φαινόμενο

Υπάρχουν πολλά πράγματα που κάνουν το νευρικό μου σύστημα να δονείται και τις απολήξεις των νευρικών κυττάρων μου, να βγαίνουν απ'το κρανίο μου όπως τα φίδια-μαλλιά της Μέδουσας. Ένα απ'αυτά, είναι το τζάστιν μπίμπερ. Ένα άλλο, είναι ο ευτύχης μπλέτσας. Υπάρχει όμως και η ανεξάντλητη πηγή: οι υπεργονείς και τα υπερτέκνα αυτών. Εκείνη η φάρα μικροσκοπικών ανθρώπων, που κουβαλάνε τα υπερτροφικά εγώ των γονέων τους και δεν ξέρω βάσει ποίων κριτηρίων, χρίζονται παιδιά-φαινόμενα.

Το γιουτούμπ βρίθει βιδέων, επιδεικνυόντων τέκνα σε εξτραβαγκάν ασχολίες, τύπου "το ρεσιτάλ του μικρού μου μότσαρτ", "πολυτάλαντος κινεζόπαις ενθουσιάζει με τη βιρτουοζιτέ του στο βιολί", "η εξάχρονη ροζίτα σώκου προκαλεί ρίγη στο κοινό" και τα συναφή. Και βλέπεις ξαφνικά κάτι σαν αυτό:

Το βλέπεις, υποθέτω, πως το βιολί βιώνει έναν υπαρξιστικό διχασμό. Είμαι βιολί; Είμαι εντόσθιο γάτας; Είναι στέλεχος επιχείρησης σε τέτοια ηλικία; Θα μου πεις, ναι ρε ντουντ, αλλά τουλάχιστον κουτσά-στραβά τα καταφέρνει με το έγχορδο το ζυγωτό. Εσύ τι έκανες στην ηλικία του; Τι να έκανα, μον πτι; Να εκτόξευα πυραύλους; Έβαζα φωτιά σε έντομα και επικοινωνούσα με χήνες. Στα δώδεκα έδινα λεξοτανίλ σε χάμστερ, α προπό. Τραγικό, ξέρω. Όπως και το επόμενο βίδεο, όπου πρωταγωνιστεί ο "μικρός τους μότσαρτ".

Πάλι βιολί. Και περιμένεις να ακούσεις κάτι το τουλάχιστον αξιοπρεπές. Κι όμως. Πλέιμπακ. Οπότε ερωτώ: ποίος ακριβώς ο λόγος να καρφώσεις ένα βιολί στο λαιμό του παιδιού σου, να του πεις "έλα, κάνε ότι παίζεις", να βγάλεις βίδεο όχι μόνο στην παραλία, αλλά να το σύρεις στου μουνιού το κέρατο [ειδικά εκεί με τα παιδάκια-ελληνική-ταινία-του-εξήντα-τρέχουμε-πίσω-απ'τον-αραμπά-του-πλούσιου-γαιοκτήμονα, είναι αγαπημένο ενσταντανέ] και να το ανεβάσεις στο γιουτούμπ; Για να το βλέπουν οι υπόλοιποι υστερικοί γονείς του πλανήτη και να αντιδρούν λάικ "ε όχι, γαμώτηηη, η Σουτζούκα μας δεν το κάνει αυτό! Σουτζούκα *σλιατς!* [μαστίγιο] ΓΙΝΕ Ο ΒΙΒΑΛΝΤΙ ΤΩΡΑ!";

Καλέ, το ντύσανε ροζ βάβω το παιδί στην τουρκία; Μα τι κόνσεπτ.. Κι έπειτα θα γυρίσει το παιδί και θα σε σιχτιρίσει και θα'χει και δίκιο. Α, στην ανδαλουσία έγινε πιο μεντιτερανέ. Ξώκοιλο βλέπω, αν και θα'πρεπε να το ανσαμπλάρει με το γυαλί που φορούσε στην τροία. Σαν μπουγατσιανός νταβάς. Εύγε. Συνειδητοποίηση: φοβούμαι πως τελικώς την έχουνε ονομάσει Μότσαρτ. Νάις τσόις.

Και φυσικά, κλείνουμε με κάτι σύντομο.