Πέμπτη 20 Μαΐου 2010

'round midnight

Η ατέρμονη προσπάθεια μιας συγκεκριμένης κάστας να αναπαραχθεί, με συγκινεί. Έχει κάτι το βαθιά μικροαστικό, μία ακόρεστη ανάγκη για αυτεπιβεβαίωση, για μία ανατροφοδότηση που προφανώς δε θα'ρθει ποτέ κι αυτό το βρίσκω θεμελιωδώς γραφικό.
Εγώ απλώς βλέπω απ΄το σινεμασκόπ του δωματίου μου μια θέα που βαρέθηκα, ελαφρώς ενοχλημένος απ'το καστ, ενίοτε θυμωμένος με το σενάριο.
Η τελευταία προβολή ξεκίνησε. Την έχασες.

6 σχόλια:

  1. Έτσι δε γίνονται με όλες τις αρρώστιες; Αναπαράγονται μέσα μας και μεταδίδονται ύστερα... Δε θα έλεγα τόσο οτι συγκινούμαι όσο οτι δηλώνω θύμα μιας αμείλικτης μικροβιοφοβίας που με εμποδίζει να αφεθώ στον πολυπόθητο πυρετό του βολεψάκια... Ζωή κι αυτή...

    (δυστυχώς για σένα, σε ανακάλυψα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γλυκό μου παιδί εύχομαι να αλλάξετε θέα συντόμως. Κοιτάξτε πάστες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. εστέλλα, η μικροβιοφοβία αντιμετωπίζεται, μπορώ να βοηθήσω! [μεταξύ μας, θαρρώ πως σε ανακάλυψα πρώτος :Ρ]
    αβάδιστη, η θέα θα αλλάξει εντός ολίγου. το θέμα μου είναι το ενδιάμεσο, το τι θα γίνει σ'αυτήν την καταραμένη αίθουσα αναμονής για ένα δίωρο πριν την πτήση. θα μου πεις, φάε πάστες. δε θέλω να φάω πάστες μόνος μου, ωστόσο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. κάποιες κάστες πάντως τα καταφέρνουν περίφημα χρόνια τώρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ..για το καλό τους, ας μείνουν μακριά μου. είμαι βόρειος, δεν τα σηκώνω αυτά. χαίρετε, α προπό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Kαλά έλα να φάμε πάστες μαζί...Καλώς εχόντων των πραγμάτων θα είμαι σπίτι!
    Θα σου ρίξω τελεφόν (όχι στο κεφάλι)!

    ΑπάντησηΔιαγραφή