Κι άλλης ξεκίνημα [νέοι αγκώνες]

Ξεκινώ με μία διαπίστωση: τελικά μένω στο Άθενς. Ξέρω, μένω στο Άθενς εδώ και έξι -και βάλε- μήνες, αλλά χθες που επέστρεψα, το βίωσα ολοκληρωτικά. Ένοιωσα αυτό το οικείο, το δις ιζ χομ, κάπου κοντά στη Στουρνάρη κι ενώ μύριζα κάτι σαν δακρυγόνο. Τέλος πάντων, το ρεζουμέ είναι ότι πλέον είμαι κι εγώ ένας χαβουζιανός με δόξα και τιμή. Υποθέτω ότι μέσα στις διακοπές του χάνουκα, θα φτάσω και στο σημείο να πω 'μου έλειψε το Άθενς μωρέ', οπότε τότε θα πρέπει να μου δώκουνε το χρυσό κλειδί της πόλης.
Α προπό, δεν κατάλαβα ποτέ τι σκατά ανοίγει αυτό το χρυσό κλειδί. Επίσης, επειδή δεν έτυχε να μου δώσουνε όχι χρυσό αλλά ούτε μπακιρένιο, είναι όντως χρυσό; Έχουνε πόρτες οι πόλεις; Γιατί αν ναι, εγώ πήδηξα φράχτη και μπήκα. ΣΕ ΤΙ ΚΟΣΜΟ ΖΟΥΜΕ ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ;
Στον ύπνο μου άκουγα αυτό:

Η μαμά μου θα είναι περήφανη. Τιμώ τις αριστερές μου [σ]καταβολές, ακόμα και στην ιερή ώρα του ύπνου. Δε θέλω να αναρωτηθώ κατά πόσο φυσιολογικό είναι να ακούει ένας άνθρωπος το εν λόγω άσμα στον ύπνο του και δη από τον νταλάρα. Τουλάχιστον δεν ξύπνησα με την αριστερή γροθιά στον αέρα, είναι όσο να πεις ενθαρρυντικό.
Να θέσω και ένα ερώτημα: έρχεται η έκτη δεκεμβρίου και νομίζω ότι θα γίνουμε πάλι φλαμπέ. Να αγοράσω κράνος ή ένα σετ ζαρτιέρες αρκεί;

[φ]οικογενειακές καταστάσεις

Ξεκινώ με ένα ζήτημα φλέγον στο μικρόκοσμό μου. Μερικοί άνθρωποι απλώς δεν ξέρουν να διαλέγουν επίθετα. Δηλαδή δε γίνεται να σε λένε Αλμούνια και να κάνεις διεθνή καριέρα ως σημαίνων πολιτικός παράγων. Τουλάχιστον γίνε γκο-γκο μπόι, για να δένει με το κλίμα. Κι άντε, θα μου πεις, το αλμούνια είναι δυσλειτουργικό μόνο στο γκρις. Τι έχεις όμως να πεις για την άλλη, την Courtney Cox; Εκεί είναι πιο ιντερνάσιοναλ η κατάσταση, άρα και το πρόβλημα. Αντίλογος: μπορεί να είναι απ'τους κόκορες κι όχι από τ'άλλα πτηνά. Ναι, αλλά αν εσένα σε λέγανε Μαριάνθη Πίπα, ποιος θα σκεφτόταν ότι προέρχεται απ'αυτή που καπνίζουμε;
Με την ευκαιρία να πω ότι χθες άκουσα τη λέξη 'πουτάνα' στην τηλεόραση στις τρεις το μεσημέρι. Στις τέσσερις, τα αυτιά μου έξυσε η λέξη 'τσιμπούκι', τουλάχιστον τρεις φορές. Βέβαια αναφερόμασταν στο καπνίζον κι όχι στο λίκαμπολ, αλλά και πάλι. Το τσιμπούκι είναι τσιμπούκι.
Δεν είμαι σεμνότυφος. Αγαπώ το αυθεντικό και γι'αυτό είμαι η γραφική φιγούρα ενός οικογενειακού χριστουγεννιάτικου γεύματος, που θα κάνει πρόποση στα ξυρισμένα μουνάκια. Πλάκα-πλάκα δεν το'χω κάνει ακόμα αυτό, να μια καλή ιδέα για φέτος. Ωστόσο, όσες φορές έβγαλα όλο αυτό το 'χυδαίο' [και βάζω εισαγωγικά γιατί το να μην μπορείς να κατονομάσεις ένα μέρος του σώματος ως έχει, μάλλον σημαίνει ότι έχεις κάποιο θέμα με το σώμα σου και -κατ'επέκταση- με τον εαυτό σου ως ολότητα] σε μία πιο 'επίσημη' κατάσταση [βλέπε μάζωξη του σογιού κτλ], ένα ρίγος διαπέρασε τους συνδαιτημόνες μου. Κι όμως, είναι οι ίδιοι που θα είναι στο σπίτι τους βλέποντας κωνσταντίνου και ελένης [ξερνάω] και θα ακούσουν τη λέξη 'πουτάνα' και δε θα αντιδράσουν όπως απέναντί μου. Μετά θα ακούσουν και το τσιμπούκι τρεις φορές και θα νομίζουν ότι ήθελε να πει τσιμπούσι, αλλά της το είχανε γράψει βυζαντινά [τcιμπούcι] και έμπλεξε τα μπούτια της.
Και κάπως έτσι, δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει. Μήπως τελικά πρέπει να παίρνω μαζί μου και μία τηλεόραση, να μου τη φοράω κολλάρο και να μιλάω μέσα από'κει; Πότε θα έρθει η λιμπερασιόν, ώστε να μπορώ να λέω τη θεία λέξη 'μουνί' όσες φορές θέλω και να χαίρεται ο κόσμος; Με κάτι τέτοια, παθαίνω ό,τι και η κυρία στο κάτωθι άσμα.

Ξέρω, απέχει από ό,τι ακούω. Αλλά όχι, το εκτιμώ κι αυτό. Η μουσική είναι πολύπλευρη, πολύχρωμη και όλοι μα όλοι έχουν θέση σ'αυτή. Το ίδιο ισχύει για όλη την τέχνη. Την τέχνη όμως, όχι το "βρήκα ένα σκατό που έμοιαζε με τον έλβις στο πεζοδρόμιο, πέταξα και μια ροζ κορδέλα από πάνω, το φωτογράφισα και είναι τέχνη". Δώστε μου πράγματα για να κάνω προβολή επάνω τους. Κι εγένετο τέχνη.
Έτσι, έμαθα ότι θα μας φέρουν τον καρυοθραύστη στο θέατρο βάδμιντον. Εντάσσεται στο κρίσμας μουντ, δε λέω. Ωστόσο, μαζί μ'αυτό θα ανέβει και "ο μεγαλέξανδρος και το καταραμένο αρχίδι". Φίδι, συγγνώμη. Μα φυσικά, κι εμένα το πρώτο πράγμα που μου'ρχεται στο μυαλό όταν ακούω "Χριστούγεννα" είναι ο μεγαλέξανδρος και το καταραμένο. Στην έξοδο θα μοιραστούν κονιάκ και παξιμάδια, καθώς και κόκκινα αυγά. Παραδοσιακές χριστουγεννιάτικες νοστιμιές.

ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΕΤΟΙΑ ΩΡΑ ΞΥΠΝΙΟΣ;

Συγγνώμη, μαμά, κατά βάση τα ξύνω. Αλλά με καλή μουσική:

dude, that's lame

Σκεφτόμουν χθες σε μία κλασσική πλέον αποστασιοποίησή μου από τρέχουσα συζήτηση, ότι θα έπρεπε να υπήρχε ένα επίδομα ή μία βοήθεια τέλος πάντων από πλευράς κράτους προς τους καταθλιπτικούς. Γιατί έχεις που έχεις τον νταλκά και εκεί που κάνεις [?] τη δουλειά σου, σηκώνεσαι και φεύγεις κλαίγοντας σαν την Αστέρω, να'χεις τουλάχιστον ένα κρατικό σαπόρτ για να μη λες ότι δε σε σκέφτεται κανείς. Μήνας μπαίνει-μήνας βγαίνει, το επίδομα εκεί.
Αλλά όχι. Να πεθάνεις, σου λέει, μία σύνταξη λιγότερη. Φόρους δεν πλερώνεις, δουλειά και που έχεις τα ξύνεις, σπίτι πας αλλά ρεύμα δεν καταναλώνεις αφού βαμπιριάζεις.. ε κάνε μια χάρη στον εαυτό σου και αυτοκτόνα επιτέλους, να μειωθεί και το έλλειμα.
Κι όμως [και πλάτη-κρυάδα], υπάρχει τουλάχιστον μία χώρα που επιδοτεί την κατάθλιψη: ο Καναδάς. Εκεί βέβαια συνέβη το άλλο. Μία επιδοτούμενη καταθλιπτικιά, ανέβαζε φωτογραφίες της στο φέικμπουκ, από τις οποίες οι υπεύθυνοι της ΙΒΜ όπου δούλευε, εκριναν ότι πλέον είναι καλά. Έτσι, της έκοψαν το πεσκέσι κι έμεινε αυτή αγκαλιά με τα ζολόφτ να απορεί.
Δεν ήξερε το απόλυτο πόρταλ, το φέικμπουκ των καταθλιπτικών, το katathlipsi.gr. Μάλλον πρέπει να ανεβάζεις φωτογραφίες εκεί, με το ξυραφάκι ανά χείρας ή με ένα μπουκάλι τζόνυ και τα χάπια στο κομοδίνο για να πειστεί η εταιρία ότι δεν είσαι και πολύ καλά. Θα σου'ρθει μια μέρα το χέρι του σούπερβάιζορ στον ώμο [ελπίζω ακολουθούμενο από το υπόλοιπο σώμα] και θα βρεθείς σπίτι με άδεια μετ'αποδοχών. Αρκεί μέσα στη χρονιά να πατήσεις και μια απόπειρα, έτσι για να δικαιολογηθεί και το επιδοματάκι.
Κατά τ'άλλα, στο Παρίσι βανδαλίζουν τα ποδήλατα και στο Βιλαμπάχο ακόμα τρίβουν. Αυτή στη ζωή της άλλης φοράει κράνος, γιατί περούκα δεν το λες κι εγώ πρέπει να σταματήσω να βλέπω τηλεόραση και να το ρίξω στο διάβασμα. Έχω πάρει βέβαια μαζί μου τα πλέον λάθος βιβλία. Το κοινωνικό συμβόλαιο, άνευ λόγου και αιτίας και το ρουζ ε νουάρ στο πρωτότυπο. Έπρεπε να πάρω και κανένα βιβλίο του βιολογικού μαζί, έτσι για να πάθω εγκεφαλικό στο τέλος, αλλά δεν το σκέφτηκα. Μαλακία. Ωστόσο το κοινωνικό συμβόλαιο είναι το απόλυτο ηρεμιστικό. Εδώ και τρεις μέρες που έχω αϋπνία [ish] διαβάζω την ίδια παράγραφο και πριν φτάσω στο τέλος, κοιμάμαι. Γι'αυτό είναι κλασσικά κάτι τέτοια βιβλία.
Για το τέλος, έχω ένα μενού:
-φτερούγες κοτοπούλου μαριναρισμέναι σε μουστάρδα, μέλι και σάλτσα σόγιας
-τάρτα με ζύμη κραμπλ [μπριζέ, γαλλιστί], δαμάσκηνα και κρεμ φρες και
-λευκό κρασί [αυτό δε θα το φτιάξω μόνος μου, δεν έχω αποστακτήρα].
Αυτό. Χειμώνας έρχεται, μην το γαμήσουμε κιόλας.

Ω τάφε μου

Διάβασα -ενημερώνομαι συλλήβδην τούτες τις μέρες που ο άνεμος με κυνηγά- ότι θέλουν να βάλουν τον αγαπημένο Καμύ στο Πάνθεον. Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω τι ακριβώς είναι το Πάνθεον. Λογικά είναι από τα μέρη που άφησα στο Παρίσι ως τέρρα ινκόγκνιτα μέχρι να γίνω μόνιμος κάτοικος, έτσι για να έχω κάτι να ανακαλύπτω τις πρώτες μου μέρες στο χωριό.
Από τα συμφραζόμενα, μάλλον είναι κάτι σαν λόμπυ με τάφους ανθρώπων του πνεύματος. Τι του πνεύματος δηλαδή, μάλλον είναι όλα τα μεγάλα κρανία της λογοτεχνίας και της -πολύ- βαρειάς κουλτούρας. Κάτι σαν την Ακαντεμί Φρανσέζ, αλλά με νεκρούς. Θα μου πεις, γιατί, αυτοί της Ακαντεμί σου φαίνονται για ιδιαιτέρως ζωντανοί; Όχι, είναι απλώς μεταιχμιακοί. Άρα η Ακαντεμί λειτουργεί σαν μία αίθουσα αναμονής για το μόνον της ζωής τους ταξίδιον. Σκατά. Όσο ήθελα να γίνω μέλος, τώρα πια προτιμώ να περάσω τα γεράματά μου στο καπή.
Άσε που δε με βλέπω να γίνομαι μέλος της Ακαντεμί, ούτε της Ακαδημίας. Το βλόγειν δεν αναγνωρίζεται -που και να αναγνωριζόταν εδώ που τα λέμε, τι σκατά γράφω; Του μουνιού μου το χαβά κι αυτό με δυσκολία. Αν και η ιδέα του να θάβονται οι αξιόλογοι βλόγερς [νοτ μι, λάικ ντα] σε ένα πάνθεον θα ήταν πολύ γκραντέ.
Η Δημουλά γιατί δεν έχει βλογ; Προφανώς δε θα μπορούσε να σταθεί επάξια. Όχι, σοβαρά, θα τη σχολίαζε κανείς; Στόχος για το 2010: να γνωρίσω τη Δημουλά και να τη βάλω να κάνει βλογ. Ωστόσο, εγώ γιατί έχω βλογ; Γιατί με διαβάζεις; Πόσα υπαρξιακά αίφνης.
Αλλάζω θέμα, δεν είναι κατάσταση αυτή. Βρήκανε, λέει, ένα δόντι και κάτι δάχτυλα του Γαλιλαίου. Ωραίο. Δε θέλω να μπω στη διαδικασία να αναρωτηθώ πώς είναι δυνατόν να χάσεις ένα δόντι μετά θάνατον. Στην περίπτωσή μου πάντως, θα μπορούσε κάλλιστα να χαθεί το σφράγισμα του μπροστινού [σπασμένου] δοντιού και να το ψάχνουν. Να δω το λειψό δόντι έκθεμα σε μουσείο και τι στον κόσμο.
Και μνια που έπιασα τον άλλο κόσμο, να πω και το εξής: φέτο γιορτάζουμε τα εκατό χρόνια από τη γέννηση του -προσκυνώ- Ιονέσκο. Ναι, ξέρω, δε γιορτάζουμε το θάνατο. Αλλά έχει πεθάνει, οπότε κολλάει στο γκρουπάκι. Δε γνωρίζω αν του λείπουν δάχτυλα ή δόντια, αλλά ξέρω ότι έχει έναν εξαιρετικό τάφο στο περ λασέζ -εκεί πήγα, ήταν δωρεάν. Τιμής ένεκεν θα έχουμε παραστάσεις και αφιερώματα, οπότε στέι τουντ για περισσότερες πληροφορίες.
Παρεμπιπτόντως, έχω και μία περίπτωση μεταιχμίου από Γαλλία: ανήρ τεσσαράκοντα και τριών ετών, ψιλοντίρλα κατηγορείται για εμπρησμό της συμβίας του -είκοσι και εννέα ετών- με βενζίνη μέσα στο σπίτι της. Το ζεύγος ζούσε χώρια και σε δύσκολη κατάσταση [δε διευκρινίζει το πού ακριβώς έγκειται η δυσκολία, μπορεί να είναι πχ δυσανεξία στη λακτόζη] και η κυρία είναι καμμένη κατά 70%. Υπάρχουν και χειρότερα, θα πω εγώ. Είμαι καμμένος 100% και δε διορθώνεται κιόλας. Μόνη ελπίδα η λοβοτομή.
Α ναι, να το πω κι αυτό. Γράφω βιβλίο. Ναι, εγώ. Ελπίζω στην υποστήριξή σας, γιατί αν περιμένω από'μένα, χεσ'τα. Θα το αφήσω ημιτελές, θα καταπιώ μια καλλιέργεια Η1Ν1 και θα κλείσω ραντεβού με τους προαναφερθέντες.
Έκκληση: ζητούνται τέσσερις -φύλο αδιάφορο- για να γυρνάμε στην πόλη σ'αυτήν την κατάσταση--->

Τελεβυζιών

Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει τι στο διάολο έχει πάθει η λίτσα πατέρα από υδροχόο και μας ξεπετάει σε δύο δευτερόλεπτα και δη, με τις χειρότερες προβλέψεις του ζωδιακού; Κορίτσι μου, αν σε κακογάμησε εις υδροχόος [διότι μπορεί να συμβεί], δε φταίμε όλοι. Ειλικρινά, σφίγγεται η ψυχή μου κάθε φορά με το "ναπερασουμετωραστουςυδροχοουςθαπεθανετεολοιμουχαχα. Και πάμε τώρα στους φίλους μας τα ψαράκια, που όλο μου παραπονιούνται ότι τα αφήνω τελευταία και τα λέω επιγραμματικά."
Συγγνώμη. Οι ιχθύες είναι γενημμένοι, ζούνε-αναπνέουν-δίνουν νεφρό για την ηδονή της γκρίνιας. Τι, επειδή εμείς δε μίλάμε; Μα είναι η σιωπηλή αντίδραση. Αυτό θα σε φάει, να το ξέρεις. Από χέρι υδροχόου θα πας -όχι απ'το δικό μου, το'χω μόνο για ευγενείς πράξεις. Όπως το να απαντήσω στο κάτωθι:
ΕΡΜΟΥ
Είσαι η πιο γλυκιά γυναίκα που έχω δει ποτέ, μαύρα μαλλιά, σώμα καμπυλωτό και στιλ αριστοκρατικό.
Ναι, είμαι εγώ. Μαύρα μαλλιά έχω, τσεκ. Σώμα καμπυλωτό έχω ναι ναι, τσεκ. Στυλ αριστοκρατικό να μην έχω; Αν με πέτυχες σε καλή μέρα ενδυματολογικά, έχω. Ναι ναι, εγώ ήμουν. Έκανες την τύχη σου.
Μετά διάβασα αυτό ---> http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=1076899&lngDtrID=245
Αναρωτιέμαι. Μπορείτε να αφήσετε για λίγο τις πίπες και να ασχοληθούμε με κάτι πιο σοβαρό; Αντιστοίχως, θα βγει ο πούτιν στα γόνατα [ντυμένος] και θα μου ζητήσει συγγνώμη με δάκρυα στα μάτια και στα μάγουλα, επειδή κόπηκα στις εξετάσεις. Οίμι.

Πανόρμου

[Ποστ αναδρομικόν και παραληρηματικόν. Ενδεχομένως και επίκαιρον.]
Παραθέτω αρχικά το μουσικό χαλί με τη βοήθεια του γιουτούμπ. Το βρήκα και σε βίδεο με κολλάζ φωτογραφιών, αλλά προσωπικά θα το αναδείκνυα καλύτερα [σήψη, χελπ]. Επίσης, το βλόγερ μου βγάζει το βίδεο δύο φορές, δεν ξέρω γιατί. Μάλλον παρατείνει την απόλαυση.
Είναι απ'τις ώρες που με λέω μαλάκα. Ή απ'τις ώρες που απλά συνειδητοποιώ το μέγεθος και το μεγαλείο της μαλακίας μου. Πολλές φορές τη μαλακία μου την έπνιξα μέσα στην ασφάλεια μίας αιτιολόγησης βάσει του ζωδίου μου. Δηλαδή, πόσο πιο μαλάκας;
Και τώρα, στην Πανόρμου, απόγευμα Σαββάτου, μόνος μου, πηγαίνοντας προς το μετρό.. Περιπλανόμενος και με την υποτυπώδη βροχή-ψεκασμό, δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο απ'το να σκέφτομαι. Προσπαθώ να βρω έναν τρόπο να υπολογίσω τη μαλακία που με δέρνει, τη δυσλειτουργία που προωθώ σαν άποψη, το λόγο που δε λέω αυτά που θέλω την ώρα που θέλω και μπορώ.
Μπορώ; Η Δρούζα μπορεί. Η Δρούζα είναι υδροχόος. Άρα μπορώ κι εγώ. [βλακώδης συνειρμός Νο1]
Είχα πολλά να ρωτήσω, όχι από διάθεση για μελλοντικό κουτσομπολιό, αλλά από ενδιαφέρον. Ναι ναι, ενδιαφέρομαι. Αντ'αυτού, από αμηχανία, περηφάνια και προκατά(θ)ληψη αρκέστηκα στη Μιμή Ντενίση-περσόνα μου και απάντησα σε ό,τι με ρώτησες με χαμόγελο, μπρίο και τσαχπινιά. Φευ, εγώ μόνο ξέρω τι σκεφτόμουν και τι σκέφτομαι. Τελικά θα μου βγει σε καρκίνο, το φοβάμαι. Θα ξυπνήσω ένα πρωί και θα πω καλημέρα στην κύστη που θα μου έχει φυτρώσει στο μπούτι. Διότι σιγά μη βγάλω όγκο σε φυσιολογικό μέρος.
Πόσο μεγάλη είναι η Πανόρμου; Νομίζω ότι εκουσίως, προσπέρασα το σταθμό του μετρό. Γαμώ την αποδιοργάνωσή μου -και είμαι σίγουρος ότι έχω πάλι την έκφραση της κατάθλας και της υπαρξιακής αγωνίας, λες και γεννήθηκα από παρτούζα μεταξύ Κοκτώ, Σαρτρ, Κίρκεγκωρ και Καμύ.
Κρυώνω. Θέλω να πω τόσα πολλά πράγματα μα χρειάζομαι απλώς μία συγκατάθεση. Ίσως.. ναι, ίσως είναι φόβος. Ο φόβος του κενού, της μη ανταπόδωσης. Μπορεί κι ο κρότος που κάνει στα υπερευαίσθητα -πλέον- αυτιά μου μία προσπάθεια που σκάει στο πάτωμα -όπως τρομάζω και με τις βροντές και με κάθε οξύ θόρυβο, από παιδί. Αλλά τι σημασία έχει η προσπάθεια.. Μετράει το αποτέλεσμα. Και το αποτέλεσμα είναι ένας μαλάκας που κάθεται απέναντί σου και κάνει χαριτωμένες (;) γκριμάτσες, πετάει ατάκες για να κρατήσει το έθιμο, κρατώντας συνάμα μέσα του ό,τι θέλει όντως να σου πει.
Πίπες. Μετά γυρνάω, τα γράφω σε χαρτί και τα καταχωνιάζω ή τα καίω ή τα ανακυκλώνω -γιατί σέβομαι και την πράσινη ανάπτυξη- ή γράφω στο βλογ και δεν τα αναρτώ ποτέ.
Το 2012 τελειώνει ο κόσμος. Αυτό έλεγε τουλάχιστον το τρόλεϋ που πέρασε από μπροστά μου πριν από λίγο. Προλαβαίνω να αρχίσω να μιλάω έστω και κουτσά στην αρχή; Θα πάρω μπρος πριν το 12, το υπόσχομαι.

Μας απειλείς, μωρή;

Τίτλος του νέου δίσκου της [προσκυνώ] Χαρούλας: Όπου και να'σαι, η αγάπη θα σε βρει.
Δε θα'θελα. Είσαι καλά, τέτοιες μέρες που και τη σκιά μου αν μπορούσα, θα την έδιωχνα; Είναι απειλητικός τίτλος, ας το δούμε αντικειμενικά.
Τη Χαρούλα την αγαπώ -τι την αγαπώ, δηλαδή, στην πίστα ν'ανέβω να σκίσω βρακί και να της το δώσω. Αν είχα σουτιέν, θα το'σκιζα κι αυτό. Αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σ'αυτή τη ζωή.
Ο τίτλος με τρομάζει. Θέλω, βρε αγάπη μου, να ηρεμήσω, άσε με. Αυτή εκεί, επιμένει. Όπου και να'σαι, σου λέει, αυτή η ρουφιάνα θα σε βρει. Βρε δε θέλω, βρε δεν μπορώ, αυτή εκεί. Ε δε θέλω. Βάλε κι εσύ, αιγόκερως πράμα, έναν τίτλο πιο προσφιλή σε καρδιοπαθείς. Θα σου πεθάνει το κοινό κι από του χρόνου σε βλέπω να ρίχνεις πασιέντζες. Τρέμω την ώρα και τη στιγμή που θα στρίψω στη Σκουφά και θα καραδοκεί η καριόλα [η αγάπη] στη γωνία:
-Μπου!
-Α σιχτίρ σαφρακιασμένη, μου'κοψες τα ήπατα!
-Γεια σου!
-Της γιαγιάς σου! Αν θες να με κλέψεις, να ξέρεις λεφτά δεν έχω. Ήμουν για καφέ και μπριός με τη Σήψη πριν και ξώμεινα.
-Δε θέλω λεφτά.
-Μη σώσεις. Έχω μια ενυδατική -δείγμα, μη φανταστείς- της απιβίτα. Ντου γιου;
-Δε θέλω ενυδατική.
-Λίγο σπασμένη σε βλέπω πάντως. Πίνεις νερό;
-Δε θέλω νερό.
-Χέστηκα.
-Δε θέλω σκατά.
-Αυτό άσε με να το κρίνω εγώ. Βγες και ρώτα τι γίνεται με την πάρτη σου και μετά έλα να μου πεις τι θες και τι δε θες.
-Δε θέλω ερωτήσεις.
-Με νοιάζει; Βγάλε και τρίτο βυζί, δε με αφορά.
-Δε θέλω βυζί.
-Από κάτι τέτοια θα μείνεις στο ράφι μια ζωή.
-Δε θέλω ράφι.
-Πάρε κομοδίνο.
-Δε θέλω να πάρω.
-Ε τότε δώσε.
-Δε θέλω να δώσω.
-Με δουλεύεις;
-Δε θέλω δουλειά.
-Τι θες επιτέλους;
-Την καρδιά σου.
-Δε μας γαμάς;
-Δε θέλω γάμο.
-Είσαι ηλίθια.
-Δεν παίρνω λίθιο.
-Και κουφή.
-Γκουφύ;
-Κουφή.
-Τροφή;
-ΚΟΥΦΗ!
-Μη με λες κοντή.
..Μαζεύτε την, ειλικρινά.

Παρεμπιπτόντως, εννοείται ότι για το δίσκο δεν έχω να πω τίποτα, γιατί πολύ απλά δεν τον έχω ακούσει. Αλλά είπαμε, τη Χαρούλα την αγαπώ. Είναι δεδομένο.
[Μία απορία μου. Τον επόμενο δίσκο της θα τον λένε "πήγαινε τοίχο-τοίχο" ή θα είναι πολύ κλισέ;]

[Επίσης, προσπαθώ να μάθω τον κοινωνικό κώδικα του βλόγειν. Ως τότε, σας αγαπώ για το σαπόρτ και ξέρετε, υδροχόος γαρ, προς το παρόν σας σχολιάζω νοητά γιατί ντρέπομαι. Ναι, εγώ ντρέπομαι.]