Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη,

Φέτος παραήμουν καλό παιδί, μέχρι που σταμάτησα και να ρεύομαι δυνατά. Έτσι, πιστεύω ότι μπορώ να έχω ό,τι ζητήσω. Και ζητάω αυτό:


Είναι και το δολάριο σε πτώση, κοψοχρονιά θα το πάρεις.
Σ'αγαπώ.

Μπούτια μπλεγμένα [ποτέ νικημένα]

Έχω αρχίσει να συμβιβάζομαι με το ότι ποτέ δε θα μάθω να διαχειρίζομαι τη διαδιχτυακή πραγματικότητα. Σχωράτε με, δεν το κάνω σκοπίμως, ούτε από άποψη. Απλά δεν έδινα ποτέ ιδιαίτερη βαρύτητα στα στάτους απντέιτς μου, ούτε στις φωτογραφίες που ανέβαζα. Ειδικά όσον αφορά στις φωτογραφίες, η κατάσταση είναι οικτρή και εκτός ελέγχου. Θέλω να πω ότι δεν ανήκω στην κατηγορία "αχ έλα να βγάλουμε καμιά [καλή] φωτογραφία για να ανεβάσουμε στο φέικμπουκ" ή "είμαι καύλα εδώ, έφυγε για φέικμπουκ κατ'ευΤείαν!". Κλίνω περισσότερο προς το "βγάλε καμιά καλή, να'χουμε για τον τάφο, να ξέρει ο κόσμος ποιον κλαίει" -και χτύπα με εσύ στο μέτωπο και το κεφάλι όσο θες.
Να το πάρουμε στα σοβαρά; Καλώς. Βάσει, λοιπόν, του φεικμπουκιακού προφίλ μου που μάλλον είναι η νέα ταυτότητα, ήμουν χήρος και έχω τέσσερα παιδιά. Να κάνω το μονόλογο; Θα τον κάνω:
"Που χήρα μ'άφησες με τέσσερα παιδιά, να δουλεύω, ΣΚΑΛΕΣ να πλένω για ένα ξεροκόμματο ψωμί κι εσύ έφυγες, αλλά πάντα τέτοιο γουρούνι ήσουν, μια ζωή να φεύγεις και να μένω εγώ πίσω, μόνη κι έρημη, εγώ, η αιώνια τροφός και μια αρμάδα παιδιά απ'το βυζί μου γάλα να περιμένουνε σε μια τρύπα στο Μεταξουργείο ενώ εσύ γυρνάς με τις ξετσίπωτες και τσιλιμπουρδίζεις, που αν κάνουν σεξ εκεί που είσαι ΠΑΡΤΟΥΖΕΣ ΘΑ ΟΡΓΑΝΩΝΕΙΣ και θα συμμετέχεις κιόλας, τους ουρανούς μουτζώνω και κατάρες σ'όλα ρίχνω, σ'αγαπώ."
Πέραν αυτού, λίγη κουλτούρα και πολιτισμός για να το ισοσταθμίσω. Σήμερον και αύριο έχομε έκθεσιν στο Cabaret Voltaire [Mαραθώνος 30, στο αγαπημένο Μεταξουργείο, εκεί που χτίζουνε τους άντρες τους στο σπίτι με λαμαρίνα, ο ήλιος να μην τους βλέπει, σαν πατάτες να μουχλιάζουν και τα συναφή]. Η έκθεσις έχει ποικίλη θεματολογία, συμμετέχει κόσμος εκλεκτός και ενδιαφέρων και -το κυριότερο- θα έχουμε και φωτογραφίες της αγαπημένης Σήψης. Ναι, θα είμαι κι εγώ κάπου εκεί, ζωντανό έκθεμα. Για μπουφέ δεν ξέρω, αλλά κάτι θα βρούμε.
Τα φιλιά μου στον πτέραρχο.

Αντιστοίχως..

Δε βαράω απανωτές εμπλοκές στο μετρό.
Δε μου βρωμάνε τα σκουπίδια.
Δε με ενοχλεί ο ήρθε-το-τέλος ουρανός.
Καλά, το ξύλο στην Ερμού με ενοχλεί, αλλά λιγότερο.
Τα φωτεινά ντίλντο στο Σύνταγμα, είναι απλά μια λεπτομέρια.
Και άλλαξα στάση απέναντι στην ιχθύ με το παρανοϊκό ντύσιμο.
Ε, είμαι σοβαρά.
Άσε που από'κει που άκουγα αυτό --->

[που ακόμα το ακούω βέβαια, αλλά με άλλον αέρα. Α, να θυμηθώ να πω για το Βόλφγκανγκ σε μελλοντικό ποστ]
..τώρα στο κεφάλι μου ακούγεται κάτι σαν αυτό:

Να μην πω για τα μανιτάρια, που πια έχουν αποκτήσει άλλη υπόσταση.
Εχμχ ναι. Ναι, σίγουρα περιμένω τη συνέχεια.

Από καρδιάς

..Αν και ποτέ δεν κατάλαβα τη χρήση της καρδιάς ως κέντρου της αγάπης, ειλικρίνιας, συναισθήματος και λοιπών θετικών στοιχείων της ανθρωπίνου ύπαρξης. Θα μπορούσε, υποθέτω, να αντικατασταθεί από άλλα όργανα. Έτσι, αντί για κάρτες με καρδούλες τη μέρα του αγίου βλακεντίνου, θα στέλναμε καρτούλες με ένα στομάχι τρυπημένο από βέλος, ή ανθοδέσμη με κάρτα που θα έλεγε "σου χαρίζω το ήπαρ μου, μηριαίο οστουδάκι μου". Τέλος πάντων, μάλλον βλέπω πολύ μπροστά και δεν μπορεί να συμβαδίσει μαζί μου κανείς, πέραν μιας εξαιρετικά ιντελέκτ μειονότητος. Σας γλύφω [μεταφορικά], ναι.
Λοιπόν, από καρδιάς μίλησε ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, ο οποίος έκανε τη δήλωση-κόλαφο "Δεν υπήρξα ποτέ επαγγελματίας ευαίσθητος, ούτε κάνω την προσευχή μου στο εικόνισμα του Στάλιν". Αντί να το πω γραπτώς, θα το δώσω σε βίντεο γιατί είναι πιο διαδραστικό.

Ωραία, τώρα που έχουμε και το σάουντρακ μπορώ να συνεχίσω. Μετά τις κλασσικές πίπες που οκέι, πρέπει να ειπωθούν και μακάρι να ισχύουν μπας και μπούμε σε μια τάξη επιτέλους, λέει και το εξής ανησυχητικό: "Ποιος διαδηλωτής ή νέος πηγαίνει σε μια πορεία κουβαλώντας μαχαίρι;". Εγώ που κουβαλάω ψαλίδι χειροτεχνίας μαζί μου σε μόνιμη βάση, κινδυνεύω; Θα μου πεις, τι σκατά το θες κι εσύ το ψαλίδι, δόλιε; Προφανώς όχι για να σκοτώσω άνθρωπο ή οποιοδήποτε έμβιο ον. Το μεγαλύτερο κακό που μπορώ να κάνω με το μικρό αφρικάνικο ατσάλινο ψαλίδι, είναι να σου κόψω αυτή τη γαμοκλωστή που κρέμεται απ'την μπλούζα σου, παλιοκαθίκι.
..Νοιώθεις την απειλή φαντάζομαι. Οπότε θέλω να πω το εξής: σε περίπτωση τσαντικού ελέγχου από όργανο της τάξεως και προσαγωγής μου λόγω ψαλιδίου, σας ικετεύω, οργανωθείτε κι ελάτε να με βγάλετε. Ή να μου φέρετε τσιγάρα [αρωματικό χόλμπορν, γαλάζια χαρτάκια και φιλτράκια], καθώς και κανένα σετ περιοποίησης προσώπου γιατί θα έχω άφθονο χρόνο στη στενή.
Ο Μάικ μιλά και για'σένα, αναγνώστα, που παραδίδεις ιδιαίτερα μαθήματα αγγλικών χωρίς αποδείξεις και λοιπά εφοριακά απαυτά. Δες τι κάνεις και αυτομαστιγώσου: "Αυτοί που κάνουν παράνομες οικονομικές δραστηριότητες τροφοδοτούν με όπλα την τρομοκρατία. Αδιαφορούν για τις ζωές νέων παιδιών. Δημιουργούν ανασφάλεια που φέρνει ρατσισμό και την Ακροδεξιά στο προσκήνιο." Αν αναρωτιέσαι "φταίω για το ολοκαύτωμα;", η απάντηση είναι "ΝΑΙ". Και τα δόντια σου θέλουν καθαρισμό.
Αλοπεριντίν κανείς;

Σύνταγμα

Υπάρχουν μερικοί άγραφοι νόμοι που διέπουν τον αστικό βίο. Δεν κοιτάς κανέναν στα μάτια. Δεν παρατηρείς τίποτα για πολλή ώρα. Δεν πληκτρολογείς απροκάλυπτα το πιν στο έι-τι-εμ. ΔΕΝ ΜΠΛΟΚΑΡΕΙΣ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΛΕΥΡΑ ΣΤΙΣ ΚΥΛΙΟΜΕΝΕΣ.
Κι εντάξει, το Σύνταγμα είναι η κεντρικότερη πλατεία της πόλης. Της χώρας. Του σύμπαντος, σου λέω εγώ [νοτ]. Κι άντε βγήκες για βόλτα. Είναι ανάγκη να την ξεκινήσεις από το σταθμό του μετρό; "Κοίτα Βασίλη τι ωραία ψευδοροφή!"; Την παλεύεις; Ασ'τον λίγο απ'το αγκαζέ, να ξελαμπικάρει κι ο άνθρωπος και δεσ'τον με αλυσίδα αφού βγεις απ'το σταθμό. Δε με νοιάζει. Με νοιάζει μόνο να βγω απ'το σταθμό. Ναι, έχει ωραία ντεκορασιόν, αν θες να τη θαυμάσεις πήγαινε απ'τις σκάλες. Τις ακίνητες, όχι τις αεικίνητες.
Ο εφιάλτης συνεχίζεται στην Πανεπιστημίου, λυπηθείτε με. Κλασσικά [κι αγαπημένα] ανοιχτή η ομπρέλα παραλίας, ανέμελο το περπάτημα αλλά, μαντάμ, βρίσκεστε κάτω από υπόστεγο. Τι χρωστάω εγώ που δεν έχω ομπρέλα να βρέχεται όλο το είναι μου; Αν μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει αυτό το σαδιστικό βίτσιο, θα είμαι ευγνώμων. Μία το προχώρησε σε ένα επίπεδο παραπάνω και μου ψάρεψε το σκούφο με την ομπρέλα. Καθώς έβλεπα το σκούφο να με αποχαιρετά, τρέχω να τον προλάβω. Τον ξεγαντζώνω απ'την ομπρέλα της κυρίας, η οποία με κοιτούσε απαθής. Εμπλακήκατε; Χέστηκα. "Είστε ηλίθια, καλημέρα σας", της λέω και μένει να με κοιτάει με απορία.
Εμ είσαι ηλίθια, αγάπη μου. Αν είναι έτσι, άνοιγέ τη τη ρημάδα και μέσα στο σπίτι, ολ ντέι λονγκ, ολ νάιτ λονγκ. Αλλά όχι, ξέχασα. Η ανοιχτή ομπρέλα μέσα στο σπίτι είναι γρουσουζιά. Για την ανοιχτή ομπρέλα κάτω από υπόστεγο που είναι μαλακία, γιατί δεν έχει βγει κάτι; Κάτι σε γνωμικό, σε ρήση, σε οτιδήποτε τέλος πάντων;
Εκτός όλων αυτών, γιατί δερνόμαστε; Δηλαδή.. το ξύλο που'χω φάει τις τελευταίες μέρες ειδικά στην Ερμού, δεν περιγράφεται! Χτανκ με τη σακούλα, μπνταγκ με την τσάντα, φσατ με το φουλάρι.. στο τέλος θα γίνω οσιομάρτυς και θα μυροβλήσω. Οι φωτογραφίες μου σε μασπέις και φέσμπουκ θα δακρύζουν ασταμάτητα και λαοθάλασσα θα προσκυνά καθημερινά το σκήνωμά μου. Εκτός αν αναληφθώ εις τους ουρανούς ξαφνικά εκεί που περιμένω το λεωφορείο -είναι κι αυτό μια τακτική μαρτυρίου- οπότε δε θα έχουμε σκήνωμα. Ντεζολέ.

ΗΡΘΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Κατεδαφιζόμεθα, μετανοείτε, πεθαίνουμε!
Βγήκα σήμερα στη Βασιλίσσης Σοφίας και είδα το χάος: σκουπίδια παντού, μια κοπέλα του βε-βε-εφ ατάραχη να κάνει προσηλυτισμό δίπλα από έναν κισσό που είχε βλέψεις να καταλάβει όλη την πόλη ξεκινώντας από τον αεραγωγό του μετρό, κυκλοφοριακό αλαλούμ.. ε ήρθε το τέλος!
Ωστόσο ωραίος ο στολισμός. Περπατούσα κι ένοιωθα την Ευρώπη να ρέει μέσα μου [νοτ ιν ε κίνκυ γουέι, θα ξεράσω] και χαιρόμανε με τα λαμπιόνια και τα κρεμόμενα αστεράκια. Μετά έστριψα προς Κολωνάκι μεριά -η γειτονιά μου εντ σταφ- κι εκεί το ντεκόρ ήταν ακόμα πιο μίνιμαλ. Βέβαια δεν πήγα στη Σόλωνος, που φοβάμαι ότι έχει κρεμασμένα κάτι άθλια πράγματα που το παίζουν μπάλες δέντρου ενώ είναι πασχαλιάτικα αυγά.
Μετά την αγορά ενός λιποζανίου μάρκας καρφούρ [καταγγέλω πως ο μαρινόπουλος επί της Κανάρη δεν έχει γκαρνιέ και αναγκάστηκα να πάρω ένα δικό του, με άρωμα και γεύση ροδάκινο σε διαδικασία μετάλλαξης και πολωνικά στη συσκευασία. 1,30 για τους ενδιαφερόμενους.] έβαλα πλώρη προς σύνταγμα και έπαθα εγκεφαλικό. Ήταν εκεί, στη μέση της πλατείας, τοποτηρητής. Ένα απαίσιο δέντρο με μπλε φωτάκια κι ένα αστέρι που αλλάζει χρώματα: πράσινο, μπλε, ροζ, χέσε με.. Χέσε με!
Αυτή είναι η πράσινη ανάπτυξη, Τζώρτζη; Θα ξεράσω. Εκτός αν είναι στο "θα μας κάψουν ένυγουέι" κόνσεπτ και σκοπεύουν να το αλλάξουν με κάτι ομορφότερο. Εκεί πάω πάσο.
Βασική απορία: όσον αφορά στο δέντρο μιας πόλης, μας νοιάζει το μέγεθος ή η αισθητική;

Είμαι, ναι, είμαι όλα αυτά

..Ειδικά το "είμαι ερωτευμένη τεστ", άουτ εν όβερ. Παρεμπιπτόντως, σήμερα είχε γενέθλια ο δημιουργός του ποπάυ. Συγχαρητήρια στο δημιουργό της πιο κακόφωνης προπαγάνδας. Δεν τον είχα για τοξότη, απογοητεύομαι. Θα μου πεις, κοίτα τα διαμάντια του δικού σου ζωδίου. Εντάξει, σιωπώ.

Η ώρα των υπαρξιακών

Διακόπτω το αφιέρωμα στο σέξε, διότι έχω ένα ζήτημα φιλοσοφικής φύσεως που με απασχολεί εντόνως.
Τι [διάολο] είναι η ηθική;
Δεν ψάχνω έναν ορισμό. Απλώς θέλω να κάνω ένα συγκερασμό απόψεων, μήπως και καταλήξω σε κάποιο συμπέρασμα.
Μεταξύ μας, επειδή το λεξιλόγιό μου είναι λίγο διευρυμένο [προς τρούμπα μεριά], πολλές φορές στα μάτια ανθρώπων που δε με ξέρουν καλά, διαβάζω ένα "αναχαθειςπροστυχε" και ενίοτε με πειράζει -με την έννοια του "στεναχωρεί".
Γι'αυτό ερωτώ: η χρήση [που-χου] της λέξεως μουνί, δηλώνει έλλειψη ηθικής ή καλή γνώση ανατομίας; Γιατί και αιδοίο να το πεις, πάλι το μουνί θα καταλάβει ο άλλος.

Αφιέρωμα στο σεξ, μέρος τρίτο

Ξεκινώ με μία ακόμα ευχαριστία, διότι ψηφίζετε-στηρίζετε τούτη την προσπάθεια και δη ενθέρμως. Δε θα μπορούσα να γράψω ούτε 'νιαχ' δίχως την αρωγή σας. Παρεμπιπτόντως, η λέξη "αρωγή" στο μυαλό μου μεταφράζεται ως "βοήθεια", αλλά ενίοτε και ως έλλειψη θηλών. Για κάτι τέτοια φταίνε τα πέντε χρόνια στο βιολογικό, τίποτα άλλο.
Σήμερον θα κινηθούμε και πάλι στα εγχώρια ύδατα, για να υπάρχει μία εναλλαγή και μία ισορροπία, βρε αδερφέ. Ένας ακόμα θησαυρός της ελληνικής δισκογραφίας, υπό τον τίτλο "θα κλείσω τα μάτια", που αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να μην κλείσει οτιδήποτε άλλο.
Βίδεο δε θα παραθέσω, ας βρει άλλονε το γιουτούμπ να του κάνει σεφτέ. Προειδοποιώ, ωστόσο, πως σε τούτο το άσμα η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου, οπότε -επειδή να αυτολογοκριθώ δεν υπάρχει περίπτωση- αν το λανγκάζ βουλγκέρ σαν κάνει λίγο εμετικό, δείτε αυτό http://www.orthros.org/ Οι υπόλοιποι, ον υ βα:

Σε πότισα το πιο γλυκό μου δάκρυ [τελείωσα πάνω σου, να'ναι καλά ο ανανάς που το γλυκαίνει]
με πότισες τον πιο γλυκό καημό [τέλειωσες πάνω μου κι εσύ και ο χυμός ανανά καλά κρατεί]
σε άγγιξα στου ονείρου μου την άκρη [μετά τα σεμνά ραντεβού, γυρνούσα σπίτι και την έπαιζα]
και στράγγιξα τον πρώτο στεναγμό [κι ήσουν τόσο πύρινη λαίλαπα που μου'φευγαν ριπές]

Θα κλείσω τα μάτια θ' απλώσεις τα χέρια [για να με διευκολύνεις λίγο και κυρίως να μη βλέπεις την μπάκα]
να βρουν να φωλιάσουν λευκά περιστέρια [ενδέχεται να φέρω και δυο φίλους, γουάιτ τρας, μην άγχεσαι]
αγάπη μου πρώτη αγάπη μεγάλη [ήσουν ο πρώτος μου κι ήμουν τυχερή.. πολύ τυχερή]
θα κλείσω τα μάτια κι όπου με βγάλει [τυφλώνομαι εγώ και τούρκεψέ με]

Λαχτάρησα ζωή απ' τη ζωή σου [θέλω να κάνουμε πρωκτικό]
λαχτάρησες το φως του αυγερινού [θέλεις να σου κάνω φίστινγκ]
στα σύννεφα περπάτησα μαζί σου [το κάναμε σε δημόσιο χώρο και εκστασιάστηκα]
κι ανοίξανε οι πόρτες τ' ουρανού [με ξεχείλωσες]

Θα κλείσω τα μάτια θ' απλώσεις τα χέρια [και θα τα βάλεις μέσα μου, περιμένω]
να βρουν να φωλιάσουν λευκά περιστέρια [κι ό,τι υπάρχει σε πουλί το θέλω]
αγάπη μου πρώτη αγάπη μεγάλη [θεέ μου, σ'ευχαριστώ για τα δώρα σου]
θα κλείσω τα μάτια κι όπου με βγάλει [ελπίζω να με βγάλει την πίστη, η βόρεια]

Βοήθειά μας.

Αφιέρωμα στο σεξ, μέρος δεύτερο

Μετά την εξαιρετικά ενθαρρυντική ανταπόκρισή σας [για την οποία σας ευχαριστώ εκ βαθέων, α προπό], το αφιέρωμα στο σεξ συνεχίζεται με το πρώτο δείγμα από το διεθνές υλικό. Σημειώνω, δε, πως κάθε βοήθεια -ήτοι άσματα σεμνά εκ πρώτης όψεως που αποδεικνύονται πορνεύοντα και διευθαρμένα μετά από προσεκτική ανάγνωση- είναι ευπρόσδεκτη.
Το κάτωθι άσμα, προέρχεται από το σέσαμι στριτ και δηλώνει, μάλιστα, κλασσικό. Τιτλοφορείται "there's a bird on me" ή απλά "έχω ένα πουλί πάνω μου". Παραθέτω στην παρούσα ανάρτηση το βίδεο με πλούσιο οπτικό υλικό, καθώς και τους στίχους, που αποδεικνύουν το πραγματικά έξυπνο καμουφλάζ του σεξ ακόμα και σε ένα παιδικό τραγούδι.

Can't you see, there's a bird on me
Oh can't you see, there's a bird on me
I can't tell if there's 1 or 2 or 10 or 3
Don't want to complain or raise a fuss
But them birds up there think I'm a motorbus

Oh gee, there's a bird on me
Oh don't ya see, there's a bird on me
They sit there talking to each other not to me
Now how do I find a way to explain
That I'm not a boat or a railway train?
Little birdie fly away and don't ya come back no other day
Shoo!

Oh can't you see, there's a bird on me
Oh woe is me, there's a bird on me
I'm so durn sick of every feathered friend, oh gee!
Stop your chirping and quack quack quack
Come on birdie get off my back!

...Ας περάσουμε στην απόδοση και ανάλυση του άσματος.

Δε βλέπεις, έχω ένα πουλί πάνω μου [η πρώτη έκπληξη]
Ω δε βλέπεις, έχω ένα πουλί πάνω μου [..και ο δρόμος προς τη συνειδητοποίηση]
Δεν ξέρω αν είναι ένα ή δύο ή δέκα ή τρία [..θα είναι μακρύς. ξαφνικά έχουμε παρέα]
Δε θέλω να διαμαρτυρηθώ ή να εκνευρισθώ [καθ'ότι κυρία]
Αλλά τούτα τα πουλιά εκεί πάνω θαρρούν πως είμαι λεωφορείο [μερικοί άνθρωποι δίνουν άλλη ερμηνεία στην έκφραση "θα πάρω λεωφορείο"]
Ωιμέ, έχω ένα πουλί πάνω μου [η συνειδητοποίηση επετεύχθη!]
Αχ δε βλέπεις; Έχω ένα πουλί πάνω μου! [ζητούμε τη συνδρομή, αίφνης]
Κάθονται μιλώντας μεταξύ τους κι όχι σ'εμένα [καταλαβαίνουμε ποιος έχει το πάνω χέρι]
Τώρα πώς σκατά εξηγώ [γιατί για ένα όνομα ζούμε]
ότι δεν είμαι πλοίο ή τραίνο; [κάπου εδώ τίθενται όρια. δεν ισχύει το "χίλιοι καλοί χωράνε"]
Πουλάκι, πέτα μακριά και μην ξανάρθεις ποτέ [διακρίσεις ως προς το μέγεθος]
ΟΥΣΤ! [οργή και μένος προς τα μικρά μεγέθη]
Καλέ, δε βλέπεις; Έχω ένα πουλί πάνω μου! [πλέον το ξέρει καλά]
Οίμι οίμι, έχω ένα πουλί πάνω μου! [τα υπόλοιπα φύγανε, θλίψις]
Σχάθκα κάθε φτερωτό φίλο, γαμώ [δε θέλουμε φτερούδες, στρέιτ άκτινγκ όνλυ. προφανές]
Σταματήστε τις τσιριμόνιες και τα κουάκ κουάκ κουάκ [κοινώς, κόφτε τις τσιρίδες και την υπερβολή, ξερνάω]
Έλα, πουλάκι, φύγε απ'την πλάτη μου [και πήγαινε λίγο πιο κάτω, είσαι σε καλό δρόμο]

Ευλόγησον.

Αφιέρωμα στο σεξ, μέρος πρώτο

Λετ'ς φέις ιτ, το σέξε βρίσκεται παντού. Είναι σαν το ευρώ και την οικονομική κρίση. Έτσι, αποφάσισα να ξεκινήσω ένα μίνι αφιέρωμα σ'ετούτο το μουνίμως φλέγον ζήτημα από μια άλλη σκοπιά, αυτή της μουσικής.
Θα ξεκινήσω από ένα εγχώριο προϊόν. Ένα πολύ γνωστό και ίσως ιστορικό τραγούδι, λαϊκό το λες, που πάντα μου έβγαζε αυτό το σεξουαλικό -στο στίχο κυρίως, γιατί από μουσική χεσ'τα. Εκτός αν μιλάμε για σεξ σε κατάθλιψη, που συνήθως δεν υπάρχει, άρα καταλήγουμε σε άτοπο.
Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα, ο τίτλος του και φαντάζομαι ότι δε χρειάζεται να περάσω σε λεπτομέριες. Θα έβαζα το βίδεο με το άσμα, αλλά φοβούμαι πως έχω καταντήσει γραφικός με τα βίδεο πια και θα τα περιορίσω όσο γίνεται. Άσε δε που μπορεί να γίνει καμιά παπαριά όπως σε προηγούμενο ποστ [δηλαδή σ'αυτό --->http://somnolencecontinue.blogspot.com/2009/11/blog-post_759.html ] και να μου εμφανίσει το βίδεο 290 φορές.
Έτσι, περνάμε κατ'ευθείαν στην ανάλυση του στίχου.
Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα [ανεξαρτήτως χρονικού προσδιορισμού, τραβιέται όλες τις ώρες]
η ώρα που γεννιέται η ζωή [θαρρώ πως είναι προφανές, δε θα μιλήσει ο βιολόγος μέσα μου]
η ώρα που ταιριάζει η αναπνοή σου [ακόμα κι αν έχεις φάει σκόρδο]
μαζί με την δική μου αναπνοή [..θα έχω φάει κι εγώ]
Κι αν είναι η αρχή στην κατηφόρα [γιατί κρατάμε και τα ήθη ψηλά]
η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα [ο ακριβής προσδιορισμός απών]

Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα [ναι, ακόμα και στις έξι το πρωί]
η ώρα που μου σβήνεις τον καημό [διότι πριν είχα ανάψει]
η ώρα που και η σκέψη μου πεθαίνει [και είναι αποδεδειγμένο επιστημονικά]
και που δε θέλω να 'χει τελειωμό [κατά βάση θέλεις, εκεί αποσκοπεί όλο αυτό]
Κι αν είναι η αρχή στην κατηφόρα [τιμούμε τα πτυχία μας]
η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα [όσο να πεις]

Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα [αχ]
η ώρα που μ' αρέσει να πονώ [βαχ]
η ώρα που σου δίνω την ψυχή μου [κι όχι μόνο]
χωρίς να νοιώθω τίποτα φτηνό [εδώ βλέπουμε την υψηλή αυτοεκτίμηση. αυτοκοστολογείται ακριβά]
Κι αν είναι η αρχή στην κατηφόρα [δυο χρόνια κατηχητικού είναι αυτά, ας τα τιμήσουμε]
η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα [ω ναι]


Αυτά, λοιπόν, σε γενικές γραμμές. Δε νομίζω πως φταίει το μυαλό μου ή η ανωμαλία μου. Θεωρώ πως είναι προφανές. Έχω στα χέρια μου διεθνές υλικό, θα επεκταθώ εν καιρώ. Ακόμα κι αν δεν είναι όντως έτσι, τουλάχιστον θα καλλιεργηθούμε. Κιπ μέικιν λοβ, αγωνιστικούς χαιρετισμούς!