Και ολίγη λογοτεχνία

Ταράσσομαι ολίγον, ομολογώ, με το βιβλίο που διαβάζω. Γνωστός πια για το πόσο μπροστά είμαι [είναι το ζώδιο, το τιμώ δεόντως], διάβασα μετά από 9836797698 χρόνια τη γυναίκα από βελούδο. Του Φρέδυ, του Γερμανού. Του μπαμπά της ναταλίτσας. Αυτή είναι καρκίνος. Με λέοντα. Πληροφοριακά.
Τέλος πάντων, το βιβλίο τοποθετείται γύρω στα 1850σάμθινγκ, μιλά για το τρικουπέικο και όλο το κοινωνικο-οικονομικο-πολιτικό ανσάμπλ της περιόδου. Το κράτος είναι ανύπαρκτο, καθώς υποτίθεται ότι χτίζεται εκείνη τη σαιζόν, το παλάτι έχει του μουνιού του το χαβά, η χώρα περνάει οικονομική κρίση [σαρπράααιζ!], στους δρόμους σφάζονται όλοι με όλους [σάουντζ φαμίλιαρ], παράλληλα τρέχει πλήρες πρόγραμμα δεξιώσεων με βαλσάκια και γκραντέ κατάστες [τρε σικ], γίνονται απόπειρες δολοφονίας πολιτικών [κάμινγκ σουν όπως πάει], δημοσιογράφοι αυτοχτονούν [νοτ σικ], αποστάται βουλευταί φυλακίζονται [αν η ντόρα είναι ο νέος Ρόκκος Χοϊδάς, θα ξεράσω, θα τα φάω και θα τα ξαναξεράσω], το νεογνό κράτος ζητιανεύει λεφτά εις τας ευρώπας [χμ χμ], εσωτερικές κόντρες καθορίζουν τις μέιτζορ πολιτικές παπαριές που ακολουθούν [τελ μι σάμθινγκ άι ντον'τ νόου], δυστυχώς πτωχεύουμε [κάμινγκ σουν, ες γουέλ] και παρ'όλα αυτά -γκαγκάν γκαγκάν!- οργανώνουμε το πρώτο καμπάκ των ολυμπιακών αγώνων.
Ιζ δις ε ντεζαβού;