Σάββατο 3 Απριλίου 2010

Του νόου ας μπέτερ

Μετά από όλη αυτήν την αποχή [όπου συνειδητοποίησα το μέγεθος, το βάθος, την έκταση, την έξαψη της πλήρους άγνοιας επί οποιουδήποτε θέματος που με διακατέχει -κι ας θεωρούσα πως είχα ένα κάποιο ιντέλιτζενς, μάλλον διαφημιστικό κόλπο θα ήτο] αποφάσισα να επιστρέψω στα εγκόσμια και να μιλήσω για το αγαπημένο μέλος της οικογένειάς μου: την ξαδέρφη μου.
Η ξαδέρφη μου κι εγώ έχουμε το ίδιο ζώδιο. Προσωπικά, μετά από φωτογραφίες του γάμου της που είδα, είμαι πεπεισμένος πως έχουμε και το ίδιο φύλο, απλά η δική της [κληρονομική] γυναικομαστία, έφτασε ένα στάδιο πιο πάνω.
Μεγάλωσε στη Γερμανία. Από'κει κληρονόμησε την αισθητική και το λεπτό γούστο που τη χαρακτηρίζει. Γι'αυτό επέλεξε στην εκπνοή των νάιντυς να αγοράσει ένα σεκρετέρ, το οποίο υποθέτω πως ακόμα κρατά στο σπίτι της, ώστε σε περίπτωση σεισμού να χωθεί μέσα και να την ανακαλύψει η αρχαιολογική δυο αιώνες μετά.
Σπούδασε ιατρική στη Θεσσαλονίκη, επειδή με το σπαθί της κατάφερε να μπει αυτή, μια κόρη μεταναστών που ταλαιπωρούνται [η μάνα της ταξιδεύοντας όπου της καυλώσει κι ο μπαμπάς της τζογάροντας -μεγάλη ταλαιπώρια, όσο να πεις] και να τελειώσει με βαθμό πτυχίου επτά, αν ενθυμούμαι καλώς.
Οι δικοί μου ήσαν πάντα στο πλάι της: όταν πηδιόταν με το Σπύρο και δεν έπρεπε να το μάθει η μάνα της, όταν έδινε εξετάσεις και χάλασε την καρέκλα μου, όταν μου ζητούσε να τρέχω το βράδυ να της βρω τοστ και κοκακολαλάιτμηγαμήσω ενώ είχα σχολείο την επομένη, όταν έκλαιγα γιατί δε μ'άφηνε να κοιμηθώ [α ναι, όταν έδινε πανελλήνιες, την είχαμε στο σπίτι μας], όταν έκλαιγα γιατί μου έλεγε πως το σπίτι που μεγάλωνα και ζούσα δεν ήταν δικό μου, όταν όταν όταν. Ε τέλος πάντων τη στηρίξαμε.
Το σπίτι που έμενε στη Θεσσαλονίκη, ήτο ιδιόκτητον. Αρχικά έμενε με μία τρομακτική γυναίκα των σπηλαίων, που τα παράτησε κι έγινε καλόγρια. Δεν την αδικώ. Εγώ ήμουν στο τσακ να τα παρατήσω και να γίνω χάμστερ, όσο μέναμε μαζί. Που βασικά εγώ έμενα στο σπίτι της τις καθημερινές κι αυτή ερχόταν τα σαββατοκύριακα [εννοείται δε πως ως γνήσια σταχτομπούτα, καθάριζα ενδελεχώς]. Ναι, τέλος πάντων, μετά της αγόρασαν σπίτι με θέα όλη την πόλη [που βέβαια πια έχουν χτιστεί πολυκατοικίες κι είναι η μοναδική περίπτωση που χαίρομαι για την αντιπαροχή].
Αυτό το καριόλι, λοιπόν, με έχει υβρίσει πολλάκις. Και μέσω του βλογ που αμφιβάλλω για το ότι διαβάζει, θέλω να της πω πως την περιμένω για μαδομούνι το συντομότερο δυνατόν.
Καλή ανάστα.

7 σχόλια:

  1. Πάντα φτιάχνομαι με τα κείμενα σου :)
    Καλή Ανάσταση!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπητό μου παιδί κι ότι έλεγα ότι σε απήγαγαν οι εξωγήινοι. Κι ότι κοίταζα το μέηλμποξ για να δω αν έχω κανένα μήνυμα απο το υπερπέραν σου.
    Ανάστα ο Κύριος μετασου (ή με ότι άλλο γλυκό επιθυμείς).

    Πότε θα σε κεράσω μια βυσσινάδα?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Βάρα το εσύ το καριόλι ορ ελς θα έρθω εγώ και θα φάει η μουράκλα της χώμα.ΧΛΑΑΑ.

    ΠΑΡΤΕΣ ΡΕΕΕ! ΠΑΡΤΕΣ! *δείχνω ρόγες*

    σαγαπώ.γύρνα πίσω.η ζωή μου είναι άδειο σπιρτόκουτο χωρίς εσένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Να ακόμη ένας φυσιολογικός άνθρωπος που η κατάνυξη του Πάσχα δεν περνά ούτε ξυστά από δίπλα του και αντί να τον ενώνει με τους συγγενείς, τον απομακρύνει ακόμη περισσότερο.
    Νιώθω μια ταύτιση μαζί σου απόψε, θα το ομολογήσω! Δεν ντρέπομαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αυτό ήταν μια ανάσταση χωρίς συντηρητικά και πρόσθετα ομολογουμένως! ;)

    (η λεκτική επαλήθευση μου λέει να γράψω iddea...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ανισόρροπους, σας ευχαριστώ πολύ! εγώ φτιάχνομαι με τα νεύρα μου, με κρατάνε εν ζωή. υπόσχομαι να συνεχίσω στο ίδιο μοτίβο, με νεύρα-κρόσσι και νευρώσεις.
    αβάδιστη, αγαπημένη μου. περιφέρομαι σαν φυτοπλαγκτόν στο βορρά. σε λίγο επιστρέφω στο χαβουζοπέδιο, θα ενημερώσω με γραφτό μήνυμα ή γουάι νοτ τηλέφωνο για να κανονίσομε τα της βυσσινάδας. έχω ανάγκη από μία κυνική αγκαλιά.
    σήψη, δεν ήρθε το κνόδαλο τελικά. ήρθε μόνο η μήτρα που την πέταξε, αλλά και πάλι έχω υλικό. ρώγες δεν έδειξα, δεν πρόλαβα.
    άλεξ, υπάρχει ταύτισις γενικότερη μεταξύ μας, το'χω παρατηρήσει. δε με ενοχλεί ούτε κατ'ελάχιστον, τουναντίον με χαροποιεί λάικ ε λοτ.
    αντουάν, πραγματικά ήταν αυτό ακριβώς. επίσης ήταν μια ανάσταση-επανάσταση, δε θες. [κάτι έχεις εσύ με τις λεκτικές επαληθεύσεις, εμένα δε με συμπαθούν τόσο. νοιώθω ποταπός.]

    ΚΑΝΤΕ ΜΟΥ ΛΟΒΟΤΟΜΗ
    σας αγαπώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πώς θα γίνει να σε πείσουμε να γράφεις συχνότερα? Πραγματικά! Βαρέθηκα να πατώ το λινκ μου και να αλλάζει η ανάρτησή σου τόσο σπάνια. Αφού υπάρχουν εξαρτημένοι εδωπέρα! Τι θέλεις δηλαδή, να έρθουμε να σου βαράμε τα κουδούνια??! Σίριουσλι! Αη μην, σιτ ντάουν εντ ράητ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή