Révolte

Αυτές τις μέρες νοιώθω πιο παράξενα από ποτέ. Έχω δουλειά, ναι. Ξέρω ότι ήθελα να δουλέψω για να μπορώ να πληρώσω τα δίδακτρα μιας αξιοπρεπούς τουλάχιστον δραματικής σχολής. Βέβαια, εκτός αυτής, θα ήθελα να κάνω και μία προετοιμασία για να μπορέσω να σταθώ αξιοπρεπώς στις εξετάσεις.
Μέρα με τη μέρα, όμως, βλέπω πως γύρω μου υπάρχει ένα καρουζέλ-εξάμβλωμα που περιστρέφεται με εκθετικά αυξανόμενη ταχύτητα κι εγώ βρίσκομαι σε έναν εμετικό ίλιγγο. Χμ. Πολλά επίθετα. Το ξέρω. Αλλά δεν μπορώ να μην το προσδιορίσω κάπως.
Μπαμπά, να σε ρωτήσω κάτι; Τι κάνω εδώ;
Δε μου επιτρέπω να αποτύχω, αυτό είναι σίγουρο. Ωστόσο, κάποιες στιγμές [ίσως περισσότερες απ'ότι παλιότερα] πιστεύω, γνωρίζω πως έχω α πριόρι αποτύχει. Επομένως δεν έχω κάτι να ελπίζω, να με τροφοδοτεί με τη φάτα μοργκάνα -έστω- ενός τέλους, με την έννοια του σκοπού.
Και μέσα σ'όλο αυτό, έρχεται μία έκλαμψη που μας οδηγεί σιγά-σιγά σε μία πιο πλήρη συνειδητότητα της κατάστασης την οποία χρόνια βιώναμε, μα με το σκεπτικό "if you ignore it long enough, it will go away", αποκρύπταμε επιμελώς. Και ρωτώ, λοιπόν: ποιες ακριβώς προοπτικές προσφέρει αυτή η χώρα;
Να το κάνω πιο συγκεκριμένο; Ποιες προοπτικές ακριβώς μου προσφέρει αυτή η χώρα; Όσο ήμουν στο βιολογικό, αυτό που άκουγα όχι μόνο από φοιτητές, αλλά και από καθηγητές -και ακόμα χειρότερα, από παιδιά που ήδη εργάζονταν ως βιολόγοι- ήταν πως σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσαμε να βρούμε δουλειά με το που θα βγαίναμε στην αγορά εργασίας, εκτός φυσικά αν είχαμε κάποιο μέσο. Μετά από καιρό μάθαμε και διάφορα χατ γκόσιπ για μεταπτυχιακά που δόθηκαν με αντάλλαγμα έναν κώλο ή ένα μουνί ή και τα δύο σε συνδυασμό. Ακούστηκε και για θέση διδακτορικού, αλλά είναι πολύ σόκιν για σαρακοστή και θα απέχω.
Έφυγα από το βιολογικό, επειδή τελικά στην τέχνη μπορώ να κάνω κάτι πιο σοβαρό από την βιοδιασπώμενη πίπα που θα έκανα στο βιολογικό. Και τελικά τι ακούω; Ότι για να παίξω σε μία καθημερινή του κώλου -τι του κώλου δηλαδή, ούτε της φτέρνας- θα πρέπει να έχω βγάλει εθνικό, αλλά κυρίως να το έχω πάρει όλο κατά τη διάρκεια της φοίτησης. Βέβαια για να μπω στο εθνικό, προαπαιτούμενο είναι να έχω πάρει όλη τη χώρα, επομένως απ'το πάρε-πάρε να φτερνίζομαι και να χτυπάνε τα κωλομέρια μου ή να μου έχει φυτρώσει μουνί στο σβέρκο, για να μπορούνε να με γαμάνε και κατά τις μετακινήσεις μου με τις συγκοινωνίες.
Και βγαίνει ένα μουστάκι που δηλώνει πως 1. κάνει περικοπές σ'αυτά που λαμβάνουμε και 2. αυξάνει αυτά που δίδουμε. Άρα, βάσει μίας απλής λογικής [που μπορεί να κάνω και λάθος, καθ'ότι κοινωνικός παρίας, ρεμάλι και χαραμοφάης] η αγοραστική δύναμη της χώρας μειώνεται, άρα η αγορά έχει πρόβλημα και δεν μπορεί να κινηθεί, άρα η οικονομία όχι μόνο της χώρας αλλά και γενικότερα [επειδή πια έχουμε πολλές πολυεθνικές και στο χωριό μας] βρίσκεται σε μία πτώση. Τι πτώση, δηλαδή, πτωσάρα. Βλέπω τι γίνεται και στο μαυσωλείο του Στάλιν. Σε λίγο θα'χουμε τελετές με χαρακίρι κι άλλα ανατολίτικα που δεν έχω μελετήσει, αλλά έχουνε πολλά τέτοια σουασάινταλ σταφ.
Στο μουστάκι, λοιπόν, έχω να πω πως βρισκόμαστε κατ'εμέ σε μία μεταιχμιακή κατάσταση, όπου η κρίση περνά από την οικονομία στην κοινωνία. Και δεν είναι μια κλασσική έκφανση της πάλης των τάξεων και άλλων αηδιών. Είναι μία συμπυκνωμένη αηδία, ένα κοινωνικό ξερατό που θα βγει αναγκαστικά στην επιφάνεια, επειδή έχουμε μία ολοένα αυξανόμενη μερίδα ανθρώπων που δεν μπορεί πια να ονειρευτεί οτιδήποτε.
Βέβαια, το μουστάκι γνωρίζει πολύ καλά πως είμαστε μπροστά σ'αυτό που ένας οδηγός ταξί χαρακτήρισε ως "κοινωνικό κραχ", γι'αυτό και βρήκε την καλύτερη λύση. Κλασσικά, έδωσε άφθονη μπάλα και μουνί για όλους μας και κάπως έτσι καταλήξαμε να ασχολούμαστε μ'ένα μουνί που καταπίνει σαμπάνιες, ενώ κάθε μέρα η Αθήνα είναι μπλοκαρισμένη από απολυμένους της Ολυμπιακής και άλλες ατραξιόν. Σε λίγο θα κατέβουν και οι πουτάνες σε απεργία και να σου πω κάτι; Θα έχουν και δίκιο. Κι αν μπορούσα, θα πήγαινα κι εγώ.
Τι σημαίνει "αν μπορούσα"; Σημαίνει ότι είμαι ιδιωτικός υπάλληλος και γενικώς η όλη κατάσταση δε σηκώνει νταηλίκια. Ωστόσο, στη δεδομένη στιγμή που πασιφανώς βρισκόμαστε όλοι αίφνης υπέυθυνοι για τα σπασμένα μίας ολόκληρης κολλεξιόν ανίκανων που θεωρούν πως πολιτική είναι να δενέχωιδέατι, το να απεργήσω κι εγώ κι ο καθένας δεν είναι νταηλίκι. Είναι περισσότερο μία επίδειξη ισχύος.
Δε θέλω να το τραβήξω κι άλλο απ'τα βυζιά. Αυτό που θέλω να πω είναι πως αν εμείς, το αγοραστικό κοινό, που αυτή τη στιγμή χάνουμε την κινητήριο δύναμή μας [ήτοι το χρήμα], κάνουμε συντονισμένη χρήση αυτής της δύναμης, το όλο θέμα έχει λυθεί.
Βρίσκω απλά εμετικό το να έρχεται κόσμος για ψώνια στο μαυσωλείο, την ώρα που γίνεται της πουτάνας στο κέντρο και δη για ένα τέτοιο ζήτημα. Αν το αγοραστικό κοινό συντονιζόταν και πάγωνε την αγορά -τουλάχιστον τέτοιες μέρες- κι εμείς δε θα ήμασταν υποχρεωμένοι να τρώμε ένα μεροκάματο στα ταξί και το εκάστοτε μουστάκι θα συνειδητοποιούσε [χόουπφουλυ] πως αν πρέπει να κόψει κάτι, αυτό είναι το πουλί του και ο μισθός του.
Με το λίγο μυαλό που μου'χει μείνει, αυτή η αντίδραση είναι δίκαιη. Και είναι καλό να γενικευθεί. Άλλωστε, ποιο το κακό του να διεκδικούμε κάτι το δεδομένο;

[το παρόν κείμενο είναι κνε-free. δεν είναι ανάγκη να ανήκω κάπου συγκεκριμένα για να έχω μία άποψη. αυτή είναι η μαγεία της κουλτούρας: το ότι μπορείς να έχεις άποψη, χωρίς απαραιτήτως να έχεις γραφτεί στην κνε. καλημέρα σας.]