Ντιζόν, Ντιζόν, η αγαπημένη μου πόλη.

"Ναι, έχω γραμμούλα; Από πού μας καλείτε;" "Από Ντιζόν!" "Από Λυών;" "Ντιζόν!" "Τουλόν;" "ΝΤΙΖΟΝ!" "Σκατόν;" "Close enough." Είναι, φυσικά και είναι, μια όμορφη πόλη του βορρά. Του γαλλικού βορρά, για'σένα που το θες πιο λεπτομερές. Αν και η ντιζονάρα είναι μία και είναι γαλλική. Βουαλά. Ο χρόνος έχει κολλήσει κάπου στο 15ο αιώνα, κάτι που κάποιος τουριστικός οδηγός θα χαρακτηρίσει ως "γραφικά σοκάκια που μπορείς να---" θα σου πω εγώ τι μπορείς: μπορείς να κάνεις πλήρη εξομοίωση του κάρου που περνάει από δίπλα σου, ενώ ταυτοχρόνως ο οδηγός εκσφενδονίζει μέσα απ'τα ασημένια του δόντια μια μεσαιωνική ροχάλα προς την κατεύθυνσή σου. Σου'χω, ωστόσο, βίδεο, για να έχεις μια πιο πλήρη εικόνα. Ξεκινάμε, λοιπόν, με τον άγιο βερνάρδο, που τελικά όχι, δεν ήταν σκύλος. Ήταν άνθρωπος και μούτζωνε ασύστολα, κρατώντας πάντα το εξαιρετικά άβολο τιρμπουσόν. Γιατί δεν ξέρω αν το ξέρεις, πιότερο απ'τη μουστάρδα μας φθονούν για το κρασί μας. [Εδώ να δώσω μια ειλικρινή πτυχή και να πω: δικαίως.] Αυτός λοιπόν αγίασε, διότι προφανώς μούτζωσε το διάβολο χιμσέλφ, σώζοντας πολύ κόσμο απ'το πυρ το εξώτερον. Συνεχίζουμε με τον υπερκλίβανο, επίσης μεσαιωνικής κατασκευής. Εξαιρετικά χρήσιμος για καύση μαγισσών, σήμερα είναι το μέρος όπου καίνε τα έμβρυα μετά την έκτρωση ή τα ανεπιθύμητα μωρά. Καθόλου κουλτούρα σ'αυτή τη χώρα, καλά μας λέγανε βαρβάρους. Το βράδυ φωτίζεται σε μωβ τόνους ολ γίαρ λονγκ, όχι μόνο τον οκτώβρη για χάρη της estée lauder. Ακριβώς απέναντι, μεγάλο αξιοθέατο. Η παναγιά η χτικολύτρια, σ'το πιάνει το χτικιό και το κάνει ευλογία. Θαυματουργό αγαλματίδιο, τίγκα στην αφιέρωση το εσωτερικό. Τι μπακιρένια ποδαράκια, τι χρυσά αυτιά, τι μωράκια να κρεμιόνται ως παντατίφ, λατέρνα πλέον το άγαλμα απ'τα αναθήματα. Στο εξωτερικό -ναι, μπράβο κάνε ένα ζουμ, ευχαριστώ- βλέπουμε καθημερινούς ντιζονέζους να αγναντεύουν το αστικό τοπίο και μη μου πεις ότι σου φαίνονται πέτρινοι, είναι απλώς η σκίαση. Έπειτα περνάμε στο καπηλειό του Φόρδουλα, γνωστός κάπηλας της περιοχής και κρασοπότης ολκής. Και αυτός είχε πέσει στη μαρμίτα όταν ήταν μικρός, αλλά όχι σ'αυτή με το μαγικό φίλτρο. Στην άλλη. Ναι. Αρχιτεκτονική τσαχπινιά η σκεπή πάνω απ'τη σκάλα κι έπειτα είπανε πως γίναμε μπαρόκ. Εδώ τώρα σου δείχνουμε και την αφίσα που κάτι λέει, δες τις εικόνες καλύτερα γιατί είναι και δύσκολη η ρουφιάνα η γλώσσα. Το πολύ-πολύ να λέει "μιν κατουράται εδό", αλλά στο πιο κομψό του. Περνάμε στο εσωτερικό, όπου βλέπουμε ντιζονέζικα παιδάκια να στριφογυρνάνε μπροστά από τον καμπινέ (έλα, κι εσύ το διάβασες, το ξέρω), καθώς και ανθρώπους με υπερσιδηραιμία. Α ναι, όχι, δεν είναι αγάλματα, ντεζολέ. Ακολουθεί εκτενές αφιέρωμα σε όλες τις προτομές, κουάρκ προς κουάρκ, οπότε εγώ εγκαταλείπω. Αν υπάρχει κάποια ανατροπή και την έχασα, παρακαλώ ενημερώστε με.