Τρίτη 13 Απριλίου 2010

Λοβοτμήστε με

Πρόλογο για το ποστ δε βρίσκω. Πήγα για θέραπυ σήμερα και η φράου γκεστάλτ με ράπισε πολλάκις. Ανέκυψε θέμα βαρύ κι εγώ βγήκα απ'το νεοκλασσικό σε μια κατάσταση να με πάνε τέσσερις. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να επανέλθω, περπάτησα στην Πλάκα, η οποία ήταν γεμάτη από τουρίστες, μερικοί από τους οποίους θέλανε να με φωτογραφήσουνε κιόλας. Σου λέει "δις μαστ μπι δε ορίτζιναλ γκρικ σαϊκόζις". Το απέφυγα. Με τακτ.
Το θέραπυ έδρασε σήμερα σαν τουμποφλό μέσα μου και αφού εδέχθην τα ραπίσματα της φράου, συνέχισα να αυτοχαστουκίζομαι για το υπόλοιπο της ημέρας. Αυτό βέβαια δεν είναι καθόλου κακό, επειδή υποτίθεται πως τούτος εστί ο σκοπός του θέραπυ: η βελτίωση διά πυρός και σιδήρου.
Μέχρι στιγμής σκεφτόμουν πως στόχος του θέραπυ είναι επίσης η αποδέσμευση από κάθε ενοχή που με δέρνει και με καθιστά δυσλειτουργικό [ή απλά, βόδι]. Ωστόσο, σήμερα κατάλαβα ότι ένας ακόμα πιο σημαντικός στόχος είναι η συνειδητοποίηση του μεγαλείου της μαλακίας που με δέρνει.
Διότι δε μιλάμε απλώς για "ε μωρέ έχω κι εγώ μια μικρή μαλάκυνση". Μιλάμε για μαλακία. Μεγαλειώδη, πομπώδη, μασίφ μαλακία.
Συζητώντας προ ολίγου στο τελεφόν, έμαθα ότι η στάση μου σε συγκεκριμένες περιστάσεις, ομοιάζει μ'αυτήν ενός γιατρού που μπροστά σε έναν τραυματισμένο από αυτοκινητιστικό, πουχού, προτείνει ευθανασία. Βέβαια, επειδή είπαμε ότι μιλάμε για μαλακία από τις λίγες, εγώ είναι σαν να προτείνω ευθανασία και στο απλό κρυολόγημα. Το οποίο βάζει τον εκάστοτε ασθενή στη διαδικασία να πιστέψει πως η ζωή του έχει μηδαμινή σημασία και πως καρφί δε μου καίγεται ζήσει-πεθάνει [ασχέτως του ότι εμένα όχι απλά μου καίγεται καρφί, λιώνει κιόλας]. Μ'αρέσει που ο μπαμπάς μου ήθελε να γίνω γιατρός.
Είμαι πρωτεύον θηλαστικό, άρα ζώον. Δεν αντιλέγω. Απλώς πρέπει -όχι, θέλω- να σταματήσω να προβάλλω σε κάθε δυσκολία μία ντετερμινιστική στάση υπό μορφή ερώτησης, γιατί καταντώ γραφικός και επίσης είναι σαν να το προκαλώ. Δε θέλω να το προκαλώ. Θέλω χαρά και τσαχπινιά.
Να και μία wish-list που θα εξελίξω και θα κολλήσω στο ψυγείο μου ή στον τάφο μου:
-η ευθανασία δεν είναι λύση [αλλά η λία είναι βίσση. σόρρυ, κολλούσε]
-να μετριάσω τα νεύρα μου [για να μην καταντήσω "αυτή η ομίχλη του λονδίνου με πειράζει"]
-να αποβάλλω τον πανικό μου [με γερνά κιόλας]
-να κρατήσω το δράμα για τη σκηνή [ή για το χώρο του τέλος πάντων]
-να πίνω πολύ νερό.
Προφανώς η σχολή του υπαρξισμού έχει αρχίσει και πάλι τα μαθήματα μέσα μου κι αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό. Τουλάχιστον έχω τη θέληση να κινηθώ προς κάτι καλύτερο. Κι αυτό είναι δέσμευση.

Τώρα να πω και κάτι που απασχόλησε τη συνεδρία μας σήμερα: βλέπω τα πλέον βλακώδη όνειρα τελευταία και καταλήγουν να γίνονται εφιάλτες. Χθες είδα ότι με κυνηγούσε η Μιλένα Αποστολάκη, επειδή διέδιδα ότι μοιάζει με την έμιλυ ελίζαμπεθ, την ιδιοκτήτρια του κλίφορντ, του κόκκινου σκυλιού. Μεταξύ μας, δεν είχα και άδικο -κι εδώ αφήνω τις εικόνες να μιλήσουν:


Δηλαδή, οκέι, είστε ίδιες. Ποιο το πρόβλημά σας;

7 σχόλια:

  1. Όντως τα όνειρα σας είναι ανησυχητικά. Θα σας πρότεινα αντί να τα εκμυστηρεύεστε στη φράου γκεστάλντ και κατόπιν να αυτοραπίζεστε, να καταφεύγετε στον πάντα ενημερωμένο ονειροκρίτη του Καζαμία Σαλίβερου. Θεωρώ ότι κατόπιν της ενδελεχούς αναγνώσεως του εν λόγω πονήματος η ίασις θα είναι άμεση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Προσπαθώ να σκεφτώ κάτι ευφυές, κάτι εμψυχωτικόν! ΦΕΥ!

    Αν πάντως θέλετε μπορούμε να πάμε μαζί στην Πλάκα και να φωτογραφιζόμεθα αντάμα, από τους τουρίστι.

    Κάνει χάλια ή εγώ είμαι έτσι?
    Μην απαντήσετε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. είμαι τόσο τραγικά εγωίστρια τελικά? είμαι τόσο απαίσια, ένα σκουλήκι της λάπσης, που υπερτερεί η χαρά μου που σε διαβάζω του sympathy που νιώθω? (όχι πράγματι το νιώθω, ειδικά αυτό με τα αυαίσθητα νεύρα, το δράμα μου!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ..και δε γνωρίζω πώς εξηγείται ζωδιακώς τέτοια πετριά. να το απολαύσομε, προτείνω, καθ'ότι προσθέτει κι αυτό στην ποικιλία της αλληλουχίας γεγονότων και περιόδων που υφαίνουν το πέπλο που λέγεται ανθρώπινη ύπαρξις [πώς τα λέω]
    άλεξ δεν τίθεται θέμα, χαίρομαι την αλληλεγγύη που μας ενώνει και φυσικά το σπρώξιμο στο να γραύσω -είναι ένας λόγος να σηκωθώ απ'το κρεβάτι λίγο πιο τσιριμπίμ-
    αβάδιστη, πασταφλόρα, νοσταλγώ το απόγευμα στο καφέ με τα κρεμάμενα πέη. μόνο αυτό έχω να πω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ας επαναλάβουμε λοιπόν την ωραίαν μας έξοδο σε ένα μέρος αντίστοιχης κουλτύρ! Καμιά ιδέα;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Immortal Hope16.4.10

    Μα πόσο χαίρομαι που δεν είμαι η μόνη παρανοική!!! Χθες βράδυ είδα στον ύπνο μου ότι εγώ, η Σάρα Τζέσσικα Πάρκερ και μια ασχετη που δεν την εχω ξαναματαδει στη ζωή μου είχαμε τον ίδιο γκόμενο κ μόλις το ανακαλύψαμε, τον σκοτώσαμε. Μετά, η Σάρα τρελάθηκε κ άρχισε να λέει κάτι για πεπόνια της κολάσεως..! Όχι. Το υποσυνειδητό μου δεν είναι καλά.-

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. αμα βλεπεις οτι η μανα σου επιμενει να παντρευτεις τον κωστα κοκλα(με το μακρυ μαλλι) και συ κλειδωνεσαι στην τουαλετα και φωναζεις οτι δεν εχεις παπουτσια και δε μπορεις να εμφανιστεις ετσι και στο τελος φορας κεινα τα λουστρινα που φορανε τα μωρα στα βαφτισια αλλα τελικα ο κοκλας μεταλασσεται σε φωτη μεταξοπουλο σημαινει κατι?

    αυτο απ μενα-->http://www.youtube.com/watch?v=CS9OO0S5w2k&feature=related

    ΑπάντησηΔιαγραφή