Ουυυ...καμαράααντ..κομ, βρε, κομ.

Το ένστικτο της μάνας είναι γνωστό. Βέβαια στην περίπτωσή μου υπάρχουν δύο παράγοντες που διαφοροποιούν το όλο κόνσεπτ ριζικά: η μάνα μου είναι επίσης υδροχόος κι εγώ είμαι η μάνα μου. Επομένως, τι ένστικτο και παπαριές, δεν ήθελε και πολύ για να μου συστήσει μια φίλη της θέραπιστ που θα μου έκανε, λέει, γκεστάλτ.
Στο άκουσμα και μόνο της λέξης γκεστάλτ, φαντάστηκα μια φράου με σαδομαζό στολή [δερμάτινα, μάσκα, μπότες βέρμαχτ] και μαστίγιο, που θα με μαστίγωνε και θα με έδερνε ουρλιάζοντας σε άπταιστα γερμανικά "Ήσουν κακός καταθλιπτικός*! Σου αξίζει μία σοβαγή τιμωγία!". Σλατς-άουτς.
Αντί της φράου, με υποδέχτηκε μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περσόνα, σκορπιός με σκορπιό, με την οποία σκοπεύω να συνεργαστώ με αγαστή σύμπνοια και να λύσω το υπαρξιακό αλαλούμ μου [το οποίο βέβαια τελευταία μου χαρίζει στιγμές ηχηρού και πηγαίου γέλωτος, που σημαίνει ότι επανήλθα στα νερά μου και ότι μπορώ να γίνω βετζετέριαν].
Φυσικά ακόμα δεν έχω καταλάβει τι στο διάολο είναι αυτό το γκεστάλτ. Προφανώς έψαξα στο φωτεινό παντογνώστη γκούγκολ, όπου μεταξύ άλλων βρήκα αυτό: Οικοδομώντας γνωστικοσυναισθηματικά ένα Γκεσταλτ δίνουμε νόημα σε αυτό που μας συμβαίνει.
ΔΕΝ
ΚΑΤΑΛΑΒΑ
ΧΡΙΣΤΟ
Ούτε Αλλάχ. Ευελπιστώ πως θα μάθω, συν τω χρόνω. Πέραν αυτού, έρχεται η Ute Lemper, τα ρούχα που άπλωσα θα στεγνώσουν τον Απρίλιο, ο λάπτοπας με ζεσταίνει περισσότερο απ'το καλοριφέρ και στα ικέα το μόνο που δεν πουλάνε [ακόμα] είναι το μουνί της μάνας τους. Που θα το δω να συμβαίνει κι αυτό: "KLAPPARMUN μουνί μάνας 8,90"

Ακολουθεί υποσημείωση:
*Καταθλιπτικός: κατά το "μια φορά δαπίτης, για πάντα δαπίτης" -που άκουσα προ αμνημονεύτων στην τηλεόραση- υπάρχει το "μια φορά σε κατάθλιψη, διά βίου καταθλιπτικός". Ο καταθλιπτικός δεν τελεί μονίμως υπό κατάθλιψιν, απλώς έχει τη ροπή. Άλλωστε η κατάθλιψις είναι αυτοτροφοδοτούμενη και τα λοιπά και τα λοιπά. Δε θα παραληρήσω.

Μπλε

Δε θέλω,



____________γιατί


______αυτό

___________________________θα ήταν





_________[για'μένα]





________________ ο χειρότερος








_____________________________ακρωτηριασμός


λάικ δις, άι'ντ σέι:


[ας μου μάθει κάποιος να φτιάχνω βιδεάκια. μπορώ να φκιάσω πολύ καλύτερα από τούτο -.-]

Φρονιμίτη, τον παίρνεις

Ως άνθρωπος έχων μηδενική παραγωγικότητα -και μέχρι να βρω δουλειά, που και πάλι σκατά παραγωγική θα είναι, αλλά τουλάχιστον θα πλερώνομαι και θα μπορώ να είμαι μια δυναμική και ανεξάρτητη γυναίκα- θα βγάλω άλλο ένα σώψυχό μου σ'ετούτο το βλογ.
Νοιώθω πως είμαι μια γιγάντια κουράδα. Έτσι λοιπόν, ψάχνω την ετυμολογία του λήμματος ή μάλλον λύματος, αλλά δε βρήκα τίποτα σχετικό. Προφανώς πρέπει να μην έχεις καθόλου ζωή για να κάθεσαι και να ασχολείσαι με την ετυμολογία της κουράδας.
Επομένως το έδαφος είναι εξαιρετικά πρόσφορο για να δώσω τη δική μου ερμηνεία. Είμαι ένας ερασιτέχνης της γλώσσας, ένας ανεξάρτητος γιώτα μι παναγιωτόπουλος και έχω φωνή.
Η πρώτη ερμηνεία που μπορώ να δώσω λοιπόν, είναι ότι προέρχεται από τη λέξη "κουρά", ή απλά το κούρεμα. Αυτό δικαιολογείται λόγω του σχήματος που μπορεί να έχει μία κουράδα, το οποίο και ομοιάζει με τις τούφες των μαλλιώνε που πέφτουν κατά την κουρά. Σο, κουρά->κουράδα->δερ γιου γκο.
Υπάρχει βέβαια και μία άλλη άποψη, πιο ανθρώπινη, θα έλεγα. Πιθανολογείται πως η λέξη προέρχεται από την "κούραση", ήτοι τον κάματο που καταβάλλεται κατά τη διαδικασία εξαγωγής της κουράδος εκ του απευθυσμένου. Σο, κούραση->κουράδα->δερ γιου γκο.
Ερευνώντας όμως τας διαφόρους διαλέκτους που υφίστανται τούτη τη στιγμή στην ελληνική επικράτεια, συναντούμε κι άλλη μία πιθανή προέλευση της λέξεως κουράδα. Η λέξις "κούρμπα", δάνειο εκ της γαλλικής [όπου κυκλοφορεί ως courbe] σημαίνει καμπύλη ή κοιλάδα στη γλώσσα της φυσικής [εκεί με τα διαγράμματα στις ταλαντώσεις κουτουλού που ποτέ δεν καταλάβαμε ο ένας τον άλλο]. Και πάλι βρισκόμαστε σε μία λέξη που χαρακτηρίζει ένα αντικείμενο [την κουράδα, εν προκειμένω] εκ του σχήματός του, όπως και στην πρώτη περίπτωση. Ωστόσο, προκειμένου η παράγωγη λέξις να είναι εύηχη, δεν αρκεστήκαμε στο να την κάνουμε "κουρμπάδα". Άλλωστε θα θύμιζε το κουρμπάν, δηλαδή το σφάγιον και θα ήτο τουλάχιστον άπρεπον. Σο, courbe->κούρμπα->κουρμπάδα->κουράδα->δερ γιου γκο.
Εφ'όσον είμαστε στα της γαλλικής, θα δώσω μία ακόμη εκδοχή όσον αφορά στην προέλευση της λέξεως "κουράς". Υπάρχει το ρήμα courir, που σημαίνει "τρέχω". Όπως και να'χει, διάρροια ή μη, η κουράς είναι κουράς και αιτείται άμεσου εξόδου, άρα υπάρχει ένα κάποιο τρέξιμο πριν τη διαδικασία εξόδου της. Σο, courir->κουράδα->δερ γιου γκο.
Στην κατοχή -αν θυμάμαι καλά και *όχι* από προσωπικό βίωμα- καθώς και στο στρατό -αυτό σίγουρα ***ΟΧΙ*** από προσωπικό βίωμα, γιατί εγώ στο στρατό ούτε για να ξεράσω- υπήρχε ένας ιδιαίτερος όρος για το ψωμί. Επρόκειτο για ένα πιτυρούχο ψωμί κατωτάτου ποιότητος, που ονομαζόταν "κουραμάνα". Επομένως, σκατά το ψωμί, σκατά και η κουράς, γιατί να μη συσχετισθούν; Θεωρία η οποία εξηγείται και βάσει του σχήματος, γιατί φαντάζεσθε χάου δε φάκιν μπρεντ λουκντ. Βέβαια, δε θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί η ίδια λέξις και για τα δύο, για τον απλούστατο λόγο ότι υπάρχει μία οικογενειακή σχέση μεταξύ τους: η κουραμάνα, είναι η μάνα, η αιώνια τροφός. Έτσι, η κόρη της, που ουσιαστικά είναι η μάνα πολτοποιημένη, δε θα μπορούσε να λέγεται κουρακόρη. Σο, κατά το Αλαμάνα->αλάδα->Ελλάδα [που ναι, βρήκα και την προέλευση του ονόματος τούτης της χώρας, δοξάστε με], έχουμε ομοίως το κουραμάνα->κουράτσα [που όμως μοιάζει με το κυράτσα που είναι και κύριο όνομα σε κάποιες περιοχές οπότε φτάσαμε στο]->κουράδα->δερ γιου γκο.
Μέχρι στιγμής, αυτές είναι οι θεωρίες επί της προελεύσεως της λέξεως "κουράδα". Οι γλωσσολογικές έρευνες συνεχίζονται ακαταπαύστως και τα πορίσματα ελέγχονται, διασταυρώνονται και εν συνεχεία θα κυκλοφορήσουν σε δερματόδετη έκδοση απ'το βιβλιοπωλείο "Νέα Ελλάς".
Ξέρω πως αναμένετε το ποιητικό ντιζέρτ στο τέλος, αλλά σήμερα θα κάνουμε μια εξαίρεση. Είναι τόσες οι άνωθεν πληροφορίες, που σας αφήνω να τις επεξεργαστείτε. Τρατάρω όμως ένα βίδεο, έτσι για να μη μου μείνετε χωρίς αντίδωρο.

Μαλλιαρά ανδρείκελα

Από τότε που κόπηκα στις εξετάσεις του εθνικού [και του υπουργείου, διότι αν είναι να αποτύχεις, τουλάχιστον κάν'το σωστά], μ'έχει πιάσει μία εμπλοκή και δεν μπορώ να δω θέατρο. Επίσης, δεν μπορώ να διαβάσω θέατρο ή για το θέατρο με την ευκολία που το έκανα πριν το βατερλώ.
Βέβαια τελευταία βιώνω την παλινόρθωση, οπότε ίσως ήρθε η ώρα να κάνω το δυναμικό καμ-μπακ στο [μέρος απέναντι απ'το] σανίδι. Ψάχνοντας λοιπόν τις παραστάσεις, έπεσα πάνω σ'αυτό http://www.athinorama.gr/theatre/default.aspx?i=1736 .
Ειλικρινά νομίζω ότι το μόνο που λείπει απ'αυτήν την παράσταση [στην οποία παίζει η σεβάσμια φιγούρα του κυρίου -μην πω- χατζησάββα] είμαι εγώ, με φρύδι Γκρέτα Γκάρμπο και φόρεμα Ζωζώ Σαπουντζάκη.
Και συγγνώμη, αλλά θέλω να απευθυνθώ στο εθνικό, το οποίο αμφιβάλλω αν με διαβάζει, αλλά εγώ θα τα πω.
"Εθνικό, οι περισσότεροι άνθρωποι εμφανίζουμε κατάθλιψη τουλάχιστον μία φορά στη ζωή μας. Είναι μία περίοδος που προσπαθούμε να αλλάξουμε εμφάνιση και συνήθως κάθε μας προσπάθεια στέφεται από πλήρη αποτυχία. Απαίσια χτενίσματα, καταραμένα κουρέματα, ρούχα που και στο αλτσχάιμερ θα θυμόμαστε με ντροπή, όλα σε μια απέλπιδα προσπάθεια επιβίωσης.
Έτσι κι εσύ, ανακαίνισες το κτίριο Τσίλερ, άλλαξες λογότυπο, άλλαξες το σάιτ.. καταλαβαίνω. Είναι το "τώρα κι εγώ θα ζήσω" της Χαρούλας. Αλλά το να βάλεις το χατζησάββα σε παράσταση -ειδικά μη έχοντας αφήσει εμένα να μπω στη σχολή- είναι κίνηση αυτοκτονίας.
Γαμιέσαι.
Φιλικά,
πρωτεύον θηλαστικό"

Ξεχνάω κάτι; Σίγουρα όχι την ποίηση:
"Είσαι το πιο μακρύ
μονάχο μονοπάτι μου.
Πάνω σου θα στρώσω
τ'άγρια βήματά μου.
Με ξεπαρθένιασε γάιδαρος."

Εγκεφαλική αναγούλα

Είναι αυτό που θέλω να γράψω σελίδες επί σελίδων [εν προκειμένω για την Ελένη Βιτάλη] και τελικά καταλήγω να γράφω δυο γραμμές και να κοτσάρω ένα βίδεο από κάτω, φοβούμενος για το τι θα έλεγα αν κατάφερνα να μιλήσω. Ούτε εγώ κατάλαβα. Ας δούμε ένα βίδεο!


Αυτήν εδώ, εγώ την αγαπώ. Κι ας μην το μάθει ποτέ.

Πρεζόνι, το

Δηλαδή εγώ. Είμαι σε απεξάρτηση, αυτό πια είναι γνωστό τοις πάσι. Το νευρικό μου σύστημα συνηθίζει σιγά-σιγά [πολύ σιγά θα έλεγα] στις νέες ποσότητες νικοτίνης, γιατί τελικά δεν ήταν σοφή απόφαση από τα 398247 τσιγάρα ημερησίως να περάσω στα εε.. μηδέν.
Τώρα υπάρχει πλαφόν, το οποίο και ορίστηκε ατύπως στα τέσσαρα σιγαρέττα ημερησίως. Ποσότητα νικοτίνης που ούτε βρέφος δεν εθίζει, ειλικρινά. Η αδυναμία συγκέντρωσης είναι παραπάνω από έκδηλη και το βλέμμα μου είναι φωτεινή πινακίδα που γράφει "χρόνια πολλά - τρεις μέρες καθαρός".
Είμαι ένας εξαρτημένος. Το παραδέχομαι. Με ακολουθούσε ένα μπλε ντουμάνι εδώ και δύο χρόνια, είχε γίνει χαρακτηριστικό μου.
-Πού είσαι;
-Εκεί που είναι ο καπνός.
-Α σε είδα!
Κάπως έτσι. Τώρα τι να λέω; "Εκεί που μυρίζει τσάι"; Σκατά. Σαλέπι θα πίνω και σουμάδα. Άσε που δεν μπορώ να πιω ούτε αλκοόλ, λέει. Το'χω συνδυάσει με το τσιγάρο και δεδομένης της απώλειας ελέγχου, μπορεί να ξανακυλήσω. Δε με γαμάς;
Έχω να πω πως όταν βγει το "χιούμαν-μπέτα βέρσιον", μερικά πράγματα θα πρέπει να τεθούν σε νέα βάση. Όπως:
-Να μπορεί να καπνίζει άνευ παρενεργειών.
-Οι θηλές να μετατραπούν σε πώματα εξαγωγής της περίσσειας λίπους.
-Να μην ιδρώνει.
Να πω κάτι άσχετο, παρεμπιπτόντως: Είδα μια αφίσα σήμερον στη στάση, που έλεγε "ξεστήνουμε ένα δέντρο και στήνουμε ένα δάσος!". Συγχαρητήρια. Ηλίθιε. Ήταν ανάγκη να το κυκλοφορήσεις σε αφίσα, ήτοι σε χαρτί, ήτοι σε νεκρά δέντρα; Την επόμενη φορά γράφ'το στην πλάτη της γιαγιάς μου και αμόλα την -τόπλες- στη Σταδίου.
Συγγνώμη, αλλά είναι τα νεύρα της αποτοξίνωσης. Α παρ'ολίγον να ξεχάσω την ποίηση:
"Όσες πληγές κι αν σκάψεις πάνω μου,
δρόμο θα τις κάνω
την καρδιά μου να'βρεις.
Γλείψε τη μουνάρα μου."

αγωνιστικούς χαιρετισμούς

Μέρες άκαπνες

Σήμερα γιορτάζω επισήμως την πρώτη μου μέρα χωρίς καπνό. Επίσης θα μπορούσε να είναι παράλληλα η μέρα χωρίς ζάχαρη, κρέας και δουλειά. Βέβαια η κάθε μέρα είναι μέρα χωρίς δουλειά, αλλά σκοπεύω να το αλλάξω. Σύντομα.
Σύμφωνα με διάφορα κειμενάκια, η πίεσή μου έχει πλέον επανέλθει, οι παλμοί μου ομοίως και αν θυμάμαι καλά, δεν έχω πια μονοξείδιο του άνθρακος στο αίμα μου. Επίσης, σε κανα πενταήμερο δε θα έχω ούτε ένα υποπροϊόν της νικοτίνης να ρέει στο αλαβάστρινο κορμί μου.
Κάποια στιγμή θα φύγουν οι μαύροι κύκλοι από τα μάτια και θα στρώσει το δερματάκι γενικότερα. Πίνω και πράσινο τσάι που βοηθάει σημαντικά τη διαδικασία της αποτοξίνωσης. Αποτοξίνωση, τοξίνωση.. το ξύνω. Συ;
Τα πιο συγκλονιστικά, ωστόσο, είναι ότι σε εννιακόσια χρόνια δε θα κινδυνεύω από έμφραγμα και λίγο πριν τη συντέλεια, ο κίνδυνος για καρκίνο ή οποιοδήποτε άλλο ζώδιο του πνεύμονα θα έχει μειωθεί κατά τέσσερα τοις εκατό! Είναι τόσο ενθαρρυντικό που ήδη αισθάνομαι το βάρος του θανατικού να φεύγει από πάνω μου.
Βέβαια αυτή τη φορά θέλω να το φέρω -επιτέλους- σε πέρας. Όχι ότι δε μου λείπει ήδη η τοξίνωσή μου, αλλά μπορώ να το διαχειριστώ.
...
......
Αρχίδια. Δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Είναι καιρός να μάθω να ζητάω βοήθεια: βοήθκηφοθΣΓΦγΛΗΦ ναι ναι οκέι. ΒοήηηΓΔΥΓΓΚΑΛΗΦΛΗΣΡΓΛΝηξδσληγγ^&%... στοδιάολοπιαβοήθαμε! Το είπα, γιέι.
Α, για να μην το ξεχάσω: είχα πει ότι θα κοτσάρω και ποίηση μετά από κάθε ποστ. Χίαρ ιτ ιζ:
"Πλέκω όνειρα με νήμα τη φωνή σου
κι υφαίνω κάθε στεναγμό
μες στην απαντοχή σου.
Τράβα τις ρώγες μου."

αγάπη και ισχύς

Το βιογραφικό μου

[α ναι, αυτό το ποστ είναι κενό]

Ποεζί

Μετά από μέρες περισυλλογής και ενδοσκόπησης, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το έδαφος είναι πια δόκιμο για να μοιραστώ ένα [ακόμη] ταλέντο μου μαζί σας. Ειδικά τώρα που έχω πια δώδεκα παιδιά -διότι δι'εμέ δεν είσθε απλώς αναγνώσται, αλλά οικογένεια- θα σας αποκαλύψω το ακατέργαστο ταλέντο μου στην ποίηση.
Παραθέτω με τρεμάμενα χέρια και περισσή συγκίνηση το πρώτο δείγμα. Θα ακολουθήσουν κι άλλα, τα οποία θα δίδονται στο τέλος κάθε ποστ, όπως διαμοιράζεται το αντίδωρον στους πιστούς μετά το πέρας της θείας λειτουργίας.
"Αν είχαν τα φιλιά σου όνομα,
θα τα'λεγα παιδιά μου.
Σε εισπνέω σε κάθε σου χάδι,
αέρας γίνομαι πάνω στη μελωδία σου.
Θέλω να κλάσεις στα μούτρα μου."

[Πρέπει να βρω δουλειά επειγόντως, δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ αυτή η διαπόμπευση. Προτάσεις γεμάτες αγάπη και σεβασμό δεκτές. Δίδω δε πλέον και μέιλ επικενωνίας για οποιοδήποτε θέμα σας απασχολεί. Αφού δεν υπάρχει κρατικιά μέριμνα για τα αυτά του καθενός, τη δημιουργώ εγώ.]


Παρέμβαση πριν κοιμηθώ: θα ήθελα το παρακάτω να το δώσω σε ξεχωριστή ανάρτηση με τίτλο "επιτέλους τα κατάφερα!", αλλά δεν μπορώ να περιμένω. Αφιερώνω:

Τι τίτλος;

Δεν ξέρω αν είναι η μιζέρια των γιορτών, η παράνοια της αιωνίου τροφού ή η υπερκατανάλωση ζάχαρης [και κάθε τινός βρώσιμου είδους], αλλά όλη τη μέρα παίζει στο [πάνω] κεφάλι μου αυτό

Et je voudrais bien pleurer mais j'ai pas de larmes.
Κάποιος να με χαστουκίσει; Ευρωπαϊκά και βελούδινα όμως, για να μην πω σουηδικά.
Πάχυνα, με βαριέμαι, χτύπησα το κεφάλι μου σε ένα ντουλάπι -ναι, κατά λάθος- και πρέπει να βγω. Πρέπει. Είναι αυτό το γαμημένο es muss sein που έλεγε ο κούντερας κι αυτό το κουφάλογο ο μπετόβεν, αν θυμάμαι καλά. Es muss sein, es muss sein και το μουνί της μάνας σου. Πρέπει να βρω δουλειά, πρέπει να αδυνατίσω, πρέπει να κόψω το κάπνισμα, πρέπει να σε αγαπώ γιατί είμαστε συγγενείς, πρέπει να σε ανεχτώ γιατί είμαστε φίλοι, πρέπει να σε καταλάβω γιατί με γέννησες, πρέπει πρέπει πρέπει πρέπει και πάει εις το διηνεκές.
...
Βγαίνει και σε vice versa έκδοση;
Δεν μπορώ να γράψω. Συγγνώμη.