Τάσεις φυγής;

Δικαιολογώ-ψηφίζω-στηρίζω. Η Χέλεν μου έδωσε σήμερα την απόλυτη πρόταση για μία μίνι απόδραση, τύπου σαββατοκύριακο στην Αιδηψό: ένα ταξίδιον Ιαπωνία-Κίνα. Έλα μωρέ, δυο τσιγάρα δρόμος είναι [αν δεν καπνίζεις, όπου τσιγάρα βάλε τραγούδια].
Το γκούγκολ μαψ, δε, προτείνει και την πλέον ενδεδειγμένη διαδρομή με πλήρεις οδηγίες ώστε να ανακαλύψεις και να αγαπήσεις τα μοναδικά τοπία και να έρθεις σε επαφή με [όλον] τον ασιατικό πολιτισμό. Χιλιοστό προς χιλιοστό, είναι μια εμπειρία ζωής. Δες μόνο την οδηγία #43:


Αβαδίστ, ψήνεσθε;

Χρήζουμε διακοπώνε

Είναι μία γενικώς αποδεκτή αλήθεια: χρειαζόμεθα διακοπάς. Όλο τούτο το πρέσουρ πρέπει να εκτονωθεί κάπου, να ξεδώσομε, να γλεντήσομε και να επαναπροσδιορίσομε στόχους, επιθυμίες και φαντασιώσεις, να φορτίσομε μπαταρίες τέλος πάντων.
Εγώ, το πρωτεύον θηλαστικό #864, φρόντισα πριν από'σένα για'σένα, αγαπητέ αναγνώστα. Θυμάσαι που σου βρήκα κοτζαμάν αστεροειδή [τη Ρέχα, ναι]; Ε τώρα σου βρήκα και τον πλέον αγαπημένο προορισμό διακοπών: την Kurada!
Στην εξωτική Νιγηρία, διότι είναι καλό να γνωρίσομε και τους κάτωθεν γείτονάς μας, σε περιμένει η γλυκύτατη επαρχιακή πόλη με το συμβολικό όνομα. Ξέρω, το σάιτ πάσχει λίγο από μετάφραση [βλέπε "Εν τω μεταξύ, δεν gallery", όσο να πεις έχει μια στράβα, ένα κάτι], αλλά με λίγη καλή θέληση αυτά φαντάζουν χαριτωμένες πινελιές που χαρίζουν στο ανσάμπλ.
Δυνητικά, οργανώνουμε και γρουπ. Καλό ταξίδι!

της κυριακής τα σίδερα

σήμερα κινούμαι λακωνικά και μόνον με χαριτωμένον σάουντρακ



καλή εβδομάδα :)

[tzagalagabugu έμαθα να τα συρρικνώνω! μερσί!]

και διά τους καπνίζοντες σλας εθισμένους στην άσπρη σκόνη:

today's mood

Το έψαξα πλανητικά, η σημερινή μέρα για ζώδια όπως το θκομ', λιοντάρια, κερασφόρα και δίδυμα, είναι μουνί. Έτσι, μπορούμε δικαίως να εκτονωθούμε όπου και όπως θέλουμε, διότι σου λέει "σήμερα αντιδρούμε συναισθηματικά και παίρνουμε μαθήματα, όσον αφορά στην απελευθέρωση τραυμάτων και αρνητικών συναισθημάτων οβ δε παστ". Δε μας γαμάστ;
Κοίτα λίγο εδώ κατάσταση. Έχω δοκιμάσει αρκετούς μπράουζας [browsers, έλα, είναι θέμα προφοράς] και ο καθένας έκανε τη δική του προσπάθεια να εξανθρωπιστεί. Το γκούγκολ κρόουμ, ωστόσο [το οποίο δεν αλλάζω με τίποτα και βρίσε με όσο θέλεις], έχει ξεπεράσει κάθε όριο:

Περιμένω εναγωνίως τα υπόλοιπα μηνύματα. Όπως "άμαν άμαν όπλες, κούκλα μου κουκλίτσα μου, συ μ'έχεις τρελλάνει, ελενίτσα μου", "άι-ντες! το γκούγκολ κρομ δεν μπορεί να εμφανίσει αυτήν τη σελίδα", "άλατις, μάγκα μου, φάγαμε πόρτα", "ωχ αμάν, χιλιάδες βάιρους μου βρωμάν" ή "αμάν-αμήν, σου λείπει τούτο το πλαγκίν".
Συνεχίζω με ένα θέμα επίκαιρον, αν και στην άκρη της γης. Θα μου πεις, η γη δεν είναι επίπεδη, άρα δεν μπορεί να έχει άκρη. ΕΙΝΑΙ ΣΧΗΜΑ ΛΟΓΟΥ! Στη Χιλή, λοιπόν, απεγκλωβίζουν τους ανθρακωρύχους, μετά από ενενήντα εκατομμύρια χρόνια που ήσαν -well- εγκλωβισμένοι. Κι άντε ότι εγκλωβίζεσαι. Άντε ότι έχεις και χώρο για ένα στοιχειώδες δώθε-κείθε. Ρωτώ ωμά και κατανοητά: πού χέζεις; Διότι άντε και το κάτουρο το αντέχεις, αναπτύσσεις ένα βίτσιο παραπάνω, το βλέπεις πιο ευρωπαϊκά, ξεριζώνεις ρε παιδί μου την οπισθοδρόμα από μέσα σου και απολαμβάνεις το χρυσό ντους. Αλλά το νάμπερ του πώς το διαχειρίζεσαι;
Κι η μέρα συνεχίζει να ξεδιπλώνει την παράνοιά της. Κάποιοι το αντιμετωπίζουν λιγότερο στωικά:

Σου απαγορεύω [ρε]

Η απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους, ήταν μία υπερκαταπληκτικοεξαίσια, σουπερκαλιφρατζιλίστικεξπιαλιντόσιας κίνηση-ματ της κυβέρνησης, που σώζει τη χώρα από κάθε της πρόβλημα. Όχι, κουρκουμπινάκι μου, δεν αντελήφθην μόλις πως απαγορεύτηκε το φουμάρειν στους δημόσιους χώρους, απλώς τώρα συνειδητοποιώ την αξία του εγχειρήματος. Άλλωστε είναι ένα αποφασιστικό μέτρο σε μία χώρα νεκρή, όπου για να νοικιάσεις ένα μαγαζί και να ανοίξεις μια επιχείρηση, μπορεί να σου ζητηθεί να πλερώσεις εκατό χιλιάδες ευρώ αέρα. Υποθέτω πως για γη-νερό-φωτιά, το κόστος είναι υψηλότερο. Όλοι υποτιμούν τα ζώδια του αέρα. Τώρα, το τι θα πουλάει η επιχείρηση προκειμένου να κάνει απόσβεση και να βγάλει κέρδος, είναι προφανές: καμιά κοκίτσα, λίγο ελεσδή, εκλεκτόν κρίσταλ μεθ -παραγωγής μας- και τα συναφή. Πρέζα όμορφη.
Επί της απαγορεύσεως του φουμάρειν, αν και τσιμινιέρα, δεν πήρα θέση, ως μελλοντικός κάτοικος του ηρωικού Πόγραδετς. Είναι ό,τι πιο λογικό τη στιγμή που η χώρα συνειδητοποιεί την αποσύνθεσή της, να μην μπορείς να συγχυστείς μέσα σ'ένα καφέ [ή μπαρ] και να πρέπει να βγεις στους -8456865 βαθμούς κέλβιν για να ανάψεις ένα γαμημένο τσιγάρο.
Επικροτώ, λοιπόν, και ως μπόνους προτείνω νέες απαγορεύσεις σε δημόσιους χώρους, για να εξομαλύνουμε ντιπ-καταντίπ την κατάσταση και να κάνουμε την ελλαδίτσα τους ένα αρχιδάτο κράτος, που θα το ζηλεύουν όλοι και αυτό που κάνω εγώ χρόνια προσπαθείς νανανανα μη μ'ακολουθείς [συγγνώμη αν σε πονάΕΙ]. Λετ'ς γκετ στάρτιντ!
-Απαγόρευση των βαμμένων νυχιών. Μείζον πρόβλημα με κοινωνικές προεκτάσεις, το βαμμένο νύχι απαγορεύεται στους δημόσιους χώρους και είναι το πρώτο βήμα προς την πλήρη απαγόρευση του νυχιού, που τόσα χρόνια επιζητούμε με δάκρυα στα μάτια. Πρόμπλεμ σολβντ.
-Απαγόρευση των ποτηριών. Ως γνωστόν, το ποτήρι ευθύνεται για πολλά. Δε χρήζει ανάλυσης. Απλά απαγορεύεται. Σταδιακά θα αντικατασταθεί από τις χούφτες, που είναι πιο εκολοζίκ και ελεγκάν. Δημιουργούμε έτσι και νέο επάγγελμα. Τύπου -Πού δουλεύεις; -Στο καφέ του Τσάκουλα. -Γκαρσόν; -Όχι, χούφτας.
-Απαγόρευση των ποδιών των καρεκλώνε. Απολύτως άχρηστα μα και επιβλαβή. Πόσα μικρά δαχτυλάκια ποδιού έχουνε ουρλιάξει επειδή προσέκρουσε βίαια πάνω τους ένα πόδι καρέκλας; Πόσες φορές πάτησε κάποιο θρασύ πόδι καρέκλας την τσάντα σου και άφησε μια γούβα ΝΑ πάνω της, σαν να σε ακούμπησε ελέφαντας; Α προπό,
-Απαγόρευση των ελεφάντων. Επειδή ακουμπάνε τις τσάντες και αφήνουνε κάτι γούβες ΝΑ πάνω τους.
-Απαγόρευση του ευτύχη μπλέτσα. Ducks, αυτό είναι προς ίδιον όφελος, φαινομενικά. Αλλά εμπιστεύσου με, ως υδροχόος σκέπτομαι πάντα το καλό του συνόλου.
-Απαγόρευση του σκόρδου. Πλάκα-πλάκα [ψυρρή-ψυρρή], τούτο'δω έχει νόημα. Όχι απλά νόημα. ΝΟΗΜΑ. Διότι, όπως ακούω από φίλους αντικαπνιστάς, "δηλαδή είμ'εγώ υποχρεωμένος/η να εισπνέω τον καπνό σου;". Όχι. Δεν είσαι. ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ ΝΑ ΕΙΣΠΝΕΩ ΤΗ ΣΚΟΡΔΙΛΑ ΣΟΥ;
-Απαγόρευση της παράλληλης χρήσης μακρυμάνικης μπλούζας και πανωφορίου. Διότι είναι απλά ενοχλητικό και επικίνδυνο για τη δημόσια [ψυχική κυρίως] υγεία το ότι κάθε φορά που πας να βάλεις το πανωφόριον ενώ φοράς μακρυμάνικον ένδυμα, το μανίκι σηκώνεται και σφίγγει. Μπορεί να προκαλέσει γάγγραινα, σηψαιμία, ποδάγρα, ρίζα τέσσερα ίσον δύο και φράουλες.
-Απαγόρευση της χρήσης της λέξεως "μασχάλη". Ο κίνδυνος για εκτόξευση σιέλου κατά την εκφορά της, τοποθετείται μεταξύ πορτοκαλιού και ερυθρού. Πέρα απ'το ότι ο άλλος μπορεί να έχει φάει σκόρδο, σέρνονται και αρρώστιες. Άσε που τη βρίσκω και πλήρως άκομψη λέξη, οπότε οφ γουίδ χερ χεντ.
-Απαγόρευση των δημοσίων χώρων. Αποτελούν πρόβλημα εδώ και χρόνια παγκοσμίως, οπότε μ'αυτόν το νομοθετικό κόλαφο, ερχόμεθα ΠΡΩΤΟΙ ΕΜΕΙΣ και δίδουμε λύση, βάζοντας τα γυαλιά στους λοιπούς πασμηελληνβαρβάρους. Διότι σαν πολύ αέρα πήραμε τελευταία.
Και τέλος,
-Απαγόρευση των θερμίδων στα τρόφιμα. Όχι της αναγραφής. Των θερμίδων. Διότι ποία η χρησιμότης; Ακριβώς. Οπότε τις διαγράφουμε.
Με ευχές διά μίαν καλήν εβδομάδαν, σας ασπάζομαι.

Η εκκλησία μπορεί να σε βοηθήσει

να μείνεις άστεγος. Από πού ξεκινά όλο αυτό; Ναι. Μετοικώ συντόμως στο ηρωικόν Πόγραδετς, στο κέντρο της ευρωπαϊκιάς κουλτούρας. Είναι πολύ σικ επιλογή και ανσαμπλάρει εξαιρετικά με την ανατροφή και την κουλτούρα μου. Ωστόσο, υπάρχουν και κάποια τεχνικά ζητήματα, όπως το να βρεις εγγυητή για το κεραμίδι που θα νοικιάζεις. Διότι, σου λέει, μπορεί να φας όλα σου τα λεφτά σε παραδοσιακάς νοστιμιάς [σούπα μυελού, μπορστ με έμβρυα και τα συναφή] και να μην πλερώσεις το νοίκι. Ο δε εγγυητής, πρέπει να είναι βέρος Πογραδετσιώτης, διότι κανενός άλλου ο λόγος δεν έχει αξία σ'αυτή τη γη. Γάμα με, κοινώς.
Κι όμως! Η φίλτατη μεταφραστρίς μου έδωσε τη λύση: "Η εκκλησία μπορεί να σε βοηθήσει!"
Κρύος ιδρώτας με έλουσε, αυτή η ρουφιάνα η εκκλησία είναι παντού πια; Και τι δηλαδή, θα πρέπει να γίνω μανουάλι για να τους το ξεπληρώσω; Ή μήπως θα είμαι το παράνομο αμόρ αμόρ κάποιου σεπτού; Δε θα'θελα. Αλλά όχι. Η μεταφραστρίς απλώς πόνταρε στη λύπηση που θα συγκέντρωνε το όλγουεϊς φρες άτομό μου.
Πήρα τηλέφωνο, έπεσα τόσο χαμηλά. Είχα εναποθέσει, ομολογώ, πολλάς ελπίδας στη βοήθεια της εκεί μητροπόλεως και μάλιστα είχα πέσει σε ηθικόν δίλημμα: μήπως να σταματούσα να βρίζω το τσερτς;
ΑΛΛΑ ΟΧΙ! Διότι τα μούσια αποφάσισαν να με αφήσουν άστεγο, να λιώνω με μια πράσινη βαλίτσα κι ένα μπάκπακ στα σκαλιά της όπερας. Άει σιχτίρ κι αεί σιχτίρ, ομοίως. Ναι, φυσικά και θα βγάλω την ωμή οργή μου στο βλογ, διότι ΕΓΩ φταίω που έκανα δυο χρόνια κατηχητικό [τέτοιος χαλβάς ήμουν, ναι] και πήγαινα και στο άγιον όρος [που δε θα σχολιάσω, λόγω ανατροφής, να τρώμε τη ρεχόσουπα και να λέμε κι ευλόγησον στα μουσάτα γρούνια που ένα μούσι ν'ανοίξεις θα βγει από μέσα όλη η σαβάνα] και να τρέχω για εξομολόγηση στο σχολείο -διότι χάναμε μία σχολική ώρα, δεν είναι λίγο- και να μου λέει ο παπαχαρούμενος [αδερφή ολκής και βάζω το χέρι μου στη φωτιά και μπαίνω κι ολόκληρος μέσα, μη σου πω, που μου διάβαζε ευχές και το πουλί του μόνο το μέτωπο που δε μου έτριβε, να γράφει πάνω του ψαλμούς με το precum ΑΕΙ ΣΙΧΤΙΡ ΣΥΓΧΥΖΟΜΑΙ] ότι έχω ομοφυλοφιλικές τάσεις και πρέπει να κουρευτώ για να τις ξεπεράσω. Τάπερ μου, όσο κοντά και να τα κόψω, λιγότερο φριβόλ δε γίνομαι. Ντεζολέ, πώς να σ'το πω.
Λοιπόν. Ρευστοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας τώρα. Σοβαρά.