Μέρες παράξενες, αναμφίβολα. Συναισθήματα για κάποιους πρωτόγνωρα, για άλλους γνώριμα –αν και πλέον σε διαφορετικό βαθμό και φόρμα. Θυμάμαι, πέρυσι τέτοιο καιρό περίπου [έμενα ακόμα στην Αθήνα], ήμασταν κάτω στο δρόμο και βλέπαμε παγωμένοι –παρά τον καύσωνα μια τράπεζα με τρεις [τέσσερις, κατ’εμέ] ανθρώπους να καίγεται από μολότοφ «αναρχικών». Είχαμε νεκρούς, θυμάσαι;
Ένα χρόνο μετά, σαν επέτειος, βγήκανε άνθρωποι στις πλατείες αντιδρώντας ειρηνικά. Ταυτοποιήθηκαν [από ποιον;] ως αγανακτισμένοι πολίτες. Θέλω –όσο κι αν είναι εύκολο κανείς να με στολίσει με διάφορα απαξιωτικά και ακυρωτικά- να πω πως προσωπικά δε συμφωνώ με το χαρακτηρισμό. Αγανάκτηση υπήρχε πέρυσι, ή μάλλον εκδηλώθηκε πέρυσι, και ήταν αυτή ακριβώς που μας ώθησε στο να βγαίνουμε στους δρόμους και να παραλύει η Αθήνα [κατ’άλλους η χώρα] παραδοσιακά κάθε Τετάρτη. Τότε ναι, ήμασταν αγανακτισμένοι. Αλλά τώρα; Τι είμαστε, τώρα;
-Παύση. Άνοιξα λεξικό [μείζον ελληνικό, φορ δε ρέκορντ], για να μην αραδιάσω πάλι τις θεωρίες μου. Αγανάκτηση: οργή, έντονη δυσαρέσκεια, θυμός. || δεινοπάθηση, ταλαιπωρία. Εντάξει, δένει κάπως. Αγανακτώ: θυμώνω, οργίζομαι || κουράζομαι υπερβολικά, δεινοπαθώ. Τέλος παύσης.-
Βάσει αυτού, λοιπόν, ναι. Το «αγανακτισμένοι» περιγράφει σε ένα βαθμό την κατάσταση και βλέποντάς το αντικειμενικά, δένει. Αλλά είναι μόνο αυτό; Διότι εντάξει, μπορεί κάποιοι να καταχωρούνται ως απλά αγανακτισμένοι. Εγώ –και ξέρω πως έχω και παρέα- είμαι εκτός από αγανακτισμένος και ταπεινωμένος, βλέποντας πως οι υπάλληλοί μου με κοροϊδεύουν μες στα μούτρα μου. Πως μετά από ό,τι έγινε χθες, με μπέρδεψαν μιλώντας μου για οικουμενικές κυβερνήσεις και διάφορα τρικ εποχής τρικούπη, παττακοπαπαδόπουλου, βρώμικου 89 και λοιπών ιστορικών στιγμών, ενώ στην ουσία συμφώνησαν στο εξής: θα κάνουμε ότι διαφωνούμε, για να δείξουμε ενεργοποιημένοι. Εγώ [αντωνάκης] θα το παίξω δυναμικός [αυτός, που είναι η μασκότ των ζολόφτ] κι εσύ κλαμμένος. Ποίος ο στόχος; Υποθέτω πως ο Ζωρζ, κουβαλώντας όσο να πεις ένα πολιτικό όνομα, θέλει να το διατηρήσει και να το ντύσει με μια κάποια υστεροφημία –δε θα είναι ο πολιτικός που παραιτήθηκε την πιο κρίσιμη στιγμή, μα αυτός ο καημένος που θα έσωζε τη χώρα, αλλά έχασε τις εκλογές. Γκαντεμιά. Ωστόσο, Τρικούπης much; Ο δε αντωνάκης και οι λοιποί έγχρωμοι κόκκοι, θα αυξήσουν τις καρεκλίτσες τους μέσα στο παλάτι –σόρρυ, στη βουλή- και θα είναι όλοι μια χαρούμενη, οικουμενική κυβέρνηση. Εμείς θα αγανακτούμε, ο καθένας πρωτίστως μέσα του, κι η πορεία της πολιτικής θα διαγράφει μουτζούρες σε κάθε πλευρά του καρτεσιανού επιπέδου.
Ένας άλλος λόγος που νιώθω ταπεινωμένος, είναι πως δεν είναι δυνατόν να χρησιμοποιεί κάποιος προπαγάνδα, προβοκάτσια και οτιδήποτε προϊστορικό, το σωτήριον έτος 2011. Με σημείο αναφοράς μια πιο πρόσφατη περίοδο της ιστορίας σε σύγκριση με το μεσαίωνα [την περίοδο ανόδου του χίτλερ, ας πούμε, καθώς και το σύνολο του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου], αυτές οι τακτικές και στρατηγικές είχαν αποτέλεσμα. Τώρα, κάτι τέτοιο είναι θεωρητικά αδύνατο. Όχι επειδή είμαστε εξυπνότεροι, άλλωστε η ευφυΐα είναι ένα μη μετρήσιμο μέγεθος [ναι, εδώ απορρίπτω τα περί iq], αλλά επειδή 1. ο καθένας από’μας έχει τουλάχιστον μία κάμερα στα χέρια του και 2. μπορούμε να διοχετεύσουμε το υλικό που μαζεύουμε μέσω facebook, twitter, tumblr, blogs και τα λοιπά γνωστά και μη δίκτυα. Λογικά αυτή είναι η ελευθερία του τύπου και της έκφρασης. Επομένως, είναι τουλάχιστον ταπεινωτικό το να εφαρμόζονται ακόμα αυτού του είδους οι τακτικές, αν και –μεταξύ μας- είναι μια προφανής απόδειξη της δικής μας αδράνειας.
Ξέρω πως χθες παραληρούσα στο facebook, ανεβάζοντας φωτογραφίες, βίντεο και ό,τι έβρισκα από φίλους και δικό μου ψάξιμο και μπορεί να έγινα κουραστικός. Δεν το έκανα, όμως, θέλοντας να φανώ εθνάρχης, γαβριάς ή επαναστάτης, ούτε επειδή αναμασώ αυτό που μου σερβίρεται και το ξερνώ στους υπόλοιπους. Ο στόχος μου –και το δήλωσα- ήταν να συμμετάσχω σε μια αλυσίδα κοινοποίησης της προπαγάνδας τους. Έχουμε τα μέσα για να το κάνουμε, το μόνο που χρειάζεται, είναι η προσωπική συμμετοχή του καθενός.
Κατέληξα στο συμπέρασμα πως δεν είναι απαραίτητο να είμαστε όλοι στο σύνταγμα ή στο λευκό πύργο ή οπουδήποτε. Και οι δύο πλευρές, η της φυσικής παρουσίας και η του ίντερνετ, είναι απαραίτητες. Δεν υπάρχει θέμα λιγότερης δουλειάς του ενός σε σχέση με τον άλλο. Εσύ είσαι εκεί κάτω και διαμαρτύρεσαι επειδή αυτό μπορείς να κάνεις κι εγώ είμαι εδώ πάνω και γράφω, επειδή αυτό μπορώ να κάνω. Επανάσταση από τον καναπέ; Μπορεί. Αλλά ευτυχώς όχι κουσκούς το μεσημέρι και αξίζει να το ζεις.
-τσιγάρο-
Ας δούμε λίγο τα πράγματα στην ουσία τους. Αγανακτισμένοι στο σύνταγμα ή μήπως τελικά γονατισμένοι στο σύνταγμα; Γονατισμένοι σε όλη την Ελλάδα; Ίσως αυτό, το να δούμε την ουσία δηλαδή, μας διευκολύνει να κινηθούμε πιο συνειδητά –διότι, μεταξύ μας πάντα, δεν έχω ιδέα για το κατά πόσο αυτό συμβαίνει. Υπάρχουν άνθρωποι «εκεί κάτω» [θα καταλήξει να ακούγεται σαν πουριτανική περιγραφή γεννητικών οργάνων, σ’το λέω], αλλά ξέρουν ποιος πραγματικά είναι ο λόγος; Γνωρίζουν τι ζητούν ή βρίσκονται απλώς εκεί, φωνάζοντας απλώς «όχι»; Η χώρα μας, βέβαια, είναι εκ γεννετής μ’ένα όχι στο στόμα, αλλά θα ήταν καλό –αυτή τη φορά- το όχι να συνοδευτεί από ξεκάθαρες προτάσεις.
Δε γνωρίζω από πολιτική, ως πολίτης ωστόσο γνωρίζω τι θέλω και πως είναι υποχρέωσή μου να το εκφράσω και να το απαιτήσω. Δυνατά. Μια αλλαγή κυβέρνησης, είτε με ανασχηματισμό είτε με εκλογές, όχι μόνο δε με αφορά, μα ξέρω πως θα είναι χαριστική βολή στη χώρα μου. Χωρίς να με νοιάζει ποιος βρίσκεται στο τιμόνι, όπως είπα και στο προηγούμενο κείμενό μου, απαιτώ να δουλεύει βάσει του συμφέροντος και των επιταγών μου. Απαιτώ πλήρη καταγραφή και κοινοποίηση όλων των εκ του δημοσίου αποδοχών, των ασχολουμένων με την πολιτική υπαλλήλων μου. Απαιτώ λεπτομερή καταγραφή καθώς και πόθεν έσχες της τρέχουσας περιουσίας τους. Απαιτώ λεπτομερή καταγραφή και πόθεν έσχες της περιουσίας της εκκλησίας που πρεσβεύει το επίσημο θρήσκευμα της χώρας μου [η οποία τηρεί σιγή ιχθύος, μεν, αλλά αναμιγνύεται από κτίσεώς της στις υποθέσεις της χώρας μου και μάλιστα, είχα μάθει από την εκπομπή οικονομέα-καμπουράκη πως της ανήκει, μεταξύ άλλων, η υψηλότερη κορυφή του Ολύμπου –πόθεν έσχες;]. Απαιτώ εν συνεχεία δήμευση [σωστός ο όρος;], ρευστοποίηση και αξιοποίηση των περιουσιών αυτών, προς αποπληρωμή του χρέους. Του χρέους τους.
Χωρίς καμία υπερβολή, το χρέος αυτό δε μου ανήκει, κάποιοι το λένε παράνομο, εγώ δεν έφαγα τίποτα μαζί με κανέναν και γι’αυτό, δε δέχομαι να επωμιστώ την αποπληρωμή ούτε ενός λεπτού του ευρώ αυτού του χρέους. Ξέρω πως πιθανότατα υπάρχουν κάποιοι που συμφωνούν μαζί μου. Το μόνο που θέλω, είναι να μιλάμε πλέον ανοιχτά. Είναι η ώρα.
