Μέρες άκαπνες

Σήμερα γιορτάζω επισήμως την πρώτη μου μέρα χωρίς καπνό. Επίσης θα μπορούσε να είναι παράλληλα η μέρα χωρίς ζάχαρη, κρέας και δουλειά. Βέβαια η κάθε μέρα είναι μέρα χωρίς δουλειά, αλλά σκοπεύω να το αλλάξω. Σύντομα.
Σύμφωνα με διάφορα κειμενάκια, η πίεσή μου έχει πλέον επανέλθει, οι παλμοί μου ομοίως και αν θυμάμαι καλά, δεν έχω πια μονοξείδιο του άνθρακος στο αίμα μου. Επίσης, σε κανα πενταήμερο δε θα έχω ούτε ένα υποπροϊόν της νικοτίνης να ρέει στο αλαβάστρινο κορμί μου.
Κάποια στιγμή θα φύγουν οι μαύροι κύκλοι από τα μάτια και θα στρώσει το δερματάκι γενικότερα. Πίνω και πράσινο τσάι που βοηθάει σημαντικά τη διαδικασία της αποτοξίνωσης. Αποτοξίνωση, τοξίνωση.. το ξύνω. Συ;
Τα πιο συγκλονιστικά, ωστόσο, είναι ότι σε εννιακόσια χρόνια δε θα κινδυνεύω από έμφραγμα και λίγο πριν τη συντέλεια, ο κίνδυνος για καρκίνο ή οποιοδήποτε άλλο ζώδιο του πνεύμονα θα έχει μειωθεί κατά τέσσερα τοις εκατό! Είναι τόσο ενθαρρυντικό που ήδη αισθάνομαι το βάρος του θανατικού να φεύγει από πάνω μου.
Βέβαια αυτή τη φορά θέλω να το φέρω -επιτέλους- σε πέρας. Όχι ότι δε μου λείπει ήδη η τοξίνωσή μου, αλλά μπορώ να το διαχειριστώ.
...
......
Αρχίδια. Δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Είναι καιρός να μάθω να ζητάω βοήθεια: βοήθκηφοθΣΓΦγΛΗΦ ναι ναι οκέι. ΒοήηηΓΔΥΓΓΚΑΛΗΦΛΗΣΡΓΛΝηξδσληγγ^&%... στοδιάολοπιαβοήθαμε! Το είπα, γιέι.
Α, για να μην το ξεχάσω: είχα πει ότι θα κοτσάρω και ποίηση μετά από κάθε ποστ. Χίαρ ιτ ιζ:
"Πλέκω όνειρα με νήμα τη φωνή σου
κι υφαίνω κάθε στεναγμό
μες στην απαντοχή σου.
Τράβα τις ρώγες μου."

αγάπη και ισχύς