Αφιέρωμα στο σεξ, μέρος τέταρτο

Ναι, είναι γεγονός! Το αφιέρωμα στο σεξ, αυτό το πόνημα ανεύρεσης του υποφόσκοντος σεξ στους στίχους φαινομενικά σεμνών ιστορικών τραγουδιών, επέστρεψε. Αντικείμενο μελέτης του τετάρτου μέρους, είναι το γνωστό σε όλους άσμα με τον όχι και τόσο σεμνό τίτλο, "άνοιξε-άνοιξε". Δε θα σχολιάσω κάτι επ'αυτού, ας περάσουμε στην περεταίρω ανάλυση του στίχου. Α προπό, έχει αλλάξει η γραμματοσειρά ή είναι η ιδέα μου; Μπορεί ο βλόγερ να έρθει για μια φορά στα σύγκαλά του και να μη συμπεριφέρεται σαν αυτονομημένη δημοκρατία; Τέλος πάντων, λετ ας κριέιτ:

Το παράθυρο κλεισμένο, [είσαι παρθένα ή απλώς κλειστομπούτα;]
σφαλισμένο, σκοτεινό, [..μάλλον θα καταλήξω στο "παρθένα".]
για ποιο λόγο δεν τ' ανοίγεις [η ανάλωση στην αναζήτηση ενός "επειδή"]
πεισματάρα, να σε 'δω; [γυμνή]

Άνοιξε, άνοιξε, [ικεσία]
γιατί δεν αντέχω, [οι ορμόνες βράζουν, η προσμονή πονά]
φτάνει πια, φτάνει πια [στο λαιμό μου, ξεχειλίζω]
να με τυραννάς. [εδώ είναι η πρώτη s/m τροπή του στόρυ. γενικά και χωρίς περαιτέρω λεπτομέρειες.]

Ξεροστάλιασα στ' αγιάζι [με το πουλί στο χέρι]
ώρες να σου τραγουδώ, [όπου τραγουδώ=πασπατεύω, πιλατεύω και άλλα προκαταρτικά]
η καρδιά μου φλόγες βγάζει, [κι άμα κοιτάξεις πιο κάτω, ολοκαύτωμα]
μα δε βγαίνεις να σε 'δω. [γυμνή]

Άνοιξε, άνοιξε, [τρία δάχτυλα δε φτάνουν;]
γιατί δεν αντέχω, [έβαλα και το κεφάλι, παθαίνω ασφυξία]
φτάνει πια, φτάνει πια [στο φάρυγγά σου ο αγκώνας μου]
να με τυραννάς. [εν τέλει μ'αρέσει, είμαι ο υποτακτικός σου]

'round midnight

Η ατέρμονη προσπάθεια μιας συγκεκριμένης κάστας να αναπαραχθεί, με συγκινεί. Έχει κάτι το βαθιά μικροαστικό, μία ακόρεστη ανάγκη για αυτεπιβεβαίωση, για μία ανατροφοδότηση που προφανώς δε θα'ρθει ποτέ κι αυτό το βρίσκω θεμελιωδώς γραφικό.

Εγώ απλώς βλέπω απ΄το σινεμασκόπ του δωματίου μου μια θέα που βαρέθηκα, ελαφρώς ενοχλημένος απ'το καστ, ενίοτε θυμωμένος με το σενάριο.

Η τελευταία προβολή ξεκίνησε. Την έχασες.

Ηθολογία ζώων

Ένα λεωφορείο απέναντί μου κραυγάζει μέσα σε αηδιαστικά ροζ [ματζέντα για την ακρίβεια] φόντο, ότι βρέθηκαν χίλια ευρώ. Προσωπικά δεν ενδιαφέρομαι, μπορεί να τα κρατήσει και να τα δώσει σε κανένα πλυντήριο, μήπως και φύγει ένα ποσοστό της μάκας που έχει μαζέψει στην οροφή. Η απέναντι τράπεζα έχει αλλάξει ταμπέλα και λίγο πιο μπροστά μία αφίσα με ένα θύμα ξυλοδαρμού λέει "παίξε όπως είσαι", διαφημίζοντας ένα ονλάιν καζίνο. Ναι, φυσικά, γιατί ως γνωστόν μετά από μία επίθεση οποιουδήποτε είδους, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει κανείς είναι να σπεύσει σε ένα καζίνο και να τινάξει την μπάνκα στον αέρα. [Αλήθεια, θυμάται κανείς το "μέγκα μπάνκα" με το Γιώργο Πολυχρονίου; Ή μάλλον, θυμάται κανείς το Γιώργο Πολυχρονίου;]

Μοιράζομαι εμπειρία: χθες είδα μία ταινία με ζώα. Η υπόθεση ήταν λίγο-πολύ απλή. Ένα υπερτροφικό γουρούνι προσπαθούσε να πείσει τρεις κάμπιες ότι η αναπαραγωγή έχει πλάκα -διότι είναι γνωστό τοις πάσι πως ο οργασμός του γουρουνιού έχει μία σεβαστή διάρκεια. Οι κάμπιες πείθονταν η μία μετά την άλλη και τις βλέπαμε να αναπαράγονται με μία χαρακτηριστική βραδύτητα και έλλειψη ενδιαφέροντος, αλλά υποθέτω πως έφταιγε το ότι τα γυρίσματα έγιναν κατά τις πρωινές ώρες.

Το υπερτροφικό γουρούνι μας συστήθηκε ως μαριάννα ντούβλη και δήλωνε ασταμάτητα πως είχε στην κατοχή του το σκήπτρο της πουτανιάς. Προσωπικά δεν το έχω δει ποτέ, αλλά υποθέτω πως θα μοιάζει με τα μπαστούνια των μητροπολιτών, μόνο που αντί για δικέφαλο αετό, λογικά θα έχει ένα άλλο δικέφαλο πουλί. Εν συνεχεία, το υπερτροφικό γουρούνι αναπαράχθηκε με δύο άλλα ζώα που δεν κατάφερα να καταχωρήσω κάπου, παρά τα πέντε συναπτά έτη στο βιολογικό. Όλοι περνούσανε όμορφα και το υπερτροφικό γουρούνι μας χάρισε κισλοφσκικά πλάνα, όπου γέμιζε η οθόνη χοιρομέρι.

Λίγο πριν το τέλος, το υπερτροφικό γουρούνι μεταλαμπάδευσε τις γνώσεις του περί αναπαραγωγής σε μία ακόμη κάμπια, η οποία ενώ αρχικά δε φαινόταν και πολύ πρόθυμη, έμαθε γρήγορα από την κάτοχο του σκήπτρου της πουτανιάς και έβγαλε -της το αναγνωρίζω-τη δασκάλα της ασπροπρόσωπη.

Ήταν μία ταινία πολύ ενδιαφέρουσα και απ'ότι έμαθα θα έχει και συνέχεια, όπως άλλωστε συμβαίνει με όλα τα θρίλερ. Με την ευκαιρία, θα ήθελα ως ηθοποιός να δηλώσω πως είμαι βαθιά περήφανος που η μικρή μας χώρα έχει επιτέλους μία αναπτυσσόμενη κινηματογραφική βιομηχανία, δεδομένου του ότι -όπως έμαθα- το υπερτροφικό γουρούνι φιλοδοξεί η εν λόγω ταινία να παρουσιαστεί στις Κάννες. Βλέπω πως ο δρόμος για'μας, τους νέους δημιουργούς, έχει ανοίξει σαν το γκραν κάνυον και δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα, παρά την κακή κατάσταση στην οποία βρίσκεται η μικρή μας χώρα αυτή τη στιγμή.

Ευχαριστώ, υπερτροφικό γουρούνι. Το δέρμα μου είναι σαν πορσελάνινο!

Νόημα

κάποιοι το'χουν βρει:

writer's block

Είναι η πλέον αναμενόμενη και φυσιολογική αντίδραση σε κάθε μεγάλο σοκ. Μία σιωπή που έρχεται και καλύπτει τα πάντα και συνήθως κρύβει μία μεγάλη και βαθειά περισυλλογή. Για να είμαι ειλικρινής, δεν ήθελα να πάρω ουδεμία θέση μέσα σε όλο αυτό -τουλάχιστον όχι μία κοινοποιημένη θέση.

Ξέρω ότι δεν είναι καιρός για χιούμορ ή κυνισμό, ότι δεν είναι ώρα για λαϊκισμούς επίσης ή για υπερβολές. Έχουμε μία χώρα σε αποσύνθεση και τέσσερις νεκρούς. Κι είναι λογικό να μας έχει παγωμένους και καθηλωμένους σε έναν αγχωμένο και αγχώδη απολογισμό. Το θέμα όμως είναι σε τι ακριβώς κάνουμε απολογισμό.

Παρ'όλο που το όλο θέμα είναι καθολικό [δηλαδή αφορά στη χώρα μας], τελικά στις ρίζες του είναι ξεκάθαρα ατομικό. Τι κάνει ο καθένας μας σ'αυτήν την πιεσμένη περίοδο; Είναι το βασικό ερώτημα που θα απαντήσει καθένας μόνος του. Από'κει και πέρα, όμως, έχουμε και μία πληγή να κλείσουμε και είναι μία πληγή που μπορούμε να θεραπεύσουμε μόνο με το να έρθουμε πιο κοντά ο ένας στον άλλο.

Η Αθήνα αυτή τη στιγμή είναι μία πόλη κουτσή και χτυπημένη. Η Αθήνα αυτή τη στιγμή είναι η Ελλάδα [μια που ό,τι συνέβη συνέβη εδώ και η επαρχία είναι ακόμα σε μία δική της διάσταση, πιο λαρζ]. Και προσωπικά, δεν έχω δει ποτέ καμία απ'τις δύο τόσο θλιμμένη και καταρρακωμένη. Θέλεις να βγεις μια βόλτα για να ξεσκάσεις και βρωμάει ο δρόμος αίμα και χημεία. Οι άνθρωποι έχουν ερωτηματικά για μάτια και πάγο στα χέρια.

Ωστόσο, μπορούμε μέσα σε όλο αυτό το χάλι να βρούμε τις ισορροπίες μας. Δεν είναι κακό. Είναι η ανθρώπινη φύση. Και η ανθρώπινη φύση ζει με τις μνήμες της αγκαλιά και τα μάτια στο αύριο.

Πέρα από κάθε συναισθηματισμό, είναι άνοιξη. Μέσα στην όλη φριβολιτέ της, μπορούμε να βρούμε ο ένας τον άλλο και να ξεγλυστρίσουμε απ'αυτήν την κατάσταση, πριν από άμυνα πέσουμε σε νάρκη μέχρι να περάσει και ζήσουμε -ή μάλλον προκαλέσουμε- τη δική μας great depression.

Δεν ξέρω ποιος επίλογος ταιριάζει σ'αυτό το ποστ. Γι'αυτό και το αφήνω μετέωρο.