοιπο της ημέρας. Αυτό βέβαια δεν είναι καθόλου κακό, επειδή υποτίθεται πως τούτος εστί ο σκοπός του θέραπυ: η βελτίωση διά πυρός και σιδήρου.
Μέχρι στιγμής σκεφτόμουν πως στόχος του θέραπυ είναι επίσης η αποδέσμευση από κάθε ενοχή που με δέρνει και με καθιστά δυσλειτουργικό [ή απλά, βόδι]. Ωστόσο, σήμερα κατάλαβα ότι ένας ακόμα πιο σημαντικός στόχος είναι η συνειδητοποίηση του μεγαλείου της μαλακίας που με δέρνει.
Διότι δε μιλάμε απλώς για "ε μωρέ έχω κι εγώ μια μικρή μαλάκυνση". Μιλάμε για μαλακία. Μεγαλειώδη, πομπώδη, μασίφ μαλακία.
Συζητώντας προ ολίγου στο τελεφόν, έμαθα ότι η στάση μου σε συγκεκριμένες περιστάσεις, ομοιάζει μ'αυτήν ενός γιατρού που μπροστά σε έναν τραυματισμένο από αυτοκινητιστικό, πουχού, προτείνει ευθανασία. Βέβαια, επειδή είπαμε ότι μιλάμε για μαλακία από τις λίγες, εγώ είναι σαν να προτείνω ευθανασία και στο απλό κρυολόγημα. Το οποίο βάζει τον εκάστοτε ασθενή στη διαδικασία να πιστέψει πως η ζωή του έχει μηδαμινή σημασία και πως καρφί δε μου καίγεται ζήσει-πεθάνει [ασχέτως του ότι εμένα όχι απλά μου καίγεται καρφί, λιώνει κιόλας]. Μ'αρέσει που ο μπαμπάς μου ήθελε να γίνω γιατρός.
Είμαι πρωτεύον θηλαστικό, άρα ζώον. Δεν αντιλέγω. Απλώς πρέπει -όχι, θέλω- να σταματήσω να προβάλλω σε κάθε δυσκολία μία ντετερμινιστική στάση υπό μορφή ερώτησης, γιατί καταντώ γραφικός και επίσης είναι σαν να το προκαλώ. Δε θέλω να το προκαλώ. Θέλω χαρά και τσαχπινιά.
Να και μία wish-list που θα εξελίξω και θα κολλήσω στο ψυγείο μου ή στον τάφο μου:
-η ευθανασία δεν είναι λύση [αλλά η λία είναι βίσση. σόρρυ, κολλούσε]
-να μετριάσω τα νεύρα μου [για να μην καταντήσω "αυτή η ομίχλη του λονδίνου με πειράζει"]
-να αποβάλλω τον πανικό μου [με γερνά κιόλας]
-να κρατήσω το δράμα για τη σκηνή [ή για το χώρο του τέλος πάντων]
-να πίνω πολύ νερό.
Προφανώς η σχολή του υπαρξισμού έχει αρχίσει και πάλι τα μαθήματα μέσα μου κι αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό. Τουλάχιστον έχω τη θέληση να κινηθώ προς κάτι καλύτερο. Κι αυτό είναι δέσμευση.

Τώρα να πω και κάτι που απασχόλησε τη συνεδρία μας σήμερα: βλέπω τα πλέον βλακώδη όνειρα τελευταία και καταλήγουν να γίνονται εφιάλτες. Χθες είδα ότι με κυνηγούσε η Μιλένα Αποστολάκη, επειδή διέδιδα ότι μοιάζει με την έμιλυ ελίζαμπεθ, την ιδιοκτήτρια του κλίφορντ, του κόκκινου σκυλιού. Μεταξύ μας, δεν είχα και άδικο -κι εδώ αφήνω τις εικόνες να μιλήσουν:


Δηλαδή, οκέι, είστε ίδιες. Ποιο το πρόβλημά σας;