Λοβοτμήστε με

Πρόλογο για το ποστ δε βρίσκω. Πήγα για θέραπυ σήμερα και η φράου γκεστάλτ με ράπισε πολλάκις. Ανέκυψε θέμα βαρύ κι εγώ βγήκα απ'το νεοκλασσικό σε μια κατάσταση να με πάνε τέσσερις. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να επανέλθω, περπάτησα στην Πλάκα, η οποία ήταν γεμάτη από τουρίστες, μερικοί από τους οποίους θέλανε να με φωτογραφήσουνε κιόλας. Σου λέει "δις μαστ μπι δε ορίτζιναλ γκρικ σαϊκόζις". Το απέφυγα. Με τακτ.
Το θέραπυ έδρασε σήμερα σαν τουμποφλό μέσα μου και αφού εδέχθην τα ραπίσματα της φράου, συνέχισα να αυτοχαστουκίζομαι για το υπόλοιπο της ημέρας. Αυτό βέβαια δεν είναι καθόλου κακό, επειδή υποτίθεται πως τούτος εστί ο σκοπός του θέραπυ: η βελτίωση διά πυρός και σιδήρου.
Μέχρι στιγμής σκεφτόμουν πως στόχος του θέραπυ είναι επίσης η αποδέσμευση από κάθε ενοχή που με δέρνει και με καθιστά δυσλειτουργικό [ή απλά, βόδι]. Ωστόσο, σήμερα κατάλαβα ότι ένας ακόμα πιο σημαντικός στόχος είναι η συνειδητοποίηση του μεγαλείου της μαλακίας που με δέρνει.
Διότι δε μιλάμε απλώς για "ε μωρέ έχω κι εγώ μια μικρή μαλάκυνση". Μιλάμε για μαλακία. Μεγαλειώδη, πομπώδη, μασίφ μαλακία.
Συζητώντας προ ολίγου στο τελεφόν, έμαθα ότι η στάση μου σε συγκεκριμένες περιστάσεις, ομοιάζει μ'αυτήν ενός γιατρού που μπροστά σε έναν τραυματισμένο από αυτοκινητιστικό, πουχού, προτείνει ευθανασία. Βέβαια, επειδή είπαμε ότι μιλάμε για μαλακία από τις λίγες, εγώ είναι σαν να προτείνω ευθανασία και στο απλό κρυολόγημα. Το οποίο βάζει τον εκάστοτε ασθενή στη διαδικασία να πιστέψει πως η ζωή του έχει μηδαμινή σημασία και πως καρφί δε μου καίγεται ζήσει-πεθάνει [ασχέτως του ότι εμένα όχι απλά μου καίγεται καρφί, λιώνει κιόλας]. Μ'αρέσει που ο μπαμπάς μου ήθελε να γίνω γιατρός.
Είμαι πρωτεύον θηλαστικό, άρα ζώον. Δεν αντιλέγω. Απλώς πρέπει -όχι, θέλω- να σταματήσω να προβάλλω σε κάθε δυσκολία μία ντετερμινιστική στάση υπό μορφή ερώτησης, γιατί καταντώ γραφικός και επίσης είναι σαν να το προκαλώ. Δε θέλω να το προκαλώ. Θέλω χαρά και τσαχπινιά.
Να και μία wish-list που θα εξελίξω και θα κολλήσω στο ψυγείο μου ή στον τάφο μου:
-η ευθανασία δεν είναι λύση [αλλά η λία είναι βίσση. σόρρυ, κολλούσε]
-να μετριάσω τα νεύρα μου [για να μην καταντήσω "αυτή η ομίχλη του λονδίνου με πειράζει"]
-να αποβάλλω τον πανικό μου [με γερνά κιόλας]
-να κρατήσω το δράμα για τη σκηνή [ή για το χώρο του τέλος πάντων]
-να πίνω πολύ νερό.
Προφανώς η σχολή του υπαρξισμού έχει αρχίσει και πάλι τα μαθήματα μέσα μου κι αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό. Τουλάχιστον έχω τη θέληση να κινηθώ προς κάτι καλύτερο. Κι αυτό είναι δέσμευση.

Τώρα να πω και κάτι που απασχόλησε τη συνεδρία μας σήμερα: βλέπω τα πλέον βλακώδη όνειρα τελευταία και καταλήγουν να γίνονται εφιάλτες. Χθες είδα ότι με κυνηγούσε η Μιλένα Αποστολάκη, επειδή διέδιδα ότι μοιάζει με την έμιλυ ελίζαμπεθ, την ιδιοκτήτρια του κλίφορντ, του κόκκινου σκυλιού. Μεταξύ μας, δεν είχα και άδικο -κι εδώ αφήνω τις εικόνες να μιλήσουν:


Δηλαδή, οκέι, είστε ίδιες. Ποιο το πρόβλημά σας;