Ευλόγησον

Κάθε μήνα, εδώ και χρόνια, εμφανίζονται στην είσοδο της πολυκατοικίας δύο κύριοι εκ των οποίων ο ένας μοιάζει με κατσαμπάκι. Πάντα πίστευα ότι τα είχανε, διότι είχα κάνει και την έρευνά μου. Αδέρφια δεν είναι, εξ'αγχιστείας συγγένεια δεν έχουνε, ε τι διάολο πια; Είναι ζευγάρι! Να σημειώσω δε πως το ενδυματολογικόν ανσάμπλ αποτελείται από δύο κομμάτια: τουίντ γκρι ψαροκόκκαλο κοστούμι το χειμώνα και γαλάζιο πουκάμισον χωμένο σε γκρι πανδελόνι λινόν το θέρος.
Οι δύο κύριοι, ή τέλος πάντων ο εις εξ'αυτών, χτυπάνε το θυροτηλέφωνο και ζητάνε τη γιαγιά μου. Θα μπορούσα να σκεφτώ άνετα ότι είναι τριολέ, αλλά δεν. Η γιαγιά μου είναι ο δήμιος του σεξ, οπότε τέτοια θέματα δεν ανακύπτουν ούτε ως ανέκδοτο. Ένα σενάριο παράνομης εμπορίας φαρμάκων θα ήτο πιο ευσταθές. Ωστόσο, όχι.

Το ζεύγος έρχεται και της φέρνει το μαγκαζίν "ο σωτήρ", στο οποίο είναι συνδρομήτρια από την εποχή του χαλκού. Φαντάσου, δεν είχε καν εμφανιστεί ο σωτήρ χιμσέλφ. Κι όμως. Τόσο αφοσιωμένη.

Με τη γιαγιά μου έχω διακόψει διπλωματικές σχέσεις, διότι κάθε μέρα μου πετάει και μια νέα παπαριά. Απορώντας από πού διάολο τρώει τις αναλαμπές, ψάξαμε κάθε πηγή πληροφόρησής της. Είδαμε μυστικά της εδέμ. Είδαμε τη ζωή του κράνους. Είδαμε "το τούρκικο". Το εγκεφαλικό μας φλέρταρε -αυτήν πάλι όχι. Σεξοδιώχτης.

Μέχρι που έπιασα στα χέρια μου το τελευταίο τεύχος του μαγκαζίν. Ο σωτήρ τελικά, μην τον βλέπεις έτσι, μιλά επί παντός επιστητού. Πάντα έχει πρωτοσέλιδο την εκάστοτε γιορτή που απασχολεί το ποίμνιο. Πουχού, τούτο το τεύχος είχε την "ύψωσι του τιμίου σταυρού". Ακολουθούν θρησκευτικά άρθρα.. μέχρι που φτάνεις στη μέση. Πώς ήταν κάτι πορνοπεριοδικά που είχανε για εξώφυλλο τον τρότσκι κι από ένα σημείο και μετά γέμιζε το μάτι σου μουνί; Ε κάπως έτσι κι ο σωτήρ. Αίφνης, εκφέρει άποψη επί παντός επιστητού. Μέχρι που μας αποκάλυψε τα βαθύτερα αίτια της κρίσης. Σου δίδω, αγαπητέ αναγνώστα, το άρθρον υπό μορφήν φωτογραφίας, σε περίπτωση που διαθέτεις εγκεφαλικά κύτταρα με αυτοκτονικάς διαθέσεις.

Αυτό το "μετανιωμένοι στα γόνατα" θα μπορούσε άνετα να είναι ο τίτλος ρομαντικού πορνό. Τύπου αγόρι μόνο κλαίει κι έρχονται οι πρώην του ένας ένας -μετανιωμένοι- και τον τσιμπουκώνουν αγρίως -ακόμα πιο μετανιωμένοι. Έλα, αν ήταν ταραντίνος θα το έβλεπες.

Τέλος πάντων, προσπερνώ το ότι οι όροι τύπου trust είναι για το αναγνωστικό κοινό του μαγκαζίν ότι η σεπλασπλάς για'μένα κι εστιάζω στο εξής: ντουντ, είμαι μια μάνα αμαρτωλή. Εγώ ευθύνομαι για την κατάρρευση της οικονομίας. Ντυνόμουν. Ω το ξέρω, δε θέλεις να με βλέπεις. Αγόραζα ρούχα, ναι! Ωιμέ!

Να σου εξομολογηθώ και κάτι ακόμα; Έτρωγα κιόλας! Ναι ναι, αγόραζα βρώσιμα ήδη και τα έτρωγα, η πόρνη. Ενίοτε έπινα και νερό. Θεέ μου, θα πάω στην κόλαση του δάντη. Ή ακόμα χειρότερα, στην κόλαση του χατζηγιάννη -όχι όχι όχιιιιιιιιιιι!

Τι; Υπάρχει λύση; Να πέσω στα γόνατα; Εντάξει! Α, όχι γι'αυτό.. Μάλιστα. Α για προσευχή. Ναι ναι. Α ναι, μου δίνει και τα λόγια πιο κάτω:

Αβαδίστ, πασταφλόρα και κάθε ενδιαφερόμενος: στο τέλος δίδει ιδέα για φλάσμομπ! Μετανιωμένοι και προσευχόμενοι -φυσικά στα γόνατα- ντυμένοι πόκεμον. Ε;

Να ρωτήσω και κάτι. Η ρευστοποίηση εκκλησιαστικής περιουσίας αποτελεί οψιόν ή το να πέσω στα γόνατα αρκεί;