Ο μινιμαλισμός στην πράξη -μια πρόταση διαχείρισης του άγχους.

Οι φιλοσοφικές αναζητήσεις και οι ανήσυχοι νόες, πάντα με έλκουν, όπως το φως τραβάει το κονούπι. Δεν μπορώ να μη μοιραστώ συγκλονιστικές ανακαλύψεις, όπως αυτή τη μικρή διαδικτυακή γωνιά (<- αν και δεν του φαίνεται, αυτό είναι λινκ) που κάνει μια βαθειά βουτιά στο μεταμοντέρνο υπαρξισμό. Θέμα της, η αμηχανία και οι ρίζες της. Δεκαοκτώ ερωτήσεις και ισάριθμες απαντήσεις, δίνουν μια αποφασιστική γροθιά στο αστικό άγχος. Μα, σκέπτομαι, μήπως τελικά τα πράγματα δεν είναι τόσο πολύπλοκα και αγχωνόμαστε αδίκως; Επιχείρησα, λοιπόν, να παρουσιάσω την υπεραπλουστευμένη εκδοχή αυτού του πονήματος -εργασία εξ'ίσου δύσκολη, καθώς έπρεπε να πραγματοποιήσω την αποψίλωση με σπουδή και προσοχή, καθώς και με περισσή φειδώ, όπως αποφευχθή η αποκοπή πολυτίμων πληροφοριών. Παραθέτω, με μια δειλία κι ένα τρέμουλο, το τελικό αποτέλεσμα. "18 προβλήματα που προκαλούν αμηχανία (beta version)" 1. Γιατί έχω ενωμένα φρύδια; Λόγω αυξημένου μαγνητικού πεδίου στο κέντρο της ζώνης Τ. 2. Υπάρχει κάτι που να αντιμετωπίζει την κυτταρίτιδα; Η μετανάστευση. Εναλλακτικά, η πλήρης αντικατάσταση των κάτω άκρων με τεχνητά μέλη. 3. Γιατί κοκκινίζω συχνά; Διότι σε μερικές σπάνιες περιπτώσεις, το σώμα των ανθρώπων περιέχει αίμα. Που είναι κόκκινο. Θεραπεύεται πίνοντας διορθωτικό υγρό. 4. Όταν τα μαλλιά ασπρίζουν νωρίς… ...μάλλον έχεις διαλέξει λάθος βαφή. Οι συμβουλές ενός επαγγελματία, ενδείκνυνται. 5. Έχω σπυράκια στους γλουτούς; Βλέπω ως εκεί; 6. Πώς δημιουργήθηκαν ραγάδες; Από πτώση αστεροειδών. 7. Υπάρχει λύση για τα σπυράκια από το ξύρισμα; Βεβαίως: ξυρίζεις και τα σπυράκια. Μετά το ποπ, δεν έχεις στοπ. 8. Δυσάρεστη αναπνοή. Όντως, ρε πούστη. 9. Τι λεκιάζει τα δόντια μου; Ανατρέξατε στο 8. 10. Πώς θα απαλύνω τους κάλους; Μίλα τους με στοργή. Δώσ'τους όνομα. Αγάπησέ τους και θα σ'αγαπήσουν κι αυτοί. 11. Γιατί σπάνε τα νύχια Αφού δε βλέπω ερωτηματικό στο τέλος, υποθέτω ότι προηγείται το "την άλλη φορά, ξύρισε τον κώλο σου". 12. Ιδρώτας Σερβιέτες. 13. Απώλεια μαλλιών Ρεφάρεις με μια καλή λεύκανση. 14. Γιατί μυρίζουν τα πόδια μου; Για προληπτικούς λόγους (όταν εντοπίζουν σκατά, πχ, σε ειδοποιούν και τα αποφεύγεις). Είναι σαν τους σκύλους, που βλέπουν με την όσφρηση. 15. Τριχοειδείς ευρυαγγείες Αφού δεν μπορείς να το προφέρεις, δε σε απασχολεί. 16. Πώς θα μαλακώσω τα σκασμένα χείλια; Τα τρίβεις πάνω στους κάλους, πριν δεθείς μαζί τους και μαλακώσουν. 17. Γιατί γερνά τόσο γρήγορα ο λαιμός μου; Φοβάμαι πως θα πρέπει να σε ξαναστείλω στο 8. 18. Πρέπει να ανησυχώ για τις ακροχορδόνες; Μόνο αν είναι συνώνυμο του "επιπλέον ρώγες". Coming up: 7 απλοί τρόποι για να βελτιώσεις την αυτοπεποίθησή σου. Διότι μένει-δε μένει ένας χρόνος μέχρι το τέλος του κόσμου.

ακούτε ντόιτσε βέλε

Σήμερα ξύπνησα με ένα βομβαρδισμένο κι οργισμένο στομάχι, οπότε αποφάσισα να διαγράψω αυτή τη μέρα και να μείνω μέσα. Ίσως το βασανιστικά αργό ίντερνετ του παρθεναγωγείου που με στεγάζει συνεργαστεί και μπορέσω να έχω μια κάποια νύξη ενημέρωσης για το ό,τι συμβεί στην Αθήνα. Γιατί θα συμβεί. Ξέρω πως επειδή πλέον μένω αρκετά μακριά -το λες κι απόσταση ασφαλείας- το δικαίωμά μου να εκφέρω άποψη και ειδικά η αξιοπιστία αυτής, έχουν πέσει στο μηδέν. Βλέπεις, με το που περάσεις τα σύνορα, αυτομάτως αρχίζει να βρέχει διακοσάευρα και ipad, οπότε πρέπει να σκάσεις και να ζήσεις την μπεζ νάρκη σου. Να γιατί γράφω πλέον σπάνια. Θέλω, παρ'όλα αυτά, να χωθώ κι εγώ σ'αυτήν τη μέρα, όπως πριν από ένα χρόνο και κάτι χωνόμουν στις πορείες, κατάπινα κι εγώ την κρατική χημεία -σε μικρότερη δόση τότε, εν είδει διαστρεβλωμένου μιθριδατισμού- και πετούσα δεξιά κι αριστερά το αρχέγονο ερώτημα: τι δρώμεν; Ξέρεις, πήρα διάφορες απαντήσεις, πολλές απ'αυτές τόσο γλυκά συναισθηματικές, που με έσπρωχναν διακριτικά σε έναν χνουδωτό εφησυχασμό. "Θα έρθουμε πιο κοντά." "Θα εκτιμήσουμε ξανά τα βασικά." "Τόσα έχουμε περάσει, θα το περάσουμε κι αυτό." Μια που ερωτήσεις του στυλ "τελικά ζει το Πολυτεχνείο" έχουν από καιρού απαντηθεί μέσα μου μέσω της αποδόμησής τους (όχι, δε ζει το Πολυτεχνείο και ναι, μας κέρδισε ο καπιταλισμός και μεταξύ μας, ας μην γκρινιάζουμε γιατί κατά βάθος όλοι εκτιμούμε το ίντερνετ στο κινητό κι έναν καφέ στο χάρτινο ποτηράκι με την απαθή γοργόνα και το χαρτονένιο sleeve), αναγκαστικά μένω σκεπτικός απέναντι σε τέτοιου είδους δηλώσεις. Τελικώς, ήρθαμε πιο κοντά; Σίγουρα, κατεβήκαμε με τα κατσαρολάκια και τα φάσκελα στις πλατείες, σίγουρα εικονοποιήσαμε τον όρο "λαϊκή μάζα" ή "εντυπωσιακή προσέλευση", αλλά μολονότι παστωμένοι, ήρθαμε πιο κοντά; Και τελικώς, τι είναι αυτά τα "βασικά"; Είναι το να δείχνουν σε τοπική, βαθέως επαρχιακή, τηλεόραση συνταγή για μπομπότα; Μιλάμε για τα τόσο βασικά ή συνεχίζει και φτάνει μέχρι το ψωμί από λάσπη και μαρμαρόσκονη; Είμαστε ευχαριστημένοι με αυτού του είδους τα βασικά; Γιατί ναι, υπάρχει καφές από ρεβύθι, αλλά είμαστε σίγουροι ότι αυτό χτίζαμε τόσα χρόνια; Όσο για το τελευταίο, αναρωτιέμαι: είμαστε σίγουροι; Επίσης, είμαστε υποχρεωμένοι; Εννοώ, είμαστε υποχρεωμένοι να υπομείνουμε για άλλη μια φορά στωικά το παράλογο που βιώνουμε; (Και μη μου πεις ότι δεν έχουμε ξαναβιώσει παράλογο. Είναι λογικό να έρχεται το αδολφάτο στη χώρα σου και ξαφνικά να την οικειοποιείται ή ένας χόρχε παπ να κάνει αυτοβούλως κυβέρνηση και να σε στέλνει στο λονγκ-άιλαντ για τρετμάν με βραστά αυγά και φάλαγγα;) Δε θα κάνω κάποιο κάλεσμα, ούτε θα αναμασήσω ένα φόρο τιμής στη σημερινή μέρα και τα συναφή. Η σημερινή μέρα, για'μένα, είναι η σημερινή μέρα. Είναι η 17η Νοεμβρίου του σωτηρίου έτους 2011, όπου η χώρα είναι βουτηγμένη στη βλέννα και εξακολουθώντας να πατά πάνω στο ίδιο λάιτ-μοτίφ του παραλόγως απρόβλεπτου, κανείς δεν ξέρει πώς θα εξελιχθεί, ούτε πώς θα καταλήξει, ούτε αν εν τέλει θα υπάρξει κάποιο ουσιώδες αντίκρυσμα. Μεταξύ μας; Καιρός είναι να. Διότι αν όχι σήμερα, τότε πότε;

Τρίτη και φαρμακε-κε-κε-κε-κε-κε-κε---

Η μαγεία του κομπρεσέρ, με ξύπνησε στις οκτώ. Ο εσωτερικός μου κόσμος είναι αυτό:


Φυσικά, διότι σε μια άδεια πόλη μιας άδειας χώρας, έχει νόημα το να ξυπνήσεις στις οκτώ το πρωί. Κι ένα κουίζ, για να ξεκινήσει καλά η μέρα: Μπορείς να υποθέσεις τι συνέβη στη γυναίκα της Πάτρας;

Τις τετάρτες, το κάπνισμα επιτρέπεται.

Κάθε εβδομάδα έχει επτά μέρες και κάθε μέρα έχει τη χάρη της -εκτός από την κυριακή, που είναι κατά γενική ομολογία μια μέρα σε κρίση, διότι πάντα ξέρεις ότι ακολουθεί η δευτέρα, που με τη σειρά της είναι ένας ξεχωριστός χωροχρόνος. Όπως και να'χει, η τετάρτη είναι η μέση της εβδομάδος και η πιο βαρετή μέρα παγκοσμίως. Υπάρχουν, βεβαίως, τρόποι για να μειωθεί η πλήξη και η μέρα να αποκτήσει έναν άλλο αέρα.
Για παράδειγμα, μπορείς να ψάξεις συγκάτοικο σε μια εξωτική πόλη. Την Ντιζόν, πουχού. Έχει μουστάρδα, έχει κρασί, δε χρειάζεται και πολλά ένας άνθρωπος. Μπορείς να βρεις έναν ενδιαφέροντα συγκάτοικο που θα μοιραστεί μαζί σου τα μυστικά της πρωτεύουσας της Βουργουνδίας. Wait, what the --


Μάλιστα. Φαντάσου ότι σου κάθεται η συγκατοίκηση τελικά και θέλεις να βγεις μαζί της για ένα ποτό, βρε αδερφέ, οπότε πρέπει να στείλεις ενημερωτικό εσεμές. "Θα βγω με Μουνιά για κάνα κρασάκι, θα τα πούμε στο σκάιπ μετά. Σνουποφιλάκια." Τέλειο -και ξέρω πως η τετάρτη σου, μόλις έγινε πιο ενδιαφέρουσα από ποτέ.
Τώρα που θυμήθηκα την Ντιζόν, θα ήθελα να πω πως είναι μια πόλη γεμάτη εκπλήξεις. Περπατούσα, θυμάμαι, σ'ένα πάρκο που εξώκειλε κι έγινε δάσος και βρήκα μια πινακίδα. Έγραφε "temple d'amour". Σκέφτηκα "ααα ναός του έρωτος! τι πρωτότυπο!" και πήγα. Ξαφνικά, μέσα απ'τις πρασιές, αναδύθηκε ένα κυκλικό πέτρινο κτισματάκι, κολονάτο με τρούλο αλλά χωρίς να είναι βασιλική, σ'αυτήν την βρυξελλώδη μπεζ απόχρωση -σαν το κοτόπουλο στην κοτόσουπα της γιαγιάς μου [όσο έχει την πέτσα, δηλαδή, διότι μετά είναι απλά σαν χέρια μωρού που πλέουν σε εναιώρημα augmentin]. Πλησίασα. Πλησίασα κι άλλο και παρατήρησα πως το ελεύθερο εσπρί φρανσέ, είχε αφήσει το αποτύπωμά του πάνω στο ναό της αγάπης. Αρχικά ήταν αυτό:

..το οποίο είναι και λογικό, καθ'ότι το Παρί και η Φρανς γενικότερα, έχουν μια προϊστορία με το θέμα της κομμούνας, όσο να πεις. Κατ'επίφασιν, κυρίως, θα έλεγα, αλλά δεν είναι τώρα θερμοκρασίες αυτές για πολιτικοκοινωνικές αναλύσεις και αναδιφήσεις. Το φλέγον ζήτημα είναι πως μια μεγάλη αλήθεια, ένα ηχηρό χαστούκι στην έως τότε αρμονικά δομημένη πραγματικότητά μου, βρισκόταν στη διπλανή κολόνα. Ο Τζακ Νίκολσον είναι λεσβία. Διότι προφανώς Jack+Nicholson=


Ξέρω, ξέρω. Αίφνης η τετάρτη σου έγινε μεγάλη παρασκευή. Μη στεναχωριέσαι, η μέρα συνεχίζεται, όπως και οι εναλλακτικές προτάσεις διασκέδασης. Υπάρχει πάντα ένα προϊόν που μπορεί να σου φτιάξει τη διάθεση. Το πιο σπιρτόζικο, μπριόζικο, τσαχπίνικο προϊόν που έχει γεννηθεί ποτέ -κι ας είναι "ένα απλό βούτυρο".


Το θορυβώδες βούτυρο μπορεί να μεταμορφώσει κάθε γεύμα της ημέρας σε εμπειρία ζωής. Όχι, επειδή νομίζουμε ότι τα ελληνικά προϊόντα είναι καλύτερα απ'οτιδήποτε άλλο. Το βιτάμ κάνει θόρυβο; Γιου σι μάι πόιντ χίαρ. Από την άλλη, αν σκέφτεσαι ελληνικό προϊόν και σου τρέχει σαλάκη, υπάρχει και για σένα λύση:


Νομίζω πως το θέμα φαγητό, ειδικά για μια μέρα όπως η τετάρτη, έχει κλείσει. Και περπατάς εσύ στους δρόμους της πόλης. Και βλέπεις τα διάφορα μεζεδάκια που κυκλοφορούν. Είναι και καλοκαίρι, όλο και κάποια ρώγα θα τσιτώσει, όλο και κάτι παραπάνω θα διαγραφεί στα τσίτια που φοράμε, ένεκα ο καύσων. Σε μια στιγμή εσωτερικισμού, αυτοπαρατήρησης κι αυτοκριτικής, δεν μπορεί, θα σκεφτείς "Dude, I'm a whore. I'm a cheap slut." Μην ανησυχείς. There HAS to be someone who's slutter than you:


..τον οποίο αντί να λιθοβολίσουνε και να τον καταδικάσουνε να ζει σαν τον Αστραπόγιαννο, τον κάνανε και δρόμο. Παράλληλα ήταν και γλύπτης, δεν παρέληψαν να το αναφέρουν. Με μικρά γράμματα, αλλά το αναφέρουν. Αυτό είναι που λένε ότι στο εξωτερικό οι ευκαιρίες είναι περισσότερες και τελικά αναδεικνύεσαι μέσω της δουλειάς σου.
Υπομονή. Η πέμπτη βρίσκεται προ των πυλών.

γονατισμένοι και χεσοπρόθεσμο

Μέρες παράξενες, αναμφίβολα. Συναισθήματα για κάποιους πρωτόγνωρα, για άλλους γνώριμα –αν και πλέον σε διαφορετικό βαθμό και φόρμα. Θυμάμαι, πέρυσι τέτοιο καιρό περίπου [έμενα ακόμα στην Αθήνα], ήμασταν κάτω στο δρόμο και βλέπαμε παγωμένοι –παρά τον καύσωνα μια τράπεζα με τρεις [τέσσερις, κατ’εμέ] ανθρώπους να καίγεται από μολότοφ «αναρχικών». Είχαμε νεκρούς, θυμάσαι;
Ένα χρόνο μετά, σαν επέτειος, βγήκανε άνθρωποι στις πλατείες αντιδρώντας ειρηνικά. Ταυτοποιήθηκαν [από ποιον;] ως αγανακτισμένοι πολίτες. Θέλω –όσο κι αν είναι εύκολο κανείς να με στολίσει με διάφορα απαξιωτικά και ακυρωτικά- να πω πως προσωπικά δε συμφωνώ με το χαρακτηρισμό. Αγανάκτηση υπήρχε πέρυσι, ή μάλλον εκδηλώθηκε πέρυσι, και ήταν αυτή ακριβώς που μας ώθησε στο να βγαίνουμε στους δρόμους και να παραλύει η Αθήνα [κατ’άλλους η χώρα] παραδοσιακά κάθε Τετάρτη. Τότε ναι, ήμασταν αγανακτισμένοι. Αλλά τώρα; Τι είμαστε, τώρα;
-Παύση. Άνοιξα λεξικό [μείζον ελληνικό, φορ δε ρέκορντ], για να μην αραδιάσω πάλι τις θεωρίες μου. Αγανάκτηση: οργή, έντονη δυσαρέσκεια, θυμός. || δεινοπάθηση, ταλαιπωρία. Εντάξει, δένει κάπως. Αγανακτώ: θυμώνω, οργίζομαι || κουράζομαι υπερβολικά, δεινοπαθώ. Τέλος παύσης.-
Βάσει αυτού, λοιπόν, ναι. Το «αγανακτισμένοι» περιγράφει σε ένα βαθμό την κατάσταση και βλέποντάς το αντικειμενικά, δένει. Αλλά είναι μόνο αυτό; Διότι εντάξει, μπορεί κάποιοι να καταχωρούνται ως απλά αγανακτισμένοι. Εγώ –και ξέρω πως έχω και παρέα- είμαι εκτός από αγανακτισμένος και ταπεινωμένος, βλέποντας πως οι υπάλληλοί μου με κοροϊδεύουν μες στα μούτρα μου. Πως μετά από ό,τι έγινε χθες, με μπέρδεψαν μιλώντας μου για οικουμενικές κυβερνήσεις και διάφορα τρικ εποχής τρικούπη, παττακοπαπαδόπουλου, βρώμικου 89 και λοιπών ιστορικών στιγμών, ενώ στην ουσία συμφώνησαν στο εξής: θα κάνουμε ότι διαφωνούμε, για να δείξουμε ενεργοποιημένοι. Εγώ [αντωνάκης] θα το παίξω δυναμικός [αυτός, που είναι η μασκότ των ζολόφτ] κι εσύ κλαμμένος. Ποίος ο στόχος; Υποθέτω πως ο Ζωρζ, κουβαλώντας όσο να πεις ένα πολιτικό όνομα, θέλει να το διατηρήσει και να το ντύσει με μια κάποια υστεροφημία –δε θα είναι ο πολιτικός που παραιτήθηκε την πιο κρίσιμη στιγμή, μα αυτός ο καημένος που θα έσωζε τη χώρα, αλλά έχασε τις εκλογές. Γκαντεμιά. Ωστόσο, Τρικούπης much; Ο δε αντωνάκης και οι λοιποί έγχρωμοι κόκκοι, θα αυξήσουν τις καρεκλίτσες τους μέσα στο παλάτι –σόρρυ, στη βουλή- και θα είναι όλοι μια χαρούμενη, οικουμενική κυβέρνηση. Εμείς θα αγανακτούμε, ο καθένας πρωτίστως μέσα του, κι η πορεία της πολιτικής θα διαγράφει μουτζούρες σε κάθε πλευρά του καρτεσιανού επιπέδου.
Ένας άλλος λόγος που νιώθω ταπεινωμένος, είναι πως δεν είναι δυνατόν να χρησιμοποιεί κάποιος προπαγάνδα, προβοκάτσια και οτιδήποτε προϊστορικό, το σωτήριον έτος 2011. Με σημείο αναφοράς μια πιο πρόσφατη περίοδο της ιστορίας σε σύγκριση με το μεσαίωνα [την περίοδο ανόδου του χίτλερ, ας πούμε, καθώς και το σύνολο του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου], αυτές οι τακτικές και στρατηγικές είχαν αποτέλεσμα. Τώρα, κάτι τέτοιο είναι θεωρητικά αδύνατο. Όχι επειδή είμαστε εξυπνότεροι, άλλωστε η ευφυΐα είναι ένα μη μετρήσιμο μέγεθος [ναι, εδώ απορρίπτω τα περί iq], αλλά επειδή 1. ο καθένας από’μας έχει τουλάχιστον μία κάμερα στα χέρια του και 2. μπορούμε να διοχετεύσουμε το υλικό που μαζεύουμε μέσω facebook, twitter, tumblr, blogs και τα λοιπά γνωστά και μη δίκτυα. Λογικά αυτή είναι η ελευθερία του τύπου και της έκφρασης. Επομένως, είναι τουλάχιστον ταπεινωτικό το να εφαρμόζονται ακόμα αυτού του είδους οι τακτικές, αν και –μεταξύ μας- είναι μια προφανής απόδειξη της δικής μας αδράνειας.
Ξέρω πως χθες παραληρούσα στο facebook, ανεβάζοντας φωτογραφίες, βίντεο και ό,τι έβρισκα από φίλους και δικό μου ψάξιμο και μπορεί να έγινα κουραστικός. Δεν το έκανα, όμως, θέλοντας να φανώ εθνάρχης, γαβριάς ή επαναστάτης, ούτε επειδή αναμασώ αυτό που μου σερβίρεται και το ξερνώ στους υπόλοιπους. Ο στόχος μου –και το δήλωσα- ήταν να συμμετάσχω σε μια αλυσίδα κοινοποίησης της προπαγάνδας τους. Έχουμε τα μέσα για να το κάνουμε, το μόνο που χρειάζεται, είναι η προσωπική συμμετοχή του καθενός.
Κατέληξα στο συμπέρασμα πως δεν είναι απαραίτητο να είμαστε όλοι στο σύνταγμα ή στο λευκό πύργο ή οπουδήποτε. Και οι δύο πλευρές, η της φυσικής παρουσίας και η του ίντερνετ, είναι απαραίτητες. Δεν υπάρχει θέμα λιγότερης δουλειάς του ενός σε σχέση με τον άλλο. Εσύ είσαι εκεί κάτω και διαμαρτύρεσαι επειδή αυτό μπορείς να κάνεις κι εγώ είμαι εδώ πάνω και γράφω, επειδή αυτό μπορώ να κάνω. Επανάσταση από τον καναπέ; Μπορεί. Αλλά ευτυχώς όχι κουσκούς το μεσημέρι και αξίζει να το ζεις.
-τσιγάρο-
Ας δούμε λίγο τα πράγματα στην ουσία τους. Αγανακτισμένοι στο σύνταγμα ή μήπως τελικά γονατισμένοι στο σύνταγμα; Γονατισμένοι σε όλη την Ελλάδα; Ίσως αυτό, το να δούμε την ουσία δηλαδή, μας διευκολύνει να κινηθούμε πιο συνειδητά –διότι, μεταξύ μας πάντα, δεν έχω ιδέα για το κατά πόσο αυτό συμβαίνει. Υπάρχουν άνθρωποι «εκεί κάτω» [θα καταλήξει να ακούγεται σαν πουριτανική περιγραφή γεννητικών οργάνων, σ’το λέω], αλλά ξέρουν ποιος πραγματικά είναι ο λόγος; Γνωρίζουν τι ζητούν ή βρίσκονται απλώς εκεί, φωνάζοντας απλώς «όχι»; Η χώρα μας, βέβαια, είναι εκ γεννετής μ’ένα όχι στο στόμα, αλλά θα ήταν καλό –αυτή τη φορά- το όχι να συνοδευτεί από ξεκάθαρες προτάσεις.
Δε γνωρίζω από πολιτική, ως πολίτης ωστόσο γνωρίζω τι θέλω και πως είναι υποχρέωσή μου να το εκφράσω και να το απαιτήσω. Δυνατά. Μια αλλαγή κυβέρνησης, είτε με ανασχηματισμό είτε με εκλογές, όχι μόνο δε με αφορά, μα ξέρω πως θα είναι χαριστική βολή στη χώρα μου. Χωρίς να με νοιάζει ποιος βρίσκεται στο τιμόνι, όπως είπα και στο προηγούμενο κείμενό μου, απαιτώ να δουλεύει βάσει του συμφέροντος και των επιταγών μου. Απαιτώ πλήρη καταγραφή και κοινοποίηση όλων των εκ του δημοσίου αποδοχών, των ασχολουμένων με την πολιτική υπαλλήλων μου. Απαιτώ λεπτομερή καταγραφή καθώς και πόθεν έσχες της τρέχουσας περιουσίας τους. Απαιτώ λεπτομερή καταγραφή και πόθεν έσχες της περιουσίας της εκκλησίας που πρεσβεύει το επίσημο θρήσκευμα της χώρας μου [η οποία τηρεί σιγή ιχθύος, μεν, αλλά αναμιγνύεται από κτίσεώς της στις υποθέσεις της χώρας μου και μάλιστα, είχα μάθει από την εκπομπή οικονομέα-καμπουράκη πως της ανήκει, μεταξύ άλλων, η υψηλότερη κορυφή του Ολύμπου –πόθεν έσχες;]. Απαιτώ εν συνεχεία δήμευση [σωστός ο όρος;], ρευστοποίηση και αξιοποίηση των περιουσιών αυτών, προς αποπληρωμή του χρέους. Του χρέους τους.
Χωρίς καμία υπερβολή, το χρέος αυτό δε μου ανήκει, κάποιοι το λένε παράνομο, εγώ δεν έφαγα τίποτα μαζί με κανέναν και γι’αυτό, δε δέχομαι να επωμιστώ την αποπληρωμή ούτε ενός λεπτού του ευρώ αυτού του χρέους. Ξέρω πως πιθανότατα υπάρχουν κάποιοι που συμφωνούν μαζί μου. Το μόνο που θέλω, είναι να μιλάμε πλέον ανοιχτά. Είναι η ώρα.

Ας κάνουμε ένα ισπανικό!

Εδώ και καιρό δε γράφω τίποτα στο παρόν βλογ, επειδή κάθομαι και παρατηρώ τα όσα συμβαίνουν. Είναι αλήθεια πως υπάρχει μία περίεργη, κατ’άλλους ίσως και ανεξήγητη, κινητικότητα, καθώς και μία εξαιρετικά αυξημένη ροή πληροφοριών. Ξέρω πως πολλές απ’αυτές, θα μπορούσαν να είναι ακόμα και μέσα ψυχολογικού πολέμου, αν και θεωρώ πως το να αναλώνομαι σε θεωρίες συνωμοσίας και λοιπά ιντριγκαδόρικα σενάρια, είναι κάτι που προϋποθέτει ένα εντελώς διαφορετικό πλαίσιο από το τρέχον.
Μολονότι είμαι άνθρωπος που δεν ενδιαφέρεται ιδιαιτέρως για έννοιες όπως ταυτότητα, πατρίδα, εθνικότητα, θέλω –όπως και να’χει- τη χώρα στην οποία βρίσκομαι [ανεξαρτήτως του αν γεννήθηκα σ’αυτήν ή αν απλώς ήρθα εκ των υστέρων ή οτιδήποτε] να την αγαπώ. Θέλω να τη βλέπω υγιή. Θέλω να μπορώ να τραφώ, να ζήσω αξιοπρεπώς, ώστε να μπορώ κι εγώ με τη σειρά μου να της δώσω, σε αντάλλαγμα.
Αντ’αυτού, γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια χώρα κανιβαλιστική που «τρώει τα παιδιά της», μια έκφραση με την οποία σχεδόν γαλουχήθηκα. Έτσι, είχα δύο επιλογές. Ή να την αφήσω να με καταπιεί, ώστε να τη φάω μέσα από τα σωθικά της, ή να φύγω σαν κυνηγημένος προς μία άλλη, η οποία θα με αξιοποιήσει παραγωγικά και προς αμοιβαίο όφελος. Για δικούς μου λόγους, αποφάσισα το δεύτερο.
Παρ’όλα αυτά, η οικογενειακή εστία πάντα και σε κάθε άνθρωπο κατέχει μία συγκεκριμένη και ξεχωριστή θέση. Έτσι, δεν μπορώ να διαγράψω τα όσα συμβαίνουν εδώ και πολύ καιρό στην Ελλάδα, ούτε τον εντελώς λανθασμένο –αν και λογικό- τρόπο διαχείρισής τους από όλους μας. Σίγουρα υπάρχει συμπυκνωμένη οργή, σίγουρα νοιώθουμε αδικημένοι, σίγουρα μένουμε δικαιωματικά αμήχανοι μπροστά σε «όλα αυτά», αλλά το θέμα είναι πως δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο αυτή η κατάσταση μας κρατά καθηλωμένους.
Καθημερινά –και δεν είναι υπερβολή- βλέπω ότι καταλήγουμε να ξεσπάμε ο ένας στον άλλο, αντί να μιλήσουμε εκεί που πρέπει να μιλήσουμε. Ακούω κατηγορητήρια απέναντι σε ένα πολιτικό σύστημα που δεν εξυπηρετεί κανέναν πια, ακούω μια βαθειά δυσαρέσκεια απέναντι σε εντελώς λανθασμένες κινήσεις, ακούω να έχουν εμπιστευτεί ένα αφερέγγυο κράτος. Και το χειρότερο; Μετά απ’όλα αυτά, ακούω να μαλώνουν επειδή το μπλε γίνεται πράσινο, επειδή το πράσινο φαινομενικά ήταν καλύτερο αλλά έγινε χειρότερο απ’το μπλε, ότι το κίτρινο μας βάζει να φαγωνόμαστε και το κόκκινο, μολονότι επαναστατικού ταμπεραμέντου, τελικά απλώς είναι έντονο και κάνει ένα κάποιο κοντράστ, αλλά ως εκεί. Α ναι, υπάρχει και το μαύρο, που νομίζαμε πως ήταν ουδέτερο, αλλά τελικά μάθαμε πως συνεργάζεται με ένα πιο σκούρο μπλε και προκαλεί επεισόδια κάθε που διαμαρτυρόμαστε, ώστε να μπορεί το σκούρο μπλε να επέμβει, να μας ψεκάσει με αρώματα και να γίνουν όλα μια μεγάλη γιορτή.
Μεταξύ μας, έχω βαρεθεί. Θεωρώ πως η όλη κατάσταση είναι, πασιφανώς πια, υπεράνω κάθε χρώματος, αρώματος και λοιπών διαχωριστικών άρα και διασπαστικών στοιχείων. Έχουμε ήδη πολλούς νεκρούς και πληγές για μία χώρα που θέλει να δηλώνει πως «ανήκομεν εις την Δύσιν». Οπότε, είναι η ώρα να στραφούμε σε κάτι διαφορετικό, κάτι πέρα απ’το να βγούμε χωρισμένοι βάσει χρώματος σε δεκαπέντε διαφορετικές πορείες, που κάθε μία έχει από τρία άτομα και μισό πανό.
Υποθέτω πως λίγο-πολύ, όλοι ξέρουμε τι γίνεται στην Ισπανία εδώ και μέρες. Είναι τόσο ωραίο που δεν έχουν υπάρξει παρατράγουδα και κυρίως, που τόσοι άνθρωποι βρίσκονται σε πλατείες και χωρίς βία ούτε ταυτότητα, ζητάνε κάτι το αυτονόητο: να κινηθούνε οι πολιτικοί προς όφελος των ανθρώπων.
Γνωρίζω πως οι Έλληνες έχουμε μεγαλώσει με μία πατερναλιστική αντίληψη περί κράτους, ωστόσο η στάση μας θα ταίριαζε σε ένα κράτος που θα μπορούσε να την υποστηρίξει. Με δυο λόγια, σε ένα κράτος πρόνοιας, που θα νοιαζόταν ουσιαστικά και έμπρακτα για τους πολίτες του. Τώρα, η στάση του κράτους μα κι αυτή των πολιτών είναι εντελώς λάθος και λόγω συγκυριών, θα έλεγα αυτοκαταστροφικές, έως και αυτοκτονικές.
Θέλω, λοιπόν, το ίδιο πράγμα να συμβεί κι εδώ. Έχουμε τα εχέγγυα, τους λόγους, τις αιτιολογήσεις μα και τη δύναμη, ώστε να κάνουμε ακριβώς ό,τι και οι Ισπανοί. Και μάλιστα, να το κάνουμε ακόμα καλύτερο. Να συγκεντρωθούμε στις κεντρικότερες πλατείες των πόλεών μας και να έρθεις κι εσύ με τη ριγέ μπλούζα, εσύ που λατρεύεις το μπάσκετ, εσύ που παίρνεις σύνταξη, εσύ που σιχαίνεσαι τις πέστροφες, εσύ που ακούς slayer, εσύ που ξέρεις να λες μόνο «αγκού», εσύ που το προτιμάς καυτό, όλοι ανεξαρτήτως κι ανεξαιρέτως. Με απολύτως ειρηνικό, ήρεμο και πολύχρωμο τρόπο και κυρίως με μία αξιοπρεπή στάση, όπως αρμόζει άλλωστε, να κινηθούμε ώστε να γίνει αντιληπτό κάτι το αυτονόητο: ότι το κράτος είναι εργαλείο μας, άρα πρέπει να δουλεύει προς όφελός μας.
Σημειώνω, επίσης, πως όλα τα παραπάνω δε μεταφράζονται σε «θα βγούμε να ρίξουμε την κυβέρνηση». Δεν έχει να κάνει με χρώματα, το είπα ήδη πολλές φορές. Αν πρέπει απαραιτήτως να μεταφραστεί κάπως, θα μπορούσε να είναι ως εξής: θα βγούμε να ζητήσουμε από το κράτος να δουλεύει πια για’μας.
Α ναι! Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο που διαθέσατε στο παραπάνω σεντόνι!

Εύρημα #8172

Ναι ναι ναι το βλογ μου περνάει κρίση. Όχι ότι σταμάτησε και ποτέ. Οπότε, μέχρι να το ισορροπήσω, να κάτι που μοιάζει με χάναχ διαλυμένα σε κρασί:


[δεν ξέρω αν είναι ένα ακόμη απολίθωμα που ξέθαψα 835362 χρόνια μετά από όλη την ανθρωπότητα, ωστόσο το βρήκα μόνος μου και ανήκει στην κατηγορία "μαμά είμαι περήφανος!"]

Το θηλαστικό προτείνει

Αρκούδες!

Ασπρόμαυρες αρκούδες, επιχρυσωμένες:


Κανονικαί πλην όμως αποθανούσαι αρκούδαι:


Και κάτι άνευ αρκούδων, για την αγάπη του χάναχ:

Νοσώ [γαμώ]

Εξ'ου -εν μέρει- κι η απουσία μου. Το άλλο μέρει δε χρήζει ανάλυσης, ανήκει στη γενικότερη κατηγορία ράιτερ'ς μπλοκ. Νοσώ. Κι όταν νοσώ, η γκρίνια φτάνει σε ένα χρυσό ζενίθ, ενώ το πεχά μου πέφτει στο ναδίρ. Εκπέμπω γιγάντιες ποσότητες μιζερονίων, θανατολογώ και αν ανεβάσω πυρετό [σπάνιο αλλά αγαπημένο] συνήθως κάνω ένα λεπτομερές βυζουαλάιζειν της κηδείας μου.
Αυτή τη φορά θα το περάσω σε ένα ανώτερο επίπεδο. Κανονίζω τις τριγύρω δραστηριότητες, διότι μια κομ ιλ φο κηδεία δεν περιορίζεται μόνον στην τελετή.
Ξεκινώ από την ντεκορασιόν του τάφου, διότι το διζάην είναι το παν. Στον τάφο μου, λοιπόν, θέλω [πραγματικά] να χαραχτεί ή να αποτυπωθεί τέλος πάντων, αυτό:

Συνοπτικόν, λακωνικόν, βίντατζ. Έχει τις χάρες όλες. Διάλεξα και μέρος για τη δεξίωση. Σας κακομαθαίνω, αλλά χαλάλι. Έτσι κι αλλιώς, δε θα πλερώσω εγώ. Ορίστε λοιπόν το πολυτελές κέντρον στο οποίο κατέληξα μετά από ενδελεχή έρευνα και περισυλλογή:

Ειλικρινά πιστεύω ακράδαντα πως το βαριετέ της μεγάλης κυρίας Σκορδαλάκη, θα απαλύνει έστω κατ'ελάχιστον τον βαθύ και βουβό πόνο που θα επιφέρει η τόσο πρόωρη φυγή μου. Με συγκινώ. Μάλιστα -τώρα με συγκινώ περισσότερο- η περιποίηση δε σταματά εδώ. Στους θρηνούντες θα μοιραστούν γκούντι μπαγκζ με κόλλυβα, τυροπιτάκι και δώρο έκπληξη. Ενδεικτικά, να η συσκευασία [αγαπώ]:

Η προτροπή "άνοιξέ τη", μπορεί να ερμηνευθεί ποικιλοτρόπως. Ποτέ δεν ξέρεις. Επίσης, έχω αφήσει και την τιμή πάνω στη συσκευασία, διότι οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους κάλους φίλους. Ή κάτι τέτοιο.
Και μια θερμή παράκληση για το τέλος.

V for vagina

Υποθέτω πως είναι άλλο ένα πτώμα περασμένης δεκαετίας που ξέθαψα, ωστόσο το παραθέτω. Ανήκει στην ενότητα 'μουσικαί κυριακαί'.

αυτό ΕΙΝΑΙ ό,τι πιο χρήσιμο!

Ζούσες χωρίς αυτό τόσα χρόνια.
Έκλαιγες.
Έτρωγες τα νύχια σου.
Έτρωγες τα νύχια των άλλων.
Έκλαιγες τες λευκές νύχτες.
Ανεξαρτήτως εποχής.
Πήρες χάναχ.
Έμαθες ότι προφέρονται ζάναξ.
Το κενό μεγάλωνε.
Ήρθε η ώρα της αποζημίωσης.
Το σάιτ που περίμενες,
είναι εδώ .

Αγαπημένε μου έλληνα πολιτικέ,

Εδώ και καιρό σε σκέφτομαι -αναπόφευκτα. Μεταξύ μας, έχω βαρεθεί, όπου κι αν είμαι η παπαριά σου με ακολουθεί σαν την κωλίλα στο Χ14. Αλήθεια, υπάρχει ακόμα το Χ14 ή το έκοψες κι αυτό;
Αγαπώ τις σπασμωδικές περικοπές, είναι ένα τατς απρόβλεπτου στη βαρετή καθημερινότητα. Ξεκινήσαμε από μικρά κι ασήμαντα και φτάνουμε στα πιο χάρντκορ. Αργά, αλλά σταθερά. Να σου πω, βρε αγάπη μου, κόφτα όλα να τελειώνουμε.
Άι μιν, κάνε παύση πλερωμώνε. Μη μου το πρήζεις, πρέπει να δω τι θα κάνω. Βαρέθηκα να ακούω κατηφείς δηλώσεις, βαρέθηκα να ακούω βραχνούς προφήτες να μιλάνε για κατοχή και άλλου είδους δραστηριότητες. Ducks, το μέρκελ είναι ο νέος άντολφ, είναι προφανές. Σκατά καρκίνος κι αυτή, πασιφανής απόδειξη πως τελικά, ο καρκίνος είναι μεν ευαίσθητος αλλά δεν παύει να είναι καβούρι, άρα να έχει δαγκάνες, άρα να πετσοκόβει αν παραστεί ανάγκη.
Ωστόσο, ναι. Κάνε επιτέλους αυτή τη ρημάδα την παύση πλερωμώνε. Μου το λιβανίζεις μήνες τώρα, ε κόφτα όλα, κάψε το σπίτι μου, πήδα και τη γιαγιά μου -χάρη θα μας κάνεις- αλλά καν'το επιτέλους. Μεταξύ μας, είναι προτιμότερο από το να μιλάμε σε θεωρητικό επίπεδο για το κοπάδι ελεφάντων μέσα στο δωμάτιο.
Με αγάπη,
πρωτεύον θηλαστικό #864