Πρεζόνι, το

Δηλαδή εγώ. Είμαι σε απεξάρτηση, αυτό πια είναι γνωστό τοις πάσι. Το νευρικό μου σύστημα συνηθίζει σιγά-σιγά [πολύ σιγά θα έλεγα] στις νέες ποσότητες νικοτίνης, γιατί τελικά δεν ήταν σοφή απόφαση από τα 398247 τσιγάρα ημερησίως να περάσω στα εε.. μηδέν.
Τώρα υπάρχει πλαφόν, το οποίο και ορίστηκε ατύπως στα τέσσαρα σιγαρέττα ημερησίως. Ποσότητα νικοτίνης που ούτε βρέφος δεν εθίζει, ειλικρινά. Η αδυναμία συγκέντρωσης είναι παραπάνω από έκδηλη και το βλέμμα μου είναι φωτεινή πινακίδα που γράφει "χρόνια πολλά - τρεις μέρες καθαρός".
Είμαι ένας εξαρτημένος. Το παραδέχομαι. Με ακολουθούσε ένα μπλε ντουμάνι εδώ και δύο χρόνια, είχε γίνει χαρακτηριστικό μου.
-Πού είσαι;
-Εκεί που είναι ο καπνός.
-Α σε είδα!
Κάπως έτσι. Τώρα τι να λέω; "Εκεί που μυρίζει τσάι"; Σκατά. Σαλέπι θα πίνω και σουμάδα. Άσε που δεν μπορώ να πιω ούτε αλκοόλ, λέει. Το'χω συνδυάσει με το τσιγάρο και δεδομένης της απώλειας ελέγχου, μπορεί να ξανακυλήσω. Δε με γαμάς;
Έχω να πω πως όταν βγει το "χιούμαν-μπέτα βέρσιον", μερικά πράγματα θα πρέπει να τεθούν σε νέα βάση. Όπως:
-Να μπορεί να καπνίζει άνευ παρενεργειών.
-Οι θηλές να μετατραπούν σε πώματα εξαγωγής της περίσσειας λίπους.
-Να μην ιδρώνει.
Να πω κάτι άσχετο, παρεμπιπτόντως: Είδα μια αφίσα σήμερον στη στάση, που έλεγε "ξεστήνουμε ένα δέντρο και στήνουμε ένα δάσος!". Συγχαρητήρια. Ηλίθιε. Ήταν ανάγκη να το κυκλοφορήσεις σε αφίσα, ήτοι σε χαρτί, ήτοι σε νεκρά δέντρα; Την επόμενη φορά γράφ'το στην πλάτη της γιαγιάς μου και αμόλα την -τόπλες- στη Σταδίου.
Συγγνώμη, αλλά είναι τα νεύρα της αποτοξίνωσης. Α παρ'ολίγον να ξεχάσω την ποίηση:
"Όσες πληγές κι αν σκάψεις πάνω μου,
δρόμο θα τις κάνω
την καρδιά μου να'βρεις.
Γλείψε τη μουνάρα μου."

αγωνιστικούς χαιρετισμούς