μβφλκξγφςοεθρφγξςλκαγεφασρτθ

Είναι αυτό το περίεργο που ορίζοντας την ημερομηνία αναχώρησης, το μυαλό τοποθετείται αυτομάτως στη μέρα-ορόσημο και δεν μπορεί τίποτα να το επαναφέρει στο παρόν. Πολύ κατά της γκεστάλτ θα το χαρακτήριζα. Νιώθω σαν να πεθαίνω και να κάνω τις τελευταίες ετοιμασίες. Μοιράζω πράγματα, επιστρέφω πράγματα, παίρνω τηλέφωνα, αποδιοργανώνομαι κι οργανώνομαι σε κλάσματα του δευτερολέπτου, πέφτω, σηκώνομαι, απωθώ συναισθήματα με τα οποία εν συνεχεία περνώ τη νύχτα μέχρι να έρθει η επόμενη μέρα, οπότε και κάνω ένα ακόμα βήμα προς. Όλα σε δεκαπλάσια ταχύτητα, σε σημείο που ακόμα και χωρίς να βγω από το σπίτι, στο τέλος της μέρας είμαι τόσο κουρασμένος που με δυσκολία μπορώ να φτύσω μια καληνύχτα.

Κι αυτό που με τραντάζει πιότερο απ'όλα, θα ήθελα πολύ να μην ήμουν μόνος μου σ'αυτό.

Έπειτα.. ξυπνά αυτή κι εκεί αρχίζει το χάλι.

[Για τους φιλομαθείς αναγνώστας, στίχοι με μετάφραση -δεν ξέρω κατά πόσο είναι καλή η όλη απόδοση καθ'ότι είμαι της γαλλικής- εδώ: http://classicalmusic.about.com/od/opera/qt/unbeldilyrics.htm ]