Σε βαριέμαι

Κάτι το οποίο είναι λίγο-πολύ αναμενόμενο, δεδομένου του γενεθλίου χάρτη μου. Ωστόσο, είναι που μου δίνεις και υλικό.
Θυμάμαι, λοιπόν, γύρω στο δύο χιλιάδες κάτι, οπότε και ο αβραμόπουλος ίδρυσε το ηρωικό κίνημα ελευθέρων πολιτών. Διότι τώρα μιλάμε ή κλάνομε; Άλλο πράμα το κίνημα, άλλο το κόμμα. Το κόμμα μπορεί εύκολα να μεταμορφωθεί σε σημείο στίξης. Μικρό, μηδαμινό, πενιχρό. Μπορεί επίσης να εκληφθεί ως κώμα -τι πιο αδρανές;
Ενώ το κίνημα.. το κίνημα έχει άλλη αίγλη. Σου βγάζει κάτι το μπρουτ, κάτι το ρεβολούσιονάρη, που έτσι κι αλλιώς έδενε γάντι με το ανσάμπλ του μήτσου. Δεν ήταν και σαν την πολιτική άνοιξη του αντωνάκη [του οποίου το ανσάμπλ δε σε προδιαθέτει, γενικώς]. Ήταν η ελίζα βόζεμπεργκ, μα πάνω απ'όλα το τόταλλυ κλάσει λόγκο:

Αυτό το λόγκο σε βάζει σε περισυλλογή, θες δε θες. Ποιο είναι το μότο; Μόνο αυτί με αυτί δε σμίγει; Είναι το λόγκο της σανέλ με μια αλλήθωρη προοπτική; Είναι το κάτι που δένει αυτούς που ζουν χωρισμένοι, θαρρείς; Το βλέπεις ότι το σκέφτεσαι. Σε κάνει ιντελέκτ.
Περνάνε, λοιπόν, τα χρόνια και μανθάνω πως η ντόρα ιδρύει το δικό της απαυτό. Το χαρακτήρισε ως κίνημα κι αυτή, βαδίζει σε μονοπάτι ιερό. Ωστόσο, εντάξει, καταλαβαίνω ότι η χώρα περνάει μια κλιμακτήριο. Εντάξει. Είναι ανάγκη όλα να είναι τόσο βαρετά; Δηλαδή συγγνώμη. Είναι λογότυπο αυτό;

Οκέι, μου'χουν πει πως το πορτοκαλί είναι συμπληρωματικό του μπλε ή κάτι τέτοιο. Δε θυμάμαι. Προσωπικά το βρίσκω απαράδεκτο σαν συνδυασμό -και ξέρω πως είναι τα χρώματα του βλόγγερ.ψομ, αλλά δεν είπα ποτέ ότι είμαι και φαν. Είναι σαν την εποχή που ήμουν στο δημοτικό και ζωγράφιζα μπλε σπίτια με ασημένιες λεπτομέρειες [και ανθρωπάκια με ευδιάκριτα βυζιά, ανεξαρτήτως φύλου διότι ήμουν πάντα της ισότητας]. Μα φυσικά και είναι θέμα απόχρωσης! Μιλάω για το ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ μπλε ["εε βασικά δεν είμαι μπλε, αλλά από μικρός ήθελα να γίνω"] και το ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ πορτοκαλί ["πάντα πίστευα ότι ήμουν κεραμιδί, αλλά τελευταία νοιώθω πολύ μπερδεμένη.. ένα κενό.. ένα σφίξιμο"]. Χέσε με. Που αν μ'έχεζες, τέτοια απόχρωση θα είχα.
Κι απ'την άλλη, είναι το δέντρο. Ότι τι; Μου κοτσάρεις ένα δέντρο κι εγώ υποτίθεται πως πρέπει να καταλάβω τι; Έχεις ανθίσει; Είσαι αειθαλής; Είσαι οικολόγα; Θα έλεγα και πράσινη, αλλά μόλις συνειδητοποίησα ότι το δέντρο είναι άσπρο! Άρα, μήπως πρέπει να κατευθύνω τους νευρώνες μου προς το να σκεφτούν ότι είσαι ινδιάνα επομένως 1. γι'αυτό ο πατήρ σου είναι συνομήλικος με το χρόνο και 2. το δέντρο είναι άσπρο διότι δε μιλάμε για το δέντρο σαν δέντρο, μα για το δέντρο-πνεύμα, τύπου ποκαχόντα-με-τα-χρώματα-του-ανέμου; Ή -κάτι ακόμα πιο σικ- το δέντρο είναι άσπρο διότι 1. σπάμε τα ταμπού και δίδομε το δέντρο λευκό, διότι το να το βλέπεις πράσινο και καφέ είναι στην τελική θέμα αντίληψης κι εγώ έχω διαβάσει κι έναν κίρκεγκαρ παραπάνω, οπότε το δέντρο στον κόσμο μου είναι άσπρο 2. δεν αναφερόμεθα στην υλική υπόσταση του δέντρου, μα στη φιλοσοφική του 3. είναι ένα κίνημα μόνο για λευκούς [ράσιστ μπίατς] 4.ήτο δουλειά τσάτρα-πάτρα, οπότε ποιος το χέζει το δέντρο.
Εντάξει, να τ'αφήσω το δέντρο. Θέλεις να μου εξηγήσεις για ποιο λόγο το "μπλε" κομμάτι δεν εφάπτεται σωστά με το "πορτοκαλί"; Θέλω απεγνωσμένα να βάλω τα χέρια μου στην οθόνη και να τα ισιώσω, μου διαταράσσουν τα τσι.
Θα μου πεις "μην τα βλέπεις". Ναι, ντουντ, ευχαριστώ για τη λύση. Στρέφομαι αλλού, προς Πολωνία μεριά. Φτιάξανε ένα άγαλμα του ιησού ΝΑ. Και είναι, λέει, το ψηλότερο στον κόσμο. Εγώ κρατώ απλώς αυτό το ενσταντανέ, διότι μου θυμίζει να λέω "ευχαριστώ, θεέ, που δε ζω στην πολωνία ή τέλος πάντων που δεν πήγα για τρέξιμο εκείνο το πρωί, σ'εκείνο το βουνό":

Θα είχα πάθει συγκοπή. Και φυσικά, ένα άσμα για το τέλος:


Της ξεχαρβαλώσεως. Θυμίζει λίγο μπορντσοβκάναντα, υδροχοϊκά ακούσματα.