Ο μινιμαλισμός στην πράξη -μια πρόταση διαχείρισης του άγχους.

Οι φιλοσοφικές αναζητήσεις και οι ανήσυχοι νόες, πάντα με έλκουν, όπως το φως τραβάει το κονούπι. Δεν μπορώ να μη μοιραστώ συγκλονιστικές ανακαλύψεις, όπως αυτή τη μικρή διαδικτυακή γωνιά (<- αν και δεν του φαίνεται, αυτό είναι λινκ) που κάνει μια βαθειά βουτιά στο μεταμοντέρνο υπαρξισμό. Θέμα της, η αμηχανία και οι ρίζες της. Δεκαοκτώ ερωτήσεις και ισάριθμες απαντήσεις, δίνουν μια αποφασιστική γροθιά στο αστικό άγχος. Μα, σκέπτομαι, μήπως τελικά τα πράγματα δεν είναι τόσο πολύπλοκα και αγχωνόμαστε αδίκως; Επιχείρησα, λοιπόν, να παρουσιάσω την υπεραπλουστευμένη εκδοχή αυτού του πονήματος -εργασία εξ'ίσου δύσκολη, καθώς έπρεπε να πραγματοποιήσω την αποψίλωση με σπουδή και προσοχή, καθώς και με περισσή φειδώ, όπως αποφευχθή η αποκοπή πολυτίμων πληροφοριών. Παραθέτω, με μια δειλία κι ένα τρέμουλο, το τελικό αποτέλεσμα. "18 προβλήματα που προκαλούν αμηχανία (beta version)" 1. Γιατί έχω ενωμένα φρύδια; Λόγω αυξημένου μαγνητικού πεδίου στο κέντρο της ζώνης Τ. 2. Υπάρχει κάτι που να αντιμετωπίζει την κυτταρίτιδα; Η μετανάστευση. Εναλλακτικά, η πλήρης αντικατάσταση των κάτω άκρων με τεχνητά μέλη. 3. Γιατί κοκκινίζω συχνά; Διότι σε μερικές σπάνιες περιπτώσεις, το σώμα των ανθρώπων περιέχει αίμα. Που είναι κόκκινο. Θεραπεύεται πίνοντας διορθωτικό υγρό. 4. Όταν τα μαλλιά ασπρίζουν νωρίς… ...μάλλον έχεις διαλέξει λάθος βαφή. Οι συμβουλές ενός επαγγελματία, ενδείκνυνται. 5. Έχω σπυράκια στους γλουτούς; Βλέπω ως εκεί; 6. Πώς δημιουργήθηκαν ραγάδες; Από πτώση αστεροειδών. 7. Υπάρχει λύση για τα σπυράκια από το ξύρισμα; Βεβαίως: ξυρίζεις και τα σπυράκια. Μετά το ποπ, δεν έχεις στοπ. 8. Δυσάρεστη αναπνοή. Όντως, ρε πούστη. 9. Τι λεκιάζει τα δόντια μου; Ανατρέξατε στο 8. 10. Πώς θα απαλύνω τους κάλους; Μίλα τους με στοργή. Δώσ'τους όνομα. Αγάπησέ τους και θα σ'αγαπήσουν κι αυτοί. 11. Γιατί σπάνε τα νύχια Αφού δε βλέπω ερωτηματικό στο τέλος, υποθέτω ότι προηγείται το "την άλλη φορά, ξύρισε τον κώλο σου". 12. Ιδρώτας Σερβιέτες. 13. Απώλεια μαλλιών Ρεφάρεις με μια καλή λεύκανση. 14. Γιατί μυρίζουν τα πόδια μου; Για προληπτικούς λόγους (όταν εντοπίζουν σκατά, πχ, σε ειδοποιούν και τα αποφεύγεις). Είναι σαν τους σκύλους, που βλέπουν με την όσφρηση. 15. Τριχοειδείς ευρυαγγείες Αφού δεν μπορείς να το προφέρεις, δε σε απασχολεί. 16. Πώς θα μαλακώσω τα σκασμένα χείλια; Τα τρίβεις πάνω στους κάλους, πριν δεθείς μαζί τους και μαλακώσουν. 17. Γιατί γερνά τόσο γρήγορα ο λαιμός μου; Φοβάμαι πως θα πρέπει να σε ξαναστείλω στο 8. 18. Πρέπει να ανησυχώ για τις ακροχορδόνες; Μόνο αν είναι συνώνυμο του "επιπλέον ρώγες". Coming up: 7 απλοί τρόποι για να βελτιώσεις την αυτοπεποίθησή σου. Διότι μένει-δε μένει ένας χρόνος μέχρι το τέλος του κόσμου.

ακούτε ντόιτσε βέλε

Σήμερα ξύπνησα με ένα βομβαρδισμένο κι οργισμένο στομάχι, οπότε αποφάσισα να διαγράψω αυτή τη μέρα και να μείνω μέσα. Ίσως το βασανιστικά αργό ίντερνετ του παρθεναγωγείου που με στεγάζει συνεργαστεί και μπορέσω να έχω μια κάποια νύξη ενημέρωσης για το ό,τι συμβεί στην Αθήνα. Γιατί θα συμβεί. Ξέρω πως επειδή πλέον μένω αρκετά μακριά -το λες κι απόσταση ασφαλείας- το δικαίωμά μου να εκφέρω άποψη και ειδικά η αξιοπιστία αυτής, έχουν πέσει στο μηδέν. Βλέπεις, με το που περάσεις τα σύνορα, αυτομάτως αρχίζει να βρέχει διακοσάευρα και ipad, οπότε πρέπει να σκάσεις και να ζήσεις την μπεζ νάρκη σου. Να γιατί γράφω πλέον σπάνια. Θέλω, παρ'όλα αυτά, να χωθώ κι εγώ σ'αυτήν τη μέρα, όπως πριν από ένα χρόνο και κάτι χωνόμουν στις πορείες, κατάπινα κι εγώ την κρατική χημεία -σε μικρότερη δόση τότε, εν είδει διαστρεβλωμένου μιθριδατισμού- και πετούσα δεξιά κι αριστερά το αρχέγονο ερώτημα: τι δρώμεν; Ξέρεις, πήρα διάφορες απαντήσεις, πολλές απ'αυτές τόσο γλυκά συναισθηματικές, που με έσπρωχναν διακριτικά σε έναν χνουδωτό εφησυχασμό. "Θα έρθουμε πιο κοντά." "Θα εκτιμήσουμε ξανά τα βασικά." "Τόσα έχουμε περάσει, θα το περάσουμε κι αυτό." Μια που ερωτήσεις του στυλ "τελικά ζει το Πολυτεχνείο" έχουν από καιρού απαντηθεί μέσα μου μέσω της αποδόμησής τους (όχι, δε ζει το Πολυτεχνείο και ναι, μας κέρδισε ο καπιταλισμός και μεταξύ μας, ας μην γκρινιάζουμε γιατί κατά βάθος όλοι εκτιμούμε το ίντερνετ στο κινητό κι έναν καφέ στο χάρτινο ποτηράκι με την απαθή γοργόνα και το χαρτονένιο sleeve), αναγκαστικά μένω σκεπτικός απέναντι σε τέτοιου είδους δηλώσεις. Τελικώς, ήρθαμε πιο κοντά; Σίγουρα, κατεβήκαμε με τα κατσαρολάκια και τα φάσκελα στις πλατείες, σίγουρα εικονοποιήσαμε τον όρο "λαϊκή μάζα" ή "εντυπωσιακή προσέλευση", αλλά μολονότι παστωμένοι, ήρθαμε πιο κοντά; Και τελικώς, τι είναι αυτά τα "βασικά"; Είναι το να δείχνουν σε τοπική, βαθέως επαρχιακή, τηλεόραση συνταγή για μπομπότα; Μιλάμε για τα τόσο βασικά ή συνεχίζει και φτάνει μέχρι το ψωμί από λάσπη και μαρμαρόσκονη; Είμαστε ευχαριστημένοι με αυτού του είδους τα βασικά; Γιατί ναι, υπάρχει καφές από ρεβύθι, αλλά είμαστε σίγουροι ότι αυτό χτίζαμε τόσα χρόνια; Όσο για το τελευταίο, αναρωτιέμαι: είμαστε σίγουροι; Επίσης, είμαστε υποχρεωμένοι; Εννοώ, είμαστε υποχρεωμένοι να υπομείνουμε για άλλη μια φορά στωικά το παράλογο που βιώνουμε; (Και μη μου πεις ότι δεν έχουμε ξαναβιώσει παράλογο. Είναι λογικό να έρχεται το αδολφάτο στη χώρα σου και ξαφνικά να την οικειοποιείται ή ένας χόρχε παπ να κάνει αυτοβούλως κυβέρνηση και να σε στέλνει στο λονγκ-άιλαντ για τρετμάν με βραστά αυγά και φάλαγγα;) Δε θα κάνω κάποιο κάλεσμα, ούτε θα αναμασήσω ένα φόρο τιμής στη σημερινή μέρα και τα συναφή. Η σημερινή μέρα, για'μένα, είναι η σημερινή μέρα. Είναι η 17η Νοεμβρίου του σωτηρίου έτους 2011, όπου η χώρα είναι βουτηγμένη στη βλέννα και εξακολουθώντας να πατά πάνω στο ίδιο λάιτ-μοτίφ του παραλόγως απρόβλεπτου, κανείς δεν ξέρει πώς θα εξελιχθεί, ούτε πώς θα καταλήξει, ούτε αν εν τέλει θα υπάρξει κάποιο ουσιώδες αντίκρυσμα. Μεταξύ μας; Καιρός είναι να. Διότι αν όχι σήμερα, τότε πότε;