Φαιδρά

..διότι Φαίδρα δεν το λες. Είπα κι εγώ φέτος, μνια που ξώμεινα στην αθήνα [που μεταμορφώνεται ραγδαία σε πόλη-φάντασμα] χωρίς προοπτικές για διακοπές, να βυθιστώ στον πολιτισμό. Και τι πιο προφανές από μία επίσκεψη στην Επίδαυρο, πόσο μάλλον όταν μνια ελενάρα μίρεν διαλέγει να έρθει ως φαίδρα του Ρασίν.
Το βρακί μου το έσκισα με το που είδα το σάιτ του φεστιβάλ. Αίφνης, έγινε στόχος ζωής. Καταχωρήθηκε στο σύμπαν μου ως η κορωνίδα του φετινού καλοκαιριού και ως μία παράσταση που θα αποτελούσε στην ουσία εμπειρία ζωής. Περίμενα υπομονετικά μέχρι να ξεκινήσει η προπώληση και στήθηκα [γκαχμχ] ευλαβικά στην ουρά για το εισιτήριο, λουσμένος από σέβας, δέος και ιδρώτα. Μετά από διαβουλεύσεις, έκλεισα μία σεβαστή -τη λες- θέση και πήρα το εισιτήριο στα χέρια μου. Σκέφτηκα να το πλαστικοποιήσω για να το βάλω μετά στο εικονοστάσι, αλλά τελικά αντιστάθηκα.
Εκτός του πρώτου βρακίου, έσκισα και πληθώρα άλλων μέχρι τη μέρα της παράστασης. Έλεν Μίρεν είναι αυτή!
..και προσγειωνόμαστε στην Επίδαυρο. Τοποθετούμεθα ύπουλα σε καλές θέσεις, γιατί ήθελα να βλέπω το ελενάκι σε γκρο πλαν. Κάπως έτσι και με τους κώλους μας να σωτάρονται στους 83 βαθμούς, πληροφορηθήκαμε από τις κυρίες πίσω μας [που δεν ήξεραν τι θα πει "προφίλ: αθόρυβο"] την είσοδο -πιθανότατα- της βάσως παπανδρέου, είδαμε ιδίοις όμμασι τη χήρα κουρκούλου να φωτογραφίζεται συλλήβδην και μετά ακούσαμε χειροκρότημα. Θεωρώντας πως είναι το κλασσικό ελληνικό "άντε γαμώ το μουνί σου", δε δώσαμε σημασία. Οι κυρίες όμως, που δε γνωρίζανε το "προφίλ: αθόρυβο", μας πληροφόρησαν πως όλο το θέατρο βίωνε κολπικούς σπασμούς διότι στις πρώτες θέσεις ενεφανίσθη ο τόμ χανξ. Ότι κόντεψα να αυτοευνουχιστώ απ'την ντροπή, ισχύει. Δηλαδή οκέι, κι εγώ τον συμπαθώ αλλά δε χειροκροτάς/ουρλιάζεις άμα τη εμφανίση του. Ως θεατής ήρθε, άλλωστε. Κι ερωτώ: αν πας στο βρόδγουεϊ σε πρεμιέρα, λέω εγώ, και δεις να μπαίνουν η Μέρυλ Στριπ και ο Τζακ Νίκολσον, τι θα κάνεις; Θα ξεριζώσεις τις σάλπιγγές σου και θα τις πετάξεις πάνω τους; ..Κι ο δόλιος ο Τομ απαθανάτιζε σε βίδεο τη σκηνή. Διότι τι να κάνεις όταν μνια ολόκληρη Επίδαυρος που περιμένει την ελενάρα τη μίρεν πλημμυρίζει από κολπικά υγρά και όχι μόνο για την πάρτη σου; Δικαιολογημένος.-
Κι έφτασε η ώρα της παράστασης. Ο αριθμός των σκιζομένων βρακακίων αυξανόταν ραγδαία -πολλά εσκίσθησαν και για τον ιππόλυτο που εμένα προσωπικά δε με ώθησε καν στο να ακουμπήσω το βρακολάστιχό μου- μέχρι που εμφανίστηκε το χέρι της ελενάρας. Ρίγος διαπέρασε το θέατρο, κοτζαμάν όσκαρ έχει πάρει σου λέει. Δευτερόλεπτα μετά μας έκανε την τιμή να βγάλει και το κεφάλι της απ'την πόρτα. Βούβα η Επίδαυρος καθ'ότι η βασίλισσα καλυπτόταν από πέπλο μαβί. Λίγα δευτερόλεπτα ακόμα και ενεφανίσθη εν πλήρη γκραντοσύνη, ενδεδυμένη τόταλ πέρπολ. Μέτρησε τέσσερα βήματα, έκανε ένα ντράμπαλο κι έβγαλε όλη η δόξα όλη η χάρη το πέπλο. Οι κυρίες πίσω μας, που δε γνώριζαν τι σημαίνει "προφίλ: αθόρυβο" επικύρωσαν: "Αυτή είναι.-" Ετυφλώθη η Επίδαυρος, παρεμπιπτόντως, από τις τέσσερις μπιζουτιέρες που είχε αδειάσει επάνω της. Άλλωστε το'χει η μοίρα της να είναι βασίλισσα, οπότε δικαιολογείται [νοτ].
Χτυπιόταν, η οσκαρικιά, φώναζε, έσπαγε τη φωνή, έπεφτε κάτω [με τακτ, ένεκα το όσκαρ], αναρωτιώταν "Τι τα θέλω τα κοσμήματα;" κι έβγαλε δυο δαχτυλίδια.. κι εκεί που είπαμε "πάει, θα πετάξει όλον το ζολώτα στο κράσπεδο η τραγικιά!", σταμάτησε. Σωστά, μπορεί να είναι μνια γυναίκα σε παράνοια, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να απαρνηθεί και τα Van Cleef & Arpels της.
Κάπου εκεί έσκασε μύτη κι ο Θησέας - συγγνώμη, λάθος. Ένας μέθυσος, ιδιοκτήτης της ψαροταβέρνας "ο Μπάμπουρας" στην τρούμπα, που δήλωνε πως ήταν ο Θησέας. Φυσικό ταλέντο, ωστόσο, άκουσε με αξιοπρέπεια καθισμένος σε καρέκλα και ανέκφραστος ότι ο γιος του πούλησε τσαμπουκά σε ένα εξωγήινο τέρας με επτά στομάχια, που είχε το βίτσιο να ξεριζώνει καρδιές και να τις τρώει [ειλικρινά, η παράσταση είχε γίνει τόσο βαρετή που δεν μπορούσα καν να διαβάζω τον υπέρτιτλο. έτσι, αυτή είναι η δική μου εκδοχή επί του θέματος του θανάτου του ιππολύτου] το οποίο τελικά τα πήρε και τόνε σκότωσε -υποθέτω με λέιζερ και για να του φάει την καρδιά, like duh. Εκτός βέβαια απ'αυτό, έκανε και μνια σπονδή στον Ποσειδώνα, κολλητάρι του απ'τα παλιά, στο τέλος της οποίας -και ενώ στεκόταν στο μέσο της σκηνής, εκεί με τη μαρμάρινη τάπα- άδειασε μνια νταμιτζάνα κοκκινέλι και στη συνέχεια έσπασε το πήλινο κανάτι ον δε φάκιν μαρμάρινη τάπα. Τόση ήταν η οργή του και το πάσιον, που δεν υπολόγισε εφορεία αρχαιοτήτων. Εμένα μ'έπιασε για λογαριασμό του ένα σύγκρυο αλλά δε χελ γουίδ ιτ. Εδώ μιλάμε για ελενάρα μίρεν!
Μετά ο χάρος τους πήρε σβάρνα όλους. Ήρθαν και τα νέα του θανάτου της Οινώνης, του τσουτσέ της Φαίδρας, η οποία (φαίδρα) εμφανίστηκε στη σκηνή για να μπορέσουν να πεθάνουν όλοι ενωμένοι [αυτή έπεσε στο κράσπεδο πιο αβρά, πιο γλυκά, όπως αρμόζει σε μνια βασίλισσα και δη σε μία ελενάρα μίρεν, κουίν οβ φάκιν έβρυθινγκ]. Άλλαξε, δε, δύο κοστούμια κατά τη διάρκεια του υπαρξιακού της αλαλούμ.
Στο τέλος χειροκροτήσαμε. Λίγο για την ελενάρα, λίγο για τον τομ, ε φαντάζομαι και λίγο για τη χήρα κουρκούλου, δεν μπορεί. Εν συνεχεία, όλοι επιβιβάσθηκαν μυστηριωδώς σε καγιέν που τους περίμεναν πίσω απ'τη σκηνή. Έβλεπα τα φλας τους να αναβοσβήνουν όσο ακουγόταν η διήγηση του θανάτου του ιππολύτου [και κοιμόταν ο τόμας. σε δίνω στεγνά αλλά είναι η απόλυτη ένδειξη της βαρεμάρας που μας έδερνε]. Εμείς επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο του χτελ, σεμνά και ταπεινά και γυρίσαμε στο άθενς για να μπαλώσουμε κάθε αδίκως σκισμένο βρακάκι.
Στον Ίθαν Χωκ πάντως θα πάω. Τουλάχιστον δεν περιμένω κάτι το εξτραβαγκάν οπότε έχει το ελεύθερο για να με εκπλήξει ευχάριστα.
Να κι αυτό που κράτησα ως σουβενίρ απ'αυτή τη μεγαλειώδη μέρα:

Το ονομάζω "αρχαίο πνεύμα αθάνατο, αγνέ πατέρα".

Οι καταρράκτες του Νιαγάρα στο Δίθεχο

Ήρθε η ώρα να κάνω το πρώτο εντελώς προσωπικό ποστ σ'αυτό το βλογ και να ξεμπροστιαστώ αποκαλύπτοντας ένα μεγάλο βίτσιο μου. Ένα βίτσιο που καλλιεργούσα επί σειρά ετών και το τροφοδοτούσα υπογείως, κάτι που όλοι οι άνθρωποι γύρω μου έβλεπαν σαν μία μεγάλη προθυμία και έναν πηγαίο ιπποτισμό: κόβω φλέβα για να σέρνομαι από τη μία δημόσια υπηρεσία στην άλλη.
Πεθαίνω να βλέπω το εξαγριωμένο κοινό που επαναστατεί για ένα πιστοποιητικό γέννησης. Τις φλεγόμενες από πάθος και ηρωισμό του αθάνατου '21 γραίες, που ενώ έχουν το υπ'αριθμόν 28 χαρτάκι έχουν παρασυρθεί από το ατέρμονο του νόου ας μπέτερ μπλαμπλά με τη διπλανή κορασίδα και χάσανε τη σειρά τους, παρ'όλα αυτά και ενώ εξυπηρετείται το χαρτάκι Νο 397, *απαιτούν* να εξηπυρετηθούν γιατί "Εδώ ήμουνα αλλά το αλλάξατε πολύ γρήγορα και δεν πρόλαβα. Δεν είμαστε όλοι νέοι, δεσποινίς [μπηχτή-ενοχές]". Τις άρτι αφιχθήσες στην ηλικία των δεκαοκτώ δεσποινίδες, μονίμως εκνευρισμένες και σε διαρκή αναζήτηση ερωτικού συντρόφου ή σε διαρκή επικοινωνία με τον ήδη υπάρχοντα ερωτικό σύντροφο, παραπονούμενες για ό,τι υπάρχει γύρω τους. Τον μπαμπά με την κόρη που υπόκειται στη στυλιστική του χούντα, διότι "Δε θα αφήσω να μου τη φάει κανένας μακρυμάλλης αλήτης κομμουνιστής, ούτε κανένα απ'αυτά τα έμο που κλαίνε και αλλάζουν φύλο!".
Στην κορυφή, φυσικά, βρίσκεται το εμφανώς κυνικό ύφος ορισμένων υπαλλήλων που θαρρείς από έμφυτο σαδισμό εκτελούν κάθε εργασία με αβρότητα, χάρη και περισσή νομπιλιτέ. Έτσι, για μία απλή επικύρωση φωτοτυπίας ταυτότητας καταναλώνεις μία ώρα από τη ζωή σου, κοιτώντας τη Μεγάλη Βρεταννία και σκεπτόμενος ότι η ζωή εκεί μέσα κυλά τόσο μα τόσο αρμονικά και οι μπριζόλες είναι πάντα υπέροχες, σερβιρισμένες με ήθος και ευγένεια που δεν μπορείς να συναντήσεις πουθενά αλλού σ'αυτήν την πόλη. Πουθενά, ούτε καν στο σπίτι μας [εκτός βέβαια αν μας βγει όλη η Σορβόννη στην επιφάνεια].
Τέλος πάντων, χθες ηδονίστηκα για όλη την εβδομάδα τουλάχιστον, καθ'ότι έπρεπε να δηλωθώ στο υπουργείο πολιτισμού. Ναι, δηλωνόμαστε κι εμείς ως πόρνες της τέχνης για να μπορέσουμε να δώσουμε εξετάσεις. Τρε ρομαντίκ. Πέρασα λοιπόν τον όλο κυκεώνα κι έφτασα μετά από 2 ώρες στο υπουργείο, κάθιδρος και με μπούκλα ελένης γερασιμίδου. Τη μυρωδιά δεν την περιγράφω καν, θα την καταχωρήσω απλώς ως "απολύτως φυσική".
Είδα και μέρος του ανταγωνισμού αλλά δε θα προβώ σε σχολιασμό, το θεωρώ αντιδεοντολογικό.
Έδωσα λοιπόν τα διαπιστευτήριά μου [απολυτήριο λυκείου, φωτοτυπία ταυτότητος -όλα επικυρωμένα για να δικαιολογήσουμε και την ύπαρξη των υπαλλήλων που επικυρώνουν_αγαπώ τη χώρα μου, ειλικρινά_- καθώς και μία αίτηση που συμπληρώσαμε επί τόπου, γιατί δεν είχαμε ήδη ξοδέψει αρκετό χαρτί] και μου είπανε να περιμένω. Τοποθέτησα το αισθητικά τέλειο κορμί μου μεταξύ δύο κορασίδων με τη μύτη τους να αγγίζει τη στρατόσφαιρα. Θα άνοιγα συζήτηση αλλά αφού η μία ήταν η Κατρίν Ντενέβ και η άλλη η Κίρι Τεκανάουα, τήρησα σιγήν.
Πέντε λεπτά μετά, μία κοπέλα μου έδωσε την ταυτότητα των εξετάσεων. Ας μην υπερβάλλουμε. Ήταν ένα μικρότερο από ποστ-ιτ χαρτάκι, κομμένη φωτοτυπία κατά βάση, που έγραφε την ημερομηνία των εξετάσεων [7/9, όσοι ενδιαφέρεστε για σαπόρτ], τον αριθμό μητρώου ορ σάμθινγκ [διότι πέρασε η εποχή που σου κάνανε μία σφραγίδα με καυτό μέταλλο στο μπράτσο, καταραμένα ανθρώπινα δικαιώματα] και κάτω-κάτω έγραφε: Προορισμός ΔΙΘΕΧΟ.
832659615984 εγκεφαλικά κύτταρα κάηκαν. Συνειρμός: Πού διάολο είναι πάλι αυτό το γαμοδίθεχο; Να δεις που θα πρέπει να πάρω ταξί, σκατά! Λες να είναι νησί; Χμ.. Σαλαμίνα, Ύδρα, Δίθεχο; Λογικό ακούγεται. Άλλωστε εδώ τα τοπονύμια είναι σε παροξυσμό.. Θα ρωτήσω. Όχι, θα ρωτήσω. Και ρωτάω με ύφος Χριστίνα Μαρκάτου "Συγγνώμη, τι ακριβώς είναι το Δίθεχο;". Η απάντηση αποστομωτική. "Η διεύθυνση χορού θεάτρου."
Κραπ.

Γουέλκαμ νόουτ

Το νέο μου σπίτι βρίσκεται ακόμα υπό κατασκευήν. Παρ'όλα αυτά θέλω να ευχαριστήσω [και από'δω γιατί η αίγλη είναι μεγαλύτερη] τα λαχανάκια που ζητήσανε τη νέα μου διεύθυνση και φυσικά να καλωσορίσω κάθε νέο λαχανάκι. Ελπίζω πως δε θα έχω τα ντράμπαλα του προηγούμενου βλογ, για τα οποία βέβαια οι ευθύνες καταλογίζονται σε άτομα ουδέτερου πολιτιστικού φορτίου που εκ φύσεως δεν μπορούν να σεβαστούν το άτυπο κόπυραϊτ που διέπει το βλόγειν.
Είμεθα λοιπόν εδώ, σε μνια Αθήνα έγχρωμη και ουχί μο(υ)νόχρωμη ή διάφανη, με όλα τα καλά μίας μεγάλης πόλης. Τον υποβόσκοντα ρομαντισμό, τον υπερχειλίζοντα κυνισμό, τον αγώνα επιβίωσης για το τελευταίο μετρό, την αναγκαστική επιστροφή με ταξί, τις εξωπραγματικά γελοίες δουλειές, την αδιαφορία, το απρόσμενο ενδιαφέρον που επιβεβαιώνει τον κανόνα της omniprésente αδιαφορίας και γενικά κάθε τουβλάκι ενός μεγαλοαστικού κιμά που σέβεται τον εαυτό του.
Η θέσις μου προφανής: παρατηρώ, κάνω απόσταξη και σερβίρω κάθε εμπειρία, σκέψη ή βίωμα. Εξυπακούεται ότι η ηδονή μου είναι τα σχόλιά σας, υβριστικά, συναινετικά ή απλώς παρανοϊκά στα οποία σκοπεύω να απαντώ [καταπνίγοντας την υδροχοϊκή μου φύση που απαντά νοητά και τηλεπαθητικά]. Εμπρός λοιπόν για μία σχέση στοργής και αλληλεγγύης!: )