[ποστ-ινκόγκνιτο]

[Που σημαίνει πως -εφ'όσον είναι και μέσα σε αγκύλες- δεν είναι απαραίτητο να διαβαστεί. Είναι μία ακόμα από τις καθημερινές μεταπτώσεις μου, δεν είναι κάτι το σοβαρό. Νομίζω πως είναι κάτι κοινό, άλλωστε. Εκεί που σκέφτεσαι, ρε παιδί μου, ότι πρέπει να βρίσκεσαι στο βόθρο της ανθρώπινης σκέψης. Κι αυτό, ναι, επιδέχεται διπλής ερμηνείας. Ένα: ότι βρίσκεσαι σ'αυτό που ο Καμύ περιγράφει ως έρημο, δηλαδή πέρα από τα άτυπα καθορισμένα όρια του ανθρώπινου νου, εκεί που βλέπεις το βόρβορο του ζην και έρχεσαι τετ-α-τετ με ερωτήματα-λεπίδες, εκεί που αμφισβητείς κάθε φολίδα του είναι σου. Δύο: ότι βρίσκεσαι στον προσωπικό βόθρο του νου κάθε άλλου ανθρώπου από τα Χ δισεκατομμύρια αυτού του πλανήτη. Εντάξει, μπορεί να λουστεί με την απόλυτη ειρωνεία και κυνισμό ό,τι λέω. Μα πρόσεξε, στέκομαι με μία προκαθορισμένη φυγή στο χέρι και για πρώτη φορά λέω ό,τι δεν είχα πει εδώ και καιρό. Μπορεί εδώ και χρόνια. Και το επιστέγασμα είναι πως, εν τέλει, σπανίως υπάρχει πρόσφορο αυτί. Φίλε, ούτε η μάνα μου -κι αυτό δεν είναι σχήμα λόγου. Ωστόσο, γαμώ την πουτάνα μου, θα προτιμούσα να είχα εκτιμηθεί λίγο παραπάνω.

..κάπου εδώ ξεκινώ εγώ να με ειρωνεύομαι και όλο αυτό σταματά. Μένει ένας απόηχος, όπου γλιστρά όλη η πικρία που "ανεξήγητα" νιώθω:

tzagalagabugu, νομίζω πως αυτή τη φορά κατάφερα να μικρύνω το βίδεο. Αν και δεν είμαι σίγουρος.]

[...τελικά όχι. μάθετέ μου χουτουμουλού κάποια στιγμή. παρακαλώ.]

Ευλόγησον

Κάθε μήνα, εδώ και χρόνια, εμφανίζονται στην είσοδο της πολυκατοικίας δύο κύριοι εκ των οποίων ο ένας μοιάζει με κατσαμπάκι. Πάντα πίστευα ότι τα είχανε, διότι είχα κάνει και την έρευνά μου. Αδέρφια δεν είναι, εξ'αγχιστείας συγγένεια δεν έχουνε, ε τι διάολο πια; Είναι ζευγάρι! Να σημειώσω δε πως το ενδυματολογικόν ανσάμπλ αποτελείται από δύο κομμάτια: τουίντ γκρι ψαροκόκκαλο κοστούμι το χειμώνα και γαλάζιο πουκάμισον χωμένο σε γκρι πανδελόνι λινόν το θέρος.
Οι δύο κύριοι, ή τέλος πάντων ο εις εξ'αυτών, χτυπάνε το θυροτηλέφωνο και ζητάνε τη γιαγιά μου. Θα μπορούσα να σκεφτώ άνετα ότι είναι τριολέ, αλλά δεν. Η γιαγιά μου είναι ο δήμιος του σεξ, οπότε τέτοια θέματα δεν ανακύπτουν ούτε ως ανέκδοτο. Ένα σενάριο παράνομης εμπορίας φαρμάκων θα ήτο πιο ευσταθές. Ωστόσο, όχι.

Το ζεύγος έρχεται και της φέρνει το μαγκαζίν "ο σωτήρ", στο οποίο είναι συνδρομήτρια από την εποχή του χαλκού. Φαντάσου, δεν είχε καν εμφανιστεί ο σωτήρ χιμσέλφ. Κι όμως. Τόσο αφοσιωμένη.

Με τη γιαγιά μου έχω διακόψει διπλωματικές σχέσεις, διότι κάθε μέρα μου πετάει και μια νέα παπαριά. Απορώντας από πού διάολο τρώει τις αναλαμπές, ψάξαμε κάθε πηγή πληροφόρησής της. Είδαμε μυστικά της εδέμ. Είδαμε τη ζωή του κράνους. Είδαμε "το τούρκικο". Το εγκεφαλικό μας φλέρταρε -αυτήν πάλι όχι. Σεξοδιώχτης.

Μέχρι που έπιασα στα χέρια μου το τελευταίο τεύχος του μαγκαζίν. Ο σωτήρ τελικά, μην τον βλέπεις έτσι, μιλά επί παντός επιστητού. Πάντα έχει πρωτοσέλιδο την εκάστοτε γιορτή που απασχολεί το ποίμνιο. Πουχού, τούτο το τεύχος είχε την "ύψωσι του τιμίου σταυρού". Ακολουθούν θρησκευτικά άρθρα.. μέχρι που φτάνεις στη μέση. Πώς ήταν κάτι πορνοπεριοδικά που είχανε για εξώφυλλο τον τρότσκι κι από ένα σημείο και μετά γέμιζε το μάτι σου μουνί; Ε κάπως έτσι κι ο σωτήρ. Αίφνης, εκφέρει άποψη επί παντός επιστητού. Μέχρι που μας αποκάλυψε τα βαθύτερα αίτια της κρίσης. Σου δίδω, αγαπητέ αναγνώστα, το άρθρον υπό μορφήν φωτογραφίας, σε περίπτωση που διαθέτεις εγκεφαλικά κύτταρα με αυτοκτονικάς διαθέσεις.

Αυτό το "μετανιωμένοι στα γόνατα" θα μπορούσε άνετα να είναι ο τίτλος ρομαντικού πορνό. Τύπου αγόρι μόνο κλαίει κι έρχονται οι πρώην του ένας ένας -μετανιωμένοι- και τον τσιμπουκώνουν αγρίως -ακόμα πιο μετανιωμένοι. Έλα, αν ήταν ταραντίνος θα το έβλεπες.

Τέλος πάντων, προσπερνώ το ότι οι όροι τύπου trust είναι για το αναγνωστικό κοινό του μαγκαζίν ότι η σεπλασπλάς για'μένα κι εστιάζω στο εξής: ντουντ, είμαι μια μάνα αμαρτωλή. Εγώ ευθύνομαι για την κατάρρευση της οικονομίας. Ντυνόμουν. Ω το ξέρω, δε θέλεις να με βλέπεις. Αγόραζα ρούχα, ναι! Ωιμέ!

Να σου εξομολογηθώ και κάτι ακόμα; Έτρωγα κιόλας! Ναι ναι, αγόραζα βρώσιμα ήδη και τα έτρωγα, η πόρνη. Ενίοτε έπινα και νερό. Θεέ μου, θα πάω στην κόλαση του δάντη. Ή ακόμα χειρότερα, στην κόλαση του χατζηγιάννη -όχι όχι όχιιιιιιιιιιι!

Τι; Υπάρχει λύση; Να πέσω στα γόνατα; Εντάξει! Α, όχι γι'αυτό.. Μάλιστα. Α για προσευχή. Ναι ναι. Α ναι, μου δίνει και τα λόγια πιο κάτω:

Αβαδίστ, πασταφλόρα και κάθε ενδιαφερόμενος: στο τέλος δίδει ιδέα για φλάσμομπ! Μετανιωμένοι και προσευχόμενοι -φυσικά στα γόνατα- ντυμένοι πόκεμον. Ε;

Να ρωτήσω και κάτι. Η ρευστοποίηση εκκλησιαστικής περιουσίας αποτελεί οψιόν ή το να πέσω στα γόνατα αρκεί;

φαινόμενο

Υπάρχουν πολλά πράγματα που κάνουν το νευρικό μου σύστημα να δονείται και τις απολήξεις των νευρικών κυττάρων μου, να βγαίνουν απ'το κρανίο μου όπως τα φίδια-μαλλιά της Μέδουσας. Ένα απ'αυτά, είναι το τζάστιν μπίμπερ. Ένα άλλο, είναι ο ευτύχης μπλέτσας. Υπάρχει όμως και η ανεξάντλητη πηγή: οι υπεργονείς και τα υπερτέκνα αυτών. Εκείνη η φάρα μικροσκοπικών ανθρώπων, που κουβαλάνε τα υπερτροφικά εγώ των γονέων τους και δεν ξέρω βάσει ποίων κριτηρίων, χρίζονται παιδιά-φαινόμενα.

Το γιουτούμπ βρίθει βιδέων, επιδεικνυόντων τέκνα σε εξτραβαγκάν ασχολίες, τύπου "το ρεσιτάλ του μικρού μου μότσαρτ", "πολυτάλαντος κινεζόπαις ενθουσιάζει με τη βιρτουοζιτέ του στο βιολί", "η εξάχρονη ροζίτα σώκου προκαλεί ρίγη στο κοινό" και τα συναφή. Και βλέπεις ξαφνικά κάτι σαν αυτό:

Το βλέπεις, υποθέτω, πως το βιολί βιώνει έναν υπαρξιστικό διχασμό. Είμαι βιολί; Είμαι εντόσθιο γάτας; Είναι στέλεχος επιχείρησης σε τέτοια ηλικία; Θα μου πεις, ναι ρε ντουντ, αλλά τουλάχιστον κουτσά-στραβά τα καταφέρνει με το έγχορδο το ζυγωτό. Εσύ τι έκανες στην ηλικία του; Τι να έκανα, μον πτι; Να εκτόξευα πυραύλους; Έβαζα φωτιά σε έντομα και επικοινωνούσα με χήνες. Στα δώδεκα έδινα λεξοτανίλ σε χάμστερ, α προπό. Τραγικό, ξέρω. Όπως και το επόμενο βίδεο, όπου πρωταγωνιστεί ο "μικρός τους μότσαρτ".

Πάλι βιολί. Και περιμένεις να ακούσεις κάτι το τουλάχιστον αξιοπρεπές. Κι όμως. Πλέιμπακ. Οπότε ερωτώ: ποίος ακριβώς ο λόγος να καρφώσεις ένα βιολί στο λαιμό του παιδιού σου, να του πεις "έλα, κάνε ότι παίζεις", να βγάλεις βίδεο όχι μόνο στην παραλία, αλλά να το σύρεις στου μουνιού το κέρατο [ειδικά εκεί με τα παιδάκια-ελληνική-ταινία-του-εξήντα-τρέχουμε-πίσω-απ'τον-αραμπά-του-πλούσιου-γαιοκτήμονα, είναι αγαπημένο ενσταντανέ] και να το ανεβάσεις στο γιουτούμπ; Για να το βλέπουν οι υπόλοιποι υστερικοί γονείς του πλανήτη και να αντιδρούν λάικ "ε όχι, γαμώτηηη, η Σουτζούκα μας δεν το κάνει αυτό! Σουτζούκα *σλιατς!* [μαστίγιο] ΓΙΝΕ Ο ΒΙΒΑΛΝΤΙ ΤΩΡΑ!";

Καλέ, το ντύσανε ροζ βάβω το παιδί στην τουρκία; Μα τι κόνσεπτ.. Κι έπειτα θα γυρίσει το παιδί και θα σε σιχτιρίσει και θα'χει και δίκιο. Α, στην ανδαλουσία έγινε πιο μεντιτερανέ. Ξώκοιλο βλέπω, αν και θα'πρεπε να το ανσαμπλάρει με το γυαλί που φορούσε στην τροία. Σαν μπουγατσιανός νταβάς. Εύγε. Συνειδητοποίηση: φοβούμαι πως τελικώς την έχουνε ονομάσει Μότσαρτ. Νάις τσόις.

Και φυσικά, κλείνουμε με κάτι σύντομο.

μβφλκξγφςοεθρφγξςλκαγεφασρτθ

Είναι αυτό το περίεργο που ορίζοντας την ημερομηνία αναχώρησης, το μυαλό τοποθετείται αυτομάτως στη μέρα-ορόσημο και δεν μπορεί τίποτα να το επαναφέρει στο παρόν. Πολύ κατά της γκεστάλτ θα το χαρακτήριζα. Νιώθω σαν να πεθαίνω και να κάνω τις τελευταίες ετοιμασίες. Μοιράζω πράγματα, επιστρέφω πράγματα, παίρνω τηλέφωνα, αποδιοργανώνομαι κι οργανώνομαι σε κλάσματα του δευτερολέπτου, πέφτω, σηκώνομαι, απωθώ συναισθήματα με τα οποία εν συνεχεία περνώ τη νύχτα μέχρι να έρθει η επόμενη μέρα, οπότε και κάνω ένα ακόμα βήμα προς. Όλα σε δεκαπλάσια ταχύτητα, σε σημείο που ακόμα και χωρίς να βγω από το σπίτι, στο τέλος της μέρας είμαι τόσο κουρασμένος που με δυσκολία μπορώ να φτύσω μια καληνύχτα.

Κι αυτό που με τραντάζει πιότερο απ'όλα, θα ήθελα πολύ να μην ήμουν μόνος μου σ'αυτό.

Έπειτα.. ξυπνά αυτή κι εκεί αρχίζει το χάλι.

[Για τους φιλομαθείς αναγνώστας, στίχοι με μετάφραση -δεν ξέρω κατά πόσο είναι καλή η όλη απόδοση καθ'ότι είμαι της γαλλικής- εδώ: http://classicalmusic.about.com/od/opera/qt/unbeldilyrics.htm ]

[μπορώ να μιλήσω;]

Καταγγελία

Αγαπώ τον ελληνικό νου, που εντοπίζει παντού τη συνωμοσία και το οργανωμένο σιωνιστικό/μασονικό μάστερπλαν σε βάρος της νεολαίας μας. Βέβαια αυτή τη φορά το ηλικιακό πλαφόν έπεσε λίγο πιο κάτω απ'το σύνηθες, αλλά χαλάλι.

Υπομονή. Ο Ερμής βγαίνει απ'το ανάδρομο μόουντ αύριο.

[χ]άσμα [χ]ασμάτων

Κι εκεί που έλεγα ότι το τελευταίο άλμπαμ της χαρχάλωσα-Χαρούλας ήταν ό,τι πιο εμετικό για το τρέχον έτος, να η γλυκύτατη και μεγάλη αγάπη [ειδικά μετά τη διαφήμιση για τη μιλλένιουμ μπανκ] που με διαψεύδει πανηγυρικά.

Με τίτλο "απελπιστικά για χέσιμη", δίνει στο φιλόμουσο κοινό το έναυσμα να κάνει μία υπαρξιστική βουτιά μέσω των δικών της παρατηρήσεων και ερωτήσεων [ρητορικών, δυνητικά]. Αν βιώνεις ταύτιση με άσματα του είδους, θα βρεις εδώ το δικό σου ύμνο, τη δική σου κραυγή απόγνωσης και εν ολίγοις, το δικό σου βίδεο για να ανεβάσεις στο φέιλμπουκ εν είδει υπονοουμένου προς το ερωτικό ενδιαφέρον, που σε πτύει απροκάλυπτα.
Είναι, βεβαίως, μία πολύ καλή επιλογή για να ανέβεις στα μάτια του άλλου, το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Εναλλακτικά, μπορείς να χαράξεις το όνομά του/της στο μέτωπό σου με τηλεκάρτα και να βγεις σε [έκτακτη] εκπομπή της θρασκιά.

Να σημειώσω πως το διαφημιστικό σποτάκι του σιδί της αοιδού, σκερντ δε σιτ άουτα μι. Την έχουνε σαβανωμένη με μαύρο ντραπέ μίασμα, βαμμένη και χτενισμένη του μουνιού και το όλο ανσάμπλ είναι φτυστό μεϊκόβερ στο σαλόν ντε κουαφίρ της Φούλας στο Κουτσόχερο Λάρισας, στα πλαίσια της χαρούμενης πλευράς επεισοδίου του χοτέλ ινσπέκτορ με τη Βίκυ Βαμιεδάκη.

-με φωνή αλέξη κωστάλα- Απελπιστικά για χέσιμη, λοιπόν, στο νούμερο ένα του φετινού throw-up list.

[Στο νούμερο ένα, μέχρι να εμφανιστεί ο επόμενος ανταγωνιστής, φυσικά.]

Γνωρίζοντας την αργκό

Εδώ στο νόρδερν γκρις, όπως και οπουδήποτε αλλού, υπάρχουν μερικές εντελώς ιδιωτικές λέξεις κι εκφράσεις, που χρησιμοποιούνται από τους κατοίκους στην καθημερινή επικοινωνία. Για παράδειγμα, η πολυκατοικία πολύ συχνά αναφέρεται ως οικοδομή. Η φέτα ως τυρί [λυσσάξτε, εγώ δεν παίρνω θέση], το μανό ως όζα [χτυπηθείτε, εγώ μένω ουδέτερος], το τυρί ως κασέρι [έλα, παιδιά, δεν πρόκειται να μπω σ'αυτό το ανούσιο παιχνίδι] και δε θα αναφερθώ καν στο όλο θέμα με το σουβλάκι καθ'ότι τούτο το διάστημα κινούμαι σε πιο βετζετέριαν τόνους.

Το μόνο πρόβλημα που εντόπισα, ήταν ένα λήμμα που όσο κι αν το αναζήτησα δεν το βρήκα πουθενά: η ρέχα.

Είχα ακούσει αυτή τη λέξη από τον μπαμπά μου, στα τρυφερά παιδικά μου χρόνια. Κι έμεινε εκεί. Κανείς ποτέ και πουθενά δε χρησιμοποίησε τούτη τη λέξη. Ούτε εγώ. Την αντικατέστησα από την ευρέως διαδεδομένη και χρησιμοποιούμενη "ροχάλα", για να φτάσω τώρα στα είκοσι [ΕΧΕΙ ΕΝΣΤΑΣΗ ΚΑΝΕΙΣ;] να την εκστομίσω με στόμφο μπροστά σε μία ειδεχθή φιγούρα του μπουγάτσαβιλλ -η οποία είναι και συγγενής μου.

Η ρέχα. Μια λέξη, ένας θεσμός. Την έψαξα στο γκούγκολ, την αναζήτησα στο σλανγκ τελεία τζιάρ. Τίποτα, ούτε ίχνος. Κι όμως.. βρήκα το εξής συγκλονιστικό:

Η Ρέχα (Recha) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 9,412.

Και συνεχίζοντας, γίνεται καλύτερο:

Η μέση διάμετρος της Ρέχας εκτιμάται σε 48 χιλιόμετρα.

Στο τέλος, με αποζημιώνει:

Η Ρέχα περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 7 ώρες και 10 λεπτά.

Ιδού και το λινκ για το φουλ άρθρο [όχι ότι έχει και πολλά περισσότερα απ'τα όσα ήδη παρέθεσα] ---> http://el.wikipedia.org/wiki/573_Ρέχα

Παρεμπιπτόντως, αβαδίστ αφιερώνω το κάτωθι πίκτσερ, με αγάπη και σέβας.